Esforcémonos por non perder a identidade; aprendamos a
distinguila do inmobilismo e da intolerancia
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Camiñar sen Xesús sen amor (Nº 68)
*
LECTURAS: Amóstrame, Señor os camiños da vida (Nº 20)
*
OFERTORIO: Eiquí están, Señor (Nº 32)
*
COMUÑÓN: Acharte presente (Nº 51)
ESCOITA ACTIVA
Para moitas persoas falar de identidade
supón pecharse en si mesmas, e ser incapaces de percibir que hai outras
culturas, outras linguas, outras falas, outras relixións, outras... Porén, non
perder a identidade non significa caer no empobrecemento de quen se volve
excluínte e intolerante. Ao contrario, saber quen somos e de onde vimos,
valorar e prezar a nosa lingua, a nosa cultura o noso xeito de achegarnos á
realidade das cousas, ha axudarnos a descubrir que o mundo é plural, que nel
ninguén sobra, que a exclusión saca o peor de nós, que ninguén escolleu ser dun
lado ou doutro. Tocounos. Por iso debemos valorar o noso; pero non desprezar o
dos outros. E isto, tendo sido sempre importante, debe selo hoxe moito máis
cando aparecen comportamentos que exclúen, apartan, desprezan ou ignoran a quen
vén doutros sitios, a quen ten outra cultura, a quen ten outra maneira de ser e
vivir. De aí que os que nos chamamos e sentimos crentes teñamos que dar
testemuño de acollida, tolerancia e respecto para todos, especialmente para con
quen vén de fóra, e chega escapando de situacións de pobreza e morte. Esta é a
nosa tarefa; tamén o noso reto, para non deixar que no nome de Aquel en quen
cremos, que nos falou sempre de igualdade, teñamos nin a máis mínima tentación
de caer na exclusión e na indiferenza cara aos que veñen doutros países. Só se
tentamos facelo así, terá sentido reunirnos no nome do Señor para celebrar,
compartir e vivir a fe.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por todas as veces nas que caemos na
tentación de sacar de nós palabras e comportamentos que non respectan a
igualdade de tod@s; SEÑOR, LÉVANOS DA
TÚA MAN.
· Porque nos falta capacidade de acollida e
sóbrannos actitudes que exclúen e diferenzan; CRISTO, LÉVANOS DA TÚA MAN.
· Polas veces nas que coa precipitación nas
nosas palabras ferimos as persoas e os sentimentos de quen necesita ser
acollido; SEÑOR, LÉVANOS DA TÚA MAN.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
* Non perder a identidade
non supón pecharnos na intolerancia. A cultura na
que imos crecendo e desenvolvendo a nosa vida no mundo rico, o norte, é unha
cultura da présa e das présas. Unha cultura á que lle falta o repouso das ideas
para que poidan asentar, e desde as que poidamos valorar o importante e non
absolutizar o secundario, o que non ten importancia. Estamos habituados a
escoitar que pouco a pouco imos perdendo a memoria de cales son as raíces das
que provimos, cal é a nosa historia, onde situar a nosa identidade. E isto é
unha mágoa porque produce unha fenda, moitas veces insalvable, entre xeracións.
Se todo vai rápido, se as cousas están tan confusas que non sabemos cara onde
imos ou como imos; se só vivimos na precariedade do provisorio e do día a
día... que mundo querermos construír? que sociedade imos deixar para os que
veñen detrás? que capacidade temos para separar unhas cousas das outras,
evitando poñer todo no mesmo nivel, como se non houbera diferenzas? Para os
crentes, ante esta situación de perplexidade, a Palabra de Deus quere ser
sempre unha fonte desde a que nos esforcemos por construír, por asentar, por
desenvolver o cara onde imos, e de responder por que estamos aquí. A primeira
lectura, do libro dos Macabeos, preséntanos non unha experiencia de
intolerancia, senón de fidelidade e confianza. Dúas actitudes que tantas veces
hoxe botamos en falta!, porque se non somos capaces de valorar e considerar o
que outras xeracións nos foron legando, co seu esforzo, como seremos entón
capaces de deixarllo aos que veñen tras de nós? Se seguimos por este vieiro de
pensar que somos únicos, que o de atrás non vale nada, que é o presente, non o
pasado nin o futuro, o que hai que valorar, non atoparemos máis que baleiro,
sensentido e moita angustia froito da inseguridade de non saber nin cara onde
nin desde onde. A esperanza non nace sola, é necesario ila traballando.
* E
esta esperanza a nós chéganos a través de Xesús. É a esperanza á que se refire
Paulo cando lle di aos Tesalonicenses, "Deus deunos gratuitamente azos
duradeiros e boa esperanza". Un agasallo de balde e sen as présas
coas que nos movemos no mundo actual. É a esperanza duradeira, que non se deixa
abater pola premura de quen vive nunha inseguridade insatisfeita e permanente
que o levan a non poder nin saber buscar rumbo nin sentido á vida. A falta desta
esperanza fai que moitas persoas persistan nunha permanente nebulosa que vai
escurecendo cada pouco as ilusións e os proxectos. Cando o hoxe o absorbe e
eclipsa todo, non queda máis que acumular moitas cousas para non ter tempo de
repousalas, pensalas, ordenalas e organizalas. As cousas ao chou poden aliviar
o momento; pero producen unha fenda permanente que non nos axuda a facer o
camiño da vida co acougo e a paz que se necesitan para orientar e escoller ben
cara onde e con quen queremos facer este camiño. Un camiño que seguindo as
pegadas de Deus non se esgota, ao contrario, ten vocación de perseveranza.
Igual ca nós. Non deixemos que ninguén nola roube.
* Unha
perseveranza que fai posible que El sega a ser un Deus de vivos e non de
mortos; un Deus para a vida e non para a morte. Acaso non é iso o que
celebramos sempre que despedimos a un familiar, un amigo ou un veciño na fe? E
se é un Deus de vivos, aqueles que confiamos e confesamos a fe nel, estamos
chamados a ser homes e mulleres de esperanza entre os vivos. Isto pide de nós o
esforzo por non renunciar a mirar cara adiante: o futuro será o que nós
esteamos dispostos a construír desde o o presente. Non podemos esquecer que o
que hoxe somos é grazas ao esforzo e traballo dos que onte estaban, para que sexamos
conscientes de cales son as nosas raíces e a quen debemos dar grazas e non
esquecer nunca. Porque o pasado non se mira con nostalxia, senón con proxección
de futuro, ao modo de Xesús. Non caiamos tamén nós na órbita dos saduceos, que
ademais de non crer na esperanza, buscaban confundir a Xesús intentando
presentarse como os grandes coñecedores das tradicións do seu pobo. E se non
queremos ser coma eles, o camiño ao que nos invita Xesús é o de discernir, diferenciar,
clarificar e escoller o que mellor nos axude a manter que cara oa futuro
camiñamos, non con resignación, senón cheos da ilusión e da forza de quen se
sabe acompañado ata conseguir acadalo.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus convócanos a
compartir este momento de oración. Facémolo xunt@s e dicindo:
SEÑOR, EN TI SABEMOS
ESPERAR
* Para
que a Igrexa non caia na tentación da ser unha Igrexa triste e chea de normas
que escurecen a frescura do Evanxeo, OREMOS.
SEÑOR, EN TI SABEMOS
ESPERAR
* Para
que o noso sexa un esforzo continuo, de xeito que nas nosas parroquias
aprendamos a ser sementadores de todo canto une, alenta e anima a non deixarnos
levar da desesperanza, OREMOS.
SEÑOR, EN TI SABEMOS
ESPERAR
* Para
que o noso actuar, coherente coa fe que cremos e confesamos, sexa sempre buscar
a achega aos máis débiles e necesitados do mundo no que vivimos: enfermos,
maiores, nenos, inmigrantes, persoas solas..., OREMOS.
SEÑOR, EN TI SABEMOS
ESPERAR
Señor, en Ti poñemos a
nosa confianza, porque, inda que os demais nos fallen, Ti segues sempre ao noso
lado. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
A esperanza bíblica e cristiá
non significa unha vida nas nubes, o soño dun mundo mellor. Ela non é unha
proxección daquilo que quixéramos ser ou facer. Ela lévanos a ver as sementes
deste novo mundo xa presente hoxe en día, a causa da identidade do noso Deus, a
causa da vida, da morte e resurrección de Xesucristo. Esta esperanza é mesmo
unha fonte de enerxía para vivir doutro xeito, para non seguir os valores dunha
sociedade fundada sobre o desexo de posesión e competición. Para os primeiros
cristiáns, o sinal máis claro deste novo mundo era a existencia de comunidades
compostas de xente de distintos orixes e linguas diversas. A causa do Cristo,
estas pequenas comunidades xurdían por todo o mundo mediterráneo. Sobrepasaban
todo tipo de divisións que lles impedían estar preto uns dos outros,. Estes
homes e mulleres vivían coma irmáns e irmás, coma a familia de Deus, rezando
xuntos e compartindo os seus bens.
Comentarios