Ir al contenido principal

Trindade 2020

“RECUPEREMOS A COMUÑÓN DESDE A SUPERACIÓN DO MEDO”

“Festa da Trindade”

Descarga o ficheiro

CANTOS

    ENTRADA: Con ledicia vamos todos ao altar (2)

LECTURAS: Escoita ao Señor (15)

    Ofertorio: Recibe, Señor, o pan e o viño (31)

    COMUÑÓN: O amor é o meirande (120)

ABRÍMONOS Á ESCOITA

Hoxe é o domingo a Trindade, que dito así pode parecer unha afirmación abstracta e pouco comprensible. Por iso engadimos que é o domingo da comuñón e comunicación do Deus que non queda nas fórmulas dogmáticas e doutrinais, senón do Deus amor que nos acompaña, que nos tende a man, que nos ofrece un camiño de relación e comunicación Del con nós e de nós cos demais. É a festa para que tomemos conciencia de que non estamos sos. O que nos ven moi acaído despois de todo este tempo de confinamento, separación física, pero en comunicación a través de moitos outros medios.
Isto é o que queremos celebrar hoxe: que non somos illas nin estamos de costas uns aos outros. E non o estamos porque Deus móstranos o camiño para que andemos en relación desde o seu ser Pai/Nai que nos ofrece de compañeiro ao seu Fillo e nos segue a alentar coa compañía do Espírito Santo para que non deixemos que a tristura e a ansiedade por non atopar sempre respostas a todas as nosas preguntas nos invada.

ENCAMIÑÁMONOS NA MISERICORDIA

  • Porque lle damos moito espazo á queixa, e pouco á presenza da esperanza. SEÑOR, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR DO MEDO.

  • Porque seguimos sendo moito de ritos, e pouco de experiencia persoal para atoparnos con Deus, CRISTO, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR DO MEDO.

  • Porque non damos superado o medo a confiar e escoitarnos uns aos outros; SEÑOR, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR DO MEDO.


ESCOITANDO A PALABRA

  • Ex 34,4b-6.8-9

Moisés labrou dúas táboas de pedra, o mesmo cás primeiras. Ergueuse cedo e rubiu ó monte Sinaí, conforme lle mandara o Señor, levando consigo as dúas táboas de pedra. O Señor baixou na nube e parou alí con el. Moisés pronunciou o nome do Señor.
O Señor pasou diante del proclamando:
‑ "O Señor, o Señor, Deus compasivo e benfeitor, tardo á ira, rico en amor e lealdade.
Moisés, ó tempo que se prostraba polo chan e adoraba, dixo:
‑"Se merezo, Señor, o teu favor, pídoche que veñas ti connosco. Este pobo ten cerviz dura, pero ti perdoarás as nosas culpas e pecados e farás de nós a túa herdade".
  • 2Cor 13,11-13

Do resto, irmáns, estade alegres, procurade a perfección, dádevos azos, andade de acordo, vivide en paz e o Deus do amor e da paz estará convosco. Saudádevos uns ós outros co ósculo santo. Mándanvos saúdos todos os cristiáns.
Que a graza do Señor Xesús Cristo, o amor de Deus e a comuñón do Espírito Santo vos acompañen a todos.
  • Xn 3,16-18

Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.
Non mandou Deus o Fillo ó mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel, non é xulgado; mais o que non cre, xa está xulgado, porque non creu no Fillo Unixénito de Deus.

DEIXANDO QUE A PALABRA REMOA NO CORAZÓN

Deus non queda na nube, ao contrario: móstrase e comunícase. Esta é a clave desde a que celebrar a festa deste domingo, a festa da Trindade. Porque Deus é comuñón, e esta comuñón vense manifestando ao longo da historia. Acompañando os pasos do seu pobo primeiro; daqueles primeiros compoñentes do grupo de Xesús despois; a coa presenza do Espírito Santo no latexar dos corazóns e no compromiso de vida das persoas crentes hoxe dun cabo ao outro do mundo. Un latexo e unha vida que se van mostrando en accións creativas e solidarias para vencer os medos e as tentacións de quedar no individualismo ou de buscar só o que nos convén, de xeito que non nos preocupemos do número que somos senón das persoas ás que servimos. A festa da Trindade, non é entón unha festa incomprensible e abstracta, senón a festa do amor do Deus que se mostra no que cada un/ha de nós facemos para recoñecelo no sorriso liberador, igualitario e xusto que tentamos poñer cada día, co noso actuar, nos beizos dos irmáns e irmás.
E esta festa da comuñón e comunicación que nos achega e non nos afasta a uns dos outros, témola que vivir desde o estilo que Paulo lles contaba aos corintios: desde a alegría de poder atoparnos, de axudarnos, de tender as mans a quen as precise, de darnos azos e camiñar na esperanza sen deixarnos vencer polas dificultades. E que importante é isto nestes momentos nos que o desconcerto, a falta de claridade ou a seguridade na que críamos vivir, non é tal. Porque ante o recoñecemento da nosa limitación e da impotencia de nin podelo nin dominalo todo, o que nos queda é saber que non estamos nós, que ao noso lado, ao estilo da Trindade, hai alguén, non algo, para quen somos importantes e co que podemos contar sempre.
E nese sabérmonos persoas recoñecidas e queridas, Xesús móstrasenos como o que fixo do amor servizo e das persoas centro. Seguindo as súas pegadas, camiñemos tamén nós por estes vieiros, sendo serviciais e prestando atención ás persoas, non a outras cousas que, a maioría das veces, non son máis que pan para hoxe e fame para canto vén despois.

COMPARTIMOS A ORACIÓN COMUNITARIA

Un Deus en comuñón invítanos agora a ser tamén comunidades en comuñón e acompañamento, o que agradecemos dicindo:

QUE A NOSA COMUÑÓN SEXA DE PERSOAS E NON DE RITOS.

  • Polas comunidades cristiás, para que non nos deixemos vencer nin polo desánimo nin pola tentación do individualismo; Oremos. QUE A NOSA COMUÑÓN SEXA DE PERSOAS E NON DE RITOS.
  • Polas nosas comunidades parroquiais, e polas persoas que as formamos, que non esquezamos que Deus invítanos non a darnos as costas, senón a tendernos sempre as mans; Oremos. QUE A NOSA COMUÑÓN SEXA DE PERSOAS E NON DE RITOS.
  • Polas nosas vidas, que despois deste tempo de illamento, necesitamos que volvan á normalidade dunhas relacións que son de confianza e non de medo nin de desconfianza; Oremos. QUE A NOSA COMUÑÓN SEXA DE PERSOAS E NON DE RITOS.
Grazas, Señor, por invitarnos a non esquecer nunca que a fe en Xesús é sempre comuñón, relación e comunicación, e nunca illamento. P.X.N.S. Amén.

DEIXAMOS AQUECER O CORAZÓN

“Cando Deus fala, o home convértese no receptor desa Palabra, e a súa vida no lugar onde pide encarnarse. Esta é unha gran novidade no camiño relixioso do home: a vida do crente comeza a concibirse como unha vocación, como un lugar onde se cumpre unha promesa; e se move no mundo non tanto baixo o peso dun enigma, senón coa forza desa promesa, que un día se cumprirá. Abraham cre na promesa de Deus e foise, sen saber onde ía. Fiouse... Deus xa non se ve só nos fenómenos cósmicos, coma un Deus afastado que pode inspirar terror. O Deus de Abraham convertese no "meu Deus", o Deus da miña historia persoal, que guía os meus pasos, que non me abandona; o Deus dos meus días, o compañeiro das miñas aventuras; o Deus da Providencia. Pregúntome e pregúntovos: Temos esa experiencia de Deus? Pensémolo un pouco”.

(Francisco, Catequese na audiencia do 3 de xuño de 2020)

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel