Eu son, eu digo, eu fago, eu sei, eu, eu, eu… A chamada ao protagonismo, tan apremante na nosa sociedade, lévanos a crernos e embigo do mundo. A consecuencia é que como estamos convencid@s de que todo xira ao noso redor, de que nós somos o centro e o fin do universo, atrevémonos a criticar, condear ou mesmo perseguir a todas aquelas persoas que non bailan ao son que nós tocamos.
Unha vez máis… que lonxe estamos da Palabra!. Unha Palabra que nos fala de integración, de comunidade, de liberdade, de comprensión, de humildade, de respecto… e de tantas e tantas actitudes que deberan pasar a ser alicerces da nosa vida.
Que a celebración que agora comezamos nos poña no camiño de traballar para conseguilo.
O PERDÓN
Deixámonos levar das aparencias e dos prexuízos, sen preocupármonos por coñecer persoal e profundamente aos demais, SEÑOR, PERDOA A NOSA SOBERBIA.
Deixámonos levar polo engaiolamento e a autosuficiencia, que fai que nos creamos superiores, mellores, os bos, os únicos, CRISTO, PERDOA A NOSA SOBERBIA.
Deixámonos levar polo fariseísmo, pola rixidez da letra e da lei, sen poñer no centro do noso sentir e do noso actuar ás persoas e ás súas circunstancias, SEÑOR, PERDOA A NOSA SOBERBIA.
REMUÍÑO
A moitas persoas dentro da nosa Igrexa, éncheselles a boca falando da xustiza de Deus, do que El quere e espera de cada un e de cada unha de nós. E curiosamente, sempre fan coincidir o seu designio cun cumprimento da lei. Non importan as motivacións, non contan os sentimentos, non comprometemos o corazón e a vida…. Acabamos así caendo nun ritualismo baleiro, nunha relixión afastada da vida, que ten máis que ver cunha especie de carné por puntos que cunha proposta de salvación para construír a nosa vida e atopar a felicidade. Confundimos, unha vez máis, o fundamental co accesorio, o froito coa cáscara, o envoltorio co agasallo. Acabamos afogándonos nun vaso de auga e o que é pior… desde a nosa posición invitamos, ou mellor dito obrigamos, a que outr@s vivan afogad@s nunha manchea de normas e cumprimentos.
E contra deste mal, tan endémico en toda a nosa Igrexa (xerarquía, relixios@s e segrares), xa nos advertiu Xesús; pero non damos aprendido, porque…. a nosa Igrexa atufa a fariseísmo. Poñemos o grito no ceo diante dunha xenuflexión mal feita, porque @s nen@s non repiten coma papagaios as oracións, porque non nos axeonllamos na consagración, porque as celebracións son en galego, pola educación para a cidadanía, polo recoñecemento dos dereitos aos homosexuais, por….. tantas e tantas cousas que afogan o que debera ser o centro do noso actuar: a persoa, creada a imaxe e semellanza de Deus e querida por El. Crémonos @s mellores, @s perfect@s, falamos “ex - cátedra”, pontificamos, condeamos, sementamos discordia… porque claro, nós non somos coma os pobres publicanos: inmigrantes, homosexuais, prostitutas, famentos, parad@s....Non, grazas a Deus somos fariseos con denominación de orixe.
Que máis dá se temos convertido as celebracións nun espectáculo alleo á comunidade, cun esquema ríxido no que non teñen cabida as vivencias persoais, senón que todo se reduce a un mero cumpro e minto?; qué máis dá se cada vez máis xente identifica relixión e negocio?; que máis dá se con media hora semanal garántese a miña salvación?; que máis dá todo mentres nos siga proporcionando beneficios económicos e prestixio social?... Todo é xustificable no nome de Deus. Que mágoa!.
Porén, Deus é xusto, e por iso non pode ser imparcial, senón que o camiño que nos marca ten máis que ver con canto amamos. Coa súa proposta, polo tanto, identificaranse:
· @s que practican a xustiza, entendida como darlle ao irmán aquilo que precisa para desenvolverse como persoa
· @s que non calumnian nin utilizan aos demais para o seu propio proveito (aínda no nome de Deus)
· @s que buscan e traballan arreo polo ben común, por riba dos intereses particulares
· @s que non se venden, senón que son coherentes e fieis aos seus principios
· @s que visitan aos tristes, aos enfermos, aos que están sos… aínda que non sexa primeiro venres e a pesares de que sexan mulleres
· @s pequen@s, humildes e sinxel@s, que escapan do engaiolamento e do aplauso público
· @s que loitan e traballan pola paz
· @s que protexen e coidan do mundo que o Señor puxo nas nosas mans
Isto é o que nos vai dar puntos, os froitos que temos que ir recollendo na cesta da vida, a verdadeira denominación de orixe cristiá. O demais…. é fariseísmo, escaparate, fumo, vaidade de vaidades.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Presentémoslle agora a nosa oración comunitaria a Deus desde a sinxeleza, a humildade, e a seguridade de que nos escoita e digamos xunt@s:
ARREDA DE NÓS O FARISEÍSMO
Pola Igrexa, para que abra as ventás, permitindo entrar aire fresco que substitúa o fariseísmo, o mero ritualismo e o cumprimento baleiro polo recendo do amor, da compaixón e da xustiza, OREMOS.
ARREDA DE NÓS O FARISEÍSMO
Polas nosas comunidades, para que nunca caiamos na tentación de sementar discordia e desunión entre tod@s aquel@s que nos sentimos convocad@s por Deus para traballar polo ben común, OREMOS.
ARREDA DE NÓS O FARISEÍSMO
Por cada un e cada unha de nós, para que desde a sinxeleza e a humildade do publicano, conscientes das nosas limitacións e dos nosos erros, sexamos quen de facer da oración o motor da nosa vida, OREMOS.
ARREDA DE NÓS O FARISEÍSMO
Señor, sabemos que Ti es un Deus xusto, sempre disposto a acompañar, agarimar e acubillar. Fai de nós testemuñas do teu amor. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Non quero un corazón de pedra, duro e podrecido,
que golpee a cada paso e saiba a esterco;
un corazón de pedra que morra so entre as ruínas perdidas dun desterro.
Non quero un corazón de pedra, que viva frío entre os xeos e as neves do vello.
Quero un corazón que sexa humano, feito de carne,
coma o teu, nado da muller e do silencio.
Señor, dáme un corazón manso e humilde,
onde haxa espazo para quen chegue correndo,
que as miñas mans enxugarán as gotas da suor,
refrescarán o cansazo e acompañarán o sono.
Dáme un corazón que soñe mundos sen conquistar,
que viva a utopía do home novo.
Dáme un corazón que sexa feliz comigo mesmo,
que aprenda a quererse para querer sen peticións.
Dáme un corazón que saiba perdoarse sempre,
para comprender e perdoar primeiro.
Dáme un corazón orante coma o teu,
que se abra ao Pai, que é Noso Pai.
CANTOS
· ENTRADA: Unha xuntanza de amor
· LECTURAS: Acharte presente na vida
· OFERTORIO: Déixate querer
· PAZ: Que veña a paz
· COMUÑÓN: Todos xuntos
Comentarios