A FESTA DO CORPUS: PERSOAS CHAMADAS A FACER TODO O QUE DIXO O SEÑOR CANTO GOZOSO ENTRADA: Benaventurados (Nº 118) LECTURAS: Salve, Santo Sacramento (Nº 117) OFERTORIO: Pan do ceo (Nº 54) COMUÑÓN: Pan do ceo, pan de vida (Nº 53) ABRINDO O CORAZÓN Por segundo ano consecutivo, celebramos a festa do Corpo e do Sangue do Señor como humanidade inmersa nunha pandemia que nos fixo aterrar para decatarnos de que somos fráxiles, de que precisamos unhas persoas doutras. Pero no medio desta crise mundial, non esquecemos as palabras que a semana pasada Xesús nos dirixía no seu evanxeo: “ Asegúrovos que eu estarei sempre convosco ata a fin do mundo ”. O Corpus que hoxe celebramos é sacramento desa presenza de Cristo, que se fai Pan para saciar as nosas fames, Pan para ser alimento no camiño da vida, Pan para sandar as nosas feridas, Pan para repartir e compartir. Deixémonos agarimar polo Señor que hoxe, coma sempre, sae ao noso encontro para facerse compañeiro na viaxe. UN CORAZÓN MAGOADO P
A dimensión celebrativa da fe mostra o importante que é expresala de xeito sinxelo, cunha linguaxe comprensible e cercana á vida. A interioridade das conviccións precisa ser expresada e manifestada externamente. A liturxia serve de canle para darlle visibilidade. Asemade, a celebración non debera nunca realizarse en abstracto, senón desde a cotidianeidade do que a persoa sente e vive. Para que isto poida ser así precísase da lingua como elemento a través do cal vehicular a fondura do ser crente, expresar comunitariamente e dirixirse a Deus. Mais a lingua non pode ser algo estraño a esta cotidianeidade. Ao contrario, rezar, expresar a dimensión comunicativa cara a Deus, debe realizarse na lingua coa que a persoa comunica, se relaciona, expresa o que sente, vive, comparte ou pensa. No noso caso esa lingua é o galego. Con ela imos facendo posible a nosa sociabilidade, o noso ser coa xente. Con ela tamén expresamos a nosa relación con Deus. Que isto sexa o habitual non quere dicir que semp