remol

CAMIÑANDO NA SINODALIDADE DO DEUS QUE ROMPE CO INDIVIDUALISMO DE QUEN SE CRE ÚNICO E EXCLUSIVO
CANTOS ENTRADA.-  Que ledos ( 5 ) LECTURAS.- Señor, Deus noso, que admirable é o teu nome en toda a terra OFERTORIO.-  Pan do ceo, pan de vida ( 53) COMUÑÓN.- Eu soñei ( 58 )
OÍDOS ATENTOS Rematado o tempo da Pascua, comeza agora o momento no que toda a forza da esperanza acollida e celebrada temos que ila convertendo en acción e compromiso desde o noso actuar no medio do mundo. E isto non o podemos facer nin ao chou nin de maneira individual, senón desde a sinodalidade de quen camiña xunto cos demais, ao estilo da relación de amor e compromiso da Santísima Trindade. Do Pai que na comuñón de amor nos mostra a súa xenerosidade, no Fillo enviado e acollendo na fraternidade, e na presenza do Espírito Santo que alenta e rompe a tentación da rutina e o retrouso permanente de quen vive na desgana e o desencanto. A festa de hoxe é chamada permanente a revisar, renovar e reconducir, sen medo aos cambios, …

Da mocidade á madurez. Tempo de autonomía responsableCantos Entrada.- Camiñando pola vida  ( 9 ) Lecturas.- Manda o teu Espírito   ( 126 ) Ofertorio.- Eiqui están, Señor  ( 32  ) Comuñón.-   Quédate, Señor, connosco    ( 63 )
ABRINDO OS OLLOS E MIRANDO AOS LADOS Pentecostes é para as persoas crentes a chegada á “maioría de idade”, o tempo de voar por conta propia sen ter ao lado tutelas que digan, marquen, impoñan ou controlen. É o tempo do discernimento e madurez. Pero neste proceso non nos sentimos perdidos, ao pairo; ao noso lado sentimos a forza da presenza do Espírito Santo que e

O paradoxo da fe: dor e esperanza; morte e vida; voume pero estarei... Cantos Entrada.- Camiñando pola vida ( 9) Lecturas.- Señor Xesús, bendito sexas ( 52) Ofertorio.- Acharte presenta na vida ( 51) Comuñón.- Ide e pregoade ( 55)
Oídos atentos O mundo vaise construíndo desde os contrarios: luz e tebra; acerto e erro; alegría e tristura; paz e violencia; acollida e rexeitamento... o importante en todo este proceso é non esquecer que nada, por moi implicados que nos sintamos, é para sempre. Que somos pés en permanente camiño, que os nosos logros non deixan de ser pequenas achegas de continuidade que outr@s nos deixaron para que tamén nós volvamos deixar. Por iso non paga a pena gastar nin tempo nin esforzo e enerxías en enfrontarnos uns aos outros, porque estamos de paso. Un paso que, se somos capaces de dalo sen torcernos, vai deixando pegada de salvación e sentido que fai que non nos perdamos. Celebremos entón a presenza de Deus de Xesús neste día da Ascensión sabendo que non somos impresci…