Porque a anada segue a ser boa, Testemuñemos con esperanza e sen nostalxia
Canto gozoso
· ENTRADA: Vinde axiña ( 10)
· LECTURAS: Douvos un mandato novo ( 18 )
· OFERTORIO: Acharte presente ( 51)
· COMUÑÓN: Ide e pregoade (55)
ESCOITA ACTIVA
Xesús escolleu e enviou, e so puxo unha condición: “onde vos acollan, se alí hai xente de paz, entrade”. Deste xeito, e a través dos séculos foise desenvolvendo a misión que o Señor lle encargara a aqueles setenta e dous.
Hoxe os continuadores e continuadoras desta tarefa somos nós. Porque tamén nos envía a ser xente de paz nun mundo famento dela, a ser buscadores de diálogo nun mundo que non sabe escoitar, propiciadores de entendemento e compañía nun mundo no que cada vez hai máis sente soa.
Non esquezamos logo que a fe non é nin herdanza nin costume, senón anuncio convencido de que a mensaxe de Xesús so será posible a través e por medio dos que nos chamamos seguidores e seguidoras seus.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Pola nos falta de valentía a manifestar a alegría da fe. SEÑOR QUE SEXAMOS XENTE DE PAZ.
· Pola nosa ausencia de esperanza ante as dificultades e problemas polos que pasamos. CRISTO, QUE SEXAMOS XENTE DE PAZ.
· Polos nosos silencios diante da manipulación e do engano ao que moitas veces nos someten. SEÑOR, QUE SEXAMOS XENTE DE PAZ.
PALABRA AGASALLADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
Alegrádevos con Xerusalén,
e brincade de ledicia por ela,
tódolos que a amades.
Exultade con xúbilo con ela
tódolos que vos enloitastes por causa dela,
porque mamaredes
e fartarédesvos do peito das súas consolacións,
porque zugaredes e gozaredes do seo da súa riqueza.
Porque así fala o Señor:
"Ollade que eu estendo ata ela a fartura coma un río,
si, coma un río desbordado a riqueza das nacións.
Vós mamaredes, no colo seredes levados,
sobre os xeonllos seredes aloumiñados.
Coma un neno, a quen súa nai consola,
así vos consolarei eu.
Si, en Xerusalén seredes consolados.
Entón veredes que se alegra o voso corazón
e que os vosos ósos florecen coma un campo".
A man do Señor daráselles a coñecer ós seus servos. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS GÁLATAS
Irmáns e irmás:
A min Deus me libre de gabarme en algo que non sexa a cruz de Cristo, na que o mundo está crucificado para min como eu para o mundo. Pois tanto ten estar circuncidado coma estar sen circuncidar. O que importa é a nova creación.
A paz e maila misericordia virán sobre tódolos que se axusten a esta norma e sobre o Israel de Deus. De hoxe en diante que ninguén me veña amolar, porque levo no meu corpo as marcas de Xesús. Irmáns, que a gracia do noso señor Xesús Cristo vaia convosco. Amén.Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Designou o Señor a outros setenta e dous, e mandounos de dous en dous por diante del a tódalas vilas e aldeas onde tiña pensado ir. Díxolles:
‑A anada évos ben boa, pero os xornaleiros son poucos; así que rogádelle ó dono da colleita que mande xornaleiros á súa ceifa.
Ide e sabede que vos mando coma años entre lobos. Non levedes saco, nin alforxa, nin calzado, nin vos paredes a parolar con ninguén polo camiño. Cando entredes nunha casa, antes de máis nada dicide: "Paz a esta casa". E se alí hai xente de paz, sobre ela repousará a vosa paz; se non a hai, volverá convosco. Permanecede na mesma casa, comendo e bebendo do que teñan, que o obreiro ten dereito ó seu xornal. Non andedes dunha casa para outra. Cando entredes nunha vila e vos acollan, comede do que vos poñan, curade os enfermos que haxa e dicídelles: "Xa chega a vós o Reino de Deus". Palabra do Señor.
PALABRA REMOÍDA
· A profecía de Isaías que escoitabamos na primeira lectura é todo un canto á alegría e busca de todo canto a fai posible. Pero é esta unha alegría que brota do corazón, unha alegría que está chamada a enchoupar toda a nosa vida, unha alegría que necesariamente, non podería ser doutro xeito, nos converterá en homes e mulleres de esperanza. Capaces de non deixarnos nin vencer nin dominar polos agoiros do pesimismo, da visión negra e tenebrosa, pesimista, entristecida e desconfiada da vida e da sociedade, do medo como intento de controlar e dominar a liberdade das nosas decisións. Como afán de manipular a nosa conciencia e de inhibir a nosa capacidade de actuar, con discernimento, e desde a liberdade. A alegría supón abrir procesos que se irán desenvolvendo no tempo, e a través del irá mostrando os seus froitos. Sexamos logo persoas de alegría transformadora da nosa maneira de estar, mirar e traballar no medio do mundo de hoxe.
· O papa Francisco, que tanta pegada deixou na Igrexa e no mundo, desde o minuto un do seu pontificado insistiu na alegría como eixe desde o que achegarnos ao evanxeo, á vida familiar, ao compromiso na mellora dunhas relacións entre as persoas e dun mundo máis xusto e igualitario, na busca compartida pola defensa da casa común e da amizade social. Amizade que busca unir desde a confianza, que non a desconfianza; amizade que chama a camiñar xuntos e xuntas e non no enfrontamento; amizade capaz de afrontar cambios de estilo e de creatividade. Porque a historia cambia e nós, os crentes estamos na historia, non nun lugar aparte, fronte a tentación da nostalxia e do mirar permanentemente cara a atrás. Porque a verdadeira alegría, a alegría do Deus Pai/Nai que perdoa sempre na misericordia e potencia a creación e a novidade, é a que nós temos que mostrar, manifestar, translucir e testemuñar cada día, na relación coas demais persoas, para construír pontes que nos achegan e derrubar muros que nos confrontan e nos separan.
· E para converter a alegría en actitude cerne do noso ser cristiáns e cristiás no aquí e agora de cada un e cada unha de nós, precisamos tomar en serio o que hoxe nos dicía Xesús no evanxeo: “a anada é boa, os xornaleiros poucos”. É dicir, a realidade na que estamos ofrécenos moitas posibilidades, e a nós correspóndenos acollelas e ilas convertendo en anuncio de liberación salvadora; en anuncio de concreción do proxecto de Xesús; en anuncio que nos leve a saír e buscar todo canto faga posible que as persoas nos unamos e busquemos todo aquilo que nos fai mellores, que nos humaniza, que nos leva a recoñecernos como iguais na fraternidade de quen nos sabemos imaxe e semellanza dese Deus que “ apapacha”, ese Deus que anima e alenta, ese Deus que non é nin o ollo que todo o ve desde a distancia para xulgalo nin o señor feudal que controla, domina e escraviza aos seus súbditos. Non, o Deus de Xesús, o Deus do evanxeo, é o que nos invita, desde a alegría do hoxe, a saír ao encontro das persoas que tamén, coma nós, buscan a paz e a acollida. Dispoñámonos a saír entón das nosas tobeiras!
COMPARTINDO A ORACIÓN DE E ENTRE TOD@S
Damos grazas comunitariamente a Deus por este agasallo que nos fai de ser persoas alegres e sen prexuízos. Facémolo dicindo: QUE SEMENTEMOS DA TÚA ALEGRÍA.
· Para que construamos, entre todas e todos nós, unha igrexa que sexa fogar de alegría, colaboración e comprensión. Oremos. Que sementemos da túa alegría.
· Para que nos esforcemos por vencer a tentación de ser comunidades parroquiais derrotadas pola tristura e a falta de creatividade. Oremos. Que sementemos da túa alegría.
· Para que non nos deixemos levar da tentación de converternos en ritualistas da nostalxia, esquecendo que o evanxeo é sempre renovación, creatividade e alegría. Oremos. Que sementemos da túa alegría.
· No día no que a Igrexa celebra a Xornada da responsabilidade do tráfico. Que non esquezamos que aquelas persoas que nos poñemos ao volante debemos esforzarnos por realizar unha condución responsable para nós e para os demais. Oremos. Que sementemos da túa alegría.
Grazas, Señor, por sacudirnos na busca da alegría e da paz nun mundo tan precisados destas dúas actitudes tan fundamentais para testemuñar o evanxeo. Por Cristo o noso Señor, Amén.
DEIXÁNDONOS GUIAR POR EL
Señor, que a alegría vaia enchoupando todo o noso facer. Non nos deixes caer na tentación da tristura, o pesimismo ou a indiferenza. Que a forza da túa graza vaia enchendo a nosa vida, para que sexa resposta á túa vontade.
Que non deixemos na nosa vida oco para que nela acampen a resignación e a nostalxia dun pasado que nunca máis vai volver.
Aléntanos, Señor, a ter unha mirada aberta, alegre, humanizadora e sempre fraterna; unha mirada que non esquece que ti non nos creaches inimigos, pero si irmáns e irmás.
Que saibamos ser servidores de alegría nun mundo tan precisado do entendemento e máis da paz. Amén.
Comentarios