NÓS TAMÉN VIMOS AO SEÑOR…
E POR ISO ESTAMOS AQUÍ
PÓRTICO
A recuperación da liberdade e o plurarismo da nosa sociedade favorecen o cuestionamento de moitas das nosas crenzas, indiscutidas durante moitos anos. Ás veces laiámonos de que se cuestionen os nosos dogmas e as nosas seguridades, e mesmo nos sorprenden cambios na Igrexa, que aceptamos resignadamente e con receo como síntomas de inseguridade, debilidade e claudicación.
Por iso necesitamos resucitar, redescubrir a Xesús presente entre nós, alentando e acompañando o noso camiñar, necesitamos que El nos dea o seu Espírito para poder ler os sinais dos tempos, un Espírito que nos traia o recendo da esperanza, da paz, da solidariedade e da xustiza.
Que na celebración que agora comezamos nos deixemos impactar polo anuncio da resurrección: nada está perdido, hai camiños novos, descubrámolos!
O PERDÓN
û Renuncias a todo aquilo que te enfronta cos veciños, cos amigos, coa familia.... e te leva a camiñar na insolidariedade e no egoísmo?. SI, RENUNCIO.
û Renuncias ao derrotismo e ao pesimismo como contrarios á Boa Nova de Xesús, pois impiden camiñar na esperanza?. SI, RENUNCIO.
û Renuncias a seguir vivindo con medo e na rutina a fe, pechándote a recoñecer e descubrir o presente como tempo de salvación?. SI, RENUNCIO.
REMUÍÑO
· “Perseverantes en escoita-la ensinanza dos apóstolos, na comuñón da vida, no rito de partiren o pan e nas oracións“ (Feitos).
No comezo da pascua fomos invitad@s a superar a nosas actitudes derrotistas e desalentadoras. Os textos que fomos proclamando ao longo desta semana íannos mostrando cales eran as actitudes dos primeir@s cristiáns: esperanza, alegría, confianza, perda do medo. Unhas actitudes que se nos invitaban a levar á nosa vida, para deixar atrás, dunha vez por todas, esa idea de que a fe cristián é unha marabillosa teoría irrealizable na vida. Sabemos que iso non é así, non só polos testemuños dos primeiros cristiáns, senón pola vida entregada e doada de tantas persoas, no pasado e no presente, da historia da Igrexa. Se el@s foron capaces de superar a tentación de reducir a fe a unha simple proclama, por que non imos nós ser capaces tamén de seguir o camiño que nos foron abrindo?. Dous mil anos de historia son tempo suficiente para que nos deamos conta de que, se queremos, é posible vivir a alegría da resurrección na nosa vida. Só temos que intentalo. E onde imos atopar a forza para ilo facendo e para non recuar?. Pois aínda que nos poida parecer estraño, temos que dicir que será nas nosas comunidades. No medio daqueles e daquelas que pensan, cren, viven e celebran o mesmo ca nós: a mensaxe de Xesús. Por iso temos que tomar en serio a Palabra e aprender a querernos, axudarnos, preocuparnos... pensar en nós desde os outr@s. Veña, a que esperamos para comezar! El abriunos xa o camiño, e isto e posible!.
· “E nos fixo renacer a unha vida que se nos dá en esperanza” (Pedro)
Coma Pedro, tamén nós temos que sentirnos ledos de poder ter ao noso redor persoas que nos queiran, que se preocupen por nós, que queren vivir os mesmos valores e cos que temos un proxecto baseado non na violencia ou no enfrontamento, senón na misericordia, na capacidade de acollida, na entrega aos outr@s, no estar dispost@s a arriscarnos para poder levar a moitos corazóns (corazóns que sofren, están sos, son incomprendidos ou séntense incapaces de mirar cara adiante, mostrándose escépticos co futuro e coa posibilidade de cambiar para mellor), unha palabra de esperanza, unha man chea de forza e agarimo, unha palabra que acompaña e non se deixa esmorecer polas dificultades. Coma Pedro, tamén nós estamos chamad@s, desde o empuxe e a forza das nosas comunidades, a renacer para mellorar, para cambiar, para superar as nosas canseiras e os nosos desánimos. Se El se nos deu en esperanza, como non imos acollelo os que nos chamamos seguidores seus?.
· “Benia os que creron sen veren!” (Tomé)
Entón, e só entón, si que será posible entender as palabras do Evanxeo de hoxe nas que se nos di que non importa tanto o ver senón o crer, confiar, compartir, buscar consello, escoitar... para así descubrir a presenza do Resucitado. Cómo nos falta fe!. Como nos falta entusiasmo!. Como nos falta convicción!. Non será que a nosa fe, os nosos rezos, as nosas... non son máis que palabras baleiras de contido e necesitadas de verdadeira dispoñibilidade cara os demais?. Si os demais, aqueles nos que nos di Xesús que temos que aprender a descubrir, ver, recoñecer, non significan nada para nós; se pasamos ao seu lado e somos incapaces de achegarnos e dicirlle como estás, que che pasa, por que choras... é que o noso corazón segue a ser de pedra e a Pascua aínda non chegou a nós. Felices os que sen veren, traballan, arriscan, loitan e se esforzan por facer familias, parroquias, barrios, países, mundo onde se busque o que une e non o que enfronta; se busque o amar e non dogmatizar; se busque propor e non impor. Benia os que cren sen veren!
O CREDO PASCUAL
(Rezaremos xunt@s este Credo durante a cincuentena pascual, polo que cómpre facer copias para darllas á xente que asista á celebración).
Creo no Resucitado,
no Señor da Vida, en Xesús de Nazaré,
carpinteiro sinxelo, home do pobo,
predicador itinerante, compañeiro de camiño.
Creo no Resucitado,
o fillo de María,
quen fixo vida as súas palabras do Magnificat,
porque levou a Boa Nova aos pobres e aos excluídos.
Creo no Resucitado,
Señor da comunidade,
quen para ensinar o amor de Deus
chamou a discípulos para compartir a súa vida.
Creo no Resucitado,
no que camiñou polas vilas de Palestina,
no que andou polas ribeiras do lago,
no que se mesturou coa xente do pobo
para mostrar coa súa vida
que Deus non se esquece das persoas,
senón que coñece o sufrimento
e quere a liberación e a xustiza.
Creo no Resucitado,
no que se ocupou dos que sofren,
no que se compadeceu dos enfermos,
no que se achegou aos marxinados,
para ensinarnos que o Deus da Vida
nace entre os pobres deste mundo.
Creo no Resucitado,
no que se animou a presentar a un Deus Vivo,
no que denunciou os ritos baleiros e as leis hipócritas,
no que falou con palabras sinxelas
para ensinarnos que o importante é vivir o que Deus nos propón.
Creo no Resucitado,
no que entregou a vida,
no que cargou coa cruz,
no que viviu o conflito, a incomprensión
e a persecución por ser fiel,
no que nos ensinou que a Deus
coñecémolo se facemos a súa vontade.
Creo en Xesús,
no que viviu como Deus quere que vivamos todas as persoas.
Creo no Resucitado,
que nos chama a seguir os seus pasos
para facer da nosa vida
unha Pascua para os demais,
un paso do Señor para todas as persoas,
un signo de que a vida é sempre máis forte
que toda a morte que a nosa sociedade xera.
Creo en Xesús
porque quero vivir coma El.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, coa túa presenza es alento e estímulo no noso camiñar, por iso che dicimos xunt@s:
QUE VIVAMOS NA ESPERANZA A RESURRECCIÓN
· Pola Igrexa, para que confíe nas persoas e nas súas intuicións e aspiracións coma un xeito de facer presente a mensaxe do Resucitado no medio da sociedade, OREMOS.
QUE VIVAMOS NA ESPERANZA A RESURRECCIÓN
· Polas nosas comunidades, para que a forza da resurrección nos faga descubrir a ledicia do seguimento de Xesús, que é vida, presenza, alento e esperanza na nosa vida, pero principalmente na vida de tantas e tantas persoas que pasan por momentos de dor e de incertidume, OREMOS.
QUE VIVAMOS NA ESPERANZA A RESURRECCIÓN
· Por cada un e cada unha de nós, para que a túa resurrección nos dea azos para botar fóra os nosos medos e así comprometernos cos enfermos, os pobres, os vellos, os que están sos, os que están tristes, OREMOS.
QUE VIVAMOS NA ESPERANZA A RESURRECCIÓN
Grazas, Señor, porque nos invitas a facer da nosa fe non un conxunto de doutrinas e crenzas, senón unha vivencia expresada no amor. PXNS. AMÉN.
PARA A REFLEXIÓN
Vimos ante Ti, Señor,
desde a nosa búsquea,
desde a nosa ignorancia,
desde as nosas dúbidas.
Acéptaas, Señor,
coma a nosa ofrenda de hoxe,
a única que che podemos facer,
a única que sabemos.
Manifestámosche o noso desexo de encontrarte,
a nosa vontade de buscarte.
Axúdanos.
Vén en auxilio da nosa debilidade e da nosa ignorancia.
Danos, Señor,
o don de intuírte a través da vida que Ti nos regalas.
Sabemos, Señor,
que estás empeñado en atoparnos, en que te atopemos.
Condúcenos Ti ata que sexas a experiencia máis viva do noso corazón.
Entón, Ti seguirás conducíndonos. Amén.
CANTOS
Entrada.- Bendito , Xesús resucitado
Gloria.- Gloria a Deus, gloria ao Pai...
Lecturas.- Cantádelle ao Señor, unha cantiga nova
Ofertorio.- Acharte presente
Comuñón.- O amor é o meirande
Comentarios