Camiñemos na sensatez
PÓRTICO
O PERDÓN
- Porque, levados do intento por quedar ben, acabamos comportándonos como masa sen criterio nin convicións, SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER LIBRES.
- Porque nos sobran palabras e xestos baleiros e superficiais, e fáltannos compromisos que teñan á persoa como principio, CRISTO, QUE NON RENUNCIEMOS A SER LIBRES.
- Porque tamén nós caemos moitas veces na precipitación e falta de reflexión á hora de tomar decisións sobre a nosa vida, SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER LIBRES.
Remuíño
*
A vida de cada un de nós vaise
desenvolvendo non de calquera xeito, senón desde unhas referencias, referencias
ás que chamamos valores, exemplos, principios... e que pouco a pouco van
facéndonos, modulándonos para que o noso xeito de actuar, pensar e vivir se
adecúen a elas. Por iso son tan importantes e nos marcan. Dicimos moitas veces
que esta ou aquela persoa, este xeito de actuar ou esta actitude fixéronnos
pensar e decidiron o camiño que tomamos nun determinado momento e que nos
influíu para toda a vida. Tendo isto en conta, podemos fixarnos, logo, no que
nos di a primeira lectura que escoitamos hoxe: Sabedoría construíu a súa casa, tallou as súas sete columnas. Cando
a Biblia nos fala dos sabios quere referirse á experiencia que un/a vai
acumulando a medida que a súa vida madura e se desenvolve. Unha experiencia que
nos axuda a non repetir erros, a aprender do que outros fixeron, ben ou mal, xa
sexa para facer o mesmo ou para rexeitar ese modo de actuar. E así, pouco a
pouco, un vai, como nos di o libro dos Proverbios, construíndo a súa casa; non
sobre area, senón sobre as columnas de canto axuda a que nos sintamos a gusto
co que facemos e co xeito de actuar e facer as cousas. Só desde un actuar
maduro, responsable e reflexivo, podemos entender que necesitamos de coherencia
no actuar; unha coherencia que nos afasta da improvisación e nos remite á
necesidade de ir clarificando a nosa escala de valores, para que desde ela
poidan ir aparecendo as actitudes que nos fan sentir a gusto co que somos e
facemos, sen falsas culpabilizacións e insatisfaccións permanentes por querer
ser coma todos, esquecendo que cada un de nós somos únicos e irrepetibles.
*
Porque non somos feitos en serie nin temos
que comportarnos de maneira uniforme en ningún sitio, e moito menos á hora de
decidir sobre a nosa vida, podemos entender ben as palabras da carta de Paulo
aos efesios. Mellor, non só entendelas, senón subscribilas, inda que teñan
pasado dous mil anos desde que foron escritas. Si, porque ter tino, ser
sensatos, aproveitar o tempo, non ser irreflexivos... son expresións que temos
escoitado e utilizado nós mesmos moitas veces, e que poñen de manifesto o
importante que é non actuar, inda que nos custe, de xeito arroutado, pois
ademais de non levar a nada, acaba facéndonos sentir mal, con sensación de
ternos equivocado. Nestes momentos nos que algúns se esforzan, e moito, en
facernos crer que as cousas teñen que ser así e non poden ser de outro xeito,
non quedándonos outra máis que a resignación, canto lle di Paulo a aqueles
cristiáns de Éfeso ten para nós forza suficiente como para superar a tentación
de deixarnos ir ou de escoitar os cantos de serea desesperanzados que día a día
nos van chegando, para conseguir transformalos en actitudes activadoras de
constancia e esforzo que nos leven a encarar o momento presente, -difícil e
duro, para que negalo!-, non desde o pesimismo de que non hai outra, senón
poñéndolle tino ao que escoitamos, sensatez ao que facemos e reflexión á
complexa realidade na que vivimos inmersos. Se dicimos que a fe hai que rezala
en comunidade e celebrala dentro dos templos; tamén dicimos que é necesario
vivila no medio do mundo, no día a día cheo de contrastes e situacións ás que é
necesario poñerlle os rostros de tantas persoas para as que estes momentos
están a resultar difíciles e lles van provocando a exclusión e o esquecemento,
como se foran simples números en estatísticas, esquecendo que son persoas, coma
nós, ás que non podemos nin esquecer nin virarlle as costas. O seguimento de
Xesús, as convicións de fe, maniféstanse desde o íntimo que un cre, pero
móstranse no actuar con verdade e sinceridade á hora de vivir. É aí onde
verdadeiramente mostramos a vontade de Deus.
*
O discurso do Pan de vida que desde hai
varias semanas vimos lendo nas celebracións do domingo, volve incidir na forza
-simbólica e real-, do pan na vida dos seres humanos. Pan que nos remite aos
irmáns; pan que fai presente a Deus para levalo con nós e ser empuxe e alento
diante da dureza da situación actual; pan solidario que se concreta en non
torcer a cara diante do que está pasar, senón, no pouco e no moito, en abrir a
man e ofrecer tempo, medios, ideas, propostas e dispoñibilidade a quen as
necesite; pan de verdade nun momento no que o engano, a mentira, a manipulación
ou o aproveitamento dos máis débiles nos fai perder a confianza nos demais e
nos volve escépticos e desconfiados. Nunha palabra, pan que alimente as nosas
vidas deixándonos a forza para loitar por elas desde a unión construída na
busca contra o fatalismo, superando a tentación individualista do sálvese o que
poida. O Pan da Eucaristía, Cristo, volve ofrecérsenos non como rito, senón
como presenza viva en nós para que non renunciemos a anuncialo alí onde
esteamos.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Deus faise alimento en nós para que nós
poidamos ser tamén alimento para os irmáns. Convencidos de que a súa presenza é
estímulo contra a desesperación e o deixarnos ir fatalista, dicimos:
QUE O TEU PAN NOS FAGA SABIOS EN AMOR E
FRATERNIDADE
ü Pola Igrexa, para que non esqueza que Cristo enviouna para ser
voz de denuncia diante da explotación, a mentira, o engano, a manipulación, e
non cómplice dos que mandan e se esquecen que detrás dos números hai persoas
que sofren, OREMOS.
QUE O TEU PAN NOS FAGA SABIOS EN AMOR E
FRATERNIDADE
ü Para que nas nosas comunidades non nos deixemos vencer polo
desánimo e polo derrotismo que canto nos rodea insiste en fomentar, para
impedir que reaccionemos diante de quen o está a pasar mal e vai vendo como as
súas ilusións se derruban e esmorecen, OREMOS.
QUE O TEU PAN NOS FAGA SABIOS EN AMOR E
FRATERNIDADE
ü Para que nós, no día a día da nosa vida, atopemos forza e empuxe
na oración, sosegada e sincera, diante dun Deus que nos fala que sen atender as
urxencias e dificultades dos irmáns, non é posible ser seguidor de quen deu a vida por todos, sen
excluír a ninguén, OREMOS.
QUE O TEU PAN NOS FAGA SABIOS EN AMOR E
FRATERNIDADE
Con
confianza, pero tamén desde a dor que nos produce a difícil situación que
estamos a vivir e que sofren moitos dos nosos veciños e amigos, poñemos a nosa
oración comunitaria diante de Ti, para que sexas forza e axuda que nos impida
caer no derrotismo e desánimo. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Se
o que de veras desexas é amar, entón ponte inmediatamente a mirar; pero tómao
en serio. Fíxate en alguén que che produza arrepío e percibe de veras os teus
prexuízos; fíxate en alguén ou en algo ao que te aferres e comproba realmente o
sufrimento, a inutilidade e a falta de liberdade que supón aferrarse... e
contempla con detemento e tenrura os rostros humanos e a conduta humana. Tómate
tempo para mirar asombrado a natureza, o vo dun paxaro, a frescura dunha flor,
a saída da lúa... e namentres o fas, a coroza que protexe o teu corazón,
rebrandecerase e fundirase, e o teu corazón rebordará de sensibilidade e
delicadeza. (A.de Mello, Una llamada al
amor, Sal Terrae, p.92/93)
CANTOS
ENTRADA: Camiñando pola vida
LECTURAS: Contade as marabillas do Señor
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
COMUÑÓN: Non vou só
Comentarios