Ir al contenido principal

20 Domingo TO A


EN TEMPOS DE ULTRALIBERALISMO HUMANO E INMORAL, NECESITAMOS VOLVER OS OLLOS Á XUSTIZA DE DEUS, QUE NOS FALA DA IRMANDADE LIBERADORA
Descarga o arquivo


ESCOITA ACTIVA
            Neste agosto no que os medios de comunicación, a falta das trafulcas entre políticos, ocupan o seu espazo con sensacionalismos inútiles, chega o Señor e fálanos de compaixón e acollida. Que paradoxo, non si?
          Cando todo se reduce a falar de custos e macroeconomía, namentres as persoas seguen a ter dificultades para poder comer todos os días; cando parece saír do corazón dalgunhas persoas o peor que puideramos imaxinar, chega Xesús e pon diante nosa unha actitude que non está nas “modas do que máis se practica”, pero que é unha actitude que nos fai recuperar as raíces do que somos. Porque só as persoas somos capaces de sentir compaixón polo outro, pois nese outro recoñecemos a Deus. O berro da muller cananea do evanxeo de hoxe é o berro de cada vez máis persoas que ven como a súa dignidade é excluída, esquecida e asoballada no nome de grandes declaracións que agochan puros intereses políticos, económicos ou estratéxicos.
          Non caiamos nós no mesmo e, desde o pequeno do que nos rodea, aprendamos a practicar a compaixón que nos recoñece coma irmáns.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û  Pola nosa falta de compaixón, SEÑOR,CÚRANOS DA DUREZA DE CORAZÓN.
û  Pola nosa incapacidade para entender a quen non pensa coma nós, CRISTO, CÚRANOS DA DUREZA DE CORAZÓN.
û  Polas nosas actitudes excluíntes e intrasixentes, SEÑOR,CÚRANOS DA DUREZA DE CORAZÓN.


PALABRA ENRAIZADA
*   Cumpride o dereito e practicade a xustiza”: A afirmación do profeta Isaías que escoitabamos na primeira lectura invítanos a revisar cales son os eixes sobre os que imos asentando o noso xeito de ver e actuar na realidade na que vivimos. O profeta non nos di que practiquemos o noso dereito nin a nosa xustiza; é dicir, que fagamos o que nos peta ou o que primeiro se nos ocorre. A súa chamada –berro poderiamos dicir- é para que cambiemos o enfoque do noso xeito de ver as cousas. Nós non somos o centro, polo que non é desde o que nós pensamos como temos que actuar e facer as cousas. Se nos deixaramos levar deste principio, caeriamos no desprezo máis absoluto para cos demais, enrocándonos nun individualismo egoísta e insolidario. Pero como este non é o xeito de pensar ao que nos chama e invita Deus, a xustiza vaise vivindo e compartindo desde a fraternidade que nos recoñece irmáns e iguais, a solidariedade que nos leva a repartir o que temos desde o criterio do amor, non da cobiza. Se nos esforzamos por facelo así, iremos descubrindo que somos capaces de entender o que queremos dicir cando falamos de salvación. Non é algo abstracto e incomprensible, senón o gran proxecto que Deus nos ofrece para realizar xunto cos outros, e que desemboca no gran mar do encontro pleno e definitivo con El. Si que podemos salvarnos; pero non a calquera prezo. O prezo pono Deus, e chámase vivir humanamente facendo que os demais humanamente vivan.
*   Neste gran templo de humanización ao que El nos chama, a desigualdade, a diferenza por mor da cor, a lingua, a cultura ou o xénero non existen. Con El, por El e Nel tod@s somos iguais. E isto que seguro temos repetido tantas veces, resúltanos sempre moi difícil de vivir e concretar. É máis doado, porque esixe menos, construír na desigualdade que construír, aprendendo a renunciar, na igualdade. Resúltanos máis fácil consumir tempo en rezos e promesas, que poñer ese tempo e esas promesas ao servizo de quen non é tratado con dignidade, e a quen a súa humanidade, os que poden e saben facelo, lla van minguando. Hoxe un copago, mañá unha compra de armas, pasado a supresión de axuda humanitaria ou a supresión de comedores comunitarios... a cuestión é facer que se vaia resentindo a humanidade desde a que Deus nos chama a estar no mundo. E deste xeito, será moi difícil que o “templo de Deus” –o mundo no que vivimos- se poida chamar “casa de oración para tódolos pobos”.
*   Paulo, entendendo moi ben a Xesús, dille aos romanos que Deus non rexeita, senón que acolle, sendo esta unha acollida de reconciliación; unha acollida que non mira atrás para pasar factura, senón que encara o futuro como proxecto e proposta de esperanza. A irrevogabilidade da chamada de Deus lévanos a atoparnos, e chámanos a poñer misericordia onde nós queriamos poñer enfrontamento ou distancia. A compaixón –apaixonarse con– de Deus fainos sentir a nosa cidadanía de homes e mulleres do mundo que non se pechan no seu propio recuncho, senón que nos abre, desde o servizo aos rostros e corazóns que temos máis preto, a apaixonarnos por toda persoa que sufra ou sexa esquecida por parte dos que toman decisións e inflúen na opinión pública. O Deus de Xesús non se encerra só cos seus, ábrese a tod@s –fronte á petición de despedir á muller cananea, Xesús escoita, acolle e actúa– para vivir a paixón co irmán de xeito que non quedemos tranquilos na nosa comodidade de ver as cousas a distancia, e así implicarnos e enredarnos en canto poida facer a vida máis visible, pública e coñecida ás persoas das que, os que poden e dominan, nos pretenden esconder. Se Deus non se agocha, por que as veces nós miramos para outro lado?.

FRATERNIDADE ORANTE

Diante do Deus da compaixón, oremos xunt@s dicindo:
SEÑOR, QUE SEXAMOS COMPASIVOS E MISERICORDIOSOS
*       Para que a Igrexa non sexa nunca insensible ao sufrimento e dor do noso mundo, OREMOS.

SEÑOR, QUE SEXAMOS COMPASIVOS E MISERICORDIOSOS

*       Para que saibamos mostrar compaixón e solidariedade coas persoas que nas nosas parroquias está solas, enfermas ou necesitadas da nosa presenza e do noso tempo, OREMOS.

SEÑOR, QUE SEXAMOS COMPASIVOS E MISERICORDIOSOS

*       Para que non lle deamos as costas á inxustiza e á inmisericordia do noso mundo, e nos convertamos á xustiza e á misericordia de Deus, que nos fala sempre desde o amor e a fraternidade, OREMOS.

SEÑOR, QUE SEXAMOS COMPASIVOS E MISERICORDIOSOS

Acompaña, Señor, a nosa tarefa de romper co corazón insensible que ás veces habita en nós, para camiñar na fraternidade misericordiosa á que nos invitas. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DE ESPERANZA
Señor, a túa misericordia chega ao ceo,
a túa fidelidade ata as nubes…
Socorres ás persoas e aos animais;
que inapreciable é a túa misericordia, oh Deus!
Os humanos acóllense á sombra das túas ás …
e a túa luz fainos ver a luz. ( sal 35)
Aclamade ao Señor, terra enteira …
Sabede que o Señor é Deus:
El fíxonos, somos seus,
o seu pobo, ovellas que El apacenta.
O Señor é bo,
a súa misericordia é perpetua. (Sal 99)
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Amigos nas penas
LECTURAS: Benaventurados
OFERTORIO: Todo o mundo unha familia
COMUÑÓN: Acharte presente

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel