6 domingo TO B

A SAÚDE, DEREITO DE TODAS AS PERSOAS...... ACTÚA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(CAMPAÑA DE MANS UNIDAS 2012)

PÓRTICO

A todas as persoas nos preocupa gozar de boa saúde, sobre todo cando a perdemos, cando corremos o risco de perdela ou cando somos conscientes de como se vai deteriorando. Cando estamos che@s de vida e de forza, frecuentemente vivimos alle@s ao valor real do que temos. Ademais, o feito de que na nosa sociedade rica, afeit@s como estamos a poñernos nas mans dos médicos e a acudir aos centros de saúde ou aos hospitais, esquecemos con frecuencia que cadaquén é responsable da súa saúde.

Pero, é este un dereito do que todas as persoas disfrutamos?. Desgrazadamente non. Por iso, a campaña deste ano de Mans Unidas intenta chamar a nosa atención sobre o feito de que temos que traballar para que este dereito fundamental sexa unha realidade para todas as persoas do mundo. Temos que romper ese círculo vicioso da fatalidade de que hai enfermidades de ricos e enfermidades de pobres.

Porque o dereito á saúde non é unha cuestión exclusivamente médica: hai que considerar todo aquilo que deteriora ou ameaza a calidade de vida das persoas: vivir en condicións pouco saudables, non ter un sistema sanitario que proporcione atención estable, non dispor dos alimentos e da auga precisos, non ter acceso ás menciñas básicas.... A insensibilidade diante do sufrimento dos demais, alimentada pola cultura da abundancia, do consumismo e do non esforzo debe ser superada a través da formación moral da conciencia na responsabilidade social e na información.

Que esta celebración que agora comezamos nos axude a poñernos na liña de saída.

O PERDÓN

Por non agradecer a saúde e a vida que pos nas nosas mans, SEÑOR, SE QUERES PODES LIMPARNOS.
Porque moitas veces non coidamos a nosa saúde como debemos e só nos damos conta do importante que é cando a perdemos, CRISTO, SE QUERES PODES LIMPARNOS.
Por ter renunciado a “gastar” o noso tempo escoitando, esperanzando e acompañando ás persoas enfermas, SEÑOR, SE QUERES PODES LIMPARNOS.

REMUÍÑO

Que dura lei aquela!. Quen vía aparecer na súa pel as manchas da lepra sabía que todo estaba perdido. Era declarado impuro, marxinado friamente..... para que ninguén o confundira cunha persoa boa, para que ninguén se contaminara. Como tantas persoas leprosas de hoxe: os anciáns e as anciás, que despois de dalo todo, constitúen un atranco e un estorbo para a familia; @s parad@s, sen posibilidade de ter unha vida digna mentres outras persoas nadan na abundancia; @s enferm@s, moitas veces abandonad@s pola súa familia nos centros hospitalarios e sen pinga de cariño; persoas ás que se lles negan os seus dereitos fundamentais polo seu xénero, pola súa ideoloxía, pola cor da súa pel, por rezar a un deus diferente....

A sociedade, dicimos, ten que defenderse delas. Nós privatizamos a nosa vida cortando toda clase de relacións co mundo das persoas que sofren e illámonos nos nosos propios problemas, facéndonos cada vez máis insensibles diante da dor allea. Medra a apatía, a indiferenza e a insensibilidade diante do sufrimento das outras persoas. E así educamos á xente nova, para que non se conmovan e pensen só en si mesmos. A fin de contas.... é o máis normal!. Trátase de poñer en práctica as ensinanzas daquela vella fábula: non se pode deixar que unha soa mazá podre acabe podrecendo ao resto das mazás sans. Elemental.

Pero vén Xesús e pono todo do revés. Achégaselle un leproso e El, sentindo mágoa, estende a súa man e cúrao. Que atrevemento!!!!!. Porque non lle gustan os “ghettos”. El veu para liberar, para salvar, por iso non quere que se marxine a ninguén. Como poderá sandar un doente a quen se lle corta todo contacto coa vida?. El prefire arriscar, porque ama. El opta pola integración....E o camiño queda aberto. Fronte dun mundo que pecha comodamente os seus ollos para non ver a quen sofre ou que diante daqueles que poden crearnos problemas non atopa máis solución que metelos en bolsas de lixo e deixalos que vaian podrecendo nas aforas das nosas cidades, Xesús ensina un camiño diferente: acoller, integrar, salvar. E por ese camiño difícil e moitas veces incomprendido por ser política e relixiosamente incorrecto, foron entrando, ao longo dos séculos, as persoas que optaron por seguilo, para que todos se salven. Velaquí a encrucillada na que nos atopamos: ou tomamos o camiño da primeira lectura e, nun “sálvese quen poida” buscamos só non contaminarnos co mal, conservarnos limpos e impecables, colocar fóra da nosa vista toda pobreza e toda maldade, non mesturar as mazás sans coas podres..... ou cambiámonos á lóxica positiva que Xesús reflicte nas súas parábolas: un pouco de lévedo, na masa, é quen de transformala; un gran de sal, morrendo dentro, acaba dando sabor a toda a comida. É unha lóxica distinta: ir polo mundo cos brazos abertos acollendo, comprendendo, compartindo, integrando, aínda a costa de tragarnos o medo de que algo sucio se nos poidan pegar.

Hoxe, segundo domingo de febreiro celebramos a Xornada Nacional de Mans Unidas. Este ano, baixo o lema “A saúde, dereito de todas as persoas. Actúa!, chámanos a combater no mundo fronte dun grande número de enfermidades que se dan especialmente nos países en vías de desenvolvemento. Os coñecementos médicos actuais fan posible a erradicación destas enfermidades. Cómpre a elaboración de programas médicos, sociais e educativos que leven a reducir a extensión das mesmas. A simple vista, o tema deste ano é só un asunto médico e de investigación científica, pero a verdade é que a loita contra destas enfermidades debe englobarse nunha visión máis ampla da saúde, que chamamos salvación. Debemos mirar pola salvación das persoas.

Se botamos unha mirada crítica ao noso mundo, descubrimos que existen dous mundo paralelos no campo da economía que dividen ás persoas en ricas e pobres, en sociedade do benestar e sociedade de supervivencia, en fartos e famentos.... Esta mesma división reprodúcese de xeito escandaloso se cabe no campo da saúde e da enfermidade. Existe un mundo desenvolvido no que a saúde está completamente protexida e asegurada. A meirande parte da investigación médica céntrase na saúde e nas enfermidades das persoas deste mundo rico, de xeito que case todas as enfermidades e problemas clínicos teñen unha solución posible...Pero, ao mesmo tempo, moi preto deste mundo desenvolvido, porque os transportes e as comunicacións achegáronnos moito, existe un mundo sumido na prehistoria médica, paralela e proporcional á súa miseria económica. Nese mundo non existe asistencia médica universal, ás veces nin tan sequera hai atención médica ningunha. É un mundo que non coñece nin disfruta os avances da medicina. Nel, as persoas sobreviven ou morren nunha situación de prehistoria da hixiene, da saúde e da medicina. É un mundo estancado, alleo aos avances da ciencia, no que a supervivencia non depende da medicina, senón da fortaleza física das persoas enfermas. É un mundo no que a vida está sempre en perigo, porque calquera infección, calquera bacteria, calquera virus, pode truncar en poucos días calquera vida humana.

Nós hoxe, sabemos que as enfermidades non son un castigo de Deus e que as persoas doentes son aínda máis queridas por El por ser fill@s sufrintes. Porén, as persoas enfermas nos países máis pobres, viven sen dignidade, sen dereitos, sen futuro, moitas veces abandonadas á súa sorte. Nós debemos sentir o que afirma o documento base de Mans Unidas deste ano: “Os enfermos da SIDA, paludismo ou malaria, tuberculose, chagas, dengue, entre outras enfermidades, teñen valor para nós, impórtannos. Son seres humanos que non perden a súa dignidade ética. A nosa compaixón activa comprométenos con eles para ser compañeir@s de viaxe na recuperación da súa saúde e no desenvolvemento de todas as súas capacidades”. Se así o facemos, estaremos levando a salvación global a todas as persoas.A sociedade seguirá levantando fronteiras de separación cara ás persoas marxinadas. Son fronteiras que, a unha persoa crente, só lle indican as barreiras que ha traspasar para achegarse ao irmán e á irmá necesitad@s.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Señor, ti sempre nos valoras como somos, por iso nos deches a tod@s a mesma dignidade, por iso xunt@s dicimos: