Na sabedoría do compartir está a fraternidade solidaria
Cantos
Entrada.- Con ledicia vimos ( 3)
Lecturas.- Escoita ao Señor (15 )
Ofertorio.- Velaqui, Señor, o viño ( 37)
Comuñón.- Ti es camiño e verdade ( 57)
Ollos abertos e oídos atentos
Paz e ben para todas e todos vós. Volve ser domingo, e o altar convértese en mesa de reunión compartida do pan e da palabra. Pan e palabra que nos alentan e alimentan para que o noso camiñar non se deixe levar do desánimo nin do desacougo. Deus chámanos hoxe a facer desta mesa compartida encontro fraterno de solidariedade e acollida; como non podía ser doutro xeito, porque el dásenos en totalidade sempre xenerosa.
Dispoñamos logo o noso corazón para , poñendo o mellor de cada unha e cada un de nós, converter este encontro comunitario no que o pan se fai presenza de Xesús e a palabra alento de esperanza, nunha experiencia comunitaria de fraternidade vivida e celebrada.
Misericordia compartida
· Para que non deixemos que entre no noso corazón a insensibilidade ante a dor de quen temos ao lado. Señor, danos a sabedoría de fraternidade.
· Para que non deixemos que aniñe no noso corazón nin o desprezo nin a humillación das persoas. Cristo, danos a sabedoría da fraternidade.
· Para que saibamos afastar de nós a tentación de pensar que nos valemos sen a axuda das demais persoas. Señor, danos a sabedoría da fraternidade.
Palabra proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA SABEDORÍA
Roguei e foime dada a prudencia,
supliquei e veu a min o espírito da Sabedoría.
Preferina a cetros e tronos,
en comparanza a ela, coidei ser nada a riqueza;
non se lle asemella a alfaia de máis prezo,
pois todo o ouro, ó seu lado, é unha manchea de area,
e xunto a ela a prata é coma a lama.
Ameina por riba da saúde e da beleza,
escollín posuíla en troques da luz,
pois o seu raiolar non ten solpor.
Con ela viñéronme xuntos tódolos bens,
polas súas mans, riquezas incontables. Palabra do Señor
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA ÓS HEBREOS
A palabra de Deus é viva e dinámica, máis cortante do que unha espada de dobre fío e que penetra mesmo alí onde se diferencian a alma e o espírito, as xuntas e a medula. Ela xulga os proxectos e os pensamentos. 13Non hai cousa que se lle esconda, todo está nu e penetrable ós seus ollos: é a ela a quen lle habemos de dar contas. Palabra do Señor
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
No preciso momento en que Xesús se puña en camiño, chegou un a correr, que se axeonllou diante del e que lle preguntou:
Mestre bo, ¿que teño que facer para acadar a vida eterna?
Xesús contestoulle:
¿E por que me chamas bo? Ninguén e bo, fóra de Deus. Xa sábes os mandamentos: Non mates, non cometas adulterio, non roubes, non deas falso testemuño, non defraudes, honra a teu pai e maila túa nai.
El respondeu:
Mestre, todas esas cousas gardeinas desde a miña mocidade.
Entón Xesús pousou nel a súa ollada chea de cariño e engadiu:
Aínda che falta unha cousa: vai, vende todo o que tes, e repárteo entre os pobres, e terás un tesouro no ceo; e despois ven e sígueme.
Ante estas palabras mudóuselle o rostro e marchou moi apesarado, pois tiña moitos bens.
Xesús mirando todo arredor, díxolles ós discípulos:
¡Que difícil lles vai ser ós ricos entrar no Reino de Deus!
E os discípulos ficaron moi sorprendidos por estas palabras. Pero Xesús volveu a insistir:
Fillos, ¡que difícil é entrar no Reino de Deus! É máis doado para un camelo pasar polo ollo dunha agulla, do que para un rico entrar no Reino de Deus.
Eles, aínda moi asombrados, comentaban entre si:
Entón, ¿quen se vai poder salvar?
Xesús, mirando para eles fixamente, dixo:
Si, para os homes é imposible, pero non para Deus; pois todo é posible para Deus. Palabra do Señor.
Palabra remoída
A palabra que vimos de escoitar hoxe proponnos un camiño para percorrer de maneira persoal e comunitaria. Persoal porque só querendo, e con liberdade, escoitar e acoller a palabra Deus nos ofrece para facer o camiño da vida ledo e esperanzado, seremos quen de darlle sentido, alento e forza a todo canto nos vai pasando e imos vivindo na vida. Pero tamén é invitación a prestarlle atención e a acollela de xeito comunitario, porque comunidade somos todas e todos nós por compartir o seu proxecto de ser Igrexa , pobo de Deus e sacramento de salvación, que celebra, comparte, agradece e acolle a presenza de Xesús na nosa vida.
Non un Xesús espantallo que asusta e se nos aparece para escorrentarnos, senón como irmán disposto a facer camiño ao noso lado, acompañándonos e tendéndonos a man cando o precisemos. E isto é así porque a experiencia cristiá non pode desenvolverse se non é xuntos e xuntas, uns e unhas ao lado e sempre esforzándonos por escoitar, acompañar, tender a man e, sempre, sen deixar de lado a ninguén; poñendo corazón neste andar con e ao lado.
Como di Francisco, os descartes, a actitude que rexeita e da as costas, non pode ser nunca un xeito de actuar dos cristiáns e cristiás, porque vai a contrapé de todo canto foi facendo e dicindo Xesús de Nazaret no seu paso polo mundo. Desde esta chamada, podemos logo hoxe entresacar tres afirmacións que corroboran canto vimos dicindo:
· Roguei e foime dada a prudencia.- So quen asume a súa fraxilidade, e nós somos fráxiles, será quen de entender que a nosa relación don Deus pasa por unha relación coas demais persoas encamiñada na sinxeleza, na humildade e a prudencia. O arrouto, o pensar que podemos ser máis ca os demais, non é resposta de verdadeira sabedoría. Esa sabedoría que aquece o corazón e se volve sempre mirade de amizade para coas demais persoas.
· Con ela viñéronme xuntos tódolos bens.- E esta sabedoría ábrenos ao compartir, ao poñer ao servizo da solidariedade aquilo que sabemos que pode facer o mellor ben ás demais persoas, sen gardárnolo nin acumulalo só para nós. Saber vivilo deste xeito sempre acaba sendo experiencia de riqueza persoal e vivencia de fraterna de experiencia de Deus. O deus de comuñón Pai, Fillo e Espírito Santo que sae, como compaña, no noso camiñar cotián.
· Marchou moi apesarado, pois tiña moitos bens.- Deste xeito nunca nosa sentiremos, como o mozo do evanxeo, apesarados por non ser capaces de ofrecer a quen máis o precisa canto podemos compartir. O que non se reduce única e exclusivamente ás cousas materiais, porque as persoas precisamos e podemos dar compaña, escoita, alento, sorrisos... que aquezan o noso corazón e animen a nosa vida, e iso as cousas materiais, por moito que nos custe entendelo, nunca no lo darán.
É verdade que sen o material a vida perde horizonte e nútrese de desencanto e desacougo, cando non de exclusión. Pero, non é menos verdade que máis alá do ter está o recoñecer ao outro/a como un igual e fráxil, coma nós, a quen , desde o amor nos urxe pararnos e prestar atención. Son hoxe, moitas as persoas que o precisan. O que non ha ser motivo de tristura nin apesaramento, todo o contrario. Abrir mans e saír ao encontro de quen nos precise non é máis que descubrir nel a presenza de Xesús que invita sempre a poñernos en actitude de servicialidade. E aí si que está a verdadeira sabedoría.
Oración agradecida
Deus, na sabedoría de quen comparte o vivido, chámanos hoxe rezar dicindo: que practiquemos a sabedoría do amor.
· Para que sexamos unha Igrexa sabia de humanidade, rexeitando a tentación do poder. Oremos. Que practiquemos a sabedoría do amor.
· Para que sexamos comunidades servidoras, fraternas e solidarias, sabendo acompañar as fraxilidades de quen temos ao noso lado . Oremos. Que practiquemos a sabedoría do amor.
· Para que non deixemos que se entristeza o corazón polo apego ao material como único e exclusivo horizonte da nosa vida . Oremos. Que practiquemos a sabedoría do amor.
Señor, acolle esta nosa oración comunitaria que hoxe compartimos e poñemos baixo a túa compaña. Por Cristo noso señor. Amen.
Palabras de esperanza
No nome de Deus, que creou a todos os seres humanos iguais en dereitos, deberes e dignidade e chamounos a vivir entre eles coma irmáns, a poboar a terra e difundir sobre ela os valores do ben, da caridade e da paz.
No nome da alma humana inocente que Deus prohibiu matar, afirmando que quen mata a unha persoa é coma se matase a toda a humanidade e quen salva a unha persoa é como se salvase a toda a humanidade.
No nome dos pobres, miserables, necesitados e marxinados, a quen Deus mandou axudar como un deber esixido a todos os homes e en particular aos ricos e ricos.
No nome dos orfos, viúvas, refuxiados e exiliados dos seus fogares e países; de todas as vítimas de guerras, persecucións e inxustizas; dos débiles, dos que viven con medo, dos prisioneiros de guerra e dos torturados en calquera parte do mundo, sen ningunha distinción.
No nome das persoas que perderon a seguridade, a paz e a convivencia común, sendo vítimas de destrución, ruínas e guerras.
No nome da “ fraternidade humana ”, que abraza a todos os homes, os une e os fai iguais.
No nome desta fraternidade esgazada por políticas de ienfrontamento e división e por sistemas de lucro excesivo e tendencias ideolóxicas odiosas, que manipulan as accións e os destinos dos homes.
No nome da liberdade, que Deus deu a todos os seres humanos, creándoos libres e ennobrecéndoos con ela.
No nome da xustiza e da misericordia, fundamentos da prosperidade e alicerces da fe.
No nome de todas as persoas de boa vontade, presentes en todos os recunchos da terra.
Somos urxidos e urxidas a traballar pola paz, a xustiza e o ben común. Amén ( Francisco)
Comentarios