HUMILDES CARPINTEIRAS E CARPINTEIROS DO BERCE DA SINXELEZA ACOLLEDORA
SINAL DE ADVENTO
Completamos o noso berce.
CANTO GOZOSO
o ENTRADA: Volve Señor (Nº 90)
o LECTURAS: Vén axiña visitarnos (Nº 86)
o OFERTORIO: Recibe, Señor (Nº 31)
o COMUÑÓN: No colo de miña nai (Nº 49)
Belén era unha aldea pequeniña, un lugar que pasaba totalmente desapercibido e que semellaba pouco ou nada importante. Ata que unha noite converteuse en lugar de salvación e acollida, porque alí naceu o Fillo de Deus.
Neste cuarto e derradeiro domingo do Advento, Belén quere ser para todas e todos nós un recordatorio claro de que Deus está no sinxelo, no humilde, na xente máis esquecida e que, ao igual que Belén, é moitas veces invisibilizada e marxinada.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Porque somos persoas soberbias, e en moitas ocasións facemos de menos ás irmás e aos irmáns; SEÑOR, QUE APRENDAMOS A SER HUMILDES.
· Porque a diferenza de María non estamos dispostas e dispostos a botarnos ao camiño para axudar a quen precisa de nós; CRISTO, QUE APRENDAMOS A SER HUMILDES.
· Por non deixar que este tempo de Advento nos axude a prepararnos para un Nadal cristián. SEÑOR, QUE APRENDAMOS A SER HUMILDES.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE MIQUEAS
Isto di o Señor:
E ti, Belén de Efratah, tan pequeniña entre as familias de Xudá,
de ti vai saír un que será o soberano de Israel;
a súa orixe é desde antigo, desde os días do comezo.
El seranos conservado para sempre, mentres haxa muller que dea a luz;
o resto dos seus irmáns volverá,
e serán devoltos os fillos de Israel.
Manterase firme e pastoreará co poder do Señor,
coa gloria do nome do Señor, o seu Deus,
e cando se instalen ata o mesmo cabo da terra, estenderá a súa grandeza: "o da Paz" será o seu nome.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA ÓS HEBREOS
Irmáns e irmás:
Cando Cristo entra no mundo, di:
"Sacrificios e ofrendas non os quixeches,
pero formáchesme un corpo;
holocausto e sacrificio de expiación
non che gustaron;
entón dixen:
olla que xa cheguei, meu Deus,
para face-la túa vontade
‑como se di de min nun capítulo do libro"‑.
Di no comezo: "Sacrificios, ofrendas, holocaustos e sacrificios de expiación, nin os quixeches nin che gustaron" (todos eles son sacrificios que a Lei manda ofrecer); e di despois: "Olla que xa cheguei para face-la túa vontade". Deixa sen validez o primeiro para darlle soamente validez ó segundo. Foi por esta vontade de Deus, como quedamos nós santificados coa ofrenda única e para sempre do corpo de Xesús Cristo.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Naqueles días saíu María con moita présa camiño da montaña, a unha vila de Xudá. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Isabel. E en oíndo Isabel o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo, exclamou Isabel, a grandes voces:
‑Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre. ¿Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois ó que chegou o teu saúdo ós meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre. ¡Ditosa ti que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!
PALABRA DO SEÑOR
PALABRA REMOÍDA
· A lectura do profeta Miqueas que vimos de proclamar neste derradeiro domingo do Advento é un bo exemplo dunha Palabra que vai contracorrente. Si, porque o noso mundo parece ser dos triunfadores, dos que non dubidan en pisar a quen sexa para ascender postos, dos que teñen cartos e propiedades, dos que saen na televisión aínda que sexa a costa de vender a súa intimidade ao mellor postor.... E resulta que vén Miqueas a dicirnos que da xente humilde, daquela da que non se espera nada, da fracasada aos ollos do mundo... vai nacer a esperanza. Fagamos, xa que logo, un esforzo neste tramo final do Advento e desbotemos do noso corazón a soberbia que, tantas veces, nos impide ver o mundo e á humanidade desde os ollos de Deus.
· Se así o facemos, botarémonos ao camiño, como fixo María, a mociña humilde e sinxela de Nazaré que, despois de dicir si a Deus, foi capaz de poñerse en camiño para ir axudar á súa curmá Sabela. Pero... canto nos custa saír de nós mesmas, de nós mesmos, dos nosos lugares de conforto para ir levar a esperanza a tanta xente que, ao noso lado, está precisada dela. Cantos prexuízos aniñan no noso corazón! Mais non nos queda outra, porque o camiño que nos abre o Neno que peta xa na nosa porta é un camiño de axuda, de acollida, de fraternidade... sempre desde a sinxeleza do pequeno.
· Naceu, vai nacer...cada día...en cada momento... o Deus que salva, que nos ama, que nos busca, a nosa luz, a paz, o camiño e a meta... Ditosas as persoas que cremos, as que esperamos, as que loitamos, as que nos entregamos, as que amamos.... porque o que prometeu ha cumprilo. Temos o seu berce preparado?
ORACIÓN COMPARTIDA
Rezamos desde a oración compartida dicindo:
QUE COMO MARÍA, DESCUBRAMOS A LEDICIA DE SERVIR
· Para que nunca esquezamos que unha Igrexa que non serve, non serve para nada, OREMOS.
· Para que nas nosas parroquias nos preocupemos unhas persoas polas outras, e non nos deixemos levar dos prexuízos e falsos clichés no trato coa veciñanza, OREMOS.
· Por nós, para que a exemplo de María, teñamos dispoñibilidade cara aos nosos irmáns e irmás, acollendo, perdoando, visitando, acompañando, agarimando, OREMOS
Señor, grazas por descubrirnos que no noso camiño temos que aprender a tender a man e deixar que outras persoas tamén nola tendan cando o precisemos. P.X.N.S. Amén.
INTERIORIDADE ACOLLIDA
Se elixes:
Ser fronte ao ter.
Compartir fronte ao competir.
Sinxeleza fronte a soberbia.
Calidade fronte a cantidade.
Diversidade fronte a uniformidade.
Gratuidade fronte a utilitarismo.
Solidariedade fronte a egoísmo.
¡Terás premio!
O premio de sentirte útil.
A ledicia de vivir e celebrar a solidariedade.
O saber que na túa medida es importante,
Comentarios