Ir al contenido principal

6 Domingo Pascua

Camiñar na fronteira: amar desde a discrepanciA

PÓRTICO

Vivimos nunha sociedade na que é moi difícil aprender a amar dun xeito gratuíto. Todo se calcula, todo se mide, todo se compra, todo se vende. E así, cremos, dun xeito equivocado, que todo se obtén pagando: alimentos, roupa, vivenda, transporte, diversión, postos, beneficios, traballo, amor, servizos relixiosos... E así, corremos o risco de converter todas as nosas relacións nun puro intercambio de servizos.

Porén, non é este o camiño que nos propón Xesús!. Non é así como poderán xurdir sementes do Reino!. Non é este o xeito de liberarnos!. O camiño ten que ser o do amor, non o do interese.

Que a celebración que agora comezamos nos axude a decatarnos de que o amor é unha necesidade e o guieiro da nosa vida.

 

O PERDÓN

  • Porque nos cremos os mellores e os únicos, SEÑOR, CURA O NOSO CORAZÓN
  • Polas veces nas que somos sectarios no noso pensamento e na nosa forma de actuar, CRISTO, CURA O NOSO CORAZÓN.
  • Porque a nosa falta de amor fai que nas nosas comunidades camiñemos levados da rutina, a desgana e o desinterese polos demais, SEÑOR, CURA O NOSO CORAZÓN.

Remuíño

Camiñar na comuñón de vida e na misión recibida no bautismo (Xn 15,9-17): Resulta difícil camiñar na comuñón. Si, porque supón ser capaces de respectar a visión/opinión dos outr@s, estar dispot@s a escoitar inda que o que nos din non nos guste, saber manter a tensión entre o respecto que nos merece a outra persoa e o non compartir moitas, ou tódalas cousas, que di. En fin, que a comuñón non é só a imaxe de poñernos na ringleira para recibir ao Deus que se quere quedar e camiñar con nós. Non, a reflexión tería que ser ao revés: porque son capaz de non confundir tolerancia con indiferencia –nin todo nos parece ben, nin todo nos da igual, pero somos capaces de escoitar e respectar a quen o está dicindo– sei amar á outra persoa sen pretender que pense coma min, diga o mesmo ca min, ou se identifique con todo o que eu fago. Si, estamos demasiado acostumados a confundir isto, e entón acabamos convertendo o evanxeo e o ser cristiáns nunha experiencia inhumana: ou sodes dos meus a morte, ou estades contra min. Porén, a vida vainos demostrando que non podemos vivir nos extremos, que é necesario descubrir que hai matices, e moitos; que entre a terra e o ceo hai moitas realidades intermedias, e polo tanto a misión é saber situarnos e situalas, para desde ese estar no concreto, realizar a misión á que nos manda Xesús. Claro que non é doado, pero, quen dixo que o fose?.

Deixándonos acompañar Del.(1ª Xn 4, 7-10): .Pero para poder ir adentrándonos neste camiño, necesitamos de que Alguén nos vaia tendendo a man –non vou só-. Esa man que, como dicimos moitas veces, sabe acariñar, acompañar, consolar... a man de Xesús. Por iso é tan importante buscar no día momentos nos que poder falar con El, momentos de oración, de diálogo sincero e amigable con quen sabemos que nos escoita. Por iso é tan importante descubrir o sentido da celebración e participar nela, non como un costume ou rutina, senón como un agradecido compartir diante de Deus o don da fe, e a solidariedade dunha comunidade que quere ser tamén amiga e compañeira de viaxe. Por iso necesitamos pensar ben as cousas antes de que veñan á boca, para evitar dicir cousas que firan ou entristezan. Por iso necesitamos deixarnos acompañar por Aquel que puxo o amor como cimento de toda a súa andaina. Por iso, por iso, por iso, só por iso, entenderemos e poderemos vivir aquilo que chamamos amor cristián.

Expresándoo no compromiso de caridade no medio das nosas comunidades (Feit 10, 25-26.34-35.44-48):.Un amor que desde a comunidade, e sen excluír a ninguén, se esforza por facer da caridade –que non é beneficencia nin paternalismo– o cerne da nosa vida. E neste momento de crise, no que tantas persoas cada día van caendo na inseguridade e tristura pola perda do traballo, a falta de medios para pagar alugueres, luz, alimento...tantas persoas que se van quedando solas e á marxe –os que poden e teñen nin agora nin nunca vivirán, falarán ou percibirán a crise-; esta caridade ten que facerse visible. É dicir, este amor ten que abandonar as paredes do templo para converterse en brazo, man, corazón e solidariedade real e concreta. Porque, non esquezamos, “na tardiña vaxa da vida, han examinarnos de amor”.

 

Oración da comunidade

Desde a confianza e fidelidade ao amor que Deus nos ofrece cada día, presentamos agora a nosa oración, e dicimos:

QUE O NOSO AMOR SEXA LIBERADOR

Pola Igrexa, para que non peche as súas portas a persoas e iniciativas que fomenten a pluralidade, a liberdade e o diálogo, deixando así actuar ao vento de renovación do Espírito, OREMOS.

QUE O NOSO AMOR SEXA LIBERADOR

Polas nosas comunidades, para que aprendamos a querernos sen buscar de impoñer o noso modo de pensar e facer as cousas ao dos demais, pois o Deus cuxa fe confesamos dinos que ao seu lado tod@s temos sitio, OREMOS.

QUE O NOSO AMOR SEXA LIBERADOR

Hoxe, no día d@ enferm@, pedimos dun xeito especial polas persoas que cargan sobre os seus ombreiros a pesada cruz da enfermidade. Por eles e polos seus familiares, OREMOS.

QUE O NOSO AMOR SEXA LIBERADOR

Tamén pedimos por tod@s @s profesionais da saúde: médicos, enfermeiros, capeláns dos hospitais, auxiliares, celadores, limpadores, administrativos... para que saiban ser para os enfermos mans amigas e corazóns quentes, cheos de tenrura e humanidade, OREMOS.

QUE O NOSO AMOR SEXA LIBERADOR

Grazas, Señor, por ensinarnos que o amor cara a todas as persoas deber ser o eixo da nosa vida. PXNS. AMÉN.

 

PARA A REFLEXIÓN

Cando o pobre nada ten e aínda reparte,

cando unha persoa pasa sede e dános auga,

cando o débil enfortece ao seu irmán,

vai Deus mesmo no noso camiñar.

Cando unha persoa sofre e atopa consolo,

cando espera e non cansa de esperar,

cando amamos aínda que a xenreira nos rodee,

vai Deus mesmo no noso camiñar.

Cando medra a ledicia inundándonos,

cando os nosos beizos din a verdade,

cando amamos aos sinxelos,

vai Deus mesmo no noso camiñar.

Cando abonda o ben e enche os fogares,

cando unha persoa onde hai guerra pon paz,

cando ao estraño lle chamamos irmán,

vai Deus mesmo no noso camiñar.

 

CANTOS

ENTRADA: Unha xuntanza de amor

ASPERSIÓN: A auga do Señor

LECTURAS: Douvos un mandado novo

OFERTORIO: No colo da miña nai

COMUÑÓN: O amor é o meirande

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel