Ir al contenido principal

Domingo 27 TO

SEN IGUALDADE NON HAI LIBERDADE

PÓRTICO

A liturxia de hoxe invítanos a un exercicio de reflexión cara ao interno das nosas comunidades, das nosas familias, da nosa igrexa. Si, porque toda a celebración de hoxe está centrada no amor; entendendo por este a capacidade de darse aos demais, sabendo que nesta doazón está presente a bendición de Deus. Claro que amar non é nunca, nin no matrimonio, nin na familia, nin nas comunidades parroquiais, nin na igrexa, un intento de dominar, someter, obrigar ou impor aos demais. Ao contrario, amar é saber descubrir que quen está ao meu lado, aquel/a con quen comparto vida, familia, parroquia… ten criterio, capacidade de pensar e discernir, opinión propia… Nunha palabra, amar non é nunca nin manipular nin impoñer o que un pensa aos demais. Por iso, desde o amor do que se nos fala hoxe na Palabra a proclamar, somos invitados a non deixarnos levar –caer na tentación– de entender a unidade como a prohibición da pluralidade. E tristemente nos tempos que corren, son moit@s os que o entenden así.

Que non descoidemos entón estar sempre a espreita para non deixarnos levar desta tentación.

O PERDÓN

  • Por non entender que o amor non pode ser nunca secuestro da vontade do outr@, SEÑOR, DÁNOS A TÚA ESPERANZA.
  • Por non estar dispostos a poñernos no lugar do outro, para percorrer xuntos o camiño das ledicias e tristuras, CRISTO, DÁNOS A TÚA ESPERANZA.
  • Porque a pesares de que na teoría todas as persoas posuímos a mesma dignidade, na práctica aínda queda moito que camiñar para acadar a igualdade entre home e muller, SEÑOR, DÁNOS A TÚA ESPERANZA.

O REMUÍÑO

Vivimos tempos difíciles, nos que a coherencia é un valor á baixa, nos que o medo de confesármonos cristiáns e cristiás atenaza e mesmo paraliza as nosas accións e fai que pouco a pouco nos vaiamos illando en pequenas burbullas, nos nosos guetos, cos que pensan coma nós, nos que nos dan sempre a razón. A crispación está ben latente en todos os eidos da nosa sociedade: política, ensinanza, asociacións.. e cómo non, tamén na Igrexa. Que nos pasa?. Por que temos tantos medos, tantos complexos, tan baixa autoestima?. Por que pensamos, e mesmo nos convencemos, de que estamos perseguid@s?. Por que seguimos a crer que o que berra máis ten sempre máis razón?. Realmente é este o camiño que Xesús nos abriu?. Estamos sendo fieis ao seu mandado de "ide e pregoade", que non "ide e impoñede"?.

Hoxe, a Palabra descúbrenos un camiño alternativo: se queremos restituír o tempo da graza, é indispensable comezar por construír a reconciliación entre ambas dimensións fundamentais do humano. Non se trata, pois, de dominador-dominada, de primeiros-segundas, de actores-espectadoras, de voceiros-mudas.... Trátase máis ben de traballar a prol da igualdade, de compartir funcións, de valorar a complementariedade entre ambos xéneros. Temos un longo camiño por facer. A nós, cristiáns e cristiás, tócanos ir dando pasiños para que a igualdade sexa, dentro da nosa Igrexa, unha realidade.

Porque o fácil, o cómodo, o que resulta máis simple sempre é facer o que a un máis lle apetece, prefire ou gusta; o verdadeiramente complicado é esforzarse para conseguir pórse no lugar do outr@, atreverse a ver a realidade desde a outra beira, camiñar buscando non o "meu" senón o noso, o que vai máis alá de min e do que me produce seguridade. Nunha palabra, non resulta doado arriscar e moverse nas beiras, nas lindes, para así abrir camiños novos que leven a que nos atopemos, a que saiamos de nós mesmos e nos abramos aos mais. Que a experiencia comunitaria que hoxe queremos compartir nos vaia abrindo a este camiño comunitario, no que o meu e o teu xúntanse para rematar no noso, porque nosa é a fe, nosa é a comunidade, e noso é o Deus que nos convoca e invita a xuntarnos e compartir fe e vida.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Pidamos a forza do Señor e a unión dos membros das nosas comunidades para, na pluralidade das preocupacións de cada un, saibamos poñernos sempre nas mans de Deus. E digamos xuntos:

QUE SEXAMOS COMUNIDADES UNIDAS E TOLERANTES

  • Pola nosa Igrexa diocesana, para que seguindo o camiño que abriu o Sínodo traballe por favorecer nas parroquias e na diocese relacións de igualdade entre homes e mulleres, OREMOS.

QUE SEXAMOS COMUNIDADES UNIDAS E TOLERANTES

  • Para que as nosas comunidades sexan sempre berces de acollida, perdón e misericordia, OREMOS.

QUE SEXAMOS COMUNIDADES UNIDAS E TOLERANTES

  • Para que cada un e cada unha de nós non nos deixemos levar da tentación de impoñer o noso criterio e criticar a quen pensa distinto, OREMOS.

QUE SEXAMOS COMUNIDADES UNIDAS E TOLERANTES

Grazas, Señor, por abrirnos os ollos á fraternidade da unión que sabe respectar a to@s sen excluír a ninguén..P.X.N.S.Amén.

Reflexión

Pensei e recei.

Temín darche as chaves do meu corazón.

Seguín pensando e rezando,

seguín vivindo,

e por fin dei o paso

e entregueiche as chaves do meu corazón.

Mais toda a miña loita foi en van.

Ti non querías as chaves.

Volvíchesmas dar,

e dixéchesme:

ti es o dono,

manda e goberna.

Eu estou contigo.

(As chaves do corazón. Manolo Regal )

CANTOS

Entrada: Sementeira

Lecturas: Benaventurados

Ofertorio: Camiñando pola vida

Comuñón: Eu soñei


 


 


 


 

Comentarios

Entradas populares de este blog

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

Domingo Ramos 2025

TRANSFORMEMOS A FLOR MURCHA DA CORESMA NO VERDE ESPERANZADO CARA Á PASCUA   Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos.  COMEZANDO A CAMIÑAR Xesús púxose en camiño cara a Xerusalén ,escoitaremos na lectura do evanxeo de Lucas. Un camiño que se converte en sinal de contradición. En Xerusalén vivirá a morte; pero tamén alí, na mesma Xerusalén, na resurrección, mostrarase a grandeza e a fondura do Deus que envía ao seu Fillo para ser coma nós. A resurrección é, xa que logo, o triunfo, a esperanza, o punto de chegada dun camiño duro, difícil e cheo de dificultades. Nós hoxe tamén, coma Xesús, poñémonos en camiño cara esa Xerusalén que nos levará da mesa da fraternidade ao triunfo da Noite Santa da vida, pasando pola tristura e o desacougo da Paixón do Venres Santo. Dispoñámonos, poñendo o mellor de nós, a comezar esta andaina de salvación e esperanza. ACOLLENDO A BENDICIÓN DE DEUS Señor, sabénd...