VOLVEREI Á CASA DO MEU PAI
SIGNO: Colocamos a cuarta cuncha de cartolina coa frase: "VOLVEREI Á CASA DO MEU PAI".
PÓRTICO
Paseniñamente ímonos adentrando na profundidade do tempo de coresma. Deus vaise manifestando, vai saíndo ao noso encontro, vainos levando da man, esforzándose porque non vaiamos solos. Que ledicia saber que Aquel no que pomos a nosa forza e a nosa confianza non nos defrauda!. Son moitos os nosos esquecementos, as nosas paradas, os nosos retrasos, as nosas esixencias da parte da herdanza…pero El segue ao noso lado, a súa man segue agarrando a nosa, cada mañá sube á ventá do faiado confiando na nosa volta; porque El non quere que nos perdamos.
Nesta mañá, unha vez máis, vólvenos demostrar que paga a pena seguilo: dinos que non condena nin enfronta, non xulga nin aparta, só ama incondicionalmente, sen esperar nada a cambio, como só saben facelo un pai e unha nai. Grazas, Señor, por lembrárnolo unha vez máis, e por invitarnos a facer o mesmo.
O PERDÓN
- Fáltanos amor e sóbranos prepotencia, SEÑOR, SEGUE A TER PIEDADE DE NÓS.
- Fáltanos compromiso e sóbrannos palabras, CRISTO, SEGUE A TER PIEDADE DE NÓS.
- Fáltanos confianza e sóbrannos medos, SEÑOR, SEGUE A TER PIEDADE DE NÓS.
REMUÍÑO
E chegamos ao cuarto domingo da coresma, e volvemos escoitar a parábola do fillo pródigo…. e pode ocorrer que, como xa a escoitamos tantas veces, como xa a coñecemos tan ben…. caiamos na tentación de pensar que non nos pode aportar nada novo. Por iso, imos achegarnos a cada personaxe para ver con cal deles nos identificamos máis, e para redescubrir con novos ollos este texto, que coma toda a Palabra é sempre anovado e novidade.
FILLO PEQUEÑO: É un mozo baleiro e consumista, que non atopa a felicidade máis que no ter, nas cousas. Nel vemos claramente a ingratitude: para el o pai é coma unha caixa forte… Sóanos?. Cando nós tamén nos aproveitamos dos pais ou dos avós, do pouco ou moito que teñen, pedindo máis e máis, sen darnos por satisfeitos e cheos. É, asemade, un mozo irresponsable, que se deixa levar polo desexo, que non se decata de que está arruinando a súa vida, que vai ao inmediato... Sóanos tamén?. Cantas veces buscamos a felicidade no agora, pensando no inmediato, esquecéndonos de proxectos de futuro, do lento que é formarse como persoas e como cristiáns. Tamén aparece a escravitude: perde a súa dignidade porque non actúa coma persoa…. O mesmiño ca nós, cando somos rancorosos, egoístas, cando volvemos o noso corazón de pedra.
FILLO MAIOR: Constitúe o prototipo da persoa perfecta, que pisa forte, que todo o sabe. Coa marcha do pequeno, xa ten vía libre…. Pero está baleiro: ninguén o quere, non sabe o que é amar e sentirse amado sen esperar nada a cambio. Canto nos parecemos nós a el cando nos pechamos á novidade. É certo, temos relación con Deus, pero é fría e distante, crémonos superiores…. Pero estamos ceg@s, coma o irmán máis vello, que non coñece a Deus porque é duro de corazón. Séntese obrigado, non é libre. Cantas veces nós tamén nos cremos os bos, os mellores….e condenamos, poñemos pesos enriba das costas dos demais sen mover nin un dedo por axudarlles a levalos.
PAI: É a figura máis tenra, o sol entre a escuridade que representan os fillos. É misericordioso, co fillo pequeno e co máis vello, capaz de poñerse no lugar de cada un deles. É xeneroso, sen pedir nada a cambio, sen esperar contraprestacións. É paciente, non cansa de esperar, aínda que sexa contracorrente. Todos os días ía a ventá do faiado, para ver se o fillo recapacitara. É respectuoso coas decisións dos fillos, cos seus tempos de crecemento…
Acostumados e entender a fe como algo tenebroso e cheo de medo, cústanos descubrir a idea fundamental da mensaxe de Xesús: non veu para condenar, senón para Salvar. Falar de salvación non é entón algo abstracto e incomprensible, senón que salvación supón e concrétase en facer do lugar onde esteamos un espazo de acollida no que ninguén se poida sentir nin excluído nin explotado nin desprezado. A salvación de Deus pasa pola salvación de todo o humano. Non hai cousas boas nin malas, si hai intencións nas persoas en converter a s cousas en boas e malas. Xesús dinos cal ten que ser o noso camiño. Non nos empeñemos en levarlle a contraria Non nos deixemos ir no camiño da tebra, porque aí non vai ser posible descubrir a Súa presenza. Vaiamos no camiño da luz que dignifica, respecta e nos achega a El.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Unha vez máis, e van alá..., móstranos que nin o teu nin o noso é xulgar aos demais. Porque estamos dispostos a poñelo en práctica, dicímosche:
SE TI NON XULGAS, QUE TAMPOUCO NÓS O FAGAMOS
Para que entre todos e todas vaiamos construíndo unha Igrexa que non se preocupe de xulgar e condenar, senón de salvar e acoller, coma o Pai Bo da parábola, Oremos.
SE TI NON XULGAS, QUE TAMPOUCO NÓS O FAGAMOS
Polas nosas comunidades, para que fomentes dentro delas un cristianismo dinámico, comprometido, solidario e profundo, que non caia no utilitarismo, na falsa perfección, nin na arrogancia de quen todo o sabe, OREMOS.
SE TI NON XULGAS, QUE TAMPOUCO NÓS O FAGAMOS
Para que cada unha das persoas que hoxe estamos a vivir de xeito comunitario esta celebración, vaiamos tomando conciencia de que a fe non é un tranquilizante, senón a forza que nos leva a deixar atrás o vello, a nostalxia, o pasado, para vivir na construción dun presente solidario e sempre aberto ao un futuro máis xusto e humano. Oremos.
SE TI NON XULGAS, QUE TAMPOUCO NÓS O FAGAMOS
Grazas, Señor, porque unha vez máis dásnos a oportunidade de vivir a fe desde a vida de cada día, axudándonos a descubrir a túa presenza de salvación, non de condena, no medio do mundo do que formamos parte. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
O DÍA NO QUE (CASI…) QUEDAMOS SEN PARÁBOLA
O pequeno non era unha xoia…, a verdade… Pero…, e o máis vello?...
Imaxinades que pasaría se o fillo pródigo, o día que volvía arrepentido á súa casa,
en vez de atoparse co Pai (que en canto que o mirou vir ao lonxe, botando a correr, abrazouno e encheuno de bicos), se atopara co seu irmán máis vello?.
Quedaría ou volvería marchar para sempre?.
Seguro que quedariamos sen parábola.
E saberiamos menos do amor infinito que Deus nos ten…,
Precisamente pola intransixencia "dos bos"…
Que perigo ten crerse "bo"!. Cumpridor!....Dos que non lle deben nada a ninguén… nin a Deus!...Deus e os demais están en débeda con eles!.
Pois…o fillo máis vello, aparentemente…, era "unha boa persoa"….
Pero só aparentemente…
Parécelle que o Pai perdeu a cabeza... que "se pasou"…
Indígnalle tanto amor… "Pero… que méritos fixo ese caradura?".
Non cres que… ata lle molesta ver ao seu Pai tan feliz?...
E pásalle factura: "Eu… que fun o teu escravo (!) tantos anos… sen desobecer nunca unha orde túa"…
E pretende cobrar prima de antigüidade e trienios de fidelidade… Chegando a renegar do seu irmán e da fraternidade:… "ese fillo teu"…
TAN PRETO DO PAI… E TAN LONXE DO SEU CORAZÓN!.
Tantos anos xunto ao Pai ("todo o meu é teu"), pretiño do seu amor…
Como é posible estar tan cego?.
Porén… o pequeno, descubríndose perdido…, endebedado con Deus, pensou: " a pesares de todo, sei que se volvo, lle darei ao meu Pai unha grande alegría…".
E… o que seguiu… foi UNHA GRANDE FESTA.
Agora…, o fillo pródigo e o Pai…, esperan con ilusión…, cada día…, que o irmán máis vello volva…, PARA QUE A FESTA SEXA TOTAL.
CANTOS
- ENTRADA: Na noite escura
- LECTURAS: Arrepentido
- OFERTORIO: O Señor é o meu pastor
- COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos
Comentarios