A GRANDEZA DE QUEN SABE PERDOAR E PEDIR PERDÓN
PÓRTICO
A
experiencia de pedir perdón e de perdoar é tan fundamental que quen non
a coñece corre o risco de non medrar coma persoa. Quen non se sentiu
nunca comprendido, non sabe comprender aos demais. Quen non experimentou
nunca na súa vida o perdón entrañable e gratuíto de Deus corre o risco
de vivir sen corazón, coma o servo da parábola que hoxe escoitaremos no
evanxeo, endurecendo cada vez máis as súas esixencias e reivindicacións e
negando a tenrura e o perdón. Quen esquece o moito que se lle perdoa,
vólvese duro de corazón cos demais. Quen cre que o perdón a comprensión
mutua son algo inútil, propio de persoas débiles e resignadas, afoga a
convivencia e o evanxeo.
Porque
só quen ten a experiencia de sentirse perdoado por Deus e polos irmáns e
as irmás sabe da importancia do perdón para a convivencia, o
desenvolvemento humano e o gozo da Boa Nova. Que a celebración que imos
comezar nos axude a descubrir que a tolerancia, o perdón e o amor son os
pés sobre os que se afianza a convivencia.
O PERDÓN
- Polas moitas veces nas que nos poñemos diante de Ti para pedir o teu perdón; pero somos incapaces de perdoar a quen nos ofendeu, SEÑOR, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
- Por ter actuado só para que nos valorasen ou buscando o recoñecemento público, esquecendo que os demais tamén fan posible que a nosa felicidade, CRISTO, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
- Por que non medimos a todas as persoas co mesmo raseiro, senón que facemos distingos, favorecendo aos que nos caen ben e nos resultan máis simpáticos, SEÑOR, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
- Non é cousa doada perdoar… e tampouco é doado pedir perdón. Probablemente sexa unha actitude das que máis nos custan, porque o noso egoísmo e a autosuficiencia non queren admitir que non somos perfect@s, que tod@s temos defectos, que tod@s metemos a pata. E así, cando nos toca perdoar, adoitamos tomar fundamentalmente dúas actitudes que resumen ben estas dúas sentencias que pronunciamos: “perdoo...pero non esquezo”, “perdoo... pero non quero volver saber nada máis desa persoa”. Sóanos, verdade que si?. Pero ningún destes dous comportamentos é o axeitado para aqueles que levamos o apelido cristiáns, porque no primeiro caso, sen esquecemento non hai verdadeiro perdón e no segundo o perdón parece ser unha vinganza que lle retira o corazón e a fala a quen nos ofende.
- Porén, se nos dicimos seguidores de Xesús e do seu camiño, o camiño do amor, debemos estar dispost@s a abrir o noso corazón a perdoar e a pedir perdón. Por iso, o Evanxeo que vimos de escoitar supón, coma sempre, unha boa nova: o perdón de Deus é un feito real… e así debe ser o noso perdón cara aqueles que nos ofenderon… sen levar contas de cantas veces perdoamos, pois Deus tampouco as leva cando nos perdoa a cada un de nós. Non é cuestión de números nin de aritmética, senón que se trata máis ben dun cambio de mentalidade: son moitas as actitudes negativas polas que temos que saber pedir perdón: envexas, ciumes, esquecementos, dobres caras, palabras ferintes, abandonos, traizóns, violencia.... E se somos quen de descubrirnos como pecadores, seremos quen de dar o noso perdón, non para salvar aos demais -iso é cometido de Deus-, senón para andar o camiño da misericordia que El pon diante de nós.
- Ás veces, claro que non resulta fácil escoitar a chamada de Xesús ao perdón, nin sacar todas as implicacións que pode ter o feito de aceptar que unha persoa é máis humana cando perdoa que cando se vinga. Porque perdoar non significa ignorar as inxustizas cometidas, nin tampouco aceptalas de xeito pasivo e indiferente. Ao contrario, perdoamos para destruír a espiral do mal, tentando superar o mal co ben. O perdón é un xeito que cambia as relacións interpersoais e obriga a plantexar a convivencia futura dun xeito novo; pois todo aquilo que pedimos, esiximos ou consideramos que nos corresponde a nós, tamén cómpre concederllo, esixilo e pedilo para os demais, pois só así entenderemos o que significa perdoar setenta veces sete, é dicir, sempre.
O Señor está a darnos oportunidades novas para construír a nosa vida sobre o perdón e a reconciliación; por iso lle dicimos:
QUE DESCUBRAMOS O AGASALLO DO PERDÓN
- Pola Igrexa, para que amose a compaixón e a misericordia de Deus, perdoando e acollendo a tantas persoas, que dentro ou fóra dela cometen equivocacións, sabendo que ela mesma é a primeira que se equivoca moitas veces, OREMOS
QUE DESCUBRAMOS O AGASALLO DO PERDÓN
- Polas nosas comunidades, para que os seus membros sexamos xenerosos e solidarios nas nosas relacións, tendo en conta que só dende o perdón, a reconciliación e a unión, seremos quen de facer unha humanidade renovada, que camiña xunta, OREMOS.
QUE DESCUBRAMOS O AGASALLO DO PERDÓN
- Por todos nós, que na vida e no trato coas persoas temos palabras, xestos e comportamentos que poden ser ferintes, para que teñamos a sensibilidade de recoñecelos e de pedir perdón, OREMOS:
QUE DESCUBRAMOS O AGASALLO DO PERDÓN
Grazas
Señor, porque sempre nos escoitas e non levas conta dos nosos
desamores. Ensínanos o verdadeiro camiño da felicidade, xa que en Ti
poñemos a nosa esperanza. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Xesús,
ensínasnos a amar a quen non nos ama,
a facerlle ben a quen non nolo fai,
a bendicir a quen nos maldí,
a ter desexos de ben con que se adica a calumniarnos.
Xesús,
ensínasnos a non ser agresivos ou agresivas con quen nos provoque,
a tratar á xente como queremos que nos traten a nós.
Xesús,
ensínasnos a amar, servir e traballar polo que consideramos bo,
sen esperar nada a cambio,
gratuitamente,
libremente,
como Deus Pai-Nai che ensinou a facer a Ti.
Xesús,
ensínasnos a ter un corazón fondamente solidario
para defender o campo e a vida que hai nel,
para defender os dereitos das persoas
que teñen a vida ameazada ou diminuída.
Xesús,
ensínasnos a vernos persoas queridas por Deus e polos demais,
para atopar aí a forza para tanto amor.
Grazas, Xesús!.
(M. Regal “Xesús, aquel home de aldea”)
CANTOS
- Entrada: Todos xuntos
- Lecturas: Canta o sol
- Ofertorio: Sede o sal sede a luz
- Comuñón: O pouco que Deus nos dá
Comentarios