O QUE VERDADEIRAMENTE CONTA: A EXPERIENCIA DE DEUS NO QUEFACER COTIÁN
PÓRTICO
Son bastantes as persoas que, dicíndose cristiás, terminan por instalarse comodamente na súa fe, sen que a súa vida se vexa afectada no máis mínimo pola súa relación con Deus. Cristiáns que se desdobran e cambian de personalidade segundo se axeonllen para rezar ou se entreguen ás súas ocupacións cotiás. Deus non penetra na súa vida familiar, no seu traballo, nas súas relacións sociais, nos seus proxectos e intereses. A fe é para eles un costume, un reflexo, unha medida de seguridade, unha relaxación persoal.
Porén, a Palabra que proclamamos invítanos a que, con sinceridade, nos preguntemos que significa realmente Deus no noso quefacer cotián. O que se opón moitas veces á fe non é a increnza, senón a falta de vida. Porque, que importa o credo que pronuncian os nosos beizos se falta logo na nosa vida un mínimo esforzo de seguimento de Cristo?; que importa que un fillo lle diga a un pai que vai traballar na viña se logo en realidade non o fai?. Non será que temos reducido, a miúdo, a nosa fe a palabras, ideas ou sentimentos?.
A celebración que agora comezamos quere axudarnos, unha vez máis a descubrir que a verdadeira fe, hoxe coma sempre, é a que viven aqueles homes e mulleres que traducen en feitos o Evanxeo. Porque.... do dito ao feito, haiche un gran treito.
O PERDÓN
- Polo tempo deixado atrás que non soubemos aproveitar para crecer como persoas libres e tolerantes, dicímosche: LÉMBRATE, SEÑOR, DA TÚA MISERICORDIA.
- Porque facemos o que non debemos e queremos o que non estamos dispost@s a facer, pedímosche, LÉMBRATE, CRISTO, DA TÚA MISERICORDIA.
- Polas veces en que, baixo unha falsa fe, somos capaces de xustificar comportamentos que están lonxe do evanxeo e das persoas, dicímosche, LÉMBRATE, SEÑOR, DA TÚA MISERICORDIA.
REMUÍÑO
- Unha das cousas que máis deteriora a vida da sociedade é que a palabra perda a súa fiabilidade. E iso é o que lle pasa á nosa sociedade actual: cremos pouco nos programas e promesas dos políticos, nas sentencias dos xuíces, na solidariedade dos empresarios ou dos banqueiros... e na profesión de fe de moitos crentes. Cremos pouco en palabras e promesas, propias e alleas. A palabra xa non é expresión de compromiso, xa non é fiable; deteriorouse, devalouse. E isto non é bo para ninguén, porque é sinal de que algo importante non marcha ben. Cando a palabra perde fiabilidade, as relacións, persoais e sociais, deterióranse, e a desconfianza, o temor, o secretismo, a manipulación, as diferenzas... fan a súa aparición.
- Na parábola dos dous fillos que vimos de proclamar no Evanxeo, o importante non son as palabras que estes din, senón a súa conduta. Non estaría de máis que tod@s nós, que formamos a Igrexa, tomaramos boa nota deste recadiño que hoxe nos manda Xesús: a fe non é algo que se posúa, senón algo que ten que vivirse. Ser crente é algo máis que recitar fórmulas de fe ou confesar a nosa simpatía pola concepción cristiá da vida.... cómpre esforzarse na práctica por chegar a ser cristiáns e cristiás verdadeir@s, e non só de boquilla. Dito doutro xeito: a ortodoxia temos que saber conxugala coa ortopraxe. Non vale con dicir "vou", hai que ir. Velaí o cerne da cuestión. Pero claro, que difícil é!!!!!!!!!!!. Porque son demasiadas as ocasións nas que dentro da nosa Igrexa poñemos o acento na ortodoxia e esquecémonos por completo da ortopraxe. Como chamarlle senón á actitude de tantos e tantos membros da xerarquía que reducen a fe a un mero culto que proporciona uns suculentos cartiños?, como podemos pasar horas e horas diante do Santísimo (mesmo rezando o rosario) mentres non estamos dispost@s a perder o noso tempo visitando ás persoas enfermas, como temos a cara de "falar no nome de Deus" para acusar, condenar ou ferir a quen temos enfronte?, como casar unhas celebracións solemnísimas cunha frialdade e un afastamento entre nós?, como é que nos confesamos cristiáns e cristiás, mesmo de celebración e comuñón dominicais, e logo explotamos aos nosos traballadores, coméndolles a suor e a saúde?, como falamos de ser crentes e non somos responsables no noso traballo?, que sentido ten dicir que Deus é importante na nosa vida se logo non estamos dispost@s a mover nin un dedo para que isto cambie?. Que ben nos vai aquilo de "xuntémonos e ide".
- Teñamos entón coidadiño, porque non vaia ser que aqueles que se sintan perfectos, en posesión da verdade absoluta, aqueles que se cren con máis dereitos que os demais, aqueles que xulgan e censuran.... se atopen coa sorpresa de que os pobres, os agnósticos, os ateos, as mulleres (mesmo as prostitutas) lles leven a dianteira para entrar no reino dos ceos.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Recemos xunt@s a este Deus que é presenza constante e consolo agarimoso na nosa vida, e digámoslle:
QUE APRENDAMOS A DESCUBRIRTE NAS COUSAS DE CADA DÍA
- Para que a Igrexa, en fidelidade á mensaxe de Xesús, nunca canse de acompañar a quen o necesita, escoitar a quen chama na súa porta e colaborar con quen pide axuda, Oremos.
QUE APRENDAMOS A DESCUBRIRTE NAS COUSAS DE CADA DÍA
- Polas nosas comunidades, para que non fomentemos unha fe individualista, intimista e desleigada da realidade de cada un e polo contrario sexamos quen de facer unha vida comunitaria rica en experiencias e vivencias compartidas. OREMOS:
QUE APRENDAMOS A DESCUBRIRTE NAS COUSAS DE
CADA DÍA
- Por nós, para que nunca separemos a relixión da vida, o dicir do facer, o rezar do actuar, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A DESCUBRIRTE NAS COUSAS DE CADA DÍA
Grazas, Señor por volver lembrarnos que a fe non ha quedar pechada dentro das paredes do templo. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
E disme ti, Xesús:
Non mires para min cos brazos cruzados,
co pensamento e a decisión cruzada.
Arríscate a facer ti o teu camiño
do teu Nazaré ao teu Xordán.
Arríscate a abrirte ao Pai, totalmente,
e abriráseche o ceo a ti,
e o Espírito collerate
e levarate a onde non pensas nin soñas,
e farate sentir, seguro,
que es fillo ou filla de Deus no pobo.
Anímate.
Arríscate.
Confía.
Dá o paso.
Aínda na adultez redonda,
hai camiño e hai tarefa.
Eu vou contigo.
Manolo Regal, A graza daquel verán. P. 58/9)
Cantos
- ENTRADA: Unha xuntanza de amor
- LECTURAS: Con todas as creaturas
- OFERTORIO: Gracias Señor na mañá
COMUÑÓN: Acharte presente na vida
Comentarios