XORNADA DO DOMUND 2011

ASÍ VOS ENVÍO EU

PÓRTICO

Bos días. A Igrexa, baixo o lema "así vos envío eu", celebra hoxe a xornada mundial das misións, o DOMUND. É un bo día para que tomemos conciencia da nosa tarefa evanxelizadora, que non é máis que concretar no aquí e no agora de onde estamos as palabras que Xesús nos dirixe no evanxeo: o mandamento principal é o amor. É este un reto que nos implica a tod@s, todo e sempre. A TOD @S: pois a Igrexa enteira, xerarquía, relixios @s e segrares, estamos chamad @s a ser axentes evanxelizadores. Ningunha persoa crente pode sentirse estraña a esta responsabilidade. TODO: Porque nada queda fóra do ámbito misioneiro: o que está lonxe e o que está preto; os países en vía de desenvolvemento e empobrecidos e os grandes núcleos urbanos dos países ricos, nos que Deus é un descoñecido, é ignorado ou está excluído; os nenos que se inician na vida e as persoas adultas que buscan o sentido da a súa existencia. SEMPRE: porque a misión afecta a toda a humanidade en todas as súas dimensións, e non está limitada por tempo nin espazo... senón que chega ata a plenitude dos tempos.
E todo isto, por que?. Pois para facer realidade o mandado do Señor: ide e anunciade a boa nova: Deus quérenos, ocúpase e preocúpase por nós. Que a celebración que agora comezamos nos faga sentir máis cerca, co corazón e coa vida, de aquelas persoas que precisan o pan quente da nosa solidariedade integral e que só desde o primeiro mundo lles podemos ofrecer.

O PERDÓN

Porque co noso xeito de vida consumista e materialista somos cómplices dun mundo no que as desigualdades sociais e económicas abren unha fenda cada vez máis grande entre as persoas, SEÑOR, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.
Por ter renunciado a ser testemuñas do teu amor diante de quen se sente so, desprezado, utilizado ou desesperanzado, CRISTO, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.
Porque son demasiadas as veces nas que na nosa Igrexa empreñamos do aire, reducindo a fe a unha cuestión cultual e evitando o compromiso co mundo e no mundo, SEÑOR, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.

REMUÍÑO

A Palabra que vimos de proclamar, concretamente o evanxeo, pode dicirse que o coñecemos desde pequenos, cando aprendiamos a coro os mandamentos nas filas da catequese (aínda que daquela chamábase catecismo), cando repetiamos: "Estes dez mandamentos encérranse en dous: amarás a Deus sobre todas as cousas e ao próximo coma a ti mesmo". E quizás de aí provén o noso mal: somos capaces de lembrar e de saber... pero non somos capaces de vivir. Se se tratara de pasar un exame, poderiamos dicir que tod@s coñecemos as grandes liñas do cristianismo e o xeito de comportarnos como tal. Somos uns grandes teóricos mais iso non chega; non chega con dicir: temos que facer, a fe non é un desexo, senón facer amando. Velaí o cerne da cuestión: trátase simple e sinxelamente de AMAR. AMAR A DEUS, poñer a nosa vida nas súas mans de Pai-Nai, confiar nel, esperar nel, contar con El.... El que nos crea e que sostén a nosa vida, que se fai compañeiro de camiño, caxato nas nosas andainas, auga fresca nos nosos resecos, pan quente nas nosas fames, colo agarimoso nos nosos desenganos, man que enxuga as nosas bágoas.... e, como expresión deste amor de Deus..... AMAR AO PRÓXIMO coma a nós mesmos. O amor de Deus é o fundamento, pero só se pode fundamentar o amor practicado e realizado. Xesús, onte e hoxe, quere que non empreñemos do aire, que non andemos na póla, que aterremos na vida e no mundo. Xa está ben de tanto "buenismo" e de tanta "falsa piedade" que non fan máis que esconder a nosa mediocridade, a nosa falla de compromiso, a nosa preguiza, a nosa frustración... sen dar cabida á caridade, á xustiza, á solidariedade e á búsquea do ben común. Non se pode amar a Deus cando se lle fai imposible a vida aos demais. Non se ama a Deus cando non se move un dedo para dignificar a vida de todas as persoas. O amor ao próximo: ese será o termómetro que nos indique se amamos e en que medida amamos a Deus.
Hoxe tamén, e se cadra máis ca nunca, son demasiadas as persoas que imos marxinando para aproveitarnos delas e da súa debilidade. Ás veces é no terreo económico, outras no cultural, outras no laboral, se cadra outras no relixioso ou no afectivo, mesmo tentando de pensar e mandar sobre el@s.... pero sempre pagan uns cantos a usura, a preguiza e a ambición doutros. A dignidade da persoa queda entón humillada, e Deus toma como cousa propia esta humillación. Nunca está de máis que tamén aos "cristiáns bos" se nos lembre que o amor é unha mensaxe vella e sempre nova e que os exemplos que aparecen na primeira lectura seguen a ter actualidade: o desamparo de tantas e tantas mulleres maltratadas, obrigadas a prostituírse ou silenciadas; o aproveitamento dos inmigrantes coma man de obra barata; o enriquecemento de uns a costa do empobrecemento dos máis pobres; a explotación de tantos e tantos inocentes, a marxinación, a soedade e o silencio ao que se vén abocados tantos maiores.... A ameaza de Deus é forte: "se se queixan a min, escoitareinos, porque eu son misericordioso".
Hoxe, no día do DOMUND, somos invitad @s a botar unha ollada ao noso mundo e a traballar para que xustiza, igualdade e desenvolvemento deixen de ser unha utopía e pasen a converterse nunha realidade. O día das misións é unha chamada de atención para que nós, cidadáns do primeiro mundo, deixemos de lado esa falsa solidariedade que nos fai dicir "pobriños" e nos leva a darlle as migallas que caen da nosa mesa, para traballar pola xustiza. Porque o amor só é posible entre irmáns e irmás. Entre desiguais pode darse a piedade, a beneficencia, a dependencia, o sometemento, a imposición do noso... e a isto non lle podemos chamar nunca amor. E nós, que levamos inscrito no noso corazón o "xen" do amor, temos que descubrir que este é un alegato ineludible a favor da igualdade entre persoas e pobos e en contra de toda discriminación, acepción de persoas ou xerarquización de seres humanos. Porque El nos envía, estamos chamados a facer realidade a tarefa deste envío que Xesús nos encomendou cando nos dixo: "Ide e anunciade".Tod@s, entón, somos enviad@s, non só quen deixa a súa terra, a súa casa ou as comodidades do noso primeiro mundo. Non o esquezamos.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Deus quérenos e sabe ben o que precisamos cada un e cada unha de nós. Agradecid @s e confiad @s, abrímoslle o noso corazón para dicirlle: