O ERMO DUNHA VIDA SEN ESPERANZA
PÓRTICO
Cando unha cousa está erma non
nos serve, non ten nada que poidamos obter dela, deixámola de lado. Na nosa
vida de fe, ocorre que moitas veces tamén estamos ermos: non sentimos nada e
somos incapaces de poñer en relación canto rezamos co que facemos cada día.
Deste xeito, pouco a pouco, váisenos apagando a chama da fe e convertemos todo
o que di relación con ela en puro e simple costume, acto social ou tradición,
inda que ás veces o queiramos revestir de cultura para poder mantelo.
Fronte desta situación, os textos que hoxe imos proclamar
chámannos a non deixarnos caer nesta tentación, a esforzarnos por non deixar
que esmoreza a esperanza, a aprender a gozar do moito que nos enriquece e
aporta a fe. Non imos solos, temos un amigo ao noso lado: Xesús. Deixemos que
nos acompañe.
PERDÓN
- Porque nos deixamos levar
polo derrotismo e a preguiza, SEÑOR,
QUE NON SEMENTEMOS EN BALDÍO.
- Porque poñemos atrancos ao
noso medrar en madurez e compromiso solidario, CRISTO, QUE NON SEMENTEMOS EN BALDÍO.
- Porque renunciamos a anunciar o Evanxeo cos nosos feitos, SEÑOR, QUE NON SEMENTEMOS EN BALDÍO.
REMUÍÑO
A imaxe de Xob da primeira lectura atráenos, sobre todo, porque
en maior ou menor medida, tod@s nos vemos retratad@s nela. Xob perdeuno todo:
fillos, posesións, saúde.... un tras doutro derrubáronse todos os seus puntos
de apoio, e parece que xa non lle quedan razóns para seguir confiando. A nós,
en demasiadas ocasións, tamén nos pasa, un día ou outro, o mesmo. Ben sexa
porque nos asaltan a dor ou a enfermidade, porque nos fallan as persoas que
considerabamos amigas, porque os problemas nos agonían... o caso é que o
desalento chama á nosa porta e instálase dentro de nós, facendo que nos
pechemos aos demais e ao mundo. Parécenos entón que Deus se esqueceu, que
marchou, e ata ás veces mesmo nos preguntamos se existe.
A resposta relixiosa ao problema do mal, ao que tod@s somos moi
sensibles, inflúe moi directamente na imaxe que nos formamos de Deus. Por iso
convén purificar algunhas concepcións totalmente erróneas, non vaia ser que, de
tanto escoitalas ou mesmo dicilas, vaiamos a telas por certas. Velaquí
algunhas:
- o mal é un castigo: Xesús intervén para curar, non para converter a un en coxo
ou cego. Deus non castiga.
- o mal é un aloumiño de Deus; porque El
proba a quen ama: no evanxeo non atopamos nin rastro de
semellantes aloumiños.... O que fai Deus é darnos a súa forza nas probas,
El nunca nos proba coa dor e o sufrimento.
- Deus quíxoo así: certamente, Deus Pai-Nai non quere o sufrimento.
- hai que ter paciencia e resignación: Deus chámanos a traballar para eliminar o sufrimento; non
quere persoas resignadas pasivamente.
- Deus permíteo: Deus puxo o mundo nas nosas mans e nós somos responsables del. Non lle botemos a El a culpa dos nosos erros. El toma partido polas persoas que sofren e por aquelas que tentan aliviar o seu sufrimento.(Mt. 25, 31ss)
Fronte destas concepcións erróneas, a pasaxe do evanxeo de
Marcos que vimos de proclamar, coma outras moitas, achéganos á realidade
verdadeira: Xesús é liberador:
- a sogra de Pedro queda libre da súa enfermidade
- moitos outros enfermos quedan libres das súas doenzas
- moitos endemoñados quedan libres da súa escravitude
- moitas persoas reciben a Boa Nova e quedan libres de toda mala
noticia
E nós?: Certamente cando estamos ben é moi doado dicirlle á
xente que sofre unhas palabras ou frases de consolo, moitas veces rutinarias,
frías e indiferentes, do tipo: tranquilízate, ten paciencia, cálmate, non
sufras.... Así, aos amigos de Xob, que non comprendían a súa dor, resultáballes
fácil xulgalo e acusalo de pecador, pois segundo a mentalidade daquela, as
desgrazas viñan porque se cometía algún pecado.
Só quen viviu na súa propia carne o suplicio da soedade, do
sufrimento, do desánimo.... e experimentou os aloumiños de Deus, poñéndoo de
novo en pé de vida, entende ben do que falamos. Entón, xa non pode calar. Iso
foi o que lle pasou a Paulo, por iso afirma: “Ai de min se non anuncio o Evanxeo!”. Quen recibiu esta graza ten
que gritalo, e ese grito é crible, porque vén de alguén que pasou antes pola
proba.
Que facer?: En primeiro lugar, temos que ser conscientes do
problema, saber poñernos no lugar da outra persoa e lembrar o que facía Xesús
con aqueles que tiñan problemas. Agora Xesús segue no medio das persoas,
actuando por medio da comunidade cristiá. A nós correspóndenos, polo tanto,
actuar e responder coma El aos problemas das persoas; responder aos problemas
dos irmáns que teñen fame; responder aos problemas dos irmáns que están solos;
responder aos problemas das persoas que viven pobres e marxinadas..... porque
esa é a liberación que Cristo nos trae: do egoísmo e da fame, da soedade e da
desesperación, da opresión e do desánimo, da morte e da dor.
Somos loitadores, non sufridores. Non o esquezamos. Haberá
suficiente amor no mundo para redimir o sufrimento e a miseria?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Querendo
ser curadores de tantas persoas que imos atopando ao noso lado e necesitadas da
mellor das curacións: que as recoñezan e traten como persoas con dignidade,
compartimos agora a nosa oración comunitaria e dicimos:
QUE A
NOSA MEDICINA SEXA O AMOR
Pola Igrexa que formamos tod@s e que tantas
veces sementa dor e sufrimento na vida das persoas cargando os seus ombreiros
cunha manchea de obrigas e normas; para que se libere dos seus prexuízos e
saiba dar unha resposta de alento e comprensión a quen a precisa, OREMOS.
QUE A
NOSA MEDICINA SEXA O AMOR
Para
que entre nós, nas nosas parroquias e barrios, aprendamos que a mellor das
medicinas é o amor, a preocupación polo outro, non os cartos nin o tempo
pagado, senón gratuíto, Oremos.
QUE A
NOSA MEDICINA SEXA O AMOR
Por cada un e cada unha de nós, para que
saibamos descubrir a Deus que nos interpela nos rostros das persoas que morren
de fame, nas que son escravas da dor, nas que non teñen acceso á cultura, nas
que viven baixo calquera tipo de opresión, nas que están marxinadas por
calquera causa, nas que ven pisoteados os seus dereitos fundamentais, OREMOS.
Señor, poñendo en ti a
confianza, dispómonos a non deixarnos levar por todo aquilo que non faga
pasivos, conformistas e preguiceiros. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Onte a ti, Señor,
diante da carne doente da persoa enferma,
diante da carne esquecida da persoa marxinada,
diante da carne esgotada da persoa anciá,
diante da carne necesitada da persoa discapacitada,
diante da carne cansada da persoa parada,
diante da carne arruinada da persoa famenta,
diante da carne sometida da persoa escrava,
diante da carne corrompida da persoa leprosa,
diante da carne aflixida da nai,
diante da carne deshabitada do mozo....
conmovéronseche as entrañas,
deuche un golpe o corazón
e non puideches quedar á marxe.
Hoxe atopámonos cunha realidade máis triste.
Fai, Señor, que os nosos corazóns se movan
para non quedarmos á marxe.
Fainos persoas compasivas e tenras,
para sermos persoas dignas
e poder sementar na historia esperanza e misericordia.
CANTOS
§ ENTRADA:
Amigos nas penas
§ LECTURAS:
O Señor é o meu pastor
§ OFERTORIO:
Acharte presente
§ COMUÑÓN:
No colo da miña nai
Comentarios