UN CORAZÓN SEN DIVIDIR QUE SIRVA ÁS PERSOAS
E NON AO PODER
Pórtico
A historia da Igrexa é longa e vén de moi atrás. Non
xurde agora, senón que ten dous mil anos de historia; unha historia na que van
aparecendo luces e sombras. Unha destas sombras que se repite moito é a da
unión entre o poder e a acción da Igrexa, como se o seu fin fose crecer e
desenvolverse como institución poderosa, rica e aliada cos que mandan. Inda que
a realidade, considerada nunha visión ampla e verdadeiramente eclesial –a Igrexa
somos tod@s–, non foi así, na súa cúpula, nos que mandan, podemos dicir que é
verdade que sempre buscou ter poder, mandar, acumular capacidade de influencia.
Porén, os textos que hoxe imos proclamar fálannos de que é necesario que o noso
corazón estea sempre ao servizo das persoas, non do poder e dos que mandan. A
autoridade da que nos fala Xesús non é a que se impón polas leis, as normas ou
o control da conciencia, senón a autoridade de quen fala con liberdade, de quen
busca a solidariedade, de quen se esforza por poñerse no lugar do outro, non
para impoñer, senón para que ninguén teña que facer o seu camiño solo e abandonado
de tod@s. Que a celebración que agora comezamos nos axude a descubrilo para que
o poidamos logo vivir.
Perdón
- Ti que nos ensinas
que o Evanxeo é unha escola de servizo, non de poder e imposición, SEÑOR, OXALÁ ESCOITEMOS A TÚA VOZ.
- Ti que nos invitas
a que as nosas palabras busquen unir e non enfrontar nin dividir, CRISTO, OXALÁ ESCOITEMOS A TÚA VOZ.
- Ti que non queres
que deixemos que o noso corazón se divida e esqueza que o seu cometido é
amar e acoller, SEÑOR, OXALÁ
ESCOITEMOS A TÚA VOZ.
- Onte, hoxe, tamén mañá, o Señor segue a suscitar profetas –homes e mulleres sen medo a actuar e dicir movéndose polos seus principios e a fidelidade a Deus e ás persoas-, que nos van lembrando cal é o noso camiño e como no noso xeito de actuar en moitas ocasións nos imos afastando da nosa relación con Deus e con canto El creou. O noso xeito de ver a vida, de reaccionar diante de diversas situación, de afrontar a busca de solucións e respostas diante dos problemas que van e nos van xurdindo, fai que moitas veces esquezamos o que é un sinal de identificación na nosa vida: a Palabra que Deus nos dirixe para facernos crecer como persoas e levarnos a estar a gusto coa nosa vida. Hoxe, coma onte, tamén como mañá, segue a haber persoas que co seu testemuño van poñendo de manifesto que é posible ser fiel ao proxecto de Deus, que paga a pena empeñarse nel e por el, que non andamos equivocados se queremos seguilo e convertelo en eixo da nosa vida. Profetas hainos, o que non hai é, moitas veces, disposición por parte nosa de prestarlles atención, de escoitalos, e de buscar onde están. E esa presenza é posible porque Deus non nos deixa, senón que terma de nós, como Pai/Nai agarimos@ que se preocupa polos seus fill@s. Que as palabras que saen da boca dos profetas sexan para nós alento no esforzo de recoñecer a presenza de Deus no noso mundo, e compromiso en canto nos faga persoas ás que o corazón non se lles divide entre a fidelidade ao poder e a dispoñibilidade ao servizo. Oxalá saibamos, tamén hoxe, escoitar a súa voz!.
- Non ter o corazón dividido suponnos aos crentes ter sempre claro que a razón de ser do noso actuar, do noso abrirnos a ser xustos, solidarios, honestos... é non esquecer que só na persoa e desde a persoa se pode asentar –enraizar– a nosa convición relixiosa. Deus faise presente na súa totalidade, e sen división, na capacidade de amar onde descubramos o respecto aos demais. Unha capacidade que non debe xirar ao redor do que un ten ou de canto manda, senón en como serve, en como está dispoñible para compartir tempo, ilusións e capacidades con aquel@s aos que lles falte. Non ter o corazón dividido pide de nós mente aberta para non enredarnos en poder, dominio, prestixio ou autoritarismo, senón en esforzarnos por entender que servir non é servirse nin aproveitarse de ninguén, e menos dos máis débiles.
- Facer este proceso, que sabemos que non é doado, chámanos a poñer corazón e reflexión ao servizo de construír parroquias, barrios, familias... nas que os seus alicerces estean non na conta de resultados, senón na capacidade de non calar cando nos enganan, cando nos ocultan información fundamental, cando xogan con nós coma se fosemos números, cando... e sempre coa autoridade moral da que é capaz quen está convencido de que, inda que sexa política e socialmente correcto facelo así, non deixa que lle poñan mordaza nin tampouco queda sentado comodamente na súa cadeira vendo como ocorren as cousas e as sofren os que menos teñen e sen posibilidade de defenderse. Iso é autoridade moral. O contrario chámase autoritarismo. E este non era o que practicou Xesús. Non nos deixemos caer na alienación dos que nos queren facer crer que non pasa nada: que os ricos seguen a vivir ben, que consumen, gastan e disfrutan... e aos pobres non lles queda máis que velo e calar. Non, se nos rebelamos estamos a poñer as primeiras pedras para que as cousas cambien. Fagámolo desde a autoridade de Xesús!
Oración da comunidade
Porque queremos servir, e facelo convencidos de
que a unión fai a forza, como comunidade dicímoslle ao Señor:
QUE A DESESPERANZA NON
ANIÑE NO NOSO CORAZÓN
·
Para que na Igrexa
aprendamos a descubrir que só no servizo á persoa, e non ao poder, se nos
descubre o rostro de Xesús nos irmáns e nas irmás, OREMOS
QUE A DESESPERANZA NON
ANIÑE NO NOSO CORAZÓN
- Para que nas nosas
parroquias nos esforcemos por deixar atrás os comentarios que tanto feren
e separan, para empezar a poñer tempo e capacidade de facer cousas ao
servizo de tod@s, OREMOS.
QUE A DESESPERANZA NON
ANIÑE NO NOSO CORAZÓN
·
Para que non caiamos na
tentación do autoritarismo, senón que comecemos a crecer na pedagoxía da
autoridade moral que cre o que fai e transmite o que vive, OREMOS.
QUE A DESESPERANZA NON
ANIÑE NO NOSO CORAZÓN
Señor, con confianza e co corazón sempre a
aberto e sen exclusións, presentamos a nosa oración comunitaria. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
DECÁLOGO PARA UN
COMPROMISO ÉTICO NO QUE QUEREMOS CONSTRUÍR:
1. Unha Ética da liberación, nun mundo dominado por
múltiples e crecentes opresións.
2. Unha Ética da xustiza, nun mundo estruturalmente
inxusto: ¡Actúa con xustiza nas relacións cos teus semellantes!.
3. Unha Ética da gratuidade, nun mundo onde impera o
cálculo, o interese, o beneficio, o negocio: ¡Sé xeneroso!
4. Unha Ética da compaixón, nun mundo marcado pola dor e
o sufrimento das vítimas: ten entrañas de misericordia! cos que sofren.
Colabora a aliviar o seu sufrimento.
5. Unha Ética da alteridade, da acollida e da
hospitalidade para cos estranxeiros, nun mundo que exclúe aos de fóra. A diferenza
enriquécete.
6. Unha Ética da solidariedade, nun mundo onde impera o
amigismo. Traballa por un mundo onde collamos todos e todas!
7. Unha Ética comunitaria e fraterna. Colabora na construción
dunha comunidade de persoas iguais, non clónicas!
8. Unha Ética da paz, inseparable da xustiza, nun mundo
de violencia estrutural causada pola inxustiza do sistema: Se queres a paz,
traballa pola paz e a xustiza.
9. Unha Ética da vida, de todas as vidas, a dos seres
humanos e a da natureza; da vida dos pobres e oprimidos, que se ve
constantemente ameazada.
10. Unha Ética da incompatibilidade entre Deus e o diñeiro,
nun mundo onde se compaxina facilmente a fe en Deus e a adoración aos ídolos.Comparte
os bens!
(Texto sobre unha idea de Koinonía)
CANTOS
ENTRADA: Camiñando pola vida
LECTURAS: Benaventurados
OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas
COMUÑÓN: Acharte presente
Comentarios