ROMPER COA ANTROPOLOXÍA DO
ENFRONTAMENTO PARA CAMIÑAR NA ANTROPOLOXÍA DA IGUALDADE SOLIDARIA
PÓRTICO
A carta de Santiago lémbranos algo que desde hai
dous mil anos ven sendo o motor e a razón da presenza dos cristiáns no medio do
mundo: a fe ten que facerse visible en actitudes e comportamentos. pois só
desde o amor, sincero e solidario, podemos mostrar a razón que nos leva a que,
en tempos de increnza e desapego do relixioso, sigamos entregados á causa de
Xesús. A curación que atopamos en Deus non é a dun ser milagreiro e ritualista,
senón a dun Deus persoal, con rostro e nome, que se nos vai presentando no
medio do mundo sen caer na tentación de pechalo dentro dos templos ou de
prácticas afastadas do que ocorre ao noso redor. Deus cura porque dá sentido,
forza, alento e esperanza á vida de cantos fomos creados a súa imaxe e
semellanza.
Participemos de maneira activa e gozosa
da celebración que agora comeza, e que só poderá ser vida se cantos nela
estamos rompemos co ritualismo e nos abrimos a compartir ledicias e
dificultades para poñelas na man de Deus e na comuñón fraterna cos irmáns.
O
PERDÓN
● Da tentación de crérmonos en posesión da verdade
absoluta, que nos impide escoitar a quen pensan distinto, LÍBRANOS, SEÑOR.
● Da utilización dos irmáns e irmás para o noso
propio proveito, facendo distingos entre as persoas segundo nos sexan ou non de
utilidade, LÍBRANOS, CRISTO.
● Da insensibilidade de termos un corazón de pedra,
que non se compadeza da dor e do sufrimento dos demais, LÍBRANOS, SEÑOR.
REMUÍÑO
● Como raiola de esperanza, tamén hoxe as palabras
do profeta Isaías queren converterse en imaxe activa, creadora e gozosa dun
Deus que, de xeitos múltiples e en todo momento, nos vai dando mostras da súa
presenza e da súa preocupación por nós. A través dos sentidos, que nos fan
tomar conciencia da realidade da que formamos parte e da necesidade que temos,
no medio desa realidade, de non illarnos dos problemas e dificultades que día a
día van xurdindo. Dificultades e problemas das que todos somos conscientes na
mais abrir os ollos cada mañá e descubrir, que cada vez son máis as persoas,
non números nin estatísticas anónimas, que van quedando nas beiras dunha
sociedade que se pensou que non tiña nin límites nin fin, e que nos vai
mostrando con toda a súa crueza o equivocados que estabamos. Nesta situación,
as palabras do profeta lévannos a que nos esforcemos por sacar a máscara que ás
veces pomos nos ollos e nos impide ver e oír o grito desesperado de tanta xente
á que ata hai ben pouco nada lle faltaba, e ás que agora tódalas defensas se
veñen abaixo e necesitan non voces de condena e superioridade que lles lembren
os seus erros, senón mans abertas e corazóns dispostos a facer camiño xuntos
para, asentados na forza da solidariedade, dar pasos que afasten do abismo da
pobreza e exclusión social.
● Santiago volve insistir no mesmo cando escribe
que os preferidos de Deus, porque os outros xa se valen por si mesmos, son os
pobres e necesitados. e advírtenos contra a doada e perigosa tentación de
facermos distincións. Que ben lle viría á nosa Igrexa poñer en práctica esta
sinxela recomendación da súa carta: “non xuntedes a fe no noso Señor
Xesucristo coa acepción de persoas”. Cantas veces temos utilizado a
relixión e o nome de Deus en vano para xustificar o noso facer distingos entre
as persoas. Porque desgraciadamente a Igrexa institución segue, en moitas
ocasións, ligada ao poder e aos poderosos, tanto na súa xerarquía coma nos seus
membros leig@s e relixios@s. Ou é que moitas veces non tratamos tamén nós dun
xeito diferente a quen ten máis cartos, máis poder, máis estudios.... que ao
resto dos nosos veciños?. E aínda máis, non nos cremos inferiores a eles?.
Porén, non é este o xeito de actuar de Xesús, que foi perseguido, calumniado e
crucificado por non unirse aos intereses dos poderosos , por denunciar a súa
dobre moralidade, por non render pleitesía nin permitir que lla rendesen a El.
Ese é o camiño que nós, coma seguidores seus, queremos andar: o do servizo a
prol dos empobrecid@s e marxinad@s da terra.
● Aprendamos logo a prolongar a caridade, non na
palabra e nos xestos aos que se lles da publicidade, senón no servizo
desinteresado e sempre entregado aos pobres e necesitados. E se ata hai ben
pouco todo parecía ir tan ben que non nos poñiamos límites e construíamos unha
vida sobre as areas movedizas do posuír e consumir; que agora, poñendo sempre
os pes no chan, non esquezamos que sen Deus a vida convértese en sensentido e
fracaso. Que saibamos achegarnos a El con actitude de escoita para ser, tamén
nós, mediación a través da que os xordos e os mudos do noso tempo; xordos e
mudos de comunicación, sinxeleza, solidariedade, humildade, entrega gratuíta...
descubran que ter fe non nos afasta nin illa do mundo, senón que nos compromete
e achega para ser sementadores de Boa Nova en tempos recios e cheos de
dificultade.
ORACIÓN
DA COMUNIDADE
Alentad@s porque
sabemos que camiñas connosco, comprometémonos a abrir os nosos oídos e os nosos
ollos á túa Palabra, por iso dicimos xunt@s:
QUE ABRAMOS O NOSO CORAZÓN Á TÚA PALABRA
● Para que a Igrexa non dea as costas aos problemas
do noso tempo e da nosa xente, OREMOS.
QUE ABRAMOS O NOSO CORAZÓN Á TÚA PALABRA
● Polas nosas comunidades, para que traballemos
sempre pola igualdade e a fraternidade, coma esixencia do noso sermos fill@s de
Deus, sen facer distingos entre as persoas polo seu poder económico, polo seu
nivel cultural, polo seu papel na sociedade, OREMOS.
QUE ABRAMOS O NOSO CORAZÓN Á TÚA PALABRA
● Para que cada un/ha de nós, nos esforcemos para
que a nosa vida rezume moita máis solidariedade e moita menos crítica cara aos
que o están a pasar mal neste momento tan difícil, OREMOS.
QUE ABRAMOS O NOSO CORAZÓN Á TÚA PALABRA
Comparte, Señor,
con nós as preocupacións e aléntanos para superalas. P.X.N.S. Amén.
PARA
A REFLEXIÓN
Deus é a verdade que sempre nos
sorprende.
Non, non é un conto,
é o mellor da vida.
Todo Nel é verdade, é vida.
Con Deus aprendemos a vivir todo,
desde a ledicia do sinxelo, de todo o
fermoso.
Xesús fala en parábolas.
Explica a través das parábolas
o amor de Deus Pai.
Nunca ninguén dixo máis do amor dun Deus
que se volve tolo
cando o fillo volve á casa destrozado e o
aperta sempre.
Deus é amor que se revela
desde unha gran paixón por querer falar a
linguaxe da xente.
(Aa.Vv., Centos de contos. Parábolas para todos)
CANTOS
● ENTRADA: Todos xuntos
● LECTURAS: A túa Palabra
● OFERTORIO: Na nosa terra
● COMUÑÓN: Deixade esta terra
Comentarios