Ir al contenido principal

27 domingo TO B


A SOLIDARIEDADE DE XESÚS FAINOS A TOD@S IGUAIS NA COMPLEMENTARIEDADE
Pórtico
Xesús é fonte de bendición para todo ser humano sen distinción de raza, cor, sexo, formación ou relixión. Esta bendición que nel recibimos fainos complementarios uns dos outros, xa que o que uns temos como limitación poden achegárnolo outr@s como complementariedade, de xeito que sempre nos necesitamos, á vez que evitamos caer na tentación de crernos superiores a ninguén. A fe pon de manifesto esta igualdade na complementariedade desde o mesmo xeito de facer e dicir de Xesús, para quen ser home ou muller non engade diferenza, tampouco superioridade, senón igualdade que enriquece desde a relación de uns cos outros. Mágoa que isto que para Xesús é pedra esquinal da súa proposta de salvación, os cristiáns, antes e agora, témolo esquecido moitas veces, dando lugar a diferenzas e enfrontamentos que nada reflicten o compromiso de ser as súas testemuñas no medio do noso mundo.
Que o que hoxe vimos compartir na celebración nos axude a descubrir que non son as palabras, senón os nosos feitos, o que dan credibilidade a canto nela comezamos agora a celebrar.
Perdón
  • Porque no noso día a día seguimos tendo prexuízos á hora de confiar e valorar que non é a discriminación, senón a igualdade a pegada que nos deixou Xesús, SEÑOR, AFÁSTANOS DE CANTO NOS ENFRONTA.
  • Porque nos custa aceptar que o seguimento de Xesús faise desde a igualdade de tod@s, sen distincións nin superioridades, CRISTO, AFÁSTANOS DE CANTO NOS ENFRONTA.
  • Porque á hora das responsabilidades seguimos lonxe do exemplo de Xesús, e non valoramos a complementariedade, SEÑOR, AFÁSTANOS DE CANTO NOS ENFRONTA.
Remuíño
  • A presenza do Espírito na vida das comunidades vainas conformando ao xeito de que nelas se faga presente o dinamismo, a audacia, a ilusión... sempre desde a esperanza, verdadeiro motor desde o que os cristiáns encaran a súa vida e o seu camiño; o camiño de ir mirando cara adiante e non ter medo a asumir retos novos e tarefas ilusionantes. Camiñar facendo sitio ao Espírito no desenvolvemento da vida das comunidades, lévanos a non quedarnos laiando polo que noutro tempo foi, tampouco nos invita a vivir nun presentismo sen saída nin avance cara diante, senón que nos impulsa, de xeito continuo e permanente, a facer do presente ámbito desde o que mirar ao futuro, sen esquecer nunca nin as raíces nin a identidade. Por iso falamos tanto, e con tanta forza, da importancia e do lugar do Espírito no quefacer cotián das nosas comunidades. Deixemos que ese Espírito reborde para que tamén a nosa vida sexa testemuño ilusionado do anuncio do Deus que salva!.
  • Deixarnos levar polo camiño que nos vai mostrando o Espírito, pide de nós superar actitudes de exclusión e rexeitamento dos que non pensan coma nós, ou teñen outros xeitos de facer as cousas. E iso é así porque o Espírito sopra de xeitos e maneiras diversos. Non é uniforme, tampouco nos chama á uniformidade, senón que nos abre a unha amplitude que sempre supón acoller, coñecer, abrir novos campos nos que evanxelizar, mostrar as múltiples e variadas maneiras de dicir si a Deus desde un mundo no que sobran os mestres: os que o saben todo, os que se consideran na verdade e na fidelidade ao dogma, os que non cansan de afirmar e reafirmar, ás veces, parece mesmo que con certa soberbia, que a única verdade é a deles, esquecendo que a Verdade é Deus, e desde El vaise despregando en tod@s aquel@s que nos consideramos imaxe e presenza súa. Sen exclusivismos e sen necesidade de que ninguén teña que ir fóra buscando o que nesta casa que chamamos comunidade cristiá, Xesús nos mostra constantemente o que podemos dar, ofrecer e compartir. Faltan moitos por vir, pero non sobra ninguén. A forza do Espírito ten que alentarnos e non deixar que cansemos na consecución desta tarefa.
  • E todo o anterior lévanos a entender mellor canto Xesús manifesta no Evanxeo que vimos de proclamar: a pluralidade existente dentro das comunidades é froito da complementariedade das persoas que as conformamos. Unha conformación na que homes e mulleres, en igualdade, imos construíndo, aportando, reflexionando e tomando decisións, sen que ninguén se crea superior ou inferior a ninguén. Somos iguais en dignidade e tod@s merecemos o mesmo respecto. Un respecto que non vén dado por ter esta ou aquela responsabilidade, que non poder nin imposición, senón por compartir que somos imaxe e semellanza de Deus. Isto lévanos a esforzarnos para non permitir nunca que actitudes de discriminación, non recoñecemento ou minusvaloración de quen posúe outro xénero, ou outra condición sexual, sirvan para ferir e facer dano, mesmo apartar ou ridiculizar de tarefas de responsabilidade e servizo na vida das comunidades. Tomar en serio que somos comunidade cristiá e espello a través do que mostremos que segue a ser posible vivir o Evanxeo de Xesús no mundo de hoxe, lévanos a buscar tender sempre cabos que acheguen e non redes que atrapen e afoguen aos que conformamos as nosas comunidades. Porque Deus téndenos o cabo para unir, que non sexamos nós os que non permitamos collelo a quen o queira, porque na Igrexa ninguén sobra, e tod@s somos importantes.

Oración da comunidade
Diante do Deus que nos crea iguais e corresponsables da vida e desenvolvemento do Evanxeo no noso mundo, presentamos entón a oración e dicimos:  
PORQUE AS COMUNIDADES SON PLURAIS, QUE VALOREMOS O TRABALLO DE TOD@S
  • Invítasnos, Señor, a vivir na pluralidade de modos, formas e xeitos de expresar e vivir a fe. Para que nunca adoptemos actitudes que separan e discriminan, OREMOS.
PORQUE AS COMUNIDADES SON PLURAIS, QUE VALOREMOS O TRABALLO DE TOD@S
  • Chámasnos a que fagamos das nosas comunidades parroquiais fogares onde saibamos escoitarnos, acollernos e perdoarnos. Para que nunca fagamos oídos xordos á túa chamada, OREMOS.
PORQUE AS COMUNIDADES SON PLURAIS, QUE VALOREMOS O TRABALLO DE TOD@S
  • Queres que as nosas actitudes sexan cribles superando a tentación do quedar ben ou facer cousas sen sentilas. Para que saibamos potenciar na vida de cada día, desde a familia, os barrios, as parroquias e o traballo todo canto supoña unir e colaborar, OREMOS.
PORQUE AS COMUNIDADES SON PLURAIS, QUE VALOREMOS O TRABALLO DE TOD@S
Señor, que esta oración que hoxe compartimos nos axude a vencer prexuízos, para poder camiñar sempre na igualdade e a colaboración de tod@s. P.X.N.S. Amén.
Reflexión
Pensei e recei,
temín darche as chaves do meu corazón.
Seguín pensando e rezando,
seguín vivindo,
e por fin dei o paso
e entregueiche as chaves do meu corazón.
Mais
toda a miña loita foi en vano,
ti non querías as chaves.
Volvíchesmas dar,
e dixéchesme:
Ti es o dono,
manda e goberna.
Eu estou contigo.
(Manolo R., As chaves do corazón, en Chorimas, 63 )
Cantos
  • ENTRADA: Amigos nas penas
  • LECTURAS: Canta o sol
  • OFERTORIO: Gracias, Señor, na mañá
  • COMUÑÓN: Eu soñei

Comentarios

Entradas populares de este blog

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

Epifania 2025

A ESTRELA DE DEUS GUÍA O CAMIÑO CARA Á BELÉN DA SINXELEZA CANTOS:  Panxoliñas OLLOS ABERTOS Paz e ben. Hoxe é un día máxico e de maxia. Máxico porque Deus móstrasenos a toda a humanidade, sen distincións. El non repara na nosa condición social, na cor da nosa pel, no noso xénero ou na nosa idade. El é man aberta que acolle e abraza sen exclusións de ningún tipo. Pero tamén é día de verdadeira maxia, para pequenos e grandes: a maxia da ilusión e da capacidade de sorprendernos pola estrela do Señor, que guía a nosa vida. Con esta invitación a non perder nunca a maxia da ilusión, comecemos a nosa celebración de hoxe. CORAZÓN MISERICORDIOSO Señor, inda que Ti nos invitas á maxia da ilusión, nós confundimos o camiño e andamos no pesimismo, por iso che dicimos, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, Ti non cansas nunca de dicirnos que só quen ten capacidade de sorprenderse seguirá fiel no teu vieiro, por iso che pedimos, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, pol...