Ir al contenido principal

Domingo 24 TO B

A DUREZA DO CAMIÑO INVITA Á COLABORACIÓN
Pórtico
Temos repetido e mesmo escoitado ao longo da vida moitas veces a frase da carta de Santiago que hoxe imos ler, e na que se nos di que a fe sen obras esmorece porque non dá froito. Isto ponnos na pista da necesidade de vivir sempre de maneira activa, creadora, nova e sen deixarnos ir por vieiros de desasosego e rutina. A mensaxe de Xesús é sempre fresca e actual, e temos que sabela poñer en relación con cada momento que nos toca vivir. Isto fainos ver que temos que estar sempre á espreita, en actitude de descubrir presenza e o rostro de Deus a través e no medio do que pasa cada día. E neste momento de crise, dificultade, empobrecemento, paro, engano, manipulación e sufrimento polo que tantas persoas pasan, non podemos quedar calados e deixar que as cousas pasen diante de nós sen facer nada. O camiño da vida, ese camiño que todos temos que ir facendo cada día e que nos vai levando cara á plenitude do encontro definitivo con Deus, nin podemos facelo solos nin como se ao noso redor non pasara nada; ese non é o xeito de actuar que quere Xesús. Necesitámonos uns aos outros, e só colaborando poderemos acadar a meta final.
O PERDÓN
  • Para que non nos deixemos levar da tentación da autosuficencia e de pensar que podemos prescindir dos demais, volvéndonos insensibles diante do que lles pasa aos irmáns e ás irmás, SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.
  • Para que diante da tentación de solucionar as cousas coa violencia, nos esforcemos por escoitar o que outros nos din ou propoñen, CRISTO, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.
  • Para que non prescindamos nunca das obras, e non fagamos da fe unha ideoloxía ao servizo dos poderosos, SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.
REMUÍÑO
  • Camiñar na presenza do Señor non é sempre doado; é máis, nunca é doado. E non o é non polas dificultades do camiño, senón pola tendencia que todos temos á comodidade, a adecuar as esixencias da fe á nosa comenencia, a facer do feito de crer un “bunker”, un coto, o noso, privado, no que nos sentimos seguros porque facemos o que queremos, o que nos gusta ou o que menos esforzo esixe... pero non o que Deus nos propón e invita a desenvolver. Cando actuamos así, e facémolo todos e moitas veces, estamos a quitarlle á fe o que ten de proposta nova e enriquecedora para a nosa vida, deixando que o insulso e o repetitivo, o de sempre, as formas, o externo, o superficial … entren na nosa vida como se fosen resposta ao que Deus nos pide. Que enganados estamos!. Camiñar na presenza do Señor é encher a vida de froitos que se volven saborosos cando poden ser degustados polos demais en forma de xustiza, colaboración, diálogo, denuncia de todo engano, participación, igualdade, e todo canto leve a descubrir que seguir a Xesús e ser cristián hoxe non é unha liga que se xoga nos grandes estadios compostos pola fermosura das nosas igrexas e das nosas imaxes, senón nos campos que están máis alá das portas das nosas igrexas, e que fan que nos atopemos con persoas que só poderán descubrir quen é e que entendemos por Deus grazas ao noso xeito de actuar, ao noso comportamento. Somos conscientes disto?.
  • A clave de todo canto vimos dicindo témola hoxe na carta de Santiago. Cando el escribe o texto está a correr entre os cristiáns un run-run, ao que moitos facían caso, de que non pagaba a pena ser honestos, ser responsables, ser xustos, denunciar inxustizas, esforzarse por facer ben as cousas e pensar sempre nos demais. Que o único e verdadeiro era confesar, crer en Xesús e esperar a que chegase o final para volver estar con El. E este run-run ía cada día tan a máis que moitos dos cristiáns acabaran por separar a súa vida -o que facían e como se comportaban cada día- da súa fe -do que crían e rezaban-; o que dera lugar non só a un total desconcerto entre as comunidades, senón a un afastamento da mensaxe que Xesús tanto se esforzara, e o manifestara coa súa vida, por mostrar, ensinar e vivir. De aí que Santiago se vexa na obriga de lembrarlles a aqueles cristiáns da primeira hora que se non son capaces de darlle xeito e forma en comportamento ao que rezaban e crían, todo acabaría por converterse en ermo e baldío. Algo así parece que nos está tamén a pasar hoxe a nós. Dá a impresión de que non temos claro que o que celebramos dentro dos templos e os sacramentos que recibimos se os separamos da vida acaban por converterse en simple suma de ritos e costumes, sen forza ningunha na nosa vida. E neste século XXI, os cristiáns ou saímos ás rúas, e co noso actuar mostramos que nos supón e esixe crer, ou dificilmente as xeracións máis novas poderán descubrir e entender quen foi e que fixo Xesús de Nazaré.
  • E a resposta volvemos atopala no Evanxeo que vimos de proclamar. Tamén a nós se nos pregunta en quen cremos e por que cremos , e temos que saber responder de xeito sinxelo e claro; pois a resposta ha ser froito da fondura e da riqueza dunha vida vivida desde o seguimento e a fidelidade á mensaxe do Reino, non só coa palabra e coas fórmulas dogmáticas, canónicas e teolóxicas; moitas das veces incomprensibles e moi afastadas da vida e dos problemas que cada día nos toca vivir, e polo tanto moi fóra do mundo dos homes e mulleres de hoxe. Que o noso confesar que El é o Mesías, saibamos expresalo non con seguridades que se escriben nos papeis pero logo non se cren, entenden nin viven, senón con actitudes, comportamentos e valores que convencidos van modulando a nosa vida e facendo de nós verdadeiras testemuñas de Cristo Resucitado.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Achegámonos agora ao altar da oración comunitaria e unimos palabra e corazón para dicir xunt@s:
QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE
  • Para que cantos están/mos á fronte das comunidades cristiás non esquezan/mos nunca que a fe non se reduce a un conxunto de verdades teóricas e moitas veces sen conexión cos problemas e dificultades da vida, senón que é un compromiso persoal e comunitario de converter en vida as palabras de Xesús, Oremos.
QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE 
  • Para que nas nosas comunidades non reduzamos a fe a unha ideoloxía que nos mantén na seguridade dos ritos, pero que se afasta da frescura que dá a vida convertida en seguimento da mensaxe de Xesús, OREMOS.
QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE 
  • Para que cada un/ha de nós saibamos facer autocrítica e non nos deixemos levar por actitudes de autosuficiencia e superioridade por saber moita teoría, pero sen acabar de descubrir que a fe é confianza e diálogo vivo con Deus desde o que vivo, sinto e comparto, OREMOS.
QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE
Grazas, Señor, por acompañar este momento de oración comunitaria. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Un día calquera,
nun momento calquera,
a tempo e a destempo,
sen aviso previo
lanzas ti a pregunta:
E ti, quen dis que son eu?

Eu quedo a medio camiño
entre o correcto e o que sinto,
porque non me atrevo
a correr riscos
cando Ti me preguntas así.

Equivócome de novo
e pídesme silencio
para que escoite o teu latexo
e siga o teu camiño.
E pouco despois volves á carga:
E ti, quen dis que son eu?.

Ensíname como sabes.
Lévame ao teu ritmo polos camiños do Pai
e polos vieiros marxinais que tanto che gustan.

Corríxeme,
cánsame.
E vólveme explicar os teus proxectos
e quen es.

Cando na túa vida toda
atope o sentido
para os trazos da miña vida rota;
cando no teu sufrimento e na túa cruz
atope o valor de todas as cruces;
cando faga da túa causa a miña causa,
cando xa non busque salvarme
senón perderme no teu amor...
Entón, Xesús, volve preguntarme:
e ti, quen dis que son eu?
CANTOS
  • ENTRADA: Camiñarei na presenza do Señor
  • LECTURAS: Xesús é Señor
  • OFERTORIO: Canta o sol
  • COMUÑÓN: Ide e pregoade
 

Comentarios

Entradas populares de este blog

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

Domingo Ramos 2025

TRANSFORMEMOS A FLOR MURCHA DA CORESMA NO VERDE ESPERANZADO CARA Á PASCUA   Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos.  COMEZANDO A CAMIÑAR Xesús púxose en camiño cara a Xerusalén ,escoitaremos na lectura do evanxeo de Lucas. Un camiño que se converte en sinal de contradición. En Xerusalén vivirá a morte; pero tamén alí, na mesma Xerusalén, na resurrección, mostrarase a grandeza e a fondura do Deus que envía ao seu Fillo para ser coma nós. A resurrección é, xa que logo, o triunfo, a esperanza, o punto de chegada dun camiño duro, difícil e cheo de dificultades. Nós hoxe tamén, coma Xesús, poñémonos en camiño cara esa Xerusalén que nos levará da mesa da fraternidade ao triunfo da Noite Santa da vida, pasando pola tristura e o desacougo da Paixón do Venres Santo. Dispoñámonos, poñendo o mellor de nós, a comezar esta andaina de salvación e esperanza. ACOLLENDO A BENDICIÓN DE DEUS Señor, sabénd...