Ir al contenido principal

Sagrada Familia 2012 Oracións


POLOS NENOS DO SUR

Hai neniños, Señor, a mancheas
que non saben o que é unha flor
descoñecen as tardes felices,
os Amenceres de festa e candor.

Hai neniños, Señor, estragados,
ignorantes de pais con paixón,
picariños tirados nas rúas,                                                    
esmoleiros de pan e de amor.

Hai neniños, Señor, que nos falan
con linguaxe sinxela, sen voz,
e nos mostran a urxencia divina
da xustiza que Cristo encetou.

Hai neniños, Señor, pouca cousa,
que cobizan a liberación
nas súas vidas cheíñas de ausencias
que ata agora ninguén lles colmou.

Hai neniños, Señor, e ti neles
reclamando diante de nós
o dereito a medrares contento
feito neno nos nenos sen voz.


FELICES OS VELLOS

Que non nos falten os vellos, Señor,
que non falten os vellos.
 
Felices os vellos,
cheos da forza de Deus,
que sempre, desde nenos,
se deixaron guiar por El.

Feliz a casa que os criou
e que os recolle;
feliz a parroquia que os conta
na súa veciñanza,
feliz a comunidade que os ve
nos seus asentos.

Felices os vellos
que ao longo de moitos anos
souberon manter acesa
a esperanza dun pobo,
e non aforraron esforzos
para ir facendo real esa esperanza.

Felices os novos
que herdaron a súa fala;
felices os nenos
que escoitan as súas historias;
felices as terras
feitas fecundas coa súa suor.

Felices os vellos:
que fermosas as súas caras engurradas,
os seus lombos dobregados,
as súas mans incertas,
a súa fala entrecortada,
o seu andar dubidoso,
a súa cabeza descuberta,
as súas canas resecas,
o seu corpo canso e encollido!

Que non nos falten os vellos, Señor,
que non nos falten os vellos.


E O MENIÑO XESÚS NON DURMÍA
 
E o meniño Xesús non durmía ....
- "Durme, durme, durme agora,
(rogaba a Virxe María),
que, mal asomou a aurora,
senteime xunto ao tear
e por todo o día fóra,
ata que xa se non vía,
non deixei de traballar!"

E o meniño Xesús non durmía ....
Nunha voz mais fatigada
tornaba a Virxe María:
- "Durme, pombiña nevada,
durme, durme, durme ben ....
Ve que está case apagada
a frouxa luz da buxía,
do pouco aceite que ten".

E o meniño Xesús non durmía ....
E a voz da Virxe volveu:
- “Repara no meu ollar,
ve como el entristece ....
Durme, durme, durme ben,
oh albo lirio do ceo!;
olla que estou a chorar:
ten pena da túa nai!"

Noso Señor, entón, adormeceu ....
(Augusto Xil 1873 -1929)

 

 

DECÁLOGO PARA CULTIVAR O AMOR

 

1.- O amor é confianza, en si e no outro.

2.- O amor desenvólvese paseniño, con tino e coidado.

3.- O amor é paciente, espera sen límites.

4.- O amor non é competitivo, derradeiro reduto da gratuidade.

5.- O amor permanece aberto, sempre en camiño para crecer.

6.- O amor é expansivo, aberto á fecundidade e á comunidade.

7.- O amor é rebuldeiro, non lixeiro, si espontáneo.

8.- O amor é sincero, nada ten que ocultar nin calar.

9.- O amor é estimulante, dende a mutua autoestima.

10. O amor é delicado, sempre respectuoso.

                                               (José Román Flecha)

 

 

O AMOR ACÉPTASE TAL COMO É

 

O amor acéptate tal como é.

Afirma a túa vontade e os teus dons.

Preocúpase por ti, quere saber que estás ben.

Impúlsate a que te realices plenamente.

 

Crea empatía: sabe o que se sente ao ser ti.

Anímate a que creas en ti mesmo.

É amable no trato contigo.

Garda os teus segredos: estás a salvo.

 

É bondadoso: sempre te apoia e está ao teu lado.

Rise moito: sempre contigo, nunca de ti.

Busca a túa bondade e atópaa.

Fai que te sintas satisfeito de ser ti mesmo.

 

Non ten en conta as túas vaidades e debilidades.

Ora polas túas necesidades e deféndete.

Ten tacto incluso cando se enfronta contigo.

Diche a verdade sempre e con honestidade.

 

Pensa en ti e nas túas necesidades.

É duro e tenro, segundo o que necesites.

Compréndete e permíteche ter malos días.

Señor, pedímosche que este sexa o amor

sobre o que se asenten as nosas familias.

 

 

SE O NOSO DEUS GALEGO SE FAZ

 

Ai, se noso Deus

galego se faz,

vámose a cantar

á chouciña na que naz!

 

Ai, se a súa nai

é de Compostela,

vamos a cantar,

fermosa galega!

 

Todo galeguiño

toque churumbela,

que o belo meniño

é da nosa terra.

 

Fagamos todos

a danza galega,

que esta desnudiño

e chora e tembra.

                                                                                             

Pois nace en Galicia,

na falda da terra,

galego se faz,

é da nosa terra.

                        (Anónimo, 1637)

 

 

UN NENO NACE EN ÁFRICA

 

Silencio, só silencio.

A lúa, con cara opaca,

ilumina a verde sabana de Tami.

 

Silencio, só silencio.

A lúa, con descaro no seu esplendor,

inspira en noite de creación.

 

Silencio, só silencio.

O aire, húmido e claro,

sombrea cansazo de rostros en desvelo.

 

Silencio, só silencio

en paredes acomodando esquecemento

do seu onte branco e limpo.

 

Silencio, só silencio,

e en frío túmulo apagado

dous corazóns pulsan soño de vida.

Silencio, só silencio.

Escuridade en luz de parto

en noite de lúa chea.

 

Silencio, só silencio,

e en misión calada,

de acougo disimulado,

tres mulleres africanas agariman

que a vida sexa en nai esgotada.

 

 

Silencio, só silencio.

Dor enteira, suor de dureza,

empeño de vida en nai

con soño ou obrigación de muller,

e un neno nace en África.

 

Silencio, só silencio.

Sen berros, xemidos ou choros,

sen gasas, sen quirófano, sen auga,

sen brisa suave, sen luz;

sen un abrazo, sen un bico... sen nada,

e un neno nace en África.

 

Silencio, só silencio.

Un chorar de angustia e vida:

Unha muller africana,

no medio de escuridade inhumana e cruel,

contempla calada, con ollos rendidos,

o froito vivo da súa entraña.

 

Silencio, só silencio.

A lúa bebe toda a súa beleza

nas augas de vida empantanada

da verde sabana de Tami.

 

Silencio, só silencio.

Luz de nai, luz de vida.

Luz de lúa, luz de auga.

Luz de suspiro, luz de África.

 

Silencio, só silencio.

Un neno nace en África.

 

Luís Rebolledo,  Tami, 29 de xullo de 2007

Comentarios

Entradas populares de este blog

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Epifania 2025

A ESTRELA DE DEUS GUÍA O CAMIÑO CARA Á BELÉN DA SINXELEZA CANTOS:  Panxoliñas OLLOS ABERTOS Paz e ben. Hoxe é un día máxico e de maxia. Máxico porque Deus móstrasenos a toda a humanidade, sen distincións. El non repara na nosa condición social, na cor da nosa pel, no noso xénero ou na nosa idade. El é man aberta que acolle e abraza sen exclusións de ningún tipo. Pero tamén é día de verdadeira maxia, para pequenos e grandes: a maxia da ilusión e da capacidade de sorprendernos pola estrela do Señor, que guía a nosa vida. Con esta invitación a non perder nunca a maxia da ilusión, comecemos a nosa celebración de hoxe. CORAZÓN MISERICORDIOSO Señor, inda que Ti nos invitas á maxia da ilusión, nós confundimos o camiño e andamos no pesimismo, por iso che dicimos, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, Ti non cansas nunca de dicirnos que só quen ten capacidade de sorprenderse seguirá fiel no teu vieiro, por iso che pedimos, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, pol...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...