SUPERANDO O
EFECTO GASOSA: XESÚS CHAMA AO SEGUIMENTO, NON SE QUEDA NO EFÉMERO DA EUFORIA
Pórtico
Día a
día vaise impondo no noso xeito de pensar e facer as cousas a idea de que todo
é efémero, de que as cousas son para o aquí e agora e nada máis. E a forza de
ilo repetindo e escoitando unha e outra vez, acabamos por crelo. A consecuencia
deste xeito de pensar e actuar é clara: nada vale nada, aos demais sempre
podemos utilizalos para os nosos intereses, non importa ter valores, principios
ou horizontes na vida, para que?. Vivamos ao día, vivamos a tope, non nos
preocupemos nin dos outros nin do que pasa ao noso lado. Total, para que, se
todo dura nada e vale menos?. Deste xeito, o efecto gasosa –moita forza pero
para pouco tempo– non só se vai impoñendo na percepción da realidade, senón que
o futuro nin nos importa nin o esperamos. E tan así é a cousa que as
consecuencias estámolas a vivir cada día: as persoas non valen nada e, polo
tanto, que máis dá enganalas, tratalas como se fosen cousas ou actuar como se
non estiveran?. Deste xeito, cada día son máis as persoas e colectivos aos que
se lles condena ao máis absoluto dos silencios e á invisibilidade. Diante
disto, os cristiáns seguimos crendo que en Xesús hai un camiño persoal e
comunitario que nos invita a realizar, e no que atopamos sentido, forza e
enraizamento. Non é unha chamada a actuar coma a gasosa, senón a prezar o
esforzo, a paciencia, a capacidade de resistir e non virse abaixo diante das
dificultades.
Unámonos, logo, nesta mañá a cantos queremos celebrar a
fe respondendo a esta invitación de Xesús, e saiamos do noso encontro
comunitario do domingo cheos de gozo, esperanza e compromiso para non deixarnos
arrastrar pola moda do efémero.
Perdón
û Señor, que non nos deixemos levar pola impaciencia e o arrouto, SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SEGUIRTE.
û Cristo, que non caiamos na tentación de construír a vida desde o efémero, CRISTO, QUE NON RENUNCIEMOS A SEGUIRTE.
û Señor, que non nos deixemos desacougar diante dos problemas e dificultades,
SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SEGUIRTE.
Remuíño
·
Eliseo e máis Elías sabían que a presenza de Deus estaba
con eles, por iso, a pesares das dificultades, as dúbidas e os temores que lles
acaían, non renunciaban. Sabíanse acompañados, o que os motivaba para seguir
poñendo paz, esperanza e xustiza, desde a súa palabra, na vida do pobo. Deus
era a súa forza, o motivo para non deixarse ir; a enerxía que non lles permitía
estar calados diante do que estaba a ocorrer. Tamén nós hoxe somos invitados a
actuar coma Elías e mais Eliseo: sen medo, sen sentirmos vergoña, con ganas e
ilusión, para que a tristura, o desencanto, a desesperanza e a sensación de
fracaso non aniñen na nosa vida nin na dos que están ao noso lado. E iso todos
somos conscientes de que non é nada doado, porque por moito que nos esforcemos,
a presión, cando todo se derruba ou parece derrubarse, é moita e moi grande. A
fe non nos chama, nestas situacións a resignarnos; tampouco nos dá un programa político
ou económico; ela, por si mesma, non resolve problemas. Non é o seu cometido.
Pero si podemos ir descubrindo desde a mensaxe na que asentamos a nosa fe a
imaxe dun Deus que non se deixa ir, que non cae na resignación, que non
xustifica a realidade como se non houbera nada máis que facer. A fe, logo,
ofrécenos un Deus que coa súa presenza ao noso lado vainos dando azos para
loitar, para non quedar calados, para movernos, para gritar e actuar contra
todo canto queira converter á persoa nunha realidade invisible coa que podemos
xogar e á que podemos utilizar segundo o interese dos poderosos. Este é o gran
milagre de Deus: dános confianza e empúrranos a poñer en práctica todos os
valores e actitudes que ao longo dos textos da súa palabra nos foi deixando. Iso
podemos velo hoxe claramente nas actitudes tanto de Eliseo como de Elías: souberon
escoitar a voz de Deus e puxéronse en camiño. Que tamén nós, entre o barullo
deste mundo cheo de cousas tan efémeras, aprendamos a descubrir a voz
permanente de Deus que nunca cansa e sempre acompaña...o que non quita que
teñamos que ser nós os que tomemos as decisións e asumamos as consecuencias da
nosa liberdade e das nosas limitacións.
·
Unha liberdade desde a que Paulo lles fala a aquel grupo
de cristiáns de Galacia. En Cristo fomos salvados, pero tamén nel tod@s nós
fomos liberados de calquera escravitude. Xa nada é máis forte ca nós. Agora que,
especialmente no ámbito do deporte, utilizamos expresión “podemos”, para poñer de manifesto que en nós, nas nosas mans, está
a capacidade para conseguir logros e metas; tamén podemos aplicalo a calquera
ámbito da nosa vida para manifestar que a liberación que desde Cristo se
realizou en nós, convértenos sempre en capaces. Xa non é o destino o que marca
o noso camiño, senón nós mesmos, coa capacidade que temos de tomar unha ou
outra decisión, de orientar a vida cara a un horizonte ou outro. Isto que Paulo
lle lembra aos Gálatas vale tamén para nós. Non podemos permitir que outros, os
que máis poden, mandan ou saben, decidan por nós, reducíndonos a simples peóns
que moven ao seu gusto. Un cristián non acepta este xeito de actuar, porque
desde Cristo somos invitados a ser os protagonistas da nosa propia historia,
sen deixar que ninguén a secuestre e acabe contándoa ou vivíndoa, por nós. E
para unha persoa libre, o amor ten que ser o seu guieiro, como o foi para
Xesús; o que significa que non é misión nin tarefa nosa comernos uns aos outros
a dentadas, senón deixarnos guiar pola forza do Espírito que sempre nos chama a
un vivir humano e humanizador, sen componendas que enganen e escravicen aos
demais ou a nós mesmos.
·
De aí que, como
decidiu Xesús, tamén nós temos que ir baixando das torres persoais que nos
incomunican e nos fan crer mellores cos outros, para tamén poñernos en camiño e
ir á Xerusalén; asumir a incomprensión, o desprezo ou o abandono, pero sen
renunciar ao obxectivo que nos marca o ser seguidores de Xesús: camiñar
construíndo e testemuñando o ben diante do mal. Seguilo non é doado. Supón non
acomodarse, superar a preguiza, non deixarse levar dos apoios que poidamos ter.
Seguir a Xesús ha facer que moitas veces nos sintamos esquecidos por aqueles
amigos que se achegaban buscando e seguindo os seus intereses; pero estaremos
cheos dos amigos que buscan e recoñecen a presenza e a dignidade de Deus nos
irmáns. Por iso a fe non é unha emoción efémera, senón un compromiso esixente. Unha
esixencia que moitas veces pode acabar deixándonos solos... inda que cheos da
ledicia e da esperanza de quen sente consigo a Xesús ao facer as cousas ben.
Oración da comunidade
Oramos xunt@s ao Señor, sentíndonos comunidade que atopa
na oración comunitaria forza e alento para afrontar a vida sen deixarnos levar da desesperanza, e
dicimos:
SEÑOR, QUE DESCUBRAMOS AO NOSO LADO O AGARIMO DA TÚA
PRESENZA
*
Para que na Igrexa non nos deixemos levar pola tentación
do efémero e non esquezamos que só dedicándolle tempo e esforzo ás persoas
poderemos sentir o gozo e a ledicia de descubrirte e atoparnos contigo, OREMOS.
SEÑOR, QUE DESCUBRAMOS AO NOSO LADO O AGARIMO DA TÚA
PRESENZA
*
Para que non renunciemos nunca a construír comunidade e
fagamos o esforzo por asociarnos para camiñar xunt@s nos diversos ámbitos da
nosa vida: na igrexa, na parroquia, no barrio, participando nas actividades
culturais, creando actividades para goce dos demais, tendendo a man ao amig@ que
nos necesite..., OREMOS.
SEÑOR, QUE DESCUBRAMOS AO NOSO LADO O AGARIMO DA TÚA
PRESENZA
*
Para que o seguimento de Xesús saibamos convertelo en proximidade
aos enfermos, acompañamento de quen está só, solidariedade para quen non ten e
respecto para todas as persoas, OREMOS.
SEÑOR, QUE DESCUBRAMOS AO NOSO LADO O AGARIMO DA TÚA
PRESENZA
Grazas, Señor, por darnos a oportunidade de sentir a forza
e o apoio da comunidade nestes tempos difíciles, nos que o efémero e as présas
fannos esquecer que son a perseveranza e a paciencia as que conseguen logros de
realización persoal e de ben común. P.XN.S. Amén.
Reflexión
Onde atopar
ao Señor?.
Quen
poderá ver o seu rostro?.
Verano
os pobres de espírito,
que por
non estar apegados a nada
escoitan
con atención a voz de Deus.
Verano
os de corazón manso,
aqueles
que construíron a paz na súa propia vida.
Onde atopar
ao Señor?.
Quen poderá
ver o seu rostro?.
Verano os
que teñen fame e sede de xustiza
e claman
a Deus para que a paz reine no mundo;
os que
piden ao seu Señor que faga desaparecer tantas inxustizas
e tantas
mortes sen sentido.
Verano os
que teñen misericordia do irmán,
os que teñen
un corazón cheo de amor polos demais.
Onde
atopar ao Señor?.
Quen poderá
ver o seu rostro?.
Verano os
que predican co exemplo antes que os que se dedican só a falar;
os que
constrúen antes que os que destrúen;
os que
traballan pola paz antes que os que provocan a guerra.
Que haberá
que facer?.
En quen
habitará o noso Deus?.
Só quen o
busca o atopará para seguir buscándoo.
Só quen
se pregunta poderá atopar o camiño.
Só quen
viva o amor na súa plenitude
contemplará
o verdadeiro rostro de Deus.
Só o posuirá
aquel que se deixe posuír por el.
Só o acadará
quen sexa alcanzado pola súa graza.
Só quen
viva en tensión, en crecemento, en maduración
será
habitado polo Señor.
Cantos
ü ENTRADA: Camiñando
pola vida
ü LECTURAS: Amigos nas penas
ü OFERTORIO: Cantade ao Señor
ü COMUÑÓN: Acharte
presente na vida
Comentarios