Presenza
e alento do Espírito nun xeito de sentir e vivir a fe moitas veces desalentado
e pouco crible
Descarga o ficheiroCANTO GOZOSO
ENTRADA: Que ledicia
LECTURAS: Manda o teu Espírito
OFERTORIO: Veña o teu Reino
COMUÑÓN: Acharte presente
OFERTORIO: Veña o teu Reino
COMUÑÓN: Acharte presente
ESCOITA
ACTIVA
A
festa do Espírito Santo, Pentecostes. Si, hoxe achegámonos ao noso encontro
semanal movid@s pola chamada que, nos seus discípulos, nos fai Xesús: ide e
entendede. Porque aquí está a clave: entendernos. E cómo nos custa! Falamos
moito, pero dicimos pouco. Confundimos utilizar moitas palabras, mesmo ter un
vocabulario rico, con dicir cousas con sentido. Por iso neste domingo de
Pentecostes poderiamos preguntarnos se somos dos que falamos sen dicir nada; se
somos dos que nos gusta que outros falen inda que non entendamos nin prestemos
atención; ou se somos dos que falan cando corresponde, sen buscar quedar ben,
senón motivar os corazóns para actuar acollendo a forza do Espírito e facendo
canto nos corresponde. Porque no facer ben o que temos que facer está sempre
presente o Espírito que Xesús nos deixou para mover os corazóns e facer da vida
un camiño de diálogo e entendemento activo.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
Para que non convertamos a fe nunha perda de tempo, senón nunha escoita
activa e transformadora por facer ben as cousas, SEÑOR, QUE FALEMOS PARA ENTENDERNOS.
Para que superemos a tentación de oír sen escoitar e de falar sen dicir, CRISTO, QUE FALEMOS PARA ENTENDERNOS.
Para que non nos deixemos levar da intransixencia nin da intolerancia, SEÑOR, QUE FALEMOS PARA ENTENDERNOS.
PALABRA
ENRAIZADA
Poderiamos hoxe fixarnos en tres palabras que van
aparecendo ao longo das lecturas que temos proclamado, Tres palabras que nos
ofrecen un estilo de vida e un camiño polo que somos invitados a ir para acadar
ese estilo de vida: inmobilidade, testemuño e entendemento.
Inmobilidade: Esta é unha tentación que tod@s temos algunha ou moitas
veces ao longo da vida. Quedar quietos, pensar e desexar que o que haxa que
facer o fagan outr@s. É máis cómodo ver pasar as cousas, situacións e
realidades por diante dos nosos ollos que facerlles fronte. Nesta situación
estaban os apóstolos despois de que Xesús se fora, nunha espera inactiva e
vitimista. Necesitaban que alguén os espoliase, e estando nestas chega o
Espírito que os leva a tomar conciencia de que hai que cambiar, moverse, deixar
de laiarse ou camiñar na nostalxia do que foi e xa non volverá. E comezan a súa
andaina. Non esquezamos: toman conciencia de que seguir a Xesús non é quedarse
na dor e na queixa, senón ser proactivos e propositivos, e non esperar que
outros o fagan por nós. Se nós non mostramos que a fe é importante na vida, que
podemos transmitir aos que non están, non veñen ou se foron?
Testemuño:.Cando somos
capaces de perder o medo e mobilizarnos, estamos mostrando que queremos dar
razón do que nos move e nos da azos para facerlle fronte a canto veña. E o que
vén non sempre é bo. A iso chámaselle testemuño. Dar razón de canto transforma
a vida non nun laio permanente, senón nunha acción de grazas persoal e
comunitaria que vai converténdoa non no aburrimento dos días que pasan, senón
en esperanza por compartir cos demais que Xesús nos abriu un camiño que nos
ilusiona, que nos move a facer cousas xunt@s; e que neste camiño non imos
solos, que o Espírito vai con nós, que El non deixa que nos veñamos abaixo nas
dificultades e terma de nós cando a euforia non nos deixa poñer os pés no chan
nas alegrías. Testemuñar é transmitir e trasladar aos demais que a vida paga a
pena e que Deus, non só non nos deixa solos, senón que nos ofrece o gozo da
presenza do Espírito ao noso lado.
Entendemento: E este traxecto do camiño da nosa vida non o facemos
solos, senón en comunidade. Unha comunidade que vai tentando identificar no
medio do noso mundo actual as pegadas de Deus; unha comunidade que non deixa
que quedemos nas marxes; unha comunidade na que nos queremos e preocupamos uns
dos outros; unha comunidade que loita contra a tentación do derrotismo e do
aquí non se pode facer nada; pero unha comunidade tamén que sabe poñer freo as
nosas euforias puramente afectivas que ás veces nos fan esquecer que os pés
teñen que tocar sempre o chan; unha comunidade, que sen ser mellor nin peor cas
outras é a nosa, e que hoxe se reúne para poder escoitar esta palabra,
reafirmar os seus lazos de solidariedade e entendemento, e que quere facer do
diálogo o seu medio desde o que mostrar que nin somos unha secta nin temos que
pensar todos igual, senón que nesta familia que chamamos Igrexa cabemos tod@s,
e se Deus nos abre a porta e nos invita a entrar, nós non somos quen de
pecharlle a quen queira vir e quedar.
FRATERNIDADE
ORANTE
Porque non queremos quedar quietos, porque
buscamos testemuñar a nosa esperanza, porque estamos dispostos a facer do
entendemento o medio polo que os que nos ven se acheguen á persoa e mensaxe de
Xesús, dicimos xunt@s:
SEÑOR, NIN INAMOBIBLES NIN ENFRONTADOS, SENÓN
TESTEMUÑAS
· Para que poñamos vista, oído e corazón en canto facemos,
esforzándonos por ser unha Igrexa aberta ao vento do Espírito que non se pecha,
senón que se abre ao mundo, OREMOS.
SEÑOR, NIN INAMOBIBLES NIN ENFRONTADOS, SENÓN
TESTEMUÑAS
· Para que non deixemos que as nosas comunidades
parroquiais se deixen ir pola pendente do consumo de sacramentos e
celebracións, sen ser capaces de descubrir que temos que ser comunidades vivas,
acolledoras e transformadoras da realidade, OREMOS.
SEÑOR, NIN INAMOBIBLES NIN ENFRONTADOS, SENÓN
TESTEMUÑAS
· Para que pasemos a Palabra hoxe escoitada pola peneira do
noso corazón e polo forno da reflexión que coce as ideas ata que maduran para
así ofrecelas á mellora do mundo moitas veces esquecido do diálogo, a acollida
e o acompañamento, OREMOS.
SEÑOR, NIN INAMOBIBLES NIN ENFRONTADOS, SENÓN
TESTEMUÑAS
· Para que sexamos testemuñas agradecidas pola fe recibida
no seo das nosas familias, celebrada nas nosas comunidades parroquiais e
ofrecida a quen ten ás persoas como centro e fin e non como medio a quen se
engana e utiliza cando interesa, OREMOS.
SEÑOR, NIN INAMOBIBLES NIN ENFRONTADOS, SENÓN
TESTEMUÑAS
Grazas, Señor, pola forza e presenza do Espírito
que nos volve falar á cabeza e ao corazón para que, poñendo os pés sempre no
chan, non deixemos nunca de mirar ao ceo. P.X.N.S. Amén.
MIRADA
ESPERANZADA
O
noso testemuño de crentes chámanos a ser persoas comprometidas na busca da
xustiza, a paz e a reconciliación. Este compromiso forma parte da nosa
identidade. Non podemos renunciar a esta dimensión da nosa vida. Non podemos
cruzarnos de brazos diante da violación dos dereitos humanos, non podemos ser
pasivos espectadores diante das diversas formas de violencia. É bo que gravemos
na conciencia que temos que saír sempre: “En defensa dos dereitos dos
oprimidos, dos irmáns, renunciando á acción violenta, recorramos a medios que,
por outra parte, están ao alcance incluso dos máis débiles [...], denunciemos
con firmeza toda clase de acción bélica e toda carreira de armamentos [...],
sen escatimar traballos e sufrimentos pola edificación del Reino do Deus da
paz” (art. 69 das Constitucións dos franciscanos).
Na
situación actual, que nos está pedindo o Evanxeo, para que sexamos, aquí e
agora, testemuñas e promotores de xustiza, paz e reconciliación? Cal é a nosa
achega específica como seguidores de Xesús á promoción da xustiza, a paz e a
reconciliación? Cómo respondemos ás chamadas que nos chegan do noso mundo? En
que temos que cambiar para ser verdadeiras testemuñas activas e na busca do
entendemento?
Temos
sido chamados para evanxelizar. Falar de evanxelización é, polo tanto, falar da
nosa resposta á acollida do Espírito. Aquí está a nosa vocación e a nosa razón
de ser desde a Igrexa e para o mundo. O Espírito é o que nos empurra a elo. A
nós correspóndenos simplemente responder a esa invitación e esa chamada.
Comentarios