Abandonemos
a nosa zona de conforto e traballemos por unha evanxelización creativa,
renovada e sempre evanxélica
SINAL DE CORESMA
Seguimos cubrindo o
corazón con outra peza do crebacabezas.
CANTO GOZOSO
o ENTRADA: Seguirei os teus pasos (nº 103)
o LECTURAS: As túas palabras
o OFERTORIO: Eiquí están, Señor (Nº 32)
o COMUÑÓN: No noite escura (Nº 104)
ESCOITA ACTIVA
"Sae de túa terra". Así comeza a
primeira lectura que temos lido hoxe do libro da Xénese. Saír, poñerse en
camiño, non deixarse levar da rutina, apostar por superar a inercia que tantas
veces nos inhibe de facer cousas novas e verdadeiramente estimulantes para nós
e para a nosa nosa vida. As palabras que hoxe imos escoitar do libro da Xénese
son toda unha chamada, tamén unha invitación, a espabilar, a non deixar que o
de sempre, o sempre se fixo así, o isto vén de moitos anos... acaben por
esmorecernos, facendo que morra en nós todo intento de saír da comodidade dos
nosos grupos, as nosas celebracións ou as nosas acomodacións da vida de fe. Non
deixemos que a frescura do Evanxeo desapareza pola nosa falta de ilusión.
Prestemos atención aos sinais dos tempos, a canto pasa ao noso redor, para
saber descubrir no medio deles o rostro de Cristo e a súa chamada a actuar.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Porque a nosa acomodación e
rutina empobrecen a frescura e a ilusión que nos ofrece a fe; SEÑOR, QUE A MEDIOCRIDADE NON ANIÑE EN NÓS.
· Porque nos custa despendernos
de comportamentos que nos entristecen e afastan do Evanxeo; CRISTO, QUE A MEDIOCRIDADE NON ANIÑE EN
NÓS.
· Porque nos conformamos con
ritos, pero non apostamos por comportamentos renovadores, esperanzados e
capaces de conmovernos no noso actuar cos demais; SEÑOR, QUE A MEDIOCRIDADE NON ANIÑE EN NÓS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
O tempo de coresma é un tempo
que nos invita a esforzarnos a saír de nós; a deixar a comodidade na que nos
imos metendo e que nos fai insensibles ao que pasa ao noso redor, entrando
entón nunha zona de conforto persoal onde deixamos que o tempo pase; pero sen
esforzarnos por romper a inercia dos costumes. Neste senso este tempo litúrxico
pode ser un bo momento que nos axude a romper, a non conformarnos co de sempre,
a vencer a inercia do desalento. Só así seremos capaces de poñernos en camiño,
de deixar atrás canto nos leva a mirar sen ver e a escoitar sen oír. É a
coresma un tempo de renovación e cambio, para que desde a pedagoxía de Deus,
que nos leva da súa man, vaiamos botando fóra o que sabemos que nin nos convén
nin nos fai felices. E para iso hai que poñerse en camiño, saír de nós, non ter
medo e aprender a vivir desde a esperanza que nunca se pecha no presente, senón
que desde el nos vai abrindo camiños de futuro, de cambio e conversión. E do
mesmo xeito que o Señor lle dicía a Abram, tamén nolo di a nós: a súa bendición
vai ser o pulo que nos alente, que non nos deixe caer no desencanto, que non
nos converta en corazóns empedrados aos que xa é imposible cambiar.
Nesta travesía, que moitas
veces se nos fai longa, agradecemos a compaña de quen nos chama a poñernos en
camiño, por iso diciamos, como rezabamos no salmo responsorial: "veña a
nós a túa misericordia”. Porque se non fose así, se El non fose un Deus de
misericordia, que sentido tería crer nel? Pero non, El é tenrura e
misericordia, e sabe poñer o seu corazón en nós, os necesitados, os pequenos,
os que tantas veces nos sentimos desasistidos e necesitados da súa compaña.
Acaso non é isto o que esperamos? En Cristo descubrimos este rostro achegado e
sempre presente de Deus. Un rostro que sendo presenza non prescinde da nosa
humanidade (o contrario sería converternos en monicreques ao seu servizo): dor,
tristura, enfermidade... pero nunca solos. Compañeiro neste camiño, ás veces
duro e as veces doado, vai dando mostras do seu amor a través das persoas que
pon ao noso lado para que nos fagan e lles fagamos da vida verdadeira
experiencia de humanidade. Non permitamos que ninguén nos solte da súa man. Tampouco
o fagamos nós!
Sabernos acompañados por El fai
que descubramos que a vida é moito máis que a nosa propia experiencia, que nela
tamén hai sitio para o encontro cos demais, para a alegría da amizade, para a
solidariedade compartida e enriquecedora que nos fai iguais e nunca
indiferentes. E do mesmo xeito que lles pasou a aqueles discípulos no monte,
debemos deixarnos estremecer por El. Un estremecemento que fai posible o
encontro cos demais, que nos obriga a ver canto pasa ao noso redor, a non
deixarnos levar da tentación do abandono e de pecharnos en nós mesmos. A vida
desde a experiencia de Xesús é sempre encontro e manifestación de que as cousas
poden e deben cambiar, de que o engano e a mentira non van triunfar inda que o
pareza; de que sempre vai ser posible un novo xeito de facer as cousas e de
construír o mundo. E inda que nos veña a tentación de darlle as costas aos
problemas, como a tiveron aqueles que xa querían quedar no monte para sempre,
temos que vencela respondendo ao que Xesús quere de nós, como quixo de Pedro,
Santiago e Xoán. Pr iso, coma a eles, tamén nos di a nós: erguédevos e non teñades medo! Ese medo que as veces nos avergoña.
Ese medo que ás veces nos fai calar ante o comportamento inxusto. Ese medo que
nos fai cómodos pensando que o que lle pasa aos demais nunca nos vai pasar a
nós. Venzamos logo ese medo e sumemos, solidaria e esperanzadamente, uníndonos
a toda iniciativa que loite contra o que oprime, explota ou invisibiliza ás
persoas. E que mellor que este tempo de coresma para romper co vello e comezar
a construír o novo coa mirada de Xesús.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus mándanos baixar das nubes onde
ás veces escapamos para non afrontar os problemas cos que nos imos
atopando.Respondendo a esta misión que nos encomenda digamos xunt@s:
QUE NON TEÑAMOS MEDO A ANUNCIAR O EVANXEO COA NOSA VIDA
Para que a Igrexa asuma que
ha ser unha Igrexa sempre cos pés no chan e o corazón no Evanxeo, para deste
xeito poder servir ás persoas; a tódalas persoas, OREMOS.
QUE NON TEÑAMOS MEDO A ANUNCIAR O EVANXEO COA NOSA VIDA
Para que nos esforcemos por
entendernos uns veciños cos outros, superando a tentación de destruír e
separar, porque sendo o máis fácil, non é o que quere Xesús de nós, OREMOS.
QUE NON TEÑAMOS MEDO A ANUNCIAR O EVANXEO COA NOSA VIDA
Para que a nosa vida, neste
tempo de coresma e sempre, sexa un esforzo por converternos á invitación de
Xesús de non pechar os ollos ás dores do noso mundo, e na medida que poidamos
vaiamos aprendendo a tender a nosa man para colaborar nas causas que buscan
facer o ben aos demais, OREMOS.
QUE NON TEÑAMOS MEDO A ANUNCIAR O EVANXEO COA NOSA VIDA
Pedímoscho a
Ti, Señor, baixo cuxo amparo e protección sentimos a túa tenrura e agarimo. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Transfigúrame, Señor,
transfigúrame.
Quero ser a túa vidreira,
a túa alta vidreira azul, morada
e amarela.
Quero ser a miña figura, si, a
miña historia;
pero de ti na túa gloria
traspasado.
Mais non a min só,
purifica tamén a todos os fillos
do teu Pai
que che rezan comigo ou che
rezaron,
ou mesmo nin unha nai tiveron
que os ensinara o bísbese do
Noso Pai.
Se por acaso non te saben, ou de
ti dubidan,
ou desde Ti blasfeman,
límpalles o rostro como fixo
contigo a Verónica;
descórrelles as cataratas dos
seus ollos,
que te vexan,Señor, como te vexo
eu.
Que todos poidan, na mesma nube
que a ti te envolve,
espirse do mal e revestirse da
súa figura vella e en ti transfigurada.
E a min, con todos eles,
transfigúrame. Amén
( Gerardo Diego. Do
libro de Caritas para Coresma e Pascua.)
Comentarios