Ir al contenido principal

5 Domingo Pascua 2018 B


Esforcémonos por afastar de nós canto impide que a esperanza da resurrección asente no noso corazón
Descarga o ficheiro

CANTO GOZOSO
o   ENTRADA: Que ledicia a miña (Nº 4)
o   ASPERSIÓN: A auga do Señor (Nº 125)
o   LECTURAS: Canta aleluia (Nº 21)
o   OFERTORIO: Deixade esta terra
o   COMUÑÓN: Acharte presente (Nº 51)
PARA NON PERDER O PASO
         No quinto domingo de pascua, Xesús segue acompañando coa súa presenza aos discípulos, e loitando para que non se deixen abater pola tristura e a desesperanza. Nós hoxe, continuadores daquela tarefa, tamén nos reunimos no nome de Xesús, para non deixar que ese desánimo e esa tristeza acampen no noso corazón, converténdonos en persoas sen rumbo na vida e sen capacidade de reaccionar ante as adversidades e dificultades que cheguen a ela.
Esforcémonos para afastar de nós canto impide que a esperanza da resurrección asente no noso corazón. E comecemos esta celebración coa confianza no Deus que nos reúne e nos fai sentir comunidade que se esforza por ser vide que dá os mellores froitos.
CO CORAZÓN FERIDO
(Dentro deste momento do perdón, se así nos parece ben, podemos asperxer á comunidade; expresando con este xesto que a resurrección de Xesús confórmanos co noso bautismo e renóvanos permanentemente).
·      Pola nosa tristeza interior; SEÑOR, ALÉNTANOS NA ALEGRÍA.
·      Pola ausencia de esperanza; CRISTO, ALÉNTANOS NA ALEGRÍA.
·      Por non recoñecerte nas persoas pobres; SEÑOR, ALÉNTANOS NA ALEGRÍA.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
De novo o medo volve ocupar espazo na palabra de Deus que acabamos de proclamar. O medo que atenazaba a aqueles discípulos polo que pasara con Xesús  e polo que podía pasarlle a eles. Pero a diferenza do medo dos primeiros días, este medo referíase a unha persoa concreta: Paulo. Aquel que comezara a delatalos e perseguilos e que agora parecía outro, tan outro como que se fixera un deles. E isto a algúns non acababa de convencelos. Vemos como a capacidade de desconfianza non é de hoxe, senón que vén de lonxe. Non acababan de entender como alguén que os perseguira e os puxera aos pés dos cabalos ante as autoridades, era o que agora se presentaba como seguidor convencido e fiel da fe en Xesús. A pesares de verse centro da desconfianza, a seguridade de Paulo era tal que o levou a explicar o como e por que do seu cambio. E nunha palabra veu dicirlles que o encontro con Deus cambiáralle a vida; que a súa mirada da realidade e das persoas xa era outra. Mesmo arriscaba a súa vida ante os que antes eran os seus amigos, para con toda a seguridade dar testemuño da alegría que estaba a experimentar na súa vida ao acoller e entrar a formar parte do grupo dos seguidores de Xesús. Paulo cambia, transfórmase, descubre que algo novo, que non é capaz de explicar, convérteo noutra persoa. Unha persoa convencida, segura e necesitada de dar testemuño e non sentir vergoña do que di e vive. A man de Deus cambiáralle o corazón. E nós, deixamos tamén que El ocupe un lugar na nosa vida e nos vaia cambiando para que quede atrás o vello, o que nos enche de medos, o que nos fai desconfiados, ou que... para ter unha mirada acolledora e de esperanza respecto a todo/s o que nos rodea?

E a razón de superar ese medo podemos descubrila no evanxeo que acabamos de ler hoxe. Volven a estar reunidos os discípulos –o sentido de comunidade e de necesitarse uns aos outros, é outro dos elementos que sempre se destaca nos textos que eles escriben a partires da experiencia da resurrección– e alí senten a presenza de Xesús. Unha presenza que non os paraliza, ao contrario, motívaos e dálles moito pulo desde o que senten a necesidade de dar a coñecer todo canto eles están a sentir e vivir. Non poden gardalo para si, necesitan comunicalo, compartilo! É este outro dos elementos que mostran como a persoa e o eco das súas palabras foran ocupando espazo no seu corazón, na súas vidas. E isto alédaos e fai que esperte neles o espírito misioneiro: isto temos que comunicalo! O gozo que nós sentimos ten que sentilo outra xente, sería egoísta que só nos quedaramos nós con el!, din eles. Preguntémonos entón nós hoxe: sentimos esta mesma alegría? Cando escoitamos ou afirmamos que Xesús resucitou, tomamos conciencia do que isto significa, do cambio que tería que darse en nós, da alegría que debería de rebordar no noso corazón?

Como queremos dar froitos, e froitos bos se non nos esforzamos por ter a vida nas mellores condicións? Sen esforzo, sen constancia, sen a perseverancia de quen non se deixa abater polo desánimo, senón que ante el loita e non desacouga, non poderemos dar os mellores froitos. E como sabemos canto mellor é a vida, así han ser os froitos. Canto máis coñezamos e nos esforcemos por coñecer e afondar nas consecuencias da palabra de Deus, e da experiencia de Xesús, máis razóns atoparemos para vivir con xenerosidade e alegría. Testemuñando a fe no seu proxecto de construción dun mundo onde a discriminación, o abuso, a exclusión, a superioridade, o clasismo, a rutina, a retórica da palabras baleiras...non poden ter lugar. Arrinquemos as herbas malas que nos traen pesimismo e espírito derrotista, e apostemos por unha fe renovada desde unha Igrexa que quere renovarse e non ten medo a acoller e integrar o novo que axude a entender e vivir con maior fondura a proposta de Xesús. E isto é hoxe urxente, quizais máis que nunca, para que ante o líquido da sociedade que destrúe conviccións e se ve orfa polo nihilismo que entristece, poñamos nós procesos de madurez e crecemento responsable e libre de solidariedade e misericordia.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Poñemos en Deus a confianza que nos fai sentir a ledicia de rezar xunt@s dicindo:
SEÑOR, QUE SEXAMOS A VIDE QUE DÁ O MELLOR FROITO
Pola Igrexa, para que sexa vide que dá sombra de perdón e misericordia a quen se acubilla nela, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS A VIDE QUE DÁ O MELLOR FROITO
Polas nosas comunidades, para que nos esforcemos por traballar para animar, alentar e saber estar ao lado de quen se sente só e tristeiro, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS A VIDE QUE DÁ O MELLOR FROITO
Por nós, para que o noso actuar responda á alegría á que nos chama Xesús, e á fidelidade do Evanxeo que nos urxe a acompañar, escoitar, e dedicar tempo ás persoas que se ven lastradas pola dor, a enfermidade e a soidade; OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS A VIDE QUE DÁ O MELLOR FROITO
Grazas, Señor, por querernos como somos e invitarnos a superar os atrancos que tantas veces non nos deixan ser nin felices nin persoas de confianza e paz. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
EU SON A VERDADEIRA VIDA E O MEU PAI É O LABRADOR, DINOS XESÚS. Por iso:
Non estamos solos. Na oración deixamos a ausencia e achegámonos a Xesús, que está cheo de vida porque foi fiel ao amor do Pai. Xesús fainos confidencias profundas, vitais; invítanos a ler a nosa vida cunha confianza audaz no Pai, o labrador, o que sabe o que nos fai falta. A confianza nel non é despreocupación nin indiferenza, é conciencia de que somos amados incondicional e gratuitamente.
Nada te turbe, nada te espante. Quen a Deus ten nada lle falta. Só Deus basta” (Sta. Tareixa de Ávila)
-->

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel