FÁLANOS SEÑOR, QUE QUEREMOS ESCOITARTE!
RECENDO DE SONS AGRADECIDOS
ENTRADA: Con ledicia vimos
LECTURAS: Benaventurados
OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
COMUÑÓN: Non vou so (Nº 60)
PARA NON PERDER O PASO
Volvemos
reunirnos no día do Señor. Rezamos en comunidade, pedimos sentindo a forza da
súa presenza; damos grazas desde a confianza que nos trae ao pé do altar. Que
este momento de oración que agora comezamos sexa experiencia de encontro e de
confianza no Deus de Xesús que nos chama sempre a reunirnos no seu nome.
Participemos con alegría sabéndonos acompañad@s da súa presenza.
CO CORAZÓN FERIDO
û
Porque
moitas veces non prestamos atención á voz de Deus que nos fala a través de quen
nos necesita; SEÑOR, ACOLLE A NOSA
ORACIÓN.
û
Porque
non sempre somos capaces de dicir si ao plan de Deus coa nosa vida; CRISTO, ACOLLE A NOSA ORACIÓN.
û
Porque
somos máis de pensar en nós que na necesidade que os demais teñen de que os
axudemos; SEÑOR, ACOLLE A NOSA ORACIÓN.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
A
palabra de Deus faise crible se somos capaces de reflectila na vida a través
dos nosos comportamentos. Non pode ser entón unha cuestión que se aprende de
memoria ou un saber abstracto que, co paso do tempo, descubrimos que non serve
para nada. Todo o contrario: cando a proclamamos é necesario que lle poñamos
atención, para despois ver, desde o que facemos no día a día, como vai
incidindo na nosa maneira de actuar e comportarnos. Non pode ser entón que a
utilicemos só cando nos convén, dándolle as costas cando nos pide esixencia e
coherencia nos nosos comportamentos. Desde esta clave é desde onde temos que
entender a primeira lectura do libro dos Números: necesitamos ser profetas.
Pero o profetismo non é unha rareza, senón unha esixencia de coherencia nun
mundo no que conxugar esta palabra non está de moda. Para moitas persoas, o que
debemos ou non debemos facer está única e exclusivamente en función de que nos
vexan, de que nos fagan famosos, de que nos dea cartos ou de que falen ben de
nós. Se non se dá ningunha destas situacións, xa nin importa nin lle prestamos
atención. Que interesados somos!
E
esta coherencia é a que nos fai ir crecendo e madurando como persoas, e o que
leva a que os demais poidan confiar en nós. Santiago, que o tiña claro, vaino
expresando desde a denuncia que fai daquelas persoas que antepoñen o ter moito
e acumular ás situacións e necesidades das persoas. A súa denuncia do
comportamento do ricos faina porque vira como no medio das comunidades as
riquezas ían empobrecendo e empezoñando as relacións entre uns e outros. Xa non
se querían por saberse fill@s de Deus, senón que se achegaban e facían
camariñas duns contra dos outros polo que tiñan. O ter parecía máis importante
que o ser! Por iso denuncia ese tipo de comportamento e manda confrontalo co
estilo de vida que supuña, e segue a supor para nós, seguir a Xesús. Porque
para moitas persoas, tamén; mellor, sobre todo hoxe, as riquezas escurecen a
vista e endurecen o corazón, facendo da insensibilidade a maneira de tratarse e
relacionarse. Somos tamén así? Si, podemos ter moito, crernos superiores aos
outros, relacionarnos con xente, “importante”, pero... tanto eles coma nós,
somos dun e para un tempo. Como dicimos as veces: todo vai quedar aquí. E se o
temos tan claro, por que non damos aprendido?
Non
son entón as leis, as prohibicións, as condenas, as... o que vai facer que
deixemos de actuar así. O medo non leva a ningures, e ademais impídenos avanzar
e camiñar cara adiante. É a confianza nun mesmo e nos demais a que nos vai
abrindo camiño e mostrando que si hai moitas cousas posibles se poñemos, tod@s,
algo da nosa parte. Xesús tentou mostrárllelo aos que o escoitaban. Algúns
esforzáronse, facéndolle caso, por levalo á vida; outros, coma sempre ocorre
nun grupo plural, nin atención lle prestaron. O mesmo nos ocorre hoxe a nós.
Pero no canto de mirar para eles e dicir: “por
que os demais non o fan?”, miremos para nós e poñámonos en camiño; fagamos
o que sabemos que nos axuda a ser mellores persoas, a facer da xustiza e da
igualdade actitudes que nos reconfortan; non escandalicemos nin deixemos que
nos escandalicen. Actuemos, desde o respecto e a dignidade que nos merecen as
persoas, con honestidade e coherencia, porque ese é o primeiro paso para
entender que Deus se achega a nós para ofrecernos, desde o seu proxecto de amor,
a salvación. Acollámola, entón, coa sinxeleza de quen fai o que ten que facer.
Non para ser premiad@, senón para ser feliz.
DESDE A ORACIÓN COMUNITARIA
Rezamos con
confianza e paz no corazón a Deus; poñendo baixo o seu amparo a nosa vida e
dicindo:
QUE O NOSO ACTUAR NOS LEVE A DEFENDER
SEMPRE AOS MÁIS DÉBILES
QUE O NOSO ACTUAR NOS LEVE A DEFENDER
SEMPRE AOS MÁIS DÉBILES
QUE O NOSO ACTUAR NOS LEVE A DEFENDER
SEMPRE AOS MÁIS DÉBILES
QUE O NOSO ACTUAR NOS LEVE A DEFENDER
SEMPRE AOS MÁIS DÉBILES
Grazas, Señor,
por compartir con nós este momento de oración no que damos grazas e sentimos a
forza da túa presenza. P.X.N.S.
PARA SENTIR A LEDICIA DO COMUNITARIO
Cultivar as distancias
curtas
Cultivar as distancias curtas para acercarse aos que están ao noso lado:
familia, amigos, compañeiros de traballo,… como unha maneira de despexar
dúbidas que xorden nas relacións, de derribar prexuízos, de dar oportunidade ao
cambio.
Cultivar as distancias curtas para darnos a coñecer e transmitir que temos
maior intención que axudar e un único propósito: facer a vida máis fácil e máis
humana.
Cultivar as distancias curtas para mostrarnos tal e como somos, sen medo,
sen necesidade de aparentar ser distintos, invitando ao outro a ser o que é, e
a sentir esa empatía que fai crecer e nos posibilita a ser auténticos.
Cultivar as distancias curtas como fórmula para despexar dúbidas e
suspicacias e conseguir grandes relacións persoais, quitando competitividade e
envexas.
Cultivar as distancias curtas como seguidores dun Xesús que lle falaba á
xente; pero tamén se esforzaba no encontro persoal que sanda, transforma e
axuda a dar o mellor que temos.
(Agus Couto Picos)
Comentarios