Fagamos do Advento tempo no que
a alegría do corazón relouque na
esperanza
Cantos
Entrada.- Volve, Señor ( 90 )
Lecturas.- Escoita ao Señor ( 15 )
Ofertorio.- Acharte presente na vida ( 54 )
Comuñón. - Xesús chamado amigo ( 89)
Sinal
de Advento
No noso
ir construíndo, ao redor da Palabra e a luz, a reflexión sobre o tempo de
Advento, engadimos ao cartel a referencia á maiores. Tamén para
eles este Advento ha ser tempo de luz e escoita da Palabra desde a acollida,
que non o esquecemento.
Abrindo
os ollos e mirando aos lados
Aledádevos
e reloucade é o título da exhortación coa que Francisco nos agasallou hai uns
meses. Un agasallo desde o que nos invita a camiñar poñendo os pés no chan e o corazón nas persoas.
Un agasallo que nos lembra que a
santidade non está en ser fundador@s de ordes relixiosas ou de
pertencer a grupos e institucións de poder na Igrexa. O que nos di Francisco, é
que a santidade é un proceso que imos construíndo e desenvolvendo cada un de
nós desde as tarefas que temos que ir realizando, honesta e responsablemente,
cada día .Un proceso no que nos esforzamos por facer ben as cousas, de xeito
que a nosa vida sexa feliz e esperanzada. Como non imos aledarnos e reloucar
ante esta invitación! Porque, a santidade, non é para a clase “vip” dos
cristiáns, senón para todos e todas, para nós.
Que a nosa participación na celebración de
hoxe nos faga reloucar e aledarnos facéndolle oco a quen chega e chama na nosa
porta para que relouquemos.
Corazón
misericordioso
· Porque
nos deixamos levar da tristura. Señor, que non rexeitemos a túa chamada á
esperanza.
· Porque nos deixamos invadir polo pesimismo. Cristo,
que non rexeitemos a túa chamada á esperanza.
·
Porque nos deixamos engaiolar
pola aparencia. Señor, que non rexeitemos a túa chamada á esperanza .
Palabra encarnada
· Contra
o que puidera parecer, o Advento, sendo un tempo no que se nos invita á conversión e á renovación interior, é tamén un tempo de
alegría e esperanza. O que se pon claramente de manifesto nas lecturas que hoxe
temos escoitado. Tanto o texto do A.T.
do profeta Sofonías, como a carta de Paulo aos Filipenses, volven lembrarnos
que a alegría ha de marcar a nosa vida –
o que non pode ser un retrouso que escoitamos ou repetimos, pero sen pasalo
pola corazón e a reflexión. Se Nadal, contra o que aparentemente puidera
parecer, é celebrar que Deus se fai un dos nosos encarnándose. Deus nace, non
gasta nin é espectáculo de luz e son - , como non imos estar alegres e reloucar
ante esta gran nova! Non deixemos logo que ninguén secuestre o que é unha
afirmación raíz e está no ADN do noso ser cristiáns: Deus faise un de nós para aledar o corazón e
para que non deixemos que a tristura do superficial nos invada e acampe nos
nosos corazóns.
· E
iso é o mesmo que xa dicía Paulo hai dous mil anos aos cristiáns de Filipos – contra o que os máis conservadores din unha
e outra vez, non é verdade que a fe
cambie ou que nos esteamos afastando do Evanxeo . Ao contrario, segue a ser a mesma
fe que imos proclamando e vivindo de forma diferente en cada momento da
historia. Non nos afastamos, senón que seguimos facéndoa viva, relevante e
actual no mundo de hoxe -. O estar alegres ha ser entón o que mostremos á
hora de facer ben as cousas, á hora de colaborar en proxectos e propostas que
poñen á persoas no centro, e non buscan utilizalas para os seus propios fins e
intereses. Estar alegres non pode logo ser un retrouso, ha ser a actitude
permanente que nos mova e non nos desesperance; que nos ilusione e non nos
paralice; que nos cambie, por fóra e por dentro, e non nos deixe indiferentes
ante a dor, pero tamén ante a alegría das persoas coas que compartimos vida e
tempo. Non desacouguemos ante o fracaso, intentémolo unha e outra vez. A
perseveranza é sempre sinal de identidade do noso ser cristiáns. E que mellor
que celebralo e gozalo neste Advento!
· E
desde alegría de corazón iremos descubrindo
que a solidariedade, o ben común, a participación e o comportarnos con xusteza
han movernos a actuar e enchoupar o corazón de alegría. Como non imos reloucar
con este proxecto que Deus nos invita a levar aos procesos que nos que imos
desenvolvendo a nosa vida! Non deixemos nunca de agradecer, de valorar o que
outros fan, de compartir tarefas que levan a non excluír nin a facer invisibles
a ninguén, de... poñer sorrisos no noso corazón e nos nosos ollos facendo posible o sorriso nos
que están a pasar por dificultades e problemas . E: non escatimemos nunca
tempo, se nos esforzamos poderá haber un oco na nosa axenda para compartir con
quen necesita de ser acollido e escoitado! Non só no Advento, senón sempre.
Pés no chan e confianza en Deus
Invitad@s a compartir ledicias e
esperanzas, rezamos xunt@s dicindo: Que construamos fogares de diálogo e
escoita.
· Para a Igrexa sexa comunidade que se alegra e
relouca no servizo e na denuncia de todo
intento de utilización das persoas. Oremos . Que construamos fogares de diálogo e escoita.
· Para
que nas nosas parroquias relouquemos e nos aledemos servindo, escoitando e
visitando aos nosos maiores . Oremos. Que construamos fogares de diálogo e
escoita.
· Para
que vaimos construíndo os pasos da nosa
vida desde as actitudes que nos fan reloucar e aledarnos facendo as cousas con
honestidade, entrega, xenerosidade e servizo. Oremos . Que construamos
fogares de diálogo e escoita.
Acompaña, Señor, canto
compartimos e rezamos comunitariamente. Por
Cristo o noso Señor. Amén.
Aquecendo o corazón
6.- Non
pensemos nos que xa están beatificados ou canonizados. O Espírito Santo derrama
a santidade, por toda a parte, no santo pobo fiel de Deus, porque « foi vontade
de Deus salvar e santificar ás persoas, non individualmente, excluída calquera
ligazón entre eles, mais constituíndoos en pobo que o coñecese na verdade e o
servise santamente».[3]
O Señor, na historia da salvación, salvou un pobo. Non hai identidade plena,
sen pertenza a un pobo. Por iso, ninguén se salva só, como individuo illado, mais
Deus atráenos tendo en conta a complexa rede de relacións interpersoais que se estabelecen
na comunidade humana: Deus quixo entrar nunha dinámica popular, na dinámica dun
pobo.
7. Gusto de ver a santidade no pobo paciente de Deus: nos
pais que crían os seus fillos con tanto amor, nos homes e mulleres que
traballan a fin de traer o pan para casa, nos doentes, nas consagradas enfermas
que continúan a sorrir. Nesta constancia de continuar a camiñar dia após dia,
vexo a santidade da Igrexa militante. Esta é moitas veces a santidade «ao
pé da porta», daqueles que viven preto de nós e son un reflexo da
presenza de Deus, ou – por outras palabras – da «clase media da santidade».[4]
8. Deixémonos estimular pelos sinais de santidade que o
Señor nos presenta atraveso dos membros mais humildes deste pobo que «participan
tamén da función profética de Cristo, difundindo o seu testemuño vivo, principalmente
pola vida de fe e de caridade».
( Francisco, Exhortación
Apostólica GAUDETE ET EXSULTATE -
Aledádevos e reloucade- )
Comentarios