4º Domingo de Coresma
Que os pasos de cada día fagan o camiño deixando atrás o vello, o que
desilusiona, o que entristece e endurece
o corazón
Cantos
Entrada.- Todos xuntos ( 56 )
Lecturas.- Seguirei os teus pasos ( 103
)
Ofertorio.- Eiqui están (
32 )
Comuñón.- Quédate, Señor, connosco (
63 )
Sinal
de Coresma
Engadimos un novo corazón coa lenda: persoas silenciadas
Oídos
atentos
Cando
facemos limpeza na casa cústanos a tod@s
decidir que cousas queremos, podemos ou debemos tirar ao lixo porque
ocupan espazo pero xa non as utilizamos. E pásanos isto porque tamén ás cousas
lle imos tomando cariño, porque fannos lembrar persoas; as persoas que pasaron
pola nosa vida deixando pegada, boa ou mala. Por iso pouco a pouco imos acumulando
e acabamos por non ter sitio, apesares de ter espazos ou cuartos abondo na
casa.
Tamén
na vida de fe necesitamos facer oco, ordenar espazos, revisar actitudes e
comportamentos, e para iso a liturxia nos vai propondo ao longo do ano os
tempos fortes: Advento, Coresma, Pascua... Neste cuarto domingo de coresma poderiamos
facer o esforzo para tentar esforzarnos por descubrir e tirar ao lixo aquelas actitudes
que, inda que as repitamos moito, non nos aportan nada e nos levan por
comportamentos cheos de costumes e faltos de creatividade. Tiremos de nós o
vello, traballemos para facerllo oco ao novo, ao que ven, a quen chega! Desde
esta clave fagamos logo da coresma tempo de revisión que nos leve a coller a
pascua con actitude esperanzada.
Corazón
misericordioso
· Porque
nos custa tirar ao lixo actitudes que
nos acomodan e non nos levan a saír da nosa zona de conforto. Señor, que deixemos atrás o vello.
· Porque
nos custa celebrar e ter actitudes positivas e esperanzadas. Cristo, que deixemos atrás o vello.
· Porque
somos superficiais e non nos deixamos reconciliar desde o profundo que nos doe
e ata. Señor, que deixemos atrás o
vello.
Palabras
para remoer o corazón e orientan o noso actuar
·
O paso do tempo, anos e días, vai facendo que moitas
veces entremos nunha dinámica de repetición, rutina e canseira. Que fai que pouco
a pouco nos deixemos ir, como se foramos robots e fixeramos as cousas sen pararnos
a pensar o por que e o como desa maneira de comportarnos e actuar. Nesta
situación é sempre moi saudable, física e espiritualmente, facer un alto no
camiño e volvernos preguntar onde anelamos as nosas conviccións, de onde se
nutren as nosas esperanzas e cales son as agarradoiras que nos axudan e evitan
que caemos por barrancos de desesperanza e tristura. Reunirnos, compartir,
poñer presenza e interioridade cando participamos nas celebracións, é un dos
medios que a Igrexa e a liturxia nos ofrecen. Aproveitémolos e fagamos limpeza
interior de retrousos, rutinas e desgaste vital e existencial.
·
O tempo, o momento e a situación non é doada hoxe para
un crente. Mesmo aqueles nos que confiabamos e que pensabamos que eran
compañeiros na viaxe da vida, resulta que aparecen nos medios de comunicación como verdugos ante vítimas inocentes,
o que nos leva a entrar nunha xeira de desconfianza, decepción e escepticismo,
por non acabar de ver a relación entre o crer e vivir do que tantas veces nos
tiñan falado, mesmo de xeito canseiro. Pero non ha ser a desesperanza, senón o
realismo de saber que moitas veces quen proxecta a voz e presenza de Deus non é
Deus, inda que moitas veces se
presentara coma tal, senón, coma nós: limitado, pequeno, pecador e necesitado
tamén de perdón e misericordia. Por iso a nosa referencia, que nunca decepciona
e sempre acompaña, temos que poñela en Xesús, na súa proposta de vida, na súa
mensaxe e na súa coherencia ao achegarse aos pequenos e débiles da sociedade ,
non para ganarse a súa confianza e sacar partido dela, senón para servir e
poñer pingueiras de ilusión, esperanza, compromiso e solidariedade nos noso corazóns. Entón desde
aquí como podemos, tal e como nos dicía o salmo, “gustar e ver o bo que é o
Señor”. Esforcémonos logo para deixar atrás o vello e reseco que imos
acumulando na vida, e traballemos para non deixarnos levar do que outros din ou
nos din. En Cristo comezamos a ser novas criaturas, que esta afirmación sexa
eixe da nosa vida, e nos leve a gozar
verdadeiramente da nosa fe. E para iso necesitamos tod@s unha verdadeira
reconciliación; deixarnos
·
Os fariseos aparecen sempre en actitude de critica e
murmuración, créndose por riba dos demais e
mestres nos que todos tiñan que mirarse. Fronte a esta actitude altiva e principesca, Xesús sempre lles vai sacando
as cores e denunciando a súa incoherencia entre o que din e o que fan; entre o
que lles obrigan a facer aos demais, e o pouco que se esixen a eles mesmos; do
puro cumprir interior no que eles se moven, e
a insistencia de Xesús de mirar
ao interior e non deixarse levar de
aparencias. Que forza e actualidade teñen hoxe estas palabras, tanto no
interior das nosas comunidades como na sociedade! E canto temos que aprender
Daquel que antes que nada foi testemuña
de compromiso e servizo aos máis excluídos e esquecidos daquela sociedade! Para
eles a murmuración era o que os levaba a
crerse por riba e a xulgar aos demais. Fronte a eles Xesús chama a superar
prexuízos e ser sinceros e honestos con nós mesmos. Que mellor ca neste tempo
de coresma para facer esta viaxe! El sempre vai estar á porta agardando que
volvamos, que cheguemos para saír ao noso encontro e darnos unha das súas
moitas apertas de tenrura.
Confianza
desde onde compartir
Porque
Deus sempre acolle e nos agarda, dicimos xunt@s: grazas por non cansar de esperarnos, Señor.
· Que
non esquezamos nunca ,Señor, que somos unha
Igrexa moi necesitada de reconciliación e de deixarnos reconciliar. Oremos. Grazas por non cansar de
esperarnos, Señor.
· Que valoremos
gran don de poder reunirnos como comunidade para sentirnos alentados,
acompañados, que non xulgados, no noso proceso de conversión. Oremos. Grazas por non cansar de
esperarnos, Señor.
· Que
saibamos poñernos en camiño e volver a
ti, esquecendo o0s noso prexuízos e sen caer na tentación de crernos mellores e
sen necesidade de converternos e cambiar.
Oremos. Grazas por non cansar de esperarnos, Señor.
Alenta,
Señor, esta nosa tarefa de deixarnos reconciliar contigo, cos irmáns, con nós
mesmo e coa casa común que nos acolle. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Remoendo para Aquecer o corazón
1.- “ Cando das o primeiro paso cara a
reconciliación. Demostras que che importa máis esa persoa que o teu orgullo”.
2.- “ Pedir perdón non sempre significa que
estamos equivocados e que a outra persoa está no certo. Simplemente significa
que valoramos unha relación moito máis que o noso ego”.
3.- “ As
parellas máis felices non teñen o mesmo carácter, teñen a mellor comprensión
das súas diferenzas”.
4.- “ Vivimos esperando a que reaccione
primeiro o outr@, e así é como nos quedamos: con mil cousas por dicir, por
facer, por sentir, por gozar”.
Comentarios