Da mocidade á madurez. Tempo de autonomía responsable
Cantos
Entrada.- Camiñando pola vida ( 9 )
Lecturas.- Manda o teu Espírito ( 126 )
Ofertorio.- Eiqui están, Señor ( 32 )
Comuñón.- Quédate, Señor, connosco ( 63 )
ABRINDO OS OLLOS E MIRANDO AOS LADOS
Pentecostes é para as persoas crentes a chegada á “maioría de idade”, o tempo de voar por conta propia sen ter ao lado tutelas que digan, marquen, impoñan ou controlen. É o tempo do discernimento e madurez. Pero neste proceso non nos sentimos perdidos, ao pairo; ao noso lado sentimos a forza da presenza do Espírito Santo que está sen deixarse ver. Respondamos entón a esta confianza que Deus depositou en nós para seguir sendo testemuñas da súa proposta de caridade e xustiza xunto cos homes e mulleres do noso tempo.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Por deixarnos ir na comodidade dunha fe infantil e inmatura; SEÑOR, QUE NON SEXAMOS CRISTI@S INMADUR@S.
- Por non querer poñer en relación o Evanxeo coa vida; CRISTO, QUE NON SEXAMOS CRISTI@S INMADUR@S.
- Por caer na tentación de facer da Igrexa gueto e non comunidade plural e aberta; SEÑOR, QUE NON SEXAMOS CRISTI@S INMADUR@S.
PALABRA ENCARNADA
- Remata hoxe o tempo de Pascua, cincuenta días de invitación ao testemuño e á perda dos nosos medos. Esta invitación chéganos a través da experiencia dos primeiros cristiáns, aquel grupo de homes e mulleres que non se deixaron vencer nin levar pola desesperación e o desencanto. Poderían dicir hoxe o mesmo de nós? Somos dos seguidores de Xesús que, rompendo con costumes e tradicións moitas veces baleiras, non temos medo a dar razón da nosa esperanza pola coherencia no noso obrar e o compromiso no defender as causas que hoxe optan pola dignidade dos empobrecid@s e a igualdade de quen non quere ser gregari@ nin facer o quen fan tod@s? Estariamos con azos suficientes para non sentir vergoña, máis ben todo o contrario, nun ambiente no que mentar a Deus, a Xesús ao á Igrexa supón enfrontarse á desconsideración e ao riso? Aquel grupiño pequeno que estaba en Xerusalén non dubidou: saíu e manifestou, coa súa palabra e os seus feitos, que había que ser distintos e facer as cousas doutro xeito. Non tiveron medo, non se deixaron manipular, non calaron, ao contrario, dixeron algo que naquel momento, tamén hoxe, era revolucionario: Somos iguais, somos irm@s. O que lles custou non poucos sobresaltos e mesmo a vida. Pero a confianza en Xesús e a esperanza de que valía a pena foi a súa motivación. Tamén o é para nós?
- A pluralidade coa que saíron a comprometerse aqueles primeiros cristi@s de Xerusalén, segue a mostrárnola Paulo cando lle di aos corintios que é desde a diferencia, non desde a uniformidade, como debemos ir construíndo e facendo chegar o compromiso da Igrexa ao noso mundo. Un compromiso que ten unha dobre referencia: o proxecto e persoa de Xesús e o diálogo como canle desde a que poder escoitarnos, entendernos e traballar en común, crentes e non crentes, neste mundo global, Casa Común, que entre tod@s temos que coidar e legar a quen ven detrás. É logo o noso un tempo de discernimento para construír, non tempo de condena para desfacer e excluír; é tempo de achegar e acoller, non tempo de impoñer e separar; é o tempo do Espírito que se mostra na pluralidade de ideas e razóns que poñen ás persoas, non as institucións nin ás prebendas no centro de seu actuar. Aprendamos entón a non vivir a fe con piloto automático, senón poñendo a nosa mirada nas ledicias e tristuras das nosas xentes, para con elas dar pasos que nos unan e nos mostren o importante que é camiñar xunt@s. En Pentecostes a Igrexa descubriuse sinodal, non piramidal.
- Todo canto vimos dicindo supón que xa non é tempo de portas pechadas e desconfianzas, senón tempo de mostrar e mostrarse como somos, coas pobrezas e riquezas de quen, con sinxeleza, fai da fraternidade –palabra que non quere ser retrouso senón realidade- recoñecemento de quen é persoa distinta no externo: cor, lingua, cultura, xénero, traballo ... pero igual no fundamental: a dignidade que nos iguala. Fagamos entón desta festa de Pentecostes unha experiencia de recoñecemento das persoas que senten, viven falan e rezan na pluralidade de sabernos irm@s.
PÉS NO CHAN E CONFIANZA EN DEUS
Deus non nos deixa sos. Ser comunidade recoñécenos como iguais e irm@s. Unamos entón as nosas voces para dicir con agradecemento: GRAZAS POLO DON DA FRATERNIDADE- Para que sexamos unha Igrexa que forma aos seus membros para ser maiores de idade e con capacidade de decidir sabendo o que fan e din. Oremos. GRAZAS POLO DON DA FRATERNIDADE.
- Para que nos esforcemos por conformar comunidades cristiás nas que traballemos fomentando a fraternidade que sabe respectar a quen pensa distinto ou se sente diferente. Oremos GRAZAS POLO DON DA FRATERNIDADE.
Para que sexamos crentes no medio das realidades da nosa sociedade, tratando de levar co noso actuar, os valores da solidariedade, o diálogo, a denuncia da inxustiza, a busca do ben común e a participación ao estilo de Xesús. Oremos. GRAZAS POLO DON DA FRATERNIDADE.
Con agradecemento e quentura de corazón, poñemos na túa man a nosa oración comunitaria desde a esperanza e coherencia á que Ti nos invitas. P.X.N.S. Amén.
AQUECENDO O CORAZÓN
Quero estar ledo, Señor,
Vivir ledo e contaxiar ledicia.
No mundo hai moitos rostros
que pasean unha infinita tristeza
e que restan enerxía
aos que vivimos preto.
Eu quero ser ledicia
para os demais.
Para compañeir@s e amig@s
que as veces precisan
un sorriso que acougue
os seus nervios e os seus medos.
Ledicia para as nosas familias,
que, preocupadas en tantas cousas,
van perdendo a capacidade de sentar,
escoitar, falar e compartir.
Quero ser, Señor, ledicia da boa.
Non sorriso fácil e baleiro,
senón gozo profundo
que contaxia ganas de vivir,
ilusión e esperanza.
Quero ser, Señor, ledicia de fraternidade.
Comentarios