Trindade 2019 C

CAMIÑANDO NA SINODALIDADE DO DEUS QUE ROMPE CO INDIVIDUALISMO DE QUEN SE CRE ÚNICO E EXCLUSIVO

CANTOS

ENTRADA.-  Que ledos ( 5 )

LECTURAS.- Señor, Deus noso, que admirable é o teu nome en toda a terra

OFERTORIO.-  Pan do ceo, pan de vida ( 53)

COMUÑÓN.- Eu soñei ( 58 )

OÍDOS ATENTOS

Rematado o tempo da Pascua, comeza agora o momento no que toda a forza da esperanza acollida e celebrada temos que ila convertendo en acción e compromiso desde o noso actuar no medio do mundo. E isto non o podemos facer nin ao chou nin de maneira individual, senón desde a sinodalidade de quen camiña xunto cos demais, ao estilo da relación de amor e compromiso da Santísima Trindade. Do Pai que na comuñón de amor nos mostra a súa xenerosidade, no Fillo enviado e acollendo na fraternidade, e na presenza do Espírito Santo que alenta e rompe a tentación da rutina e o retrouso permanente de quen vive na desgana e o desencanto. A festa de hoxe é chamada permanente a revisar, renovar e reconducir, sen medo aos cambios, cal e como ha ser a presenza dos crentes nesta sociedade do século vinte e un, na que non podemos conformarnos con ser pasado, senón presente activo e aberto ao diálogo e o entendemento. Non somos únicos, somos cos demais.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

• Porque o noso orgullo non nos deixa escoitar voces distintas á nosa; SEÑOR, QUE NUNCA ABANDONEMOS O DIÁLOGO PARA ENTENDERNOS.
• Porque nos falta tempo e nos sobra présa; CRISTO, QUE NUNCA ABANDONEMOS O DIÁLOGO PARA ENTENDERNOS.
• Porque sempre pensamos que temos a razón e que non nos escoitamos máis que a nós mesmos; SEÑOR, QUE NUNCA ABANDONEMOS O DIÁLOGO PARA ENTENDERNOS.

PALABRA REMOÍDA

A sabedoría non depende, inda que pensemos o contrario, de ter boa memoria ou de ser capaz de acumular títulos académicos e recoñecementos públicos, senón da capacidade que teñamos de pararnos, mirar ao noso redor e comprender que nin estamos sos nin somos seres illados e desconectados uns dos outros. A sabedoría autentica e antropoloxicamente enriquecedora está en saberse necesitado dos demais e con capacidade para escoitar e acompañar a quen nos chama e necesita. A persoa sabia adoita pensar antes de falar, acompañar entes de excluír e entender antes de xulgar. E a esta sabedoría é á que nos chama, para que a poñamos en práctica, a festa deste domingo da Trindade. Nela Deus móstrase coa capacidade de relación e comunicación desde os tres eixes nos que se vai propoñendo a fe cristiá: Pai, Fillo e Espírito Santo; pero non de xeito illado, senón desde a experiencia da sinodalidade; a experiencia de camiñar enriquecéndose xunt@s, de moverse, e invitarnos a movernos, desde un camiño desenvolvido en relación e de xeito conxunto: con outras persoas. Polo que nin o desentendemento do que ocorre ao noso redor, nin a desconexión entre o que facemos e o que cremos, nin tampouco a redución da fe ao ámbito do privado dentro do espazo dos templos, responde ao proxecto de Xesús e á misión por El encomendada aos apóstolos. Por iso, o que mellor define canto estamos a celebrar nesta festa da Trindade é, como tantas veces adoita afirmar o papa Francisco, o concepto de sinodalidade, o camiñar xuntos, o romper coa tentación do individualismo.
E desde esta sinodalidade imos facendo Igrexa no medio do mundo. Pero non unha igrexa de pedras e reduto do pasado a conservar, senón Igrexa de pedras vivas –nós, os crentes– que damos pasos na busca de entendernos e comprometernos naquelas causas que hoxe piden a colaboración e o compromiso de tódalas persoas. E de momento, os cristiáns somos persoas con motivación do seguimento do proxecto de Xesús de Nazaret. Polo que todas aquelas causas que hoxe van levando a tanta xente a poñer tempo, ilusión e vida nelas, son as causas nas que temos que empeñarnos tamén nós, os seguidores de Xesús: a causa da defensa da casa común –co noso xeito de vivir respectuoso co medio ambiente, a denuncia de aquelas decisións políticas, económicas, culturais ou sociais que non o respecten-; a causa do compromiso na defensa da dignidade e visibilidade da muller –o que supón non calar ante as agresións, o que supón denunciar cando faga falla e manifestarnos publicamente, e sen medo, ante todo intento de xustificar ou esconder maltrato e manipulación do labor da muller hoxe-; a causa da defensa de nen@s e maiores cando son abusados, violentados e manipulados por aqueles dos que esperabamos amor, respecto e servizo. En fin, a festa da Trindade é a festa na que Deus se desprega no medio do mundo para espertar en nós a tarefa permanente de construír de maneira comunitaria e participativa. E isto só se pode facer desde a escoita, o diálogo e a comuñón na busca de proxectos e causas que humanizan.
Aprender da relación de amor do Pai, Fillo e Espírito Santo, descóbrenos a grandeza enriquecedora de canto nos poden aportar os demais, á vez que nos fai caer na conta de que metas e logros só serán posible desde as sinerxias que entre tod@s imos construíndo para poñer o ben das persoas no centro do noso actuar. E contra a moda actual da présa, a comuñón trinitaria indícanos que son necesarios os tempos para madurar as decisións, as reflexións para non dar pasos en falso e a capacidade para chegar a acordos para non caer na sensación de fracaso e baleiro por non sermos capaces de entendernos e avanzar. Se algo nos quere mostrar a festa de hoxe, é a da necesidade de caer na conta de que as cousas serán posibles con pasos firmes e decisións pensadas. Non temos que ser xeniais, senón reflexivos e con capacidade de escoitar e valorar o que os demais me aportan e enriquecen. O que só se pode facer coa paciencia que sempre nos trae o discernimento de quen pon tempo e non arrouto. E neste proceso, que vai máis aló do espazo concreto, e se desenvolve no tempo, o Deus en comuñón da paternidade ofrecida desde o Fillo enviado, sempre se deixa ver na presenza renovadora do Espírito Santo

ORACIÓN COMPARTIDA

Achegamos tamén, nesta festa da Trindade, a nosa oración comunitaria desde o amor e recoñecemento para as persoas. Facémolo dicindo: QUE FAGAMOS DA FE VIVENCIA COMUNITARIA E CONSTRUTIVA.

• Para que a Igrexa non volva caer no pecado do individualismo impositivo dos que teñen responsabilidades nela, e camiñe na busca de espazos de sinodalidade; Oremos. QUE FAGAMOS DA FE VIVENCIA COMUNITARIA E CONSTRUTIVA. 
• Para que non nos deixemos abater pola desilusión e o desencanto ao ver que as nosas comunidades son pequenas, e participan da súa vida e accións menos persoas das que pensabamos. Oremos. QUE FAGAMOS DA FE VIVENCIA COMUNITARIA E CONSTRUTIVA. 
• Para que nós nunca miremos para outro lado nin calemos ante a inxustiza da violencia, o maltrato e a falta de respecto ás persoas e á casa común na que tod@s vivimos; Oremos. QUE FAGAMOS DA FE VIVENCIA COMUNITARIA E CONSTRUTIVA.

Acompaña, Señor, a oración da comunidade que acabamos de compartir desde a proposta do amor sinodal ao que Ti nos chamas. P.X.N.S. Amén.

LATEXO AQUECIDO

“Precisamos que os cristiáns tomemos partido polos pobres aquí, que son moitos e están mal. Precisamos tomar partido pola xustiza aquí, abertamente, reflexivamente, combativamente. Precisamos tomar partido aquí pola paz, contra a morte, contra a tortura, contra a explotación, contra a violencia. Temos que tomar partido polo cambio social, e de estruturas.
Aínda máis: é necesario que persoas das comunidades participen e se comprometan coas entidades sociais orientadas á xustiza estrutural ... porque a misión dos cristiáns consiste en ser fermento do Reinado de Deus, fermento total na sociedade civil”.

(Patxi Loidi, Tercer mundo: signo de los tiempos. Cuadernos Fe y Justicia, nº 9, p.11 )