XXIXº Domingo do tempo Ordinario
Enviad@s a evanxelizar na xenerosidade da fraternidade: cidadanía e misión
Cantos
Entrada.- Con ledicia vimos ()
Lecturas.- Ergo os meus ollos (112)
Ofertorio.- Non vou só ( 60 )
Comuñón.- Ide e pregoade (55)
MIRANDO AS BEIRAS
O Evanxeo recolle a invitación de Xesús aos apóstolos para que vaian e anuncien. É dicir: a que se poñan en camiño para mostrar o que sentían e vivían. Sen movernos, dificilmente sairemos da nosas zonas de conforto, polo que a nosa experiencia de fe e vida sería empobrecedora. Porén, os apóstolos puxéronse en camiño, saíron da súa rutina e comezaron a facer da misión que Xesús lles encomendara o guieiro das súas vidas. E tan ben o fixeron que por iso estamos aquí, compartindo e celebrando que hoxe tócanos a nós ser axentes de que esta misión non esmoreza. E isto lembrámolo neste domingo do DOMUND –Xornada Mundial das Misións– que nos fai tomar conciencia que neste envío tócanos a nós ser misioneir@s na Casa Común que compartimos, misioneir@s na defensa da vida e dignidade que Deus puxo no mundo. Recemos comunitariamente para que Deus nos siga a alentar nesta tarefa en todas as partes do mundo.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
• Por non acabar de poñernos en camiño para ser anunciadores/as do Evanxeo coa nosa vida; SEÑOR, QUE NON ESCAPEMOS DA MISIÓN.
• Por esquecer que somos misioneir@s do mundo para conservar a Casa común; CRISTO, QUE NON ESCAPEMOS DA MISIÓN.
• Por non valorar o traballo de tantas persoas que fan da súa vida entrega e xenerosidade; SEÑOR, QUE NON ESCAPEMOS DA MISIÓN.
PALABRA ENCARNADA
• O Concilio Vaticano II puxo recuperou a centralidade das persoas na vida da Igrexa; pero fíxoo non de maneira teórica e abstracta, senón propoñendo unha teoloxía do compromiso e da presenza. Deste xeito desacralizaba, a vida de fe -en mans de profesionais da misión-, dando autonomía e capacidade de decisión en liberdade a todas as persoas bautizadas. Na Igrexa, alomenos na súa formulación, ninguén pertence nin está chamada a ser “casta dirixente”, senón que somos Pobo de Deus e compartimos a sacerdotalidade común dos fieis por ter recibido o bautismo. Isto poñía, inda que na praxe aínda hoxe a moitos lles custa entendelo e asumilo, a misión no eixe fundamental da evanxelización. Todas e todos, por riba dos servizos que cadaquén desenvolva na Igrexa, somos misioneir@s e estamos chamados a dar razón desta misionalidade coa nosa vida e co noso compromiso de testemuñar a mensaxe do evanxeo desde a persoa de Xesús. A celebración deste domingo, Xornada Mundial das Misións, quere que non o esquezamos e que sexamos persoas activas para facer da misión tarefa permanente do noso ser e estar presentes no mundo. Porque ser persoas bautizadas activa a forza do envío para esta tarefa de ser evenxelizado@s.
• As dificultades que poidamos ir atopando, que chegan e seguiran chegando, fannos tomar conciencia do realismo da misión. Non é esta unha “ fake news” – nova falsa – como se di agora, senón unha afirmación real que non nos inhibe nin nos paraliza, senón que nos fai tomar conciencia de que a nosa limitación lévanos a ter a intelixencia necesaria de contar cos demais, de non pecharnos nas nosas “soberbias” de purismo teolóxico e fidelidade de doutrina, de non crernos únicos na verdade, e por riba dos demais, de quen dicimos que están no erro. Pois se “o auxilio nos vén do Señor”, estamos chamados a superar esta tentación de superioridade e facernos pequen@s para que a misión poida ser compartida e engrandecida con todas as mans que se unan para facer do mundo casa onde a ferramenta sexa a solidariedade desde a que responder ao envío de “ir e anunciar”, sen medo, a Boa Nova entre as persoas e coas demais persoas. As de aquí e as que están ou veñen de alá.
• É esta sabedoría a que nos leva por camiños de sentido e plenitude, os camiños da salvación. Estes camiños vense abertos na acollida e xenerosidade de quen se sabe e descobre irmán entre irmáns e irmás. Polo tanto neste traxecto compartido da misión, a forza da oración vai ser para nós combustible que manteña sempre vivo o compromiso e a loita pola xustiza, a solidariedade e o traballo por dignificar coa nosa presenza, aquí e noutros lados máis afastados, a vida das persoas, sen facer distinción de credos, razas linguas ou continentes. A misión chámanos a superar fronteiras para aprender a acompañar e deixarse acompañar, por persoas. Deste xeito responderemos, coma discípulos, á encomenda que Xesús, tamén hoxe nos segue a facer.
LATEXANDO TENRURA NO CORAZÓN
Convocad@s nesta xornada a tomar conciencia de que somos misioneir@s do evanxeo alí onde esteamos, dicimos: SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS.
• Para que a Igrexa non renuncie nunca ao seu sentido misioneiro, levando a esperanza de Xesús en forma de loita pola dignidade e o recoñecemento das persoas máis empobrecidas, Oremos. SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS.
• Para que as nosas parroquias sexan viveiros nos que a misión a vivamos desde a ruptura das rutinas e o compromiso con quen está só e esquecido de tod@s. Oremos. SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS.
• Polas misioneiras e misioneiros, concreción da Igrexa en saída, para que conten sempre co respaldo da nosa oración e a aportación económica. Oremos. SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS.
Acompaña sempre, Señor, o compromiso por facer da Igrexa presenza vida de achega ás pobrezas dos homes e mulleres aos que os poderosos lles dan as costas. P.XN.S. Amén.
PÉS NO CHAN E CONFIANZA EN DEUS
“Unha Pentecoste renovada abre as portas da Igrexa para que ningunha cultura permaneza pechada en si mesma e ningún pobo quede illado, senón que se abran á comuñón universal da fe. Que ninguén quede pechado no propio eu, na autorreferencialidade da propia pertenza étnica e relixiosa. A Pascua de Xesús rompe os estreitos límites de mundos, relixións e culturas, chamándonos a crecer no respecto pola dignidade do home e da muller, cara unha nova conversión cada vez máis plena á verdade do Señor resucitado que nos dá a tod@s a vida verdadeira” .
(Francisco, Mensaxe para a Xornada Mundial das Misións 2019)
Enviad@s a evanxelizar na xenerosidade da fraternidade: cidadanía e misión
Cantos
Entrada.- Con ledicia vimos ()
Lecturas.- Ergo os meus ollos (112)
Ofertorio.- Non vou só ( 60 )
Comuñón.- Ide e pregoade (55)
MIRANDO AS BEIRAS
O Evanxeo recolle a invitación de Xesús aos apóstolos para que vaian e anuncien. É dicir: a que se poñan en camiño para mostrar o que sentían e vivían. Sen movernos, dificilmente sairemos da nosas zonas de conforto, polo que a nosa experiencia de fe e vida sería empobrecedora. Porén, os apóstolos puxéronse en camiño, saíron da súa rutina e comezaron a facer da misión que Xesús lles encomendara o guieiro das súas vidas. E tan ben o fixeron que por iso estamos aquí, compartindo e celebrando que hoxe tócanos a nós ser axentes de que esta misión non esmoreza. E isto lembrámolo neste domingo do DOMUND –Xornada Mundial das Misións– que nos fai tomar conciencia que neste envío tócanos a nós ser misioneir@s na Casa Común que compartimos, misioneir@s na defensa da vida e dignidade que Deus puxo no mundo. Recemos comunitariamente para que Deus nos siga a alentar nesta tarefa en todas as partes do mundo.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
• Por non acabar de poñernos en camiño para ser anunciadores/as do Evanxeo coa nosa vida; SEÑOR, QUE NON ESCAPEMOS DA MISIÓN.
• Por esquecer que somos misioneir@s do mundo para conservar a Casa común; CRISTO, QUE NON ESCAPEMOS DA MISIÓN.
• Por non valorar o traballo de tantas persoas que fan da súa vida entrega e xenerosidade; SEÑOR, QUE NON ESCAPEMOS DA MISIÓN.
PALABRA ENCARNADA
• O Concilio Vaticano II puxo recuperou a centralidade das persoas na vida da Igrexa; pero fíxoo non de maneira teórica e abstracta, senón propoñendo unha teoloxía do compromiso e da presenza. Deste xeito desacralizaba, a vida de fe -en mans de profesionais da misión-, dando autonomía e capacidade de decisión en liberdade a todas as persoas bautizadas. Na Igrexa, alomenos na súa formulación, ninguén pertence nin está chamada a ser “casta dirixente”, senón que somos Pobo de Deus e compartimos a sacerdotalidade común dos fieis por ter recibido o bautismo. Isto poñía, inda que na praxe aínda hoxe a moitos lles custa entendelo e asumilo, a misión no eixe fundamental da evanxelización. Todas e todos, por riba dos servizos que cadaquén desenvolva na Igrexa, somos misioneir@s e estamos chamados a dar razón desta misionalidade coa nosa vida e co noso compromiso de testemuñar a mensaxe do evanxeo desde a persoa de Xesús. A celebración deste domingo, Xornada Mundial das Misións, quere que non o esquezamos e que sexamos persoas activas para facer da misión tarefa permanente do noso ser e estar presentes no mundo. Porque ser persoas bautizadas activa a forza do envío para esta tarefa de ser evenxelizado@s.
• As dificultades que poidamos ir atopando, que chegan e seguiran chegando, fannos tomar conciencia do realismo da misión. Non é esta unha “ fake news” – nova falsa – como se di agora, senón unha afirmación real que non nos inhibe nin nos paraliza, senón que nos fai tomar conciencia de que a nosa limitación lévanos a ter a intelixencia necesaria de contar cos demais, de non pecharnos nas nosas “soberbias” de purismo teolóxico e fidelidade de doutrina, de non crernos únicos na verdade, e por riba dos demais, de quen dicimos que están no erro. Pois se “o auxilio nos vén do Señor”, estamos chamados a superar esta tentación de superioridade e facernos pequen@s para que a misión poida ser compartida e engrandecida con todas as mans que se unan para facer do mundo casa onde a ferramenta sexa a solidariedade desde a que responder ao envío de “ir e anunciar”, sen medo, a Boa Nova entre as persoas e coas demais persoas. As de aquí e as que están ou veñen de alá.
• É esta sabedoría a que nos leva por camiños de sentido e plenitude, os camiños da salvación. Estes camiños vense abertos na acollida e xenerosidade de quen se sabe e descobre irmán entre irmáns e irmás. Polo tanto neste traxecto compartido da misión, a forza da oración vai ser para nós combustible que manteña sempre vivo o compromiso e a loita pola xustiza, a solidariedade e o traballo por dignificar coa nosa presenza, aquí e noutros lados máis afastados, a vida das persoas, sen facer distinción de credos, razas linguas ou continentes. A misión chámanos a superar fronteiras para aprender a acompañar e deixarse acompañar, por persoas. Deste xeito responderemos, coma discípulos, á encomenda que Xesús, tamén hoxe nos segue a facer.
LATEXANDO TENRURA NO CORAZÓN
Convocad@s nesta xornada a tomar conciencia de que somos misioneir@s do evanxeo alí onde esteamos, dicimos: SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS.
• Para que a Igrexa non renuncie nunca ao seu sentido misioneiro, levando a esperanza de Xesús en forma de loita pola dignidade e o recoñecemento das persoas máis empobrecidas, Oremos. SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS.
• Para que as nosas parroquias sexan viveiros nos que a misión a vivamos desde a ruptura das rutinas e o compromiso con quen está só e esquecido de tod@s. Oremos. SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS.
• Polas misioneiras e misioneiros, concreción da Igrexa en saída, para que conten sempre co respaldo da nosa oración e a aportación económica. Oremos. SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS.
Acompaña sempre, Señor, o compromiso por facer da Igrexa presenza vida de achega ás pobrezas dos homes e mulleres aos que os poderosos lles dan as costas. P.XN.S. Amén.
PÉS NO CHAN E CONFIANZA EN DEUS
“Unha Pentecoste renovada abre as portas da Igrexa para que ningunha cultura permaneza pechada en si mesma e ningún pobo quede illado, senón que se abran á comuñón universal da fe. Que ninguén quede pechado no propio eu, na autorreferencialidade da propia pertenza étnica e relixiosa. A Pascua de Xesús rompe os estreitos límites de mundos, relixións e culturas, chamándonos a crecer no respecto pola dignidade do home e da muller, cara unha nova conversión cada vez máis plena á verdade do Señor resucitado que nos dá a tod@s a vida verdadeira” .
(Francisco, Mensaxe para a Xornada Mundial das Misións 2019)
Comentarios