ACOLLER, ESCOITAR, ACOMPAÑAR NA FRAXILIDADE. RETOS PARA O PASTOREAR EVANXÉLICO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Que ledicia a miña (Nº 4)
LECTURAS: Canta aleluia (Nº 21)
OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
ABRINDO O CORAZÓN
Hoxe é o día do Bo Pastor. Nestas dúas palabras condénsase toda a forza da celebración deste cuarto domingo de Pascua.
É verdade que só hai un Pastor: Xesús, pero por analoxía referímonos tamén a todas as persoas que alentan, acompañan, animan e van facendo presente, ao abeiro das celebracións, a presenza de Cristo no medio de nós.
Como ocorreu naquel outro tempo cos apóstolos, tamén hoxe El se fai presente cada vez que nos recoñecemos como membros da comunidade. Fagamos entón da celebración desta mañá memoria agradecida da pegada de Xesús alentando a nosa vida e a das comunidades coas que celebramos, compartimos e vivimos as ledicias e dificultades.
UN CORAZÓN MAGOADO
Para que non separemos o que rezamos do que vivimos. SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS AO NOSO LADO.
Para que non deixemos que o desánimo desacougue a nosa vida. CRISTO, QUE TE DESCUBRAMOS AO NOSO LADO.
Para que non deixemos que a rutina e o inmobilismo aniñen en nós. SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS AO NOSO LADO.
QUE ESCOITA A PALABRA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS
Pedro, cheo do Espírito Santo, díxolles:
Xefes do pobo e anciáns, xa que nos demandades polo favor feito a un enfermo e sobre o xeito como se curou, sabede todos vós e sáibao o pobo de Israel que é no nome de Xesús Cristo de Nazaret, a quen vós crucificastes e Deus resucitou de entre os mortos: por El está este home en pé e san diante de vós. El é a pedra que refugastes vós, os constructores, e que se converteu en pedra esquinal. En ningún outro hai salvación, porque non hai ningún outro nome baixo do ceo, dado ós homes, no que nos poidamos salvar.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN XOÁN
Benqueridos irmáns e irmás:
Vede o moito que nos quixo o Pai, para nos chamarmos fillos de Deus e sérmolo de verdade. Por iso o mundo non nos recoñece: porque tampouco non o recoñeceu a El. Meus amigos, xa somos fillos de Deus, pero aínda non está á vista o que seremos; sabemos que cando Xesús apareza, nós seremos coma el, xa que o veremos tal e como é.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO XOÁN
Di Xesús:
Eu son o Bo Pastor. O Bo Pastor dá a súa vida polas ovellas. O criado, que non é pastor, de quen non son as ovellas, cando ve vir o lobo, deixa as ovellas e foxe e o lobo rapínaas e dispérsaas; porque el anda ó xornal e as ovellas non lle importan. Eu son o Bo Pastor: coñezo as miñas e as miñas coñécenme a min. Igual que o Pai me coñece a min e eu coñezo o Pai, e dou a miña vida polas ovellas. Teño ademais outras ovellas que non son deste curro: tamén a esas as teño que guiar, e escoitarán a miña voz e farase un único rabaño e un único pastor. Por iso ámame o Pai: porque eu dou a miña vida, para tomala de novo. Ninguén ma quita; non, eu douna voluntariamente. Teño poder para dala e teño poder para tomala de novo. Este mandato recibino do meu Pai.
PALABRA DO SEÑOR
NA BUSCA DA SÚA QUENTURA
A celebración deste 4º domingo de Pascua, día do Bo Pastor, é unha chamada a todas as persoas que conformamos as comunidades a non caer na tentación de deixar que estas se organicen e desenvolvan de xeito piramidal. Unha pirámide na que é o cura o que toma decisións, decide, ten as ideas... e o resto do Pobo de Deus limítase a dicir: “todos teus”. Porén, esta non é a invitación ao pastoreo á que nos chama Xesús. El, o único e verdadeiro Pastor, chámanos a seguir as súas pegadas, colaborando e participando na organización, toma de decisións e desenvolvemento das comunidades das que formamos parte; poñendo en práctica aquilo que ao longo da súa vida pública foron os alicerces sobre os que asentou a súa mensaxe:
Acoller.
Escoitar.
Acompañar
Porque acollida, escoita e acompañamento son as actitudes nas que Xesús foi facendo visible a súa mensaxe; foron as actitudes nas que urxiu aos que o acompañaban a continualas, e foron as actitudes nas que nós continuamos para ser testemuñas e facer crible non só que somos os seus seguidores, senón tamén que paga a pena seguir séndoo neste momento no que parece que o relixioso, o que ten relación coa fe, nin está de moda nin cotiza entre as prioridades dunha grande maioría de persoas deste primeiro mundo no que nós vivimos.
Ser crente hoxe non pode limitarse a un comportamento social que imita e lembra o que fixeron os noso maiores. Ser crente hoxe esixe, nas persoas que queremos selo libre e voluntariamente, unha actitude de compromiso, participación e implicación na vida da comunidade. Si, non somos moitos, pero non importa o número, e si o convencemento polo que somos e estamos na Igrexa; e a seriedade coa que poñemos todo o que faga posible que as persoas, todas, e a súa dignidade sexan recoñecidas, valoradas e respectadas. E isto témolo que facer nas nosas comunidades e fóra delas. Desde aí entendemos que a festa do Bo Pastor non é unha cousas do cura e só para o cura, senón que é a celebración pascual que nos lembra que camiñamos sinodalmente –xunt@s-, e que cada persoa, na súa responsabilidade, está chamada a testemuñar a fe recibida no bautismo e vivida entre os homes e mulleres do noso tempo. Sen complexos nin prexuízos.
COA FORZA DA ORACIÓN DA COMUNIDADE
Dispoñámonos a compartir a nosa oración comunitaria, e fagámolo dicindo:
QUE SAIBAMOS COIDARNOS COMUNITARIAMENTE
Para que todas e todos nos sintamos Igrexa, e esteamos en disposición permanente de propoñer, participar, compartir e construír proxectos que nos acheguen mellor ao Evanxeo OREMOS:
QUE SAIBAMOS COIDARNOS COMUNITARIAMENTE
Para que aprendamos a poñer mirada, corazón e dispoñibilidade no vivir cotián da cantas persoas conformamos as comunidades parroquiais, OREMOS:
QUE SAIBAMOS COIDARNOS COMUNITARIAMENTE
Para que nos sintamos crentes na Igrexa con pleno dereito a opinar, decidir e traballar para facela máis solidaria coas causas que buscan a xustiza no mundo, OREMOS:
QUE SAIBAMOS COIDARNOS COMUNITARIAMENTE
Acompaña, Señor, a oración comunitaria que compartimos desde a esperanza da resurrección. PXNS. Amén
PARA CAMIÑAR CON ESPERANZA
Que non se me acostume o corazón, Señor,
a ver persoas en situación inxusta.
Que non me acostume a un mundo como o que temos montado,
no que unhas persoas temos de todo e a outras fáltalles todo.
Que non se me acostume o corazón, Señor,
á mirada triste e perdida, ao cheiro denigrante do alcol,
ás poucas ganas de vivir e a calquera deterioro da fraternidade,
que son os berros dese as beiras da vida.
Que non se me acostume o corazón, a ver coma normal
a situación de quen chega de novas,
que cruza o mar para atopar traballo,
ou a quen quedou sen familia, sen traballo ou sen fogar.
Que no se me acostume o corazón, Señor, á dor da persoa irmá
que eu saiba oír con claridade a túa voz
que me berra dorida desde ela
Pepe Morales
Comentarios