Por iso Xesús non se cansará nunca de repetirnos que non hai amor a Deus sen amor ao próximo; ensinándonos así a coordinar palabras e feitos, pensamentos e accións. Que a celebración que agora comezamos nos dea azos para poñelo en práctica.
- Polas veces nas que pensamos que o noso próximo non merece a nosa adicación ou esforzo; polas veces nas que dubidamos de todas aquelas persoas que precisan axuda; polas veces nas que caemos na tentación da indiferenza, SEÑOR, AGARÍMANOS CO TEU AMOR
- Porque con demasiada frecuencia esquecemos que Ti te manifestas no sinxelo e entre @s pequen@s, e somos insensibles ante da dor allea, facendo a vista gorda diante das persoas despoxadas e abatidas que comparten o noso camiño, CRISTO, AGARÍMANOS CO TEU AMOR.
- Porque non conciliamos a nosa vida de fe coa nosa vida cotiá, reducindo a primeira a un ritualismo baleiro e hipócrita, e esquecendo a súa dimensión social, SEÑOR, AGARÍMANOS CO TEU AMOR
REMUÍÑO
UNHA LEI QUE DÁ VIDA: Desde pequen@s ensináronnos o Decálogo, a lei de Deus, o que tiñamos que cumprir para non pecar, para fuxirmos do castigo de Deus, para irmos ao paraíso. Co paso do tempo fixémonos adult@s e, ao pior, a nosa vida de fe non madurou, senón que permaneceu e permanece nun infantilismo constante que pouco a pouco vai facendo que detrás das nosas actuacións e das nosas palabras haxa calquera tipo de motivación (social, política, intereses particulares…) agás a motivación relixiosa. Noutras ocasións esta motivación relixiosa aparece coma algo negativo ( non fagamos isto, non vaia ser que Deus nos castigue), detrás da cal está o medo, a maxia, a superstición ou un culto baleiro, ritualista, frío, sen sentido.
Porén, o cristianismo que nace do evanxeo non recoñece máis que unha forma para relacionarnos con Deus: o amor. Nunca o medo ao castigo, nin o desexo dun premio, nin a lei que me obriga a facer algo baixo pena de pecado mortal ou venial, nin a tradición familiar. Ensinóusenos a doutrina, saturóusenos de nocións abstractas, definicións, normas morais e dogmas… pero ensinóusenos a amar a Deus?, ensinamos nós, coma testemuñas de Xesús, a amar a Deus?; preparóusenos para vivir a fe dunha forma serena, libre e responsable, para saber presentármonos diante de Deus sen medo e darlle unha resposta nosa, saída desde o fondo da nosa conciencia coma unha convicción persoal?.
E QUE TEN NO AMOR A SÚA ESIXENCIA FUNDAMENTAL: Para chegar a Deus, que é a nosa meta, cómpre pararnos no camiño xunto ao próximo, porque nel está Deus. E hai varias formas de facer o camiño da vida. A primeira forma sería sendo “salteadores”dos demais: cando limitamos os seus dereitos; cando o amor de Deus misericordioso non se fai perceptible co noso xeito de actuar; cando non pomos o que somos, sabemos e temos ao servizo dos demais; cando nos cremos máis que os demais e coidamos que o noso é o mellor; cando non esquecemos as ofensas que nos fan; cando somos inxustos ou consentimos as inxustizas…..Outra forma de facer o camiño sería a do sacerdote e o levita, que pasan sen ver nin escoitar o pranto de ninguén. Son persoas que viven só para si mesmas, alleas a quen está ao seu redor, autistas da relixión….Pero tamén hai persoas, e aí deberiamos estar os que nos dicimos cristiáns e cristiás, que sabemos mirar en abano, pasan polo camiño da vida coma o samaritano: vendo, escoitando e achegándose para aportar solucións (ver-xulgar-actuar). Esta foi a actitude que Xesús nos amosou coa súa vida.
A postura do samaritano está en contraste co comportamento do sacerdote e do levita. “Os profesionais da relixión” ven aquel home medio morto, como tamén o viu o samaritano. O ver é un feito común aos tres. O que os diferenza está noutra cousa. O sacerdote ao velo deu un rodeo e pasou de longo, e o mesmo fixo o levita. Pola contra ao samaritano, ao velo, deulle mágoa. Sentir compaixón é sufrir xunta ao outr@, é compartir a súa situación; é achegarse onda el. Os especialistas da relixión pretenden chegar a Deus evitando o obstáculo que para eles supón o próximo. Atopar a Deus sen ter necesidade de atopar ao irmán, coñecer a vontade de Deus ignorando a realidade provocadora e inxusta que temos diante dos nosos ollos, ocuparse das cousas de Deus sen caer na conta de que o que lle interesa a Deus son as cousas das persoas, pensar na propia alma permanecendo xordos ao grito de quen berra nas cunetas.
Esta parábola interpélanos sobre a nosa falla de sensibilidade diante da miseria humana, diante da dor de tantos homes e mulleres empobrecid@s da nosa sociedade. Deus repróchanos a nosa falsa actitude cristiá e a puntualidade nos deberes relixiosos “pasando de longo” diante da humanidade,da xustiza, da caridade. Hoxe a parábola amósanos que o único camiño para chegar a Deus é a través do rostro sufrinte d@s irmáns e irmás. O sacerdote e o levita chegaron sen obstáculo ao final do seu camiño; pero faltaron ao encontro. O samaritano só deu dous pasos; pero na dirección exacta.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Diante de Deus, que nos invita a camiñar pola vida coma o bo samaritano, con ollos, oídos, mans e corazón abertos, presentamos a nosa oración dicindo
SEÑOR, ÁBRENOS Á GRATUIDADE
Pola Igrexa que formamos tod@s nós; para que descubramos que só hai un xeito de irmos pola vida: camiñando coma o samaritano, cos ollos e o corazón ben abertos para deternos diante de quen estea precisado da nosa cercanía, aínda que non pense, sinta, rece ou ame coma nós, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á GRATUIDADE
Polas nosas comunidades, para que pasemos das hostilidades á hospitalidade, dos desencontros á comuñón, do afán de protagonismo á humildade, da prepotencia á sinxeleza, do “eu” ao “nós”, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á GRATUIDADE
Por tod@s @s samaritan@s do mundo de hoxe, aqueles dos que ninguén espera nada bo; pero que en realidade aos ollos de Deus practican o amor solidario, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á GRATUIDADE
Deus, noso Pai, Ti ensínasnos que o amor e a solidariedade son o culto principal e primeiro. Fai que sempre esteamos dispost@s a ser o bo samaritano para todas aquelas persoas que a sociedade marxina. PXNS.
Para a reflexión
Señor, Deus e Pai noso,
coñecémoste en Xesús e seguimos a recoñecerte nas persoas, irmás nosas.
Pero non sempre Ás veces convertemos o noso encontro contigo en rutina
rutina na oración
rutina nas celebracións
rutina en tantas e tantas devocións por costume
Ensínanos a atoparte con ilusión sorpréndenos en cada encontro
para que endexamais convertamos a túa graza en costume
E ás veces evitamos o encontro co próximo pasamos de longo,
sen repararmos nel pasamos ás presas, para que non nos complique a vida;
non te miramos
Axúdanos a sermos samaritan@s
a deternos coas persoas nas cunetas coas que sofren,
coas que choran, coas que teñen fame.
Que lles prestemos axuda e lles adiquemos tempo
E axúdanos a facelo sempre con amor sen ferilas, con moito amor.
Pai das persoas fai que tod@s sexamos compañeiras no mundo
amig@s na vida, irmás e irmáns no teu Reino
CANTOS
ENTRADA: UNHA PARROQUIA NOVA
LECTURAS: DOUVOS UN MANDATO NOVO
OFERTORIO: TODO O MUNDO UNHA FAMILIA
COMUÑÓN: O AMOR É O MEIRANDE
Comentarios