“As veces as ideas son coma eses zapatos vellos que nos resistimos a tirar porque nos resultan comodísimos. Hai ideas que de tanto usalas adquiriron xa a forma do noso corpo. Dentro delas non nos pode pasar nada e por iso defendémolas a morte. O malo é que, na mesma medida na que nos protexen do contorno hostil, tamén nos limitan. Por iso hai que ter o valor de cambiar de zapatos, de poñer en cuestión as opinións que utilizamos coma un dogma de fe para protexernos da incertidume.” ( J.J.Millás)
Somos conscientes de que non debemos andar sempre coa mesma roupa nin cos mesmos zapatos; porque sabemos que temos que cambiala, inda que nos sexa moi cómoda, para lavala, aireala, ou porque está vella e rachada e é necesario retirala. Do mesmo xeito sabemos que, nas cuestións da fe, tamén necesitamos renovar as súas formas e xeitos de expresala. Como dicía Xoán XXIII, necesitamos de cando en vez abrir as “ventás para que entre aire limpo”. As formas fanse vellas e co paso do tempo, moitas veces incomprensibles. Sabemos que a fe é importante, para nós, mesmo necesaria, pero tamén sabemos que temos que perder o medo a renovala para poder vivila con máis e mellor fidelidade, non ás formas, senón ao seguimento, á persoa de Xesús.
Que os testemuños de Pedro e Paulo sexan para nós estímulo ilusionado de transformación.
Perdón
Remuíño
Pedro e Paulo son dúas testemuñas sinceras e fieis de que é posible seguir a Xesús con radicalidade pero tamén con creatividade. Eles, vivindo en dous mundos totalmente distintos en todo: formación, ámbito familiar, laboral, relixioso... descobren e entusiásmanse coa persoa e a mensaxe de Xesús. Son moi diferentes, pero teñen en común o fundamental. O outro, o secundario, a roupaxe externa terá que poñerlla cada un; e nisto van aparecendo os matices, as diferenzas, a pluralidade positiva e liberadora que existe na Igrexa, por iso dicimos, e facémolo convencid@s, que aquí cabemos tod@s. Pedro e Paulo saben disto, e non renuncian a esa visión ampla e positiva, sérvelles para seguir mellor a Xesús, e para achegar tamén a El a moit@s máis. Fronte da tentación, tan de moda hoxe, de uniformizalo todo, para converternos en persoas robotizadas, miméticas nas formas pero baleir@s por dentro, era unha tentación na que nin Paulo in Pedro caeron.Por que a nós nos dá tanto medo entender e vivir nesta pluralidade?. Non será porque a nosa fe é unha fe de formas e ritos, e non de conviccións e seguimento?. A que temos medo?. Nós, a quen temos que anunciar é a Cristo, todo o demais é accesorio, só son medios para entendelo e seguilo mellor. Deixemos atrás as fidelidades ás formas, e comecemos a camiñar coma verdadeiros evanxelizadores.
Este esforzo tamén nos levará, como levou a Paulo, a poder dicir que temos corrido ata a meta, que nos temos esforzado en anunciar a Cristo, que temos posto todo o noso esforzo para facer chegar a mensaxe de Xesús aos que están ao noso redor. Tanto a aqueles con quen compartimos a fe, como a aqueles aos que nos une o compromiso pola humanización de persoas e sociedades. Diante deles seriamos as mellores testemuñas do Resucitado –misericordia quero e non sacrificios-, unhas testemuñas que rexeitan impor a súa visión, o seu xeito de ver e entender as cousas aos que non pensan coma nós, pero non por iso renunciamos a vivir valores, actitudes e convicións que consideramos fundamentais para o seguimento de Xesús. Non impondo, senón vivindo e testemuñando, por si os demais, vendo en nós alegría, compromiso, ilusión e esperanza, descobren a mensaxe sempre nova e liberadora de Xesús. Deste xeito, e coma Paulo, poderemos dicir sen vergoña e cheos da forza do Espírito: mantivemos a fe!
Xuntos, non só Pedro, senón tamén con Pedro, iremos edificando a nosa igrexa non sobre o alicerce do medo, a coacción, o autoritarismo e a ansia de dominio e poder, senón –somos na casa de Deus pedras vivas–escoitando, servindo e facendo comunitariamente o camiño. Solos non iremos moi lonxe, xuntos construiremos igrexa de presente sempre aberta e sen medo ao futuro. De nós, do noso talante, vai depender que a igrexa siga estando presente no mundo, non para ensombrecelo, senón para facelo crecer en humanidade solidaria. Construír Igrexa non é sinónimo de servilismo, senón de participación. As pedras, os cimentos non son todos iguais, hainas máis grandes e máis pequenas, pero todas son pedras e necesarias na cimentación. Cómo nos custa entendelo!
Oración da comunidade
Abramos mans e corazón a Deus que nos chama a ser testemuñas no noso mundo e digamos:
REFLEXIÓN
Salmo para Dar a Vida
Señor, dáme a valentía
de arriscar a vida por Ti,
o gozo desbordante
de gastarme no teu servizo.
Dáme, Señor, ás para voar
e pes para camiñar
ao paso das persoas.
Entrega, Señor, entrega
para "dar a vida"
dende a vida,
a de cada día.
Infúndenos, Señor,
o desexo de darnos e entregarnos,
de deixar a vida
no servizo aos débiles.
Señor, fainos construtores da túa vida,
propagadores do teu Reino,
axúdanos a poñer a tenda no medio das persoas
para levarlles o tesouro
do teu amor que salva.
Fainos, Señor, dóciles ao teu Espírito
para ser conducidos
a dar a vida dende a cruz,
dende a vida que brota
cando o gran morre na terra
CANTOS
Unha vida marcada polo testemuño: quen di a xente que son eu?
PórticoSomos conscientes de que non debemos andar sempre coa mesma roupa nin cos mesmos zapatos; porque sabemos que temos que cambiala, inda que nos sexa moi cómoda, para lavala, aireala, ou porque está vella e rachada e é necesario retirala. Do mesmo xeito sabemos que, nas cuestións da fe, tamén necesitamos renovar as súas formas e xeitos de expresala. Como dicía Xoán XXIII, necesitamos de cando en vez abrir as “ventás para que entre aire limpo”. As formas fanse vellas e co paso do tempo, moitas veces incomprensibles. Sabemos que a fe é importante, para nós, mesmo necesaria, pero tamén sabemos que temos que perder o medo a renovala para poder vivila con máis e mellor fidelidade, non ás formas, senón ao seguimento, á persoa de Xesús.
Que os testemuños de Pedro e Paulo sexan para nós estímulo ilusionado de transformación.
Perdón
- Porque a osa vida non reflexa o que cremos e ao contrario separamos o día a día da vivencia da fe, SEÑOR, QUE CONSTRUAMOS A FE SOBRE ROCHA FIRME.
- Porque renunciamos a ser testemuñas da túa mensaxe cos veciños, compañeiros de traballo e membros da nosa familia, CRISTO, QUE CONSTRUAMOS A FE SOBRE ROCHA FIRME.
- Porque nos dá demasiado medo renovar as maneiras e xeitos de expresar a fe, e preferimos camiñar nas rutinas e nas falsas seguridades, SEÑOR, QUE CONSTRUAMOS A FE SOBRE ROCHA FIRME.
Remuíño
Pedro e Paulo son dúas testemuñas sinceras e fieis de que é posible seguir a Xesús con radicalidade pero tamén con creatividade. Eles, vivindo en dous mundos totalmente distintos en todo: formación, ámbito familiar, laboral, relixioso... descobren e entusiásmanse coa persoa e a mensaxe de Xesús. Son moi diferentes, pero teñen en común o fundamental. O outro, o secundario, a roupaxe externa terá que poñerlla cada un; e nisto van aparecendo os matices, as diferenzas, a pluralidade positiva e liberadora que existe na Igrexa, por iso dicimos, e facémolo convencid@s, que aquí cabemos tod@s. Pedro e Paulo saben disto, e non renuncian a esa visión ampla e positiva, sérvelles para seguir mellor a Xesús, e para achegar tamén a El a moit@s máis. Fronte da tentación, tan de moda hoxe, de uniformizalo todo, para converternos en persoas robotizadas, miméticas nas formas pero baleir@s por dentro, era unha tentación na que nin Paulo in Pedro caeron.Por que a nós nos dá tanto medo entender e vivir nesta pluralidade?. Non será porque a nosa fe é unha fe de formas e ritos, e non de conviccións e seguimento?. A que temos medo?. Nós, a quen temos que anunciar é a Cristo, todo o demais é accesorio, só son medios para entendelo e seguilo mellor. Deixemos atrás as fidelidades ás formas, e comecemos a camiñar coma verdadeiros evanxelizadores.
Este esforzo tamén nos levará, como levou a Paulo, a poder dicir que temos corrido ata a meta, que nos temos esforzado en anunciar a Cristo, que temos posto todo o noso esforzo para facer chegar a mensaxe de Xesús aos que están ao noso redor. Tanto a aqueles con quen compartimos a fe, como a aqueles aos que nos une o compromiso pola humanización de persoas e sociedades. Diante deles seriamos as mellores testemuñas do Resucitado –misericordia quero e non sacrificios-, unhas testemuñas que rexeitan impor a súa visión, o seu xeito de ver e entender as cousas aos que non pensan coma nós, pero non por iso renunciamos a vivir valores, actitudes e convicións que consideramos fundamentais para o seguimento de Xesús. Non impondo, senón vivindo e testemuñando, por si os demais, vendo en nós alegría, compromiso, ilusión e esperanza, descobren a mensaxe sempre nova e liberadora de Xesús. Deste xeito, e coma Paulo, poderemos dicir sen vergoña e cheos da forza do Espírito: mantivemos a fe!
Xuntos, non só Pedro, senón tamén con Pedro, iremos edificando a nosa igrexa non sobre o alicerce do medo, a coacción, o autoritarismo e a ansia de dominio e poder, senón –somos na casa de Deus pedras vivas–escoitando, servindo e facendo comunitariamente o camiño. Solos non iremos moi lonxe, xuntos construiremos igrexa de presente sempre aberta e sen medo ao futuro. De nós, do noso talante, vai depender que a igrexa siga estando presente no mundo, non para ensombrecelo, senón para facelo crecer en humanidade solidaria. Construír Igrexa non é sinónimo de servilismo, senón de participación. As pedras, os cimentos non son todos iguais, hainas máis grandes e máis pequenas, pero todas son pedras e necesarias na cimentación. Cómo nos custa entendelo!
Oración da comunidade
Abramos mans e corazón a Deus que nos chama a ser testemuñas no noso mundo e digamos:
QUE O NOSO TESTEMUÑO SE ENCHA DE ESPERANZA
Pola Igrexa, para que non teña medo a levar ás persoas a Xesús, renunciando a un estatus privilexiado e a un dominio das conciencias e polo contrario se presente como unha man máis que une e non exclúe ou rexeita, OREMOS.QUE O NOSO TESTEMUÑO SE ENCHA DE ESPERANZA
Polas nosas comunidades, para que non teñan medo nin poñan dificultades a canto leve a coñecer máis e mellor a Cristo, OREMOS.QUE O NOSO TESTEMUÑO SE ENCHA DE ESPERANZA
Por todos nós, para que descubramos en Xesús o amor de Deus que vén ás nosas vidas, e o transmitamos xenerosamente, especialmente en tantas situacións de dor e de morte: enfermidades, abandono, marxinación, descrédito, pobreza, soidade... OREMOS.QUE O NOSO TESTEMUÑO SE ENCHA DE ESPERANZA
Grazas, por invitarnos unha vez máis a ser testemuñas da túa mensaxe no medio do noso mundo e entre a nosa xente.P.X.N.S. Amén.REFLEXIÓN
Salmo para Dar a Vida
Señor, dáme a valentía
de arriscar a vida por Ti,
o gozo desbordante
de gastarme no teu servizo.
Dáme, Señor, ás para voar
e pes para camiñar
ao paso das persoas.
Entrega, Señor, entrega
para "dar a vida"
dende a vida,
a de cada día.
Infúndenos, Señor,
o desexo de darnos e entregarnos,
de deixar a vida
no servizo aos débiles.
Señor, fainos construtores da túa vida,
propagadores do teu Reino,
axúdanos a poñer a tenda no medio das persoas
para levarlles o tesouro
do teu amor que salva.
Fainos, Señor, dóciles ao teu Espírito
para ser conducidos
a dar a vida dende a cruz,
dende a vida que brota
cando o gran morre na terra
CANTOS
- ENTRADA: Onda ti corremos os teus fillos
- LECTURAS: Señor Xesús
- OFERTORIO: Xurdirá
- COMUÑÓN: Acharte presente na vida
Comentarios