SEMENTADORES DE ILUSIÓN
Pórtico
Estamos cansos de palabras. Sobran. Parece que cada un/ha de nós vémonos obrigados a dar sentencia, a opinar, e sobre todo a sentírmonos sempre importantes e protagonistas. Porén a mecánica de Deus é ben distinta; sóbranlle as nosas palabras e fáltanlle os nosos feitos.
Que pouca atención lle prestamos!. Segue a faltarnos o máis importante: a vida. Onde está o noso testemuño?. As enquisas dinnos que a Igrexa é a institución da nosa sociedade menos valorada. Tan pouca ilusión temos para transmitir?.
A nosa celebración de hoxe xira arredor do tema do seguimento: Isaías, Paulo, Pedro... son chamados por Deus, coma cada un e cada unha de nós, que vimos aquí convocados por El para celebrar a nosa fe. Non é un mago nin un tapaburacos que vaia resolver os problemas que temos, pero si nos vai alentar, agarimar e acompañar para que fuxa de nós a soidade. Que saibamos descubrilo!.
Perdón
- Porque seguimos tentando pescar coas vellas redes do cumprimento, da imposición e do autoritarismo, en vez de cambialas polas redes evanxélicas da coherencia, do testemuño e do amor, SEÑOR, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.
- Polas veces en que nos pechamos a túa palabra, que vén reflectida nas palabras dos demais, que chaman por nós para axudalos, escoitalos, comprendelos, valoralos e querelos, CRISTO, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.
- Porque son demasiadas as persoas que imos deixando nas beiras por unha falsa fidelidade á letra e non ao espírito, SEÑOR, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.
Remuíño
- DEUS CHAMA...A PERSOA RESPONDE...: ¿Que fai falla para ser discípul@s de Cristo?, ¿que fai falla para ser cristián e cristiá?. Hai vocacións e profesións que requiren cualidades especiais, porque non todas as persoas somos aptas para todo. ¿É ese tamén o caso do cristianismo, é unha vocación?. Pois si, tamén para ser cristián cómpren determinadas cualidades. Imos destacar tres:
- confianza absoluta en Xesús, fiarse da súa persoa e da súa mensaxe, que non é máis que amalo e amar aos irmáns e ás irmás. Entramos entón nunha aventura perigosa e que ás veces a moit@s mesmo lles pode resultar ridícula: ¿a quen se lle ocorre lanzar as redes a pleno sol?, ¿a quen se lle ocorre pensar que as mulleres sexan iguais aos homes dentro da Igrexa?, ¿a quen se lle ocorre que os curas promovan e o que é peor, participen, en festivais parroquiais?, ¿a quen se lle ocorre non facer a xenuflexión?, ¿a quen se lle ocorre non cobrar estipendios ou non ter lampadarios?, ¿a quen se lle ocorre... Se sempre se fixo así!.
- fiarse de Xesús é descubrir a alguén polo que paga a pena apostar. Pero esa entrada de Xesús no noso propio terreo, alí onde estabamos segur@s: na nosa boa vida, nesta barca, nos nosos cartos, no noso catecismo, na nosa comodidade... ponnos en crise. Como Pedro estabamos afeit@s ao noso mar familiar e aos nosos traballos ben dominados e coñecidos... e El vén espertarnos da nosa rutina e do noso acomodamento.
- ir aos demais, saír ao seu encontro, levarlles algo deste descubrimento persoal, sacalos, coa nosa propia vida dos seus horizontes, ampliar a súa esperanza e acompañalos na súa tarefa de facer un mundo máis humano, máis xusto, máis fraterno. O seguimento de Xesús provoca, desde o aquí e agora, un novo presente, unha función, un servizo cara aos outr@s.
- ...CO SEGUIMENTO, NON COA IMITACIÓN...: Porque ser imitador supón copiar un modelo, non ter personalidade propia, non cuestionarnos nunca nada... Por iso, nós non queremos ser imitadores, senón que somos seguidores: porque nos identificamos coa persoa e coa mensaxe de Xesús de Nazaret, porque estamos segur@s de que paga a pena apostar por El, porque estamos dispost@s a seguir o seu camiño de amor, humildade e servizo... poñémonos en camiño desde a nosa liberdade e desde a nosa pluralidade. Deus chámanos ao seguimento, pero a súa é unha chamada persoal, porque cada persoa é diferente, porque os dons que Deus pousou nos nosos corazóns son diversos, porque en cada persoa intervén a súa propia liberdade... e porque grazas á nosa resposta positiva somos libres de verdade.
- ...DEIXANDO ATRÁS TODO: E para o seguimento de Cristo, ¿que é o que hai que deixar?. Durante moito tempo parecía que o que había que abandonar era todo o que fai agradable a vida: o amor, a festa, a familia, o sorriso, a diversión... pero así ademais de ser insoportable a nosa vida, presentamos a imaxe dun Deus sádico que se comprace no sufrimento das súas criaturas. Certamente, trátase de deixar atrás todo, pero todo o que estorba, o que é contrario ao mundo que queremos construír: a inxustiza, a ambición, o egoísmo, as ansias de poder, os silencios cómplices.... Asemade, hai que deixar atrás calquera cousa que supoña renuncia á propia dignidade da persoa, calquera xeito de escravitude: a intolerancia, os exclusivismos.... Pero paga a pena embarcarse neste proxecto no que a felicidade está asegurada. A que esperamos?.
Oración da comunidade
Señor, invítasnos a facer vida a túa mensaxe. Que saibamos responder á invitación que nos fas con alegría e convicción, por iso che dicimos:
QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA
- Pola Igrexa, comuñón de comunidades, para que saibamos co testemuño de tódolos seus membros ser pan e palabra, oración e compromiso, esixencia e fraternidade no medio do mundo do que formamos parte, Oremos.
QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA
- Polas comunidades das que formamos parte e coas que celebramos e compartimos a fe, que venzamos a tentación de converternos en grupos pechados, para abrirnos á comuñón con cantos con nós queren facer do mundo a casa de tod@s. Oremos.
QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA
- Por nós, para que nos comprometamos a non facer do Evanxeo algo teórico, senón o alento, a forza e a esperanza da nosa vida, e ser así testemuñas do que nos invitas a crer e vivir, Oremos.
QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA
Grazas por lembrarnos que só vivindo o que cremos estamos a responder a túa invitación. PXNS. Amén.
Reflexión
Quero aceptar o teu reto,
pero sinto na gorxa un nó apertado e non sei dicir nada.
Escoito a túa invitación,
pero non solto as miñas amarras e
non atino a zapar para ir a alta mar.
Eu quedo á beira,
porque é pequena a miña barca e son poucas as miñas forzas
para cruzar as augas.
Non poderei ser o teu amigo
se quedo na praia,
recibindo os bicos da tarde dourada?.
Pero.....non.
Vén ao meu bote,
desenvaíña a espada e corta, dun só golpe, as cordas que me atan.
CANTOS
- Entrada: Pedras vivas / Vinde axiña
- Lecturas: Seguirei os teus pasos
- Ofertorio: Eiquí están
Comuñón: Ide e pregoade/ Deixade esta terra
Comentarios