5 pascua 2010

DA ENFERMIDADE DE SERMOS DOUTRINALMENTE SEGUROS, RÍXIDOS E FRÍOS.... LÍBRANOS, SEÑOR!

SIGNO:
Seguimos co signo neste tempo de pascua: aspersión da comunidade e a renovación das promesas bautismais

PÓRTICO

Son moitas as persoas que gardan pedras no seu corazón. Si, son demasiados os conflitos que sacoden hoxe a nosa sociedade (políticos, económicos, sociais....) e que impiden entre nós unha convivencia pacífica. E para resolver estes conflitos, só hai dúas opcións: a do diálogo e o mutuo entendemento e a da violencia e o enfrontamento destrutor. Fronte desta cultura de violencia, o Resucitado invítanos, dun xeito especial neste tempo de Pascua, a promover a cultura da paz, que esixe buscar a eliminación das inxustizas sen introducir outras novas; que esixe diálogo social, promovendo actitudes de respecto e escoita, que esixe coherencia e verdade, sen dobres morais.

E no marco desta celebración, hoxe tamén celebramos a Pascua do Enfermo. A enfermidade plantéxanos dúbidas e, en ocasións, sentimos o silencio e a ausencia de Deus. Porén, El está aí, coma sempre, no centro da nosa vida. O aprezo e o agarimo cara ás persoas doentes é o mellor expoñente do noso amor na verdade. A práctica cristiá do amor é o sinal máis claro e evidente da nosa pertenza á Igrexa de Xesús. Porque unha sociedade avanza cara á paz cando renuncia a dogmatismos, buscando o achegamento de posturas e clarexando co diálogo as razóns enfrontadas. Oxalá que as palabras de Xesús que hoxe escoitaremos ("Déixovos a paz, dóuvos a miña paz"), resoen sempre no noso corazón.

O PERDÓN

Por ter posto cangas excesivas aos irmáns, sen ser o mesmo de esixentes con nós, SEÑOR, QUE NOS ERGAMOS E COMECEMOS DE NOVO.
Polas veces en que cremos que a nosa fe se reduce a unhas prácticas baleiras, porque somos incapaces de descubrirte a Ti nas demais persoas, CRISTO, QUE NOS ERGAMOS E COMECEMOS DE NOVO.
Porque, créndonos en posesión da verdade, no nome dunha falsa xustiza divina, as nosas palabras son ferintes e insultantes, o noso rostro é frío e duro; o noso corazón é insensible e de pedra, SEÑOR, QUE NOS ERGAMOS E COMECEMOS DE NOVO.

Remuíño

De acordo coa Igrexa, a Igrexa que somos tod@s: Unha das cousas que máis nos pode chamar a atención dos relatos do libro dos Feitos dos Apóstolos é que sempre falan de que as decisións as toman en común, ninguén decide polos outr@s. É dicir, discútenas, coméntanas, mostran o seu acordo ou a súa diferenza..., e ao final toman, entre tod@s, unha decisión. Isto vímolo escoitando desde hai varios domingos. Ben, pois se contrastamos esta maneira de facer das primeiras comunidades coa nosa, ben seguro que descubrimos moitas e palpables diferenzas. Así, onde eles poñen diálogo nos poñemos, sexan uns ou sexan outros (curas/bispos ou segrares ) ben imposición ben silencio ou despreocupación. E se uns non nos dan oportunidades de manifestarnos, aportar, colaborar no desenvolvemento das nosas comunidades, da Igrexa; outros tampouco facemos moito para ocupar o lugar e responsabilidade que nos corresponde; por pedir que se nos trate como adult@s e non coma nenos aos que se lles coida de xeito paternalista; por facer fincapé en que se nos respecte e trate como membros do pobo de Deus. Deste xeito, uns e outros, acabamos indo cada un polo seu lado, sen esforzarnos por buscar camiños comúns e tarefas comunitarias. E quen sae perdendo sempre é a Igrexa, a comunidade que Xesús quixo e puxo en camiño. Canto necesitamos volvernos ás páxinas do libro dos Feitos para poñernos as pilas e comezar a actuar como cristiáns adultos, maduros e sempre preocupados por vivir, non aparentar, a mensaxe do Reino!.
Ser adultos, sabendo aledarnos da confianza que pos en nós: Ser adultos, entón, vainos supor que nós tomemos en serio o ser crentes e membros da Igrexa, pero tamén responder con responsabilidade ás esixencias que isto supón: testemuñar coa vida e feitos que de verdade a fe vai enchendo e dando sentido ás nosas accións, á vez que dá contido tamén ás nosas actitudes e comportamentos. Ser tratados como adultos non ha ser entón unha excepción, senón un xeito cotián de sentírmonos cristiáns, e isto sen caer na tentación do clericalismo, é dicir, de que os curas falen pola nosa boca. Non, non teñen que falar nin os curas, nin os bispos nin o papa, senón Xesucristo. Así o entenderon os primeiros cristiáns e así somos invitados a entendelo nós.
Superar o inmobilismo: erguédevos que nos imos de aquí:
Espertar a esta responsabilidade lévanos tamén a desinstalarnos, a superar a rutina do sempre foi así; a pasividade do non facer nada; a comodidade de que o fagan os outros; a nostalxia de que os tempos pasados foron idílicos, bucólicos e polo tanto mellores: o inmobilismo de quen se sente cómodo e vive a fe como unha relación mercantil na que a ti danche a ti limítaste a pagar o consumido, pero non se vive e sente como un compromiso no que estou inmerso e me sinto implicado xunto con outras moitas persoas. Construír o Reino, camiñar coa Igrexa é tarefa de tod@s, ninguén debe quedarse fóra. Espertemos do sono e, como nos di hoxe a Palabra: "erguédevos que nos imos da aquí". A nosa tarefa está en evanxelizar co noso testemuño e a nosa palabra no medio do mundo, non dentro das igrexas. Iso é o fácil, a gran tentación. Superémola.

RENOVACIÓN DAS PROMESAS BAUTISMAIS

(A poder ser, desde a fonte bautismal)

Renovamos agora as promesas que o día do noso bautismo fixeron por nós os nosos pais e padriños. Sentímonos comunidade viva que se reúne para escoitar a palabra, repartir o pan e renovar a súa esperanza. Por iso, pregúntovos:

Credes no Deus da luz e da auga, que ilumina o noso camiño, limpa canto nos luxa e renova a nosa confianza nel; que é Pai que nos agarima co seu amor, e nos acompaña coa súa presenza?. Si, creo.
Credes en Xesucristo, o seu Fillo, que, enviado polo Pai, pasou polo mundo facendo o ben, compartindo tristezas e ledicias, que se erixiu na voz dos sen voz, no defensor dos pobres e excluídos, e que desde o amor nos deixou as benaventuranzas como camiño a percorrer por cantos nos chamamos seguidores seus?. Si, creo.
Credes no Espírito Santo, fonte de vida e presenza viva que vai actuando na nosa vida, enfortecendo as nosas comunidades e invitándonos a non deixarnos levar da desgana e do derrotismo?. Si, creo.
Credes na Igrexa, comunidade nacida en Pentecostes e que ao longo de dous mil anos, non sen dificultades, e caendo moitas veces na escuridade, ten desenvolvido no medio do mundo a misión recibida de Xesús, que a envía a anunciar a súa Boa Nova, sendo a súa man, o seu corazón e a súa voz?. Si, creo.
Credes na esperanza da resurrección, que compartimos e actualizamos en cada celebración, facendo presenza viva de Deus entre nós, o Deus que nos invita a ser construtores do Reino, no aquí a agora do noso tempo, e nos abre á plenitude do encontro con El e para sempre, onde compartiremos en totalidade a esperanza que nos leva a vencer a morte?. Si, creo

Oración da comunidade

Como a comunidade de Xerusalén, tamén nós nos xuntamos para deixarnos levar do sopro do Espírito, que é un sopro de liberación e non de imposición e sometemento, para poñer nas túas mans a nosa vida e dicirche: