Ir al contenido principal

Domingo 12 TO

Non oias simplemente. Aprende tamén a escoitar, porque só así saberemos dicir quen é El. Abride os ollos, movede os pés!!


 

Pórtico

    Cada día é maior o número de xente que se esforza por buscar as súas raíces, saber de onde xurde a súa identidade, coñecer a súa propia cultura e lingua… é dicir non esquecer que a memoria histórica, persoal e colectiva, é fundamental. Pois se no noso ámbito de cidadáns é importante non esquecer de onde vimos e onde estamos, moito máis importante, fundamental teriamos que dicir, é cando nos referimos ao mundo da fe, a canto se refire ás conviccións persoais; esas conviccións que van modulando e configurando a nosa vida. Tamén a nós Xesús nos fai a pregunta, nada retórica por certo, como lla fixo aos seus discípulos: e vós, quen dicides que son?. E para respondela xa non nos valen as respostas que lle temos escoitado a outros, non, o que nos pide Xesús a cada un de nós é o esforzo por pararnos a pensar e responder de xeito persoal a esta pregunta. Noutro tempo valía o que dixera o cura, o bispo, a nai, o pai, o mestre… e, inda que non se entendera, diciamos o que escoitaramos. Hoxe xa non vale ser cristiáns de orella, senón de convicción persoal. Para ti que estás hoxe nesta celebración, quen é Xesús de Nazaret?. De que maneira vai encamiñando e dando forma á túa vida?.

    Da resposta que deamos, sairá poder entender e vivir a fe como un gozo e unha alegría cheas de esperanza, ou simplemente coa rutina de quen repite cousas que viu facer a outros, pero non sabe por que as fai nin que lle aportan. Baixemos da burra e comecemos a camiñar a pé.


 

O PERDÓN

  • Porque dedicamos pouco tempo a pensar sobre canto nos aporta e enriquece persoalmente a fe, SEÑOR, REVÍSTENOS DA TÚA ESPERANZA.
  • Porque demasiadas veces esquecemos que só debemos ser de Cristo, non do cura, do bispo ou do papa…CRISTO, REVÍSTENOS DA TÚA ESPERANZA.
  • Porque escoitar a túa Palabra, vivila e celebrala, non se converte para nós non nunha experiencia de liberación, senón en costume, tradición e rutina, SEÑOR,REVÍSTENOS DA TÚA ESPERANZA.


     

REMUÍÑO

Neste momento na sociedade hai unha tendencia a crear "grupitos" que fan que se viva a súa pertenza de xeito pechado, case sectario, o que leva a tomar actitudes violentas cando alguén cuestiona o grupo ou a algún dos seus membros. Isto pasa no fútbol, nos sindicatos, na política, na educación, no traballo… e tamén, non podía, tristemente, ser de outro xeito, na Igrexa. E iso que Xesús se algo nos deixou claro, e se esforzou por converterse en exemplo, foi en insistir que as divisións non son boas, que os enfrontamentos desgastan e non levan a ningún sitio, que as divisións só crean resentimento, que… pero polo que se ve non lle fixemos moito caso. Porén, as lecturas de hoxe volven insistir en que o camiño non é a división, senón o traballar xuntos, o buscar entre todos as solucións, en que o botar uns contra os outros, fainos perder enerxías e esquecer que é o fundamental. E do mesmo xeito que Paulo llo dicía aos cristiáns de Galacia, aos gálatas, nolo di tamén a nós: non somos nin deste papa nin daquel; nin deste bispo nin do outro, nin desta diocese nin daquela outra, nin desta parroquia nin daquela… somos de Cristo. E isto nós, ás veces, mesmo, moitas veces, esquecémolo.


 

A nosa tarefa, entón, ha consistir en superar as divisións aprendendo a descubrir o positivo da pluralidade, de non ser iguais nin de facer todos o mesmo. Os cristiáns non somos fotocopias de ninguén; pero esa enriquecedora diferenza entre nós, ten que valer non para separarnos e dividirnos, senón para unirnos máis. Non é na división, senón no comunitario, na comuñón, onde se pode descubrir e camiñar no amor. O amor ao que tantas veces Xesús se ten referido coa súa maneira de falar e actuar. Non debemos confundir a necesaria pluralidade coa existencia de grupos pechados, individualistas e excluíntes dentro da Igrexa. Superar divisións non é mirar para outro lado ou pensar que facendo o que a cada un se lle ocorre é actuar con liberdade. Non nos enganemos, a liberdade da que nos fala Xesús, é aquela que sabe respectar, pero que leva a clarificar as opcións que un toma e a asumir as consecuencias desas opcións. Pluralidade sempre, divisións nunca. Pluralidade sempre, confusión nunca.


 

O que os outros digan non ha esquecerse, pero iso non supón que teñan razón: somos seguidores de Cristo, o Mesías, e isto ábrenos un camiño distinto, novo, disposto sempre a acoller, pero sabendo que confesar a fe Nel lévanos a entender as consecuencias desta confesión dun xeito diferente ao que pidan facelo outros credos. Xesús, o que naceu, viviu e morreu, o que nos deixou a tarefa de construír o Reino, o que sabía escoitar, pero tamén sabía diferenciar entre o moito que escoitaba, invítanos a facer o mesmo. Pero se non sabemos quen e como é El, como imos seguilo?. Se non o coñecemos, como imos confesar a fe Nel e na súa mensaxe?. Se só nos limitamos a ser cristiáns de frigorífico; é dicir, que sacamos a nosa fe do conxelador -onde estivo conxelada o resto do ano- polas festas, cando hai procesión, o día que hai enterro… dificilmente poderemos responder como respondeu Pedro. Máis ben todo o contrario. E neste momento no que son tan necesarias as explicacións que fagan entender a cantos non cren e nos ven, cal é a razón que nos leva a seguir e non abandonar, é moi importante formarnos. E non hai formación sen tempo, non hai formación sen reflexión, non hai formación sen lectura e diálogo compartido do que se leu. É verdade que isto cámbianos a perspectiva, polo que a moitos xa non lles vai interesar, que xa lle chega tarde, que non van estar dispostos a concederlle a Deus máis tempo que a media hora da celebración do domingo. Pero a cantos non pensamos así, a cantos non queremos vivir unha fe conxelada, senón viva, aos que nos gusta entender para logo explicar a quen non sabe e pregunta, inda é tempo de comezar; ou de seguir se xa temos comezado, e entendamos que temos que ser testemuñas no medio do mundo, co noso xeito de facer as cousas e tratar aos demais, do Deus ao que recoñecemos como Mesías. A Xesús. Mestres seica hai moitos, pero o que nos faltan son testemuñas, e somos nós os chamados a selo.


 

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Orar é querer compartir con Deus a nosa vida. Nesta confianza presentamos xuntos a nosa oración e dicimos:

QUE BUSQUEMOS A UNIÓN E SUPREMOS AS DIVISIÓNS

  • Por unha Igrexa sempre plural e libre, pero que non esqueza nin renuncie á súa responsabilidade de acompañar, orientar e educar, Oremos.

QUE BUSQUEMOS A UNIÓN E SUPEREMOS AS DIVISIÓNS.

  • Por unhas parroquias cada vez máis vivas, participativas e plurais, nas que non sexa o enfrontamento, senón o traballo común, o que as una, Oremos.

QUE BUSQUEMOS A UNIÓN E SUPEREMOS AS DIVISIÓNS.

    Por cada un e cada unha de nós, para que nos esforcemos por ser cristiáns non de orella, senón de vida; e busquemos momentos e grupos nos que poidamos coñecer mellor a mensaxe de Xesús e renovar a nosa fe, para así vivila con gozo e esperanza cada día, Oremos.

QUE BUSQUEMOS A UNIÓN E SUPEREMOS AS DIVISIÓNS.

Na sinxeleza de quen se sabe necesitado da túa compaña, poñemos hoxe por riba do altar esta oración comunitaria. Nela mostramos as nosas preocupacións, tamén o noso desexo de ser máis libres e fieis á túa mensaxe, neste sempre difícil camiño da vida. PXNS. Amén.


 

PARA A REFLEXIÓN

Aquí estamos, Señor Xesús:

xuntos na túa búsquea.

Aquí estamos co corazón buscando a liberdade.

Aquí estamos, Señor, xuntos como amigos. Xuntos.

Danos a forza de camiñar xuntos.

Danos a alegría de sabérmonos unidos.

Danos o gozo do irmán do lado.    

Danos a paz dos que buscan en grupo.

Camiñamos cara Ti, subimos cansados a túa montaña.

Sabemos que a ascensión é dura, pero a comunidade ampáranos.

Sabemos que Ti estás aquí, e alá enriba.

Sabemos que nos tendes a man.

Sabemos que paga a pena collela, subir e atoparte.


 

CANTOS


 

ENTRADA: Unha parroquia nova

LECTURAS: Amóstranos Señor os camiños da vida (rezase o Salmo e cántase)

OFERTORIO: Cantádelle ao Señor unha cantiga nova

COMUÑÓN: Camiñando polo vida

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel