Ir al contenido principal

Catro candeas de Advento


CATRO CANDEAS ACENDIDAS PARA UNHA IGREXA COMPROMETIDA E XERADORA DE ESPERANZA

Ao comezo do tempo de Advento volvemos poñernos en camiño cara ao Nadal. O Nadal no que Deus vén para quedarse e facerse compañeiro no camiñar; un camiñar que non está a ser nada doado, senón mais ben cheo de atrancos, dificultades e desilusións. Nesta situación, os católicos, seguimos querendo aportar esperanza, xerar encontro, superar individualismos, unir experiencias que posibiliten facer ese camiño en comunidade, non para quitarlle dureza, que a ten e a seguirá tendo, senón para sentir o corazón solidario de quen considera que a comunidade alenta, escoita, acompaña e axuda. Neste Advento, cando sentimos o gozo de celebrar os cincuenta anos do comezo do Concilio Vaticano II, e desenvolvendo as iniciativas que desde este acontecemento van facendo que este Ano da Fe sexa un tempo de presenza viva e anuncio gozoso de que o Evanxeo segue a ter actualidade; queremos que a Palabra viva e sempre renovada enchoupe a nosa sociedade aberta, plural e necesitada sempre de solidariedade. A solidariedade á que nos chama a fe que compartimos, e desde a que queremos agasallar aos irmáns que esperan de nós unha palabra de ánimo, un compromiso de desprendemento do que temos para compartilo con quen non ten; un testemuño crible de que testemuñamos coa nosa vida que Deus non só non nos deixa, senón que nos aprema para que o fagamos presente a través do noso actuar honesto, participativo, democrático e sempre respectuoso coa igualdade e a diferenza. 
 
Advento, porque é tempo de desprendernos do zurrón que tan cheo temos de egoísmo, envexa, humillación dos máis débiles, soberbia do noso actuar, inxustiza e o desinterese cara quen nos pedía axuda; para  comezar a tecer un novo zurrón que non nos faga impasibles diante da situación que vivimos, e nos leve a meter dentro del todo aquilo ao que nos vai invitando o Evanxeo de quen nace pobre e necesitado de todo. Aquel que valora o compartir e nos chama a non deixar que agrome en nós a desesperanza e o pensamento que afirma que todo está perdido e non queda máis que deixármonos ir cara ao desastre. Para os que non estamos dispostos a deixarnos abater, a luz das candeas do Advento quere ser signo de que non é de xeonllos como podemos facerlle fronte aos problemas e dificultades, senón de pé, camiñando xunt@s e sempre dispostos a poñerlle creatividade e imaxinación ao pensamento líquido dos que insisten, unha e outra vez, en que as cousas son así e non poden ser de outro xeito.

E para que canto vimos dicindo sexa un pouco máis visible, ao longo destas catro semanas de Advento que nos invitan a preparar a chegada do Nadal como tempo de renovación, mesa compartida e berce solidario, queremos significalo propoñendo que ao longo das próximas catro semanas vaiamos acendendo, cada domingo, unha candea que nos lembre non só os cincuenta anos do inicio do Concilio Vaticano II, senón que o que alí se discutiu, traballou e puxo en marcha: a renovación da Igrexa e a súa necesidade de diálogo permanente, igualitario, maduro e adulto co mundo non o esquezamos; ao contrario, que fagamos memoria activa daquel feito, de todo canto aportou para que a Igrexa fose máis Pobo de Deus en camiño; que se nutre continuamente da fonte da Palabra; gozosa de celebralo en comunidade e aberta a entenderse, dialogando, cun mundo en cambio.

Sendo estas as catro claves nas que descorreu o Concilio hai cincuenta anos, cada domingo de Advento acenderemos, real ou simbolicamente -debuxándoas- unha candea co nome dunha das catro Constitucións deste fito tan importante da Igrexa de Xesús. Así, o primeiro domingo colocaremos a candea da LUMEN GENTIUM, o segundo a da SACROSANCTUM CONCILIUM, o terceiro o da DEI VERBUM e o cuarto a da GAUDIUM et SPES. Deste xeito aproveitaremos, ao longo de cada un dos domingos de Advento, desde a Palabra proclamada e buscando encarnala na vida, para coñecer ou lembrar que foi, que significou e como segue a ter vixencia, forza e actualidade canto alí se traballou para facer da Igrexa de Xesús luz e esperanza para as xentes, principalmente para as xentes de boa vontade, como nos diría o sempre recordado Papa Xoán XXIII, impulsor de que o Concilio se celebrase; pois só na renovación, actualizada e permanente, é posible que o aire sega a entrar na Igrexa, impedindo que as termitas a destrúan.

Que este tempo de Advento, sexa un verdadeiro “aggiornamento“ –renovación– para as nosas vidas e o noso compromiso de ser luz sempre acendida no medio do mundo.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel