Ir al contenido principal

Cristo Rei

DESPOIS DE TANTO TEMPO, AÍNDA SEGUIMOS DESCOLOCAD@S POLA SÚA REALEZA: UN REINADO PARA E DENDE O SERVIZO

PÓRTICO
Resulta irónico que neste momento socialmente tan difícil que estamos a vivir, falemos de reinado de Deus. Porén, se nos fixamos nas palabras que acompañan o participio reinado, darémonos conta de que ao que nos referimos non é a unha cuestión física (un territorio), nin tampouco unha cuestión política (a institución de goberno dun país). Non, ao que nos referimos, coas palabras xustiza e paz, é a dous dos grandes valores que sempre foron unidos ao actuar e predicar de Xesús. Por iso o seu reinado baséase na realización daquelas actitudes que conformen a defensa do ser humano e a construción de comunidades humanas asentadas sobre os valores que fan que as persoas, e non os resultados nin os intereses, sexan o primeiro e o principal. E iso é o que hoxe os cristiáns e as cristiás de todo o mundo celebramos, reuníndonos para compartir a fe e participar das nosas celebracións, ao dicir que hoxe é o domingo de Cristo Rei. Só se tomamos en serio esta maneira de facer as cousas, lograremos ser no mundo testemuñas daquel en quen cremos, á vez que, ese xeito de actuar, encherá a nosa vida de sentido e felicidade.
    Unámonos logo nesta celebración para que canto aquí vivamos nos dea azos para ser persoas activas e construtoras dunha sociedade rexida polo compromiso de non aplastar nunca ás persoas, imaxe e semellanza do Deus amor.

O PERDÓN
Para que tomemos en serio a invitación de ser sempre favorecedores de paz e xustiza, SEÑOR, QUE O TEU REINADO ALENTE A NOSA VIDA.
Para que nestes momentos tan difíciles e duros, nos que crece a sensación de desesperanza, saibamos dar razón da nosa esperanza, CRISTO, QUE O TEU REINADO ALENTE A NOSA VIDA.
Para que na nosa vida persoal non deixemos que aniñe a sensación de impotencia nin as actitudes violentas, SEÑOR, QUE O TEU REINADO ALENTE A NOSA VIDA.

REMUÍÑO
Celebramos hoxe a festa de Cristo Rei, que pecha o ano litúrxico. Xesús acepta o cualificativo de Rei cun sentido totalmente distinto ao dos romanos e xudeus. Para os romanos, rei era sinónimo de emperador ou xefe, con todos os poderes. Para os xudeus, o Mesías era o rei esperado que instauraría o reino de Israel. Porén, a realeza de Xesús responde ao proxecto de Deus sobre as persoas e a sociedade, no que o rei é defensor do pobo, o que imparte xustiza e defende aos débiles.
    Por iso Xesús é rei ao longo do evanxeo, porque alimenta aos pobres, cura aos enfermos, practica o servizo, rexeita o dominio e a violencia, dá testemuño da verdade, implanta xustiza e entrégase ata o final pola causa do Reino. Inverte así os valores da súa sociedade... e tamén da nosa. Temos que recoñecer e aceptar, dunha vez por todas, que o Reinado de Cristo non é un reinado etéreo, senón que é unha realidade que quere conseguir a transformación radical do mundo. Cristo é un Rei Liberador, porque nos libera de todo aquilo que nos impide ser realmente persoas:

Fronte ao afán consumista que nos desvela e nos impide vivir, Xesús lémbranos que os ricos xa recibiron o seu consolo, que quen pon o valor da súa vida no que posúe é un insensato. A persoa vale por si mesma, pero se se ata ás cousas que se pagan, o seu prezo serán os cartos.
Fronte das estruturas que tentan reducir ás persoas a un produto en serie, Xesús deixa ben claro que leis e estruturas están ao servizo da persoa e non ao contrario. O testemuño evanxélico non se dá a base dunha boa organización; o Espírito e a liberdade, non as leis, son a base da nosa actuación.
Fronte aos prexuízos que destrúen a paz das persoas, Xesús non ten inconvinte en comer con publicanos e pecadores, sen facer caso das críticas “dos bos”, en falar cos samaritanos, ou cos estranxeiros e en tratar con naturalidade ás mulleres.
Fronte á violencia, que sementa sangue na xeografía do noso mundo, Xesús propón a liberdade daquel que é quen de romper a espiral de violencia, que nunca remata, e devolve ben por mal. A xenreira e a violencia son escravitudes das persoas.
Fronte ao medo, que nos paraliza e nos converte en monicreques, Xesús propón a liberdade do amor: nin medo a Deus, porque é Pai-Nai; nin medo ás persoas, porque son irmáns e irmás. Non ter medo a nada, confiando en Deus, que dirixe a historia cara á súa plenitude.
Fronte á escravitude de buscar o éxito doado, tan de moda no noso tempo, Xesús propón buscar o único éxito que paga a pena: o do Reino de Deus. Diante da posibilidade de converter pedras en pan, Xesús recorda que non só de pan vivimos, senón da Palabra de Deus.
Fronte a escravitude do mal, Xesús preséntase coma o liberador que trae o Reino do ben e que nos encarga a nós, seguidores e seguidoras súas, a posibilidade de facer o ben: pecado, enfermidades, demos, soidades... de todo iso vémonos libres se entendemos que a relixión é unha proposta que dá sentido á vida.
Fronte á escravitude de ver o mundo sen futuro, sen saída, nós afirmamos que Xesús xa deu comezo a un mundo novo no que non haberá loito, nin choros, nin dor.

    Xesús é o liberador soberano e universal; o seu Reino é un Reino de liberdade e vida. Nós, os seus discípulos, non podemos reducir a súa misión, a súa tarefa, a súa mensaxe, a un simple culto externo; somos responsables de espallar a Boa Nova e de traballar por facer presente o seu Reino de amor no mundo de hoxe, aquí e agora. Con frecuencia, a frase “o meu reino non é deste mundo”, que vimos de escoitar no evanxeo de hoxe, serviu para reforzar unha visión do cristianismo espiritualista, coma se fose unha relixión que non debe preocuparse polas cousas deste mundo. Moitos cristiáns pensan, de xeito erróneo, que canto máis entregado se vive á tarefa do Reino, menos deben comprometerse en asuntos sociais, económicos ou políticos. Porén, a frase que pronuncia Xesús comporta unha distancia e unha ruptura, pero non entre o relixioso e o temporal, senón entre a dominación e o servizo. O Reino de Xesús non é un reino de arbitrariedade, privilexios e dominación, senón un reino de xustiza e de servizo que estamos chamad@s a facer medrar no medio das persoas, das institucións, da sociedade enteira.
    A sentencia “o meu reino non é deste mundo”, non debe levarnos á despreocupación e á evasión, senón ao incorformismo. Unha igrexa preocupada por non ser deste mundo deberá estar atenta a tomar distancia dos poderes influentes e a non caer na falsa ilusión de enfortecer o reino de Cristo con diplomacia, poder, cartos... Pero, ao mesmo tempo, se quere estar no mundo, coma Xesús, deberá asumir que “Onde estea a persoa sufrindo dor, inxustiza, pobreza ou violencia, alí debe estar a voz da Igrexa, a nosa voz”. Oxalá sexa así.

ORACIÓN DA COMUNIDADE
Diante de Ti, Señor, mostramos as nosas angueiras, tamén as nosas frustracións, sabendo que a pesares de todo non nos deixas da túa man. Por iso dicimos:
GRAZAS POLO TEU REINADO DE AMOR
Para que, como Igrexa en camiño que somos, nunca cansemos de confiar uns nos outros, e así unindo esforzos vaimos facendo posible e visible o teu reinado no aquí do noso tempo, OREMOS.
GRAZAS POLO TEU REINADO DE AMOR
Para que aprendamos a sementar nas nosas parroquias valores que levan a non esquecer que as persoas querémonos polo que somos, fillas de Deus, e non polo que temos ou o poder do que dispoñamos, OREMOS.
GRAZAS POLO TEU REINADO DE AMOR
Para que non nos deixemos vencer polas dificultades que neste momento estamos a vivir e que levan a moitas persoas ao desespero; o que pide de nós espertar do sono que diminúe a forza da fe para afrontar as dificultades sen deixarse vencer pola desesperanza, OREMOS.
GRAZAS POLO TEU REINADO DE AMOR
No día contra a violencia de xénero, queremos ter presentes na nosa oración dun xeito especial a todas aquelas mulleres asustadas, reprimidas, esquecidas, abatidas, maltratadas física e psicoloxicamente; para que nunca calemos diante destas situacións, pois sementar o Reino esixe de nós igualdade, xustiza e fraternidade, OREMOS.
GRAZAS POLO TEU REINADO DE AMOR
Grazas, Señor, porque o teu reinado de amor, paz e xustiza é unha mostra máis de que é posible crer nun mundo marcado pola fraternidade e non polos mercaderes que todo o compran e o venden. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN
Non pedimos nada Señor, ben sabes que non che pedimos nada.
Non che pedimos que nos abras as portas do teu ceo,
porque de Ti para nós sempre están abertas.
Non che pedimos que nos libres de nada nin de ninguén,
porque sería dubidar da fidelidade que sempre nos tes.
Ti estás totalmente por nós, e nós queremos atoparnos vivindo en Ti.
Nós só queremos vivir á sombra do teu corazón e da túa palabra,
en harmonía coa túa vontade salvadora,
Abertos á túa voz espallada polo mundo,
pola terra, pola xente, polos pobres.
E máis nada.
Nós, Señor, non che pedimos nada.
(Manolo Regal, Chorimas, 59)
CANTOS
ENTRADA: Que ledicia a miña
LECTURAS. Veña o teu Reino
OFERTORIO: Déixate querer
COMUÑÓN: Acharte presente na vida

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel