Ir al contenido principal

Domingo de Ramos


FÓRA DO TEMPLO
SAÚDO
PÓRTICO
PROCLAMACIÓN DA PALABRA (Is. 50, 4-7)
CANTO: AS TÚAS PALABRAS SON ESPÍRITO E VIDA
BENDICIÓN DOS RAMOS
CANTO PROCESIONAL: CAMIÑAREI NA PRESENZA DO SEÑOR

DENTRO DO TEMPLO








OFERTORIO: NA NOSA TERRA

PAZ: QUE VEÑA A PAZ

BENDICIÓN

BALEIREMOS COS COLECTORES PARA ENTRAR GOZOSOS NO CAMIÑO DA ESPERANZA

 

(Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos).

SAÚDO


Quen preside: A paz, o ben e máis a xustiza de quen pasou polo mundo facendo o ben, estean con todas/os vós.

PÓRTICO


            A celebración de hoxe, na que bendiciremos os ramos que levamos nas nosas mans, está chea de simboloxía. Bendicimos aquí fóra, camiñamos ata o templo, acompañamos a procesión con cantos de gloria e aleluia. Todos estes sinais vannos indicando que chegar á pascua esixe sempre poñerse en camiño, que non é doado, que supón esforzo e non poucas dificultades. Como lle ocorreu a Xesús. Malia non ser doado, non perdemos o sorriso, porque querer estar na liña de saída é xa expresión de confianza, de convicción, de esperanza, por superar os atrancos e dificultades. Ademais, non imos solos, senón que camiñamos de xeito comunitario, termando uns de outros, buscando compartir o que nos une, preocupándonos de axudar a camiñar a cantos temos ao lado. Que mellor sinal ca este para abrir comunitariamente este percorrido no que somos invitados a gozar participando, colaborando e facendo persoalmente esta andaina que levou a Xesús da Xerusalén que o acollía á Xerusalén que mostra o seu asombro por ter resucitado; sen esquecer a Xerusalén que o condena a morrer na cruz, e con ela a cantos son vítimas da incomprensión e da ansia de dominio dos poderosos.

Que esta bendición non quede só nos ramos, senón que a acollamos en nós para sentir a presenza de Xesús na nosa vida, e coma El, consigamos chegar á resurrección que deixa atrás a crise, o engano e a insolidariedade.

PROCLAMACION DA PALABRA (Is. 50, 4-7)


PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS

O Señor Deus concedeume lingua de discípulo para saber instruír ao cansado cunha palabra que o anime cada mañá.

El espreguiza pola mañá o meu oído para escoitar coma discípulo.

O Señor Iavé abriu o meu oído, e eu non me rebelei, non me botei para atrás.

Ofrecín o lombo aos que me azoutaban, e a miña cara aos que me arrincaban a barba. Non escondín a miña cara dos insultos e das cuspiñadas.

Pero o Señor axudarame, por isto non me sinto avergonzado, e poño a miña cara coma un diamante, pois sei que non me avergonzarei.

PALABRA DO SEÑOR

 

CANTO:


AS TÚAS PALABRAS, SEÑOR, SON ESPÍRITO E VIDA

BENDICIÓN DOS RAMOS


         En cada unha das nosas parroquias, Señor, queremos acollerte con alegría e espírito de festa. Ofrecémosche ramos e palmas, para agradecer a túa presenza e facerche un sitio entre nós. Queremos que te sintas a gusto ao noso lado e coa túa forza ser luz de xustiza e compromiso de amor para os demais. A bendición + que agora realizamos sobre estes ramos e estas palmas no teu nome, lévanos a sentirte como compañeiro nesta viaxe de estar presentes no mundo para dar testemuño da túa mensaxe de vida e esperanza. P.X.N.S. Amén.

CANTO PROCESIONAL:


CAMIÑAREI NA PRESENZA DO SEÑOR

 

--------------------------DENTRO DO TEMPLO------------------------------

O PERDÓN


v Para que botemos ao colector esas actitudes e comportamentos que por estar tan asentados en nós, resístense a abandonarnos, SEÑOR, QUE NON NOS SOLTEMOS DA TÚA MAN.

v Para que tomemos o camiño que nos leva a recoñecernos necesitados de cambio e renovación, CRISTO, QUE NON NOS SOLTEMOS DA TÚA MAN.

v Para que non poñamos desculpas nin atrancos á participación na Semana Santa, e a vivamos coma unha experiencia de fe persoal e comunitaria, SEÑOR, QUE NON NOS SOLTEMOS DA TÚA MAN.

GLORIA


ORACIÓN COLECTA


PROCLAMACION DA PAIXÓN SEGUNDO LUCAS


 

PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESÚS CRISTO SEGUNDO LUCAS

 

  C- Cando chegou a hora, púxose Xesús á mesa cos seus apóstolos. Díxolles:

  + ‑ ¡Moito levo desexado comer esta Pascua convosco antes de eu padecer!. Porque vos digo que xa non a volverei comer ata que chegue o seu cumprimento no Reino de Deus.

  C - E collendo unha copa, deu grazas e dixo:

  + ‑ Tomade e repartídea entre vós, pois asegúrovos que non volverei beber do produto da viña ata que chegue o Reino de Deus.

  C- E collendo pan, deu grazas, partiuno e déullelo, dicindo:

  + ‑ Este é o meu corpo, que se entrega por vós; facede isto en memoria de min.

  C - E despois de cear, fixo o mesmo coa copa, dicindo:

  + ‑ Esta copa é a Nova Alianza, selada co meu sangue, que se verte por vós.

Pero mirade o que vos digo: a man do que me entrega está aquí, sobre a mesa, a carón meu. Porque o Fillo do Home vaise, conforme o determinado; pero ¡ai daquel que o entrega!.

  C- Entón empezaron a discutir entre eles, sobre quen podería ser o que ía facer iso.

Armouse tamén unha discusión entre eles sobre a quen deles debían considerar máis importante. Pero el díxolles:

  + ‑ Os reis dos xentís asobállanos, e os tiranos fanse chamar benfeitores. Pero vós non fagades iso; non: que o maior entre vós sexa coma o máis pequeno, e o que goberna, coma quen serve. Pois, ¿quen é máis importante, o que está á mesa ou quen o serve? ¿Acaso non é o que está na mesa? Pero eu ando entre vós coma quen serve.

Pois vós sodes os que quedastes comigo nas miñas probas. E, coma o meu pai o dispuxo para min, así eu teño disposto para vós un reino, para que, cando eu sexa rei, comades e bebades na miña mesa, e sentedes en tronos para xulgar as doce tribos de Israel.

¡Simón, Simón, mira que Satanás vos reclamou para vos peneirar coma o trigo!. Pero eu roguei por ti, para que a túa fe non falle; e ti, ao que te arrepintas, debes confirmar os teus irmáns.

  C - Díxolle el:

  P- Señor, estou disposto a ir á cadea e á morte contigo.

Respondeulle Xesús:

  + ‑ Ten por seguro que hoxe, antes de que o galo cante, negarás tres veces que me coñeces.

  C -E logo preguntoulles a todos:

  + ‑Cando vos mandei sen bolsa, alforxas e calzado, ¿sentistes falta de algo?

  C - Eles responderon:

  P ‑ De nada.

  C- El continuou:

  + ‑ Pois agora quen teña unha bolsa, que a colla e que colla tamén unha alforxa; e quen non teña espada, que venda o seu manto e que merque unha. Porque vos aseguro que é preciso que se cumpra en min aquilo que está escrito: "Foi contado entre os malfeitores". E o tocante a min vaise cumprir.

  C - Eles dixéronlle:

  + ‑ Señor, temos aquí dúas espadas.

  C - Contestoulles:

  + ‑ Basta. Xa está ben.

  C - Despois de saír, foise como facía sempre ao Monte das Oliveiras, seguido dos seus discípulos. Cando chegaron ao sitio, díxolles:

  + ‑ Rogade que non caiades na tentación.

  C - E arredándose deles, coma un tiro de pedra, púxose a rogar axeonllado:

  + ‑ Meu Pai, se queres, arreda de min este cáliz. Pero que non se faga a miña vontade, senón a túa.

  C - E un anxo do ceo aparecéuselle para confortalo. E cheo de angustia, pregaba con máis teima aínda, mentres suaba coma pingas de sangue que esvaraban ata o chan.

Erguéndose da oración, volveu onda os discípulos e atopounos durmidos por mor da tristeza. Díxolles:

  + ‑ ¿Como é que estades a durmir?. Erguédevos e rogade, para que non caiades na tentación.

  C - Estaba aínda falando, cando apareceu xente; á fronte deles viña o chamado Xudas, un dos Doce; e achegouse a Xesús, para lle dar un bico. Pero Xesús díxolle:

  + ‑ Xudas, ¿cun bico entregas o Fillo do Home?

  C - Entón os seus acompañantes, decatándose do que pasaba, preguntáronlle:

  P - Señor, ¿sacamos as espadas?

  C - E un deles feriu ó criado do Sumo Sacerdote, rabenándolle a orella dereita.

Pero Xesús díxolle:

  + ‑ Deixádeos facer.

 C - E tocándolle a orella, sandoulla.

Entón díxolles aos que viñan contra el, sumos sacerdotes, oficiais da garda do templo e anciáns:

 + ‑ Viñéstesme prender con paus e espadas, coma se fose un bandido. Pero eu estiven a diario convosco no templo, e non me puxestes as mans enriba. Ben: esta é a vosa hora, e o poder das tebras.

 C - Prendérono e levárono á casa do Sumo Sacerdote. Pedro seguíao de lonxe. Prenderon lume no medio do patio, e sentaron arredor; e Pedro sentou tamén no medio deles. Pero unha criada, viuno sentado a carón do lume, cravou os ollos nel e dixo:

 P ‑ Este tamén andaba con el.

 C - El negouno dicindo:

 P ‑ Muller, eu non o coñezo.

 C - Pouco despois viuno outro criado, e dixo:

 P - Ti es deles tamén.

 C - Pero Pedro exclamou:

 P - Non, home, non son.

 C - Unha hora máis tarde, aínda volveu insistir outro criado:

 P - Si, seguro que andaba con el, que é galileo.

 C - Pedro replicou:

 P - Pero home, eu non che sei de que falas.

 C - E no intre, estando aínda el a falar, cantou o galo. O Señor, volvéndose, mirou a Pedro, e este acordouse das súas palabras: "antes de que o galo cante hoxe, ti hasme negar tres veces". Saíu para fóra, e chorou amargamente.

Os homes que o tiñan preso burlábanse del e mallábano; tapábanlle a cara e preguntábanlle:

 P ‑ Fai agora de profeta: ¿quen che zoupou?

 C - E aldraxábano, dicíndolle outras moitas cousas.

Cando se fixo de día, reuniuse o Consello dos anciáns do pobo, os sumos sacerdotes e mailos letrados, e acordaron levalo ao Sanedrín. E dixéronlle:

 P ‑ Se ti es o Mesías, dínolo.

 C - El contestoulles:

 + ‑ Se volo digo, non me ides crer; se vos fago preguntas, non me ides responder. Pero desde agora o Fillo do Home estará sentado á dereita do Todopoderoso.

 C - Preguntáronlle todos:

 P ‑ ¿Logo es ti o Fillo de Deus?

 C - El respondeu:

 + ‑ Vós o dicides: eu son.

 C - Eles exclamaron:

 P ‑ ¿Para que máis testemuñas?. Xa llo oímos nós mesmos da súa boca.

 C - Cando se levantou a sesión, conduciron a Xesús ante Pilato. Alí empezárono a acusar, dicindo:

 P ‑ Atopamos a este revolucionando ó pobo, impedíndolle pagar o tributo ao César, e declarándose ademais Mesías e rei.

 C -Pilato preguntoulle:

 P ‑¿ Es ti o rei dos xudeus?

 C - Respondeulle:

 + ‑ Ti o dis.

 C - Entón díxolles Pilato aos sumos sacerdotes e mais á xente:

 P ‑ Eu non atopo delito ningún neste home.

 C - Pero eles teimaban dicindo:

 P ‑ Anda encirrando á xente, ensinando por toda Xudea, desde Galilea ata aquí.

 C- Oíndo aquilo, Pilato preguntou se aquel home era galileo. O saber que pertencía á xurisdición de Herodes, remitiullo a el, que casualmente estaba por aqueles días en Xerusalén.

Herodes, ao ver a Xesús, alegrouse moito, porque había tempo que o quería ver, polo moito que tiña oído falar del; de por parte esperaba ver algún milagre. Fíxolle moitas preguntas, pero Xesús non dixo palabra. Tamén estaban alí os sumos sacerdotes e mailos letrados acusándoo arrufadamente. Herodes e mailos seus soldados aldraxárono, e, para faceren riso del, vestírono cunha roupa fachendosa; e despois Herodes mandoullo de volta a Pilato. E desde aquel día Herodes e Pilato, que se levaban moi mal, quedaron amigos.

Pilato convocou os sumos sacerdotes, os xefes e mailo pobo e díxolles:

 P ‑ Trouxéstesme este home coma se fose un revolucionario; pero eu, despois de o interrogar diante de vós, non atopei nel ningún delito deses dos que o acusades; nin tampouco Herodes, que nolo devolveu. Nada que mereza a morte cometeu; así que voulle pór un escarmento, e despois vouno soltar.

 C - Pero todos empezaron a berrar, dicindo:

 P - ¡Fóra ese, solta a Barrabás!

 C - (Este estaba na cadea por unha revolta con asasinato, ocorrido na cidade).

Pilato volveulles falar, pois quería librar a Xesús. Pero eles berraban:

 P - ‑ ¡Crucifícao, crucifícao!

 C - Pilato replicou por terceira vez:

 P ‑ ¿Pero que mal fixo?. Ningún delito de morte atopei nel. Dareille un escarmento e soltareino.

 C - Pero eles porfiaban a berros e pedían a crucifixión, facendo cada vez máis algareo. Por fin Pilato sentenciou tal coma eles querían. Soltou ó que reclamaban ‑o encadeado por revolta e asasinato-, e a Xesús entregóullelo ao seu antollo.

Cando o levaban, botaron man dun certo Simón de Cirene, que viña da leira, e cargáronlle a cruz, para que a levase detrás de Xesús. Ia tras eles unha chea de xente e mulleres batendo no peito e laiándose por el. Xesús volvéndose a elas, díxolles:

 + ‑ Fillas de Xerusalén, non choredes por min: chorade máis ben por vós e polos vosos fillos. Porque, mirade, veñen días nos que se dirá: "Afortunadas as estériles, os ventres que non enxendraron e os peitos que non criaron". E pediranlles ós montes: ¡Caede enriba de nós!, e ós outeiros: tapádenos. Porque se isto fan coa árbore verde, ¿que lle pasará á seca?

 C- Levaban con el tamén a outros dous bandidos, para executalos. E cando chegaron ao lugar chamado "A Caveira", crucificárono alí; e con el os dous bandidos: un á dereita e outro á esquerda del.

Xesús dicía:

 + ‑ Meu Pai, perdóaos que eles non saben o que fan.

 C - E, botando á sorte, repartiron a roupa del. A xente estaba a mirar, e os xefes moqueábanse del, dicindo:

 P - A outros salvounos. Pois que se salve agora el, se é o Mesías de Deus, o Elixido.

 C - Tamén os soldados se burlaban del, e achegándose ofrecíanlle vinagre, dicindo:

 P  ‑ Se ti es rei dos xudeus, sálvate a ti mesmo.

 C - E había un letreiro enriba del: "Este é o rei dos xudeus".

Un dos bandidos que estaban crucificados, insultábao tamén:

 P ‑ ¿Non es ti o Mesías?. Pois sálvate ti e sálvanos a nós.

 C - Pero contestoulle o outro, reprendéndoo:

 P ‑ ¿Seica non temes a Deus, ti que sofres a mesma condena ca el?. Nós, polo menos, recibimos o que merecemos, pero este non fixo mal ningún.

 C - E dicíalle:

 P - Xesús, lémbrate de min cando volvas coma rei.

 C - Xesús respondeulle:

 + ‑ Asegúroche que hoxe estarás comigo no paraíso.

 C - Chegado o mediodía, a escuridade cubriu a terra ata a media tarde. Pois houbo unha eclipse de sol. E o veo do Santuario rachou polo medio. Entón Xesús, pegou un berro moi alto e dixo:

 + ‑¡ Meu Pai! Nas túas mans entrego o meu espírito.

 C - E dicindo isto, morreu.

O centurión, vendo o que sucedera, glorificou a Deus, dicindo:

 P ‑ Realmente este home era inocente.

 C - E toda a xente que acudira ó espectáculo, ao ver o que pasaba, volvía batendo no peito. Os seus coñecidos seguían todo de lonxe, e igual as mulleres que o acompañaran desde Galilea.

Un home bo e honrado, chamado Xosé, que era conselleiro ‑anque el non estivera de acordo co proceder do Consello-, natural de Arimatea, vila de Xudea, e que esperaba o Reino de Deus, presentouse a Pilato e pediulle o corpo de Xesús. Logo, despois de o baixar, envolveuno nunha saba e púxoo nun sepulcro cavado na rocha, que estaba sen estrear. Era día da Preparación e xa despuntaba o sábado. Tamén estiveron presentes as mulleres que o acompañaban desde Galilea, pois seguiron a Xosé, e viron o sepulcro e como o depositaba. Cando regresaron, prepararon perfumes e bálsamos. Pero o sábado descansaron, conforme o mandado.

                                       PALABRA DO SEÑOR

REMUÍÑO


*       Por fin chegou o Domingo de Ramos!. Xa nos tardaba!. Fíxose longo o tempo de coresma, ese tempo no que non paramos de botar ao colector do lixo canto non nos deixaba tranquilos; canto non axudaba a que foramos felices; canto se convertía nun atranco para ser nós mesmos, sen medias verdades, sen enganos, sen dobreces. Todo isto xa o fomos deixando atrás, e hoxe presentámonos na nosa igrexa para facer ese camiño –simbólico e real– que nos leva do arrouto do Domingo de Ramos, onde a festa e a troula van dando paso ao pregón que nos invita a entrar na dinámica do sentido verdadeiramente crente que quere expresar sempre a Semana Santa. O sentido de estar de paso, de non quedar parado nin no Xoves Santo da Última Cea nin na cruz da dor e morte do Venres de Paixón, para seguir avanzando ata á amencida da resurrección que nos trae a Vixilia Pascual, na que se nos anuncia que xa non está no sepulcro, que a tristura pola súa morte ten que trocar en gozo e esperanza pola súa resurrección; que non o imos atopar no camposanto do silencio, das bágoas e da morte, senón no balbordo do que comeza a xermolar, en canto asoma como proxecto que se inicia, en renovación que nos move a cambiar e a deixar atrás medos, inseguridades e dúbidas. E non porque toque e non quede outra, senón porque a Semana Santa fómola convertendo nun camiño a través do que nos imos dando conta de que non podemos pararnos e renunciar a avanzar e a mirar adiante, instalados nin na nosa tristura permanente nin na nosa rutina de sempre; senón que estamos chamados, -somos urxidos- a seguir camiñando, a facer que as etapas nos leven a tomar conciencia de que non debemos quedar quedos nin asustados diante da morte, que o tempo do duelo hai, si, hai que pasalo, pero non quedarnos nel. Que hai aínda moito treito por andar. O treito que se nos abriu coa resurrección de Xesús. Por iso a celebración de hoxe quere ser un anticipo da primavera da Igrexa que cada un de nós temos que ir construíndo: abrindo as ventás que boten fóra o po do conservadorismo de ritos, formas e tradicións, para deixar que pola ventá aberta da resurrección entre o aire novo que nos renove a nivel persoal, e nos faga tomar conciencia que tamén como comunidade debemos cambiar, formarnos, comprender, e aprender a dar razón da nosa esperanza. Todo este camiño, que non foi doado, fórono facendo aqueles primeiros apóstolos. E tan así foi, que por iso estamos hoxe nós aquí, como continuadores de Pedro, André, Santiago, Filipe... e coma eles, hoxe nós, tamén seguimos dicindo: pagou a pena, a fe en Xesús é experiencia profunda de gozo, persoal e colectivo, de que ante a dificultade non me volvo para atrás, senón que a afronto coa axuda da comunidade da que formo parte e coa que comparto o gozo de saberme discípulo de Xesús. Neste Domingo de Ramos iniciamos este camiño. Que saibamos chegar á meta da noite da resurrección.

CREDO


ORACIÓN DA COMUNIDADE


Desde o agradecemento de sentírmonos acollidos por Ti, presentamos agora a nosa oración comunitaria, poñendo as nosas ledicias, preocupacións e esforzos baixo a túa guía para ser testemuñas agradecidas do teu amor. Por iso dicimos xunt@s:

QUE CAMIÑEMOS CON GOZO CARA Á PASCUA

û  Que camiñemos sempre seguindo as túas pegadas, sabéndonos Igrexa que se esforza por levar gozos e esperanzas a cantos nos tenden a súa man buscando consolo, acollida e servizo desinteresado, OREMOS.

QUE CAMIÑEMOS CON GOZO CARA Á PASCUA

û  Que camiñemos sempre renovando esforzos para facer das nosas comunidades experiencias vivas de encontro, respecto duns para cos outros, solidariedade e presenza cercana para escoitar, alentar e acompañar, OREMOS.

QUE CAMIÑEMOS CON GOZO CARA Á PASCUA

û  Que nos poñamos en camiño, sen medo e con esperanza, para que esta Semana de amor, realismo da cruz e solidariedade remate gozosamente na esperanza que nos renova interiormente e vivimos con alegría servindo aos demais, OREMOS.

QUE CAMIÑEMOS CON GOZO CARA Á PASCUA

Que o noso vivir a fe de xeito gozoso e non rutinario, nos leve a facer o camiño con cantos teñen á persoa como centro de canto fan e din. P.X.N.S. Amén.

Canto do ofertorio:


NA NOSA TERRA

Canto da paz:


QUE VEÑA A PAZ

Canto da comuñón:


DÉIXATE QUERER

Para a reflexión


ATOPÁMONOS NO CAMIÑO”

No camiño que nos leva á pascua,

imos atopando, Señor, con moitas persoas.

Persoas alegres, persoas tristes;

persoas ás que a vida lles sorrí,

persoas para ás que a esperanza se ve moi lonxe;

persoas que fan da súa vida solidariedade,

persoas para as que os demais son un frontón

no que rebotan as súas palabras, as súas preocupacións, o seu sufrimento.

De todas elas somos compañeir@s de viaxe.

Con elas facemos tramos deste camiño da vida no que ti; Señor, te mostras

Que aprendamos a non pasar de largo.

Que saibamos pararnos, mirarlles aos ollos e:

escoitar a súa palabra,

interpretar os seus silencios,

entender a súa mirada,

comprender os rasgos dos seus rostros,

adentrarnos na fondura dunha vida que e misterio

para descubrir neles a túa presenza que nos chama

e nos di: vén, acompáñame, dáme a túa man. Amén.

CANTOS


·        DESPOIS DA LECTURA: As túas palabras, Señor, son espírito e vida

·        CANTO PROCESIONAL: Camiñarei na presenza do Señor

·        OFERTORIO: Na nosa terra

·        PAZ: Que veña a paz

·        COMUÑÓN: Déixate que

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel