FÓRA DO TEMPLO
SAÚDOPÓRTICO
PROCLAMACIÓN DA PALABRA (Is. 50, 4-7)
CANTO: AS TÚAS PALABRAS SON ESPÍRITO E VIDA
BENDICIÓN DOS RAMOS
CANTO PROCESIONAL: CAMIÑAREI NA PRESENZA DO SEÑOR
DENTRO DO TEMPLO
BENDICIÓN
BALEIREMOS COS COLECTORES PARA ENTRAR
GOZOSOS NO CAMIÑO DA ESPERANZA
(Comézase fóra, a
poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar
procesionalmente unha vez bendicidos os ramos).
SAÚDO
Quen preside: A paz, o ben e máis
a xustiza de quen pasou polo mundo facendo o ben, estean con todas/os vós.
PÓRTICO
A celebración de hoxe, na que bendiciremos os ramos que levamos nas nosas
mans, está chea de simboloxía. Bendicimos aquí fóra, camiñamos ata o templo,
acompañamos a procesión con cantos de gloria e aleluia. Todos estes sinais
vannos indicando que chegar á pascua esixe sempre poñerse en camiño, que non é
doado, que supón esforzo e non poucas dificultades. Como lle ocorreu a Xesús. Malia
non ser doado, non perdemos o sorriso, porque querer estar na liña de saída é xa
expresión de confianza, de convicción, de esperanza, por superar os atrancos e
dificultades. Ademais, non imos solos, senón que camiñamos de xeito
comunitario, termando uns de outros, buscando compartir o que nos une,
preocupándonos de axudar a camiñar a cantos temos ao lado. Que mellor sinal ca
este para abrir comunitariamente este percorrido no que somos invitados a gozar
participando, colaborando e facendo persoalmente esta andaina que levou a Xesús
da Xerusalén que o acollía á Xerusalén que mostra o seu asombro por ter
resucitado; sen esquecer a Xerusalén que o condena a morrer na cruz, e con ela
a cantos son vítimas da incomprensión e da ansia de dominio dos poderosos.
Que esta bendición
non quede só nos ramos, senón que a acollamos en nós para sentir a presenza de
Xesús na nosa vida, e coma El, consigamos chegar á resurrección que deixa atrás
a crise, o engano e a insolidariedade.
PROCLAMACION DA PALABRA (Is. 50, 4-7)
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
O Señor
Deus concedeume lingua de discípulo para saber instruír ao cansado cunha
palabra que o anime cada mañá.
El
espreguiza pola mañá o meu oído para escoitar coma discípulo.
O Señor
Iavé abriu o meu oído, e eu non me rebelei, non me botei para atrás.
Ofrecín o
lombo aos que me azoutaban, e a miña cara aos que me arrincaban a barba. Non
escondín a miña cara dos insultos e das cuspiñadas.
Pero o
Señor axudarame, por isto non me sinto avergonzado, e poño a miña cara coma un
diamante, pois sei que non me avergonzarei.
PALABRA DO SEÑOR
CANTO:
AS
TÚAS PALABRAS, SEÑOR, SON ESPÍRITO E VIDA
BENDICIÓN DOS RAMOS
En cada unha das nosas parroquias, Señor,
queremos acollerte con alegría e espírito de festa. Ofrecémosche ramos e
palmas, para agradecer a túa presenza e facerche un sitio entre nós. Queremos
que te sintas a gusto ao noso lado e coa túa forza ser luz de xustiza e
compromiso de amor para os demais. A bendición + que agora
realizamos sobre estes ramos e estas palmas no teu nome, lévanos a sentirte
como compañeiro nesta viaxe de estar presentes no mundo para dar testemuño da
túa mensaxe de vida e esperanza. P.X.N.S. Amén.
CANTO PROCESIONAL:
CAMIÑAREI
NA PRESENZA DO SEÑOR
--------------------------DENTRO DO
TEMPLO------------------------------
O PERDÓN
v Para que botemos ao colector esas actitudes e comportamentos que por estar
tan asentados en nós, resístense a abandonarnos, SEÑOR, QUE NON NOS SOLTEMOS DA TÚA MAN.
v Para que tomemos o camiño que nos leva a recoñecernos necesitados de cambio
e renovación, CRISTO,
QUE NON NOS SOLTEMOS DA TÚA MAN.
v Para que non poñamos desculpas nin atrancos á
participación na Semana Santa, e a vivamos coma unha experiencia de fe persoal
e comunitaria, SEÑOR, QUE NON NOS SOLTEMOS DA TÚA MAN.
GLORIA
ORACIÓN COLECTA
PROCLAMACION DA PAIXÓN SEGUNDO LUCAS
PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESÚS CRISTO SEGUNDO LUCAS
C-
Cando chegou a hora, púxose Xesús á mesa cos seus apóstolos. Díxolles:
+ ‑ ¡Moito levo desexado
comer esta Pascua convosco antes de eu padecer!. Porque vos digo que xa non a
volverei comer ata que chegue o seu cumprimento no Reino de Deus.
C - E collendo unha copa, deu grazas e dixo:
+ ‑
Tomade e repartídea entre vós, pois asegúrovos que non volverei beber do
produto da viña ata que chegue o Reino de Deus.
C-
E collendo pan, deu grazas, partiuno e déullelo, dicindo:
+ ‑ Este é o meu corpo,
que se entrega por vós; facede isto en memoria de min.
C
- E despois de cear, fixo o mesmo coa copa, dicindo:
+ ‑ Esta copa é a Nova Alianza, selada co meu
sangue, que se verte por vós.
Pero mirade o que
vos digo: a man do que me entrega está aquí, sobre a mesa, a carón meu. Porque
o Fillo do Home vaise, conforme o determinado; pero ¡ai daquel que o entrega!.
C-
Entón empezaron a discutir entre eles, sobre quen podería ser o que ía facer
iso.
Armouse tamén unha
discusión entre eles sobre a quen deles debían considerar máis importante. Pero
el díxolles:
+ ‑ Os reis dos xentís
asobállanos, e os tiranos fanse chamar benfeitores. Pero vós non fagades iso;
non: que o maior entre vós sexa coma o máis pequeno, e o que goberna, coma quen
serve. Pois, ¿quen é máis importante, o que está á mesa ou quen o serve? ¿Acaso
non é o que está na mesa? Pero eu ando entre vós coma quen serve.
Pois vós sodes os
que quedastes comigo nas miñas probas. E, coma o meu pai o dispuxo para min,
así eu teño disposto para vós un reino, para que, cando eu sexa rei, comades e
bebades na miña mesa, e sentedes en tronos para xulgar as doce tribos de Israel.
¡Simón, Simón, mira
que Satanás vos reclamou para vos peneirar coma o trigo!. Pero eu roguei por
ti, para que a túa fe non falle; e ti, ao que te arrepintas, debes confirmar os
teus irmáns.
C -
Díxolle el:
P-
Señor, estou disposto a ir á cadea e á morte contigo.
Respondeulle Xesús:
+ ‑ Ten por seguro que
hoxe, antes de que o galo cante, negarás tres veces que me coñeces.
C -E
logo preguntoulles a todos:
+ ‑Cando vos mandei sen
bolsa, alforxas e calzado, ¿sentistes falta de algo?
C
- Eles responderon:
P ‑
De nada.
C-
El continuou:
+ ‑ Pois agora quen teña
unha bolsa, que a colla e que colla tamén unha alforxa; e quen non teña espada,
que venda o seu manto e que merque unha. Porque vos aseguro que é preciso que
se cumpra en min aquilo que está escrito: "Foi contado entre os
malfeitores". E o tocante a min vaise cumprir.
C -
Eles dixéronlle:
+ ‑ Señor, temos aquí
dúas espadas.
C
- Contestoulles:
+ ‑ Basta. Xa está ben.
C -
Despois de saír, foise como facía sempre ao Monte das Oliveiras, seguido dos
seus discípulos. Cando chegaron ao sitio, díxolles:
+ ‑ Rogade que non
caiades na tentación.
C
- E arredándose deles, coma un tiro de pedra, púxose a rogar axeonllado:
+ ‑ Meu Pai, se queres,
arreda de min este cáliz. Pero que non se faga a miña vontade, senón a túa.
C
- E un anxo do ceo aparecéuselle para confortalo. E cheo de angustia, pregaba
con máis teima aínda, mentres suaba coma pingas de sangue que esvaraban ata o
chan.
Erguéndose da
oración, volveu onda os discípulos e atopounos durmidos por mor da tristeza.
Díxolles:
+ ‑ ¿Como é que estades a
durmir?. Erguédevos e rogade, para que non caiades na tentación.
C -
Estaba aínda falando, cando apareceu xente; á fronte deles viña o chamado
Xudas, un dos Doce; e achegouse a Xesús, para lle dar un bico. Pero Xesús
díxolle:
+ ‑ Xudas, ¿cun bico entregas
o Fillo do Home?
C -
Entón os seus acompañantes, decatándose do que pasaba, preguntáronlle:
P -
Señor, ¿sacamos as espadas?
C -
E un deles feriu ó criado do Sumo Sacerdote, rabenándolle a orella dereita.
Pero Xesús díxolle:
+ ‑ Deixádeos facer.
C -
E tocándolle a orella, sandoulla.
Entón díxolles aos
que viñan contra el, sumos sacerdotes, oficiais da garda do templo e anciáns:
+ ‑ Viñéstesme prender
con paus e espadas, coma se fose un bandido. Pero eu estiven a diario convosco
no templo, e non me puxestes as mans enriba. Ben: esta é a vosa hora, e o poder
das tebras.
C -
Prendérono e levárono á casa do Sumo Sacerdote. Pedro seguíao de lonxe.
Prenderon lume no medio do patio, e sentaron arredor; e Pedro sentou tamén no
medio deles. Pero unha criada, viuno sentado a carón do lume, cravou os ollos
nel e dixo:
P ‑
Este tamén andaba con el.
C -
El negouno dicindo:
P ‑ Muller, eu non o coñezo.
C -
Pouco despois viuno outro criado, e dixo:
P -
Ti es deles tamén.
C -
Pero Pedro exclamou:
P -
Non, home, non son.
C -
Unha hora máis tarde, aínda volveu insistir outro criado:
P -
Si, seguro que andaba con el, que é galileo.
C -
Pedro replicou:
P -
Pero home, eu non che sei de que falas.
C -
E no intre, estando aínda el a falar, cantou o galo. O Señor, volvéndose, mirou
a Pedro, e este acordouse das súas palabras: "antes de que o galo cante
hoxe, ti hasme negar tres veces". Saíu para fóra, e chorou amargamente.
Os homes que o
tiñan preso burlábanse del e mallábano; tapábanlle a cara e preguntábanlle:
P ‑
Fai agora de profeta: ¿quen che zoupou?
C -
E aldraxábano, dicíndolle outras moitas cousas.
Cando se fixo de
día, reuniuse o Consello dos anciáns do pobo, os sumos sacerdotes e mailos
letrados, e acordaron levalo ao Sanedrín. E dixéronlle:
P ‑
Se ti es o Mesías, dínolo.
C -
El contestoulles:
+ ‑ Se volo digo, non me
ides crer; se vos fago preguntas, non me ides responder. Pero desde agora o
Fillo do Home estará sentado á dereita do Todopoderoso.
C -
Preguntáronlle todos:
P ‑
¿Logo es ti o Fillo de Deus?
C -
El respondeu:
+ ‑ Vós o dicides: eu
son.
C -
Eles exclamaron:
P ‑
¿Para que máis testemuñas?. Xa llo oímos nós mesmos da súa boca.
C -
Cando se levantou a sesión, conduciron a Xesús ante Pilato. Alí empezárono a
acusar, dicindo:
P ‑ Atopamos a este revolucionando ó pobo, impedíndolle pagar o tributo ao
César, e declarándose ademais Mesías e rei.
C -Pilato
preguntoulle:
P ‑¿
Es ti o rei dos xudeus?
C -
Respondeulle:
+ ‑ Ti o dis.
C -
Entón díxolles Pilato aos sumos sacerdotes e mais á xente:
P ‑
Eu non atopo delito ningún neste home.
C -
Pero eles teimaban dicindo:
P ‑
Anda encirrando á xente, ensinando por toda Xudea, desde Galilea ata aquí.
C- Oíndo aquilo, Pilato preguntou se aquel home era galileo. O saber que
pertencía á xurisdición de Herodes, remitiullo a el, que casualmente estaba por
aqueles días en Xerusalén.
Herodes, ao ver a
Xesús, alegrouse moito, porque había tempo que o quería ver, polo moito que
tiña oído falar del; de por parte esperaba ver algún milagre. Fíxolle moitas
preguntas, pero Xesús non dixo palabra. Tamén estaban alí os sumos sacerdotes e
mailos letrados acusándoo arrufadamente. Herodes e mailos seus soldados
aldraxárono, e, para faceren riso del, vestírono cunha roupa fachendosa; e
despois Herodes mandoullo de volta a Pilato. E desde aquel día Herodes e
Pilato, que se levaban moi mal, quedaron amigos.
Pilato convocou os
sumos sacerdotes, os xefes e mailo pobo e díxolles:
P ‑
Trouxéstesme este home coma se fose un revolucionario; pero eu, despois de o
interrogar diante de vós, non atopei nel ningún delito deses dos que o
acusades; nin tampouco Herodes, que nolo devolveu. Nada que mereza a morte
cometeu; así que voulle pór un escarmento, e despois vouno soltar.
C -
Pero todos empezaron a berrar, dicindo:
P - ¡Fóra ese, solta a Barrabás!
C -
(Este estaba na cadea por unha revolta con asasinato, ocorrido na cidade).
Pilato volveulles
falar, pois quería librar a Xesús. Pero eles berraban:
P -
‑ ¡Crucifícao, crucifícao!
C -
Pilato replicou por terceira vez:
P ‑
¿Pero que mal fixo?. Ningún delito de morte atopei nel. Dareille un escarmento
e soltareino.
C -
Pero eles porfiaban a berros e pedían a crucifixión, facendo cada vez máis
algareo. Por fin Pilato sentenciou tal coma eles querían. Soltou ó que
reclamaban ‑o encadeado por revolta e asasinato-, e a Xesús entregóullelo ao
seu antollo.
Cando o levaban, botaron
man dun certo Simón de Cirene, que viña da leira, e cargáronlle a cruz, para
que a levase detrás de Xesús. Ia tras eles unha chea de xente e mulleres
batendo no peito e laiándose por el. Xesús volvéndose a elas, díxolles:
+ ‑ Fillas de Xerusalén,
non choredes por min: chorade máis ben por vós e polos vosos fillos. Porque,
mirade, veñen días nos que se dirá: "Afortunadas as estériles, os ventres
que non enxendraron e os peitos que non criaron". E pediranlles ós montes:
¡Caede enriba de nós!, e ós outeiros: tapádenos. Porque se isto fan coa árbore
verde, ¿que lle pasará á seca?
C- Levaban
con el tamén a outros dous bandidos, para executalos. E cando chegaron ao lugar
chamado "A Caveira", crucificárono alí; e con el os dous bandidos: un
á dereita e outro á esquerda del.
Xesús dicía:
+ ‑ Meu Pai, perdóaos que
eles non saben o que fan.
C -
E, botando á sorte, repartiron a roupa del. A xente estaba a mirar, e os xefes
moqueábanse del, dicindo:
P - A
outros salvounos. Pois que se salve agora el, se é o Mesías de Deus, o Elixido.
C -
Tamén os soldados se burlaban del, e achegándose ofrecíanlle vinagre, dicindo:
P ‑ Se ti es rei dos xudeus, sálvate a ti mesmo.
C -
E había un letreiro enriba del: "Este é o rei dos xudeus".
Un dos bandidos que
estaban crucificados, insultábao tamén:
P ‑ ¿Non es ti o Mesías?. Pois sálvate ti e sálvanos a nós.
C -
Pero contestoulle o outro, reprendéndoo:
P ‑
¿Seica non temes a Deus, ti que sofres a mesma condena ca el?. Nós, polo menos,
recibimos o que merecemos, pero este non fixo mal ningún.
C -
E dicíalle:
P -
Xesús, lémbrate de min cando volvas coma rei.
C -
Xesús respondeulle:
+ ‑ Asegúroche que hoxe
estarás comigo no paraíso.
C -
Chegado o mediodía, a escuridade cubriu a terra ata a media tarde. Pois houbo
unha eclipse de sol. E o veo do Santuario rachou polo medio. Entón Xesús, pegou
un berro moi alto e dixo:
+ ‑¡ Meu Pai! Nas túas
mans entrego o meu espírito.
C -
E dicindo isto, morreu.
O centurión, vendo
o que sucedera, glorificou a Deus, dicindo:
P ‑
Realmente este home era inocente.
C -
E toda a xente que acudira ó espectáculo, ao ver o que pasaba, volvía batendo
no peito. Os seus coñecidos seguían todo de lonxe, e igual as mulleres que o
acompañaran desde Galilea.
Un home bo e honrado,
chamado Xosé, que era conselleiro ‑anque el non estivera de acordo co proceder
do Consello-, natural de Arimatea, vila de Xudea, e que esperaba o Reino de
Deus, presentouse a Pilato e pediulle o corpo de Xesús. Logo, despois de o
baixar, envolveuno nunha saba e púxoo nun sepulcro cavado na rocha, que estaba
sen estrear. Era día da Preparación e xa despuntaba o sábado. Tamén estiveron
presentes as mulleres que o acompañaban desde Galilea, pois seguiron a Xosé, e
viron o sepulcro e como o depositaba. Cando regresaron, prepararon perfumes e
bálsamos. Pero o sábado descansaron, conforme o mandado.
PALABRA DO SEÑOR
REMUÍÑO
* Por fin chegou o Domingo de Ramos!. Xa nos tardaba!. Fíxose longo o tempo
de coresma, ese tempo no que non paramos de botar ao colector do lixo canto non
nos deixaba tranquilos; canto non axudaba a que foramos felices; canto se
convertía nun atranco para ser nós mesmos, sen medias verdades, sen enganos,
sen dobreces. Todo isto xa o fomos deixando atrás, e hoxe presentámonos na nosa
igrexa para facer ese camiño –simbólico e real– que nos leva do arrouto do
Domingo de Ramos, onde a festa e a troula van dando paso ao pregón que nos
invita a entrar na dinámica do sentido verdadeiramente crente que quere
expresar sempre a Semana Santa. O sentido de estar de paso, de non quedar
parado nin no Xoves Santo da Última Cea nin na cruz da dor e morte do Venres de
Paixón, para seguir avanzando ata á amencida da resurrección que nos trae a
Vixilia Pascual, na que se nos anuncia que xa non está no sepulcro, que a
tristura pola súa morte ten que trocar en gozo e esperanza pola súa
resurrección; que non o imos atopar no camposanto do silencio, das bágoas e da
morte, senón no balbordo do que comeza a xermolar, en canto asoma como proxecto
que se inicia, en renovación que nos move a cambiar e a deixar atrás medos,
inseguridades e dúbidas. E non porque toque e non quede outra, senón porque a Semana
Santa fómola convertendo nun camiño a través do que nos imos dando conta de que
non podemos pararnos e renunciar a avanzar e a mirar adiante, instalados nin na
nosa tristura permanente nin na nosa rutina de sempre; senón que estamos chamados,
-somos urxidos- a seguir camiñando, a facer que as etapas nos leven a tomar
conciencia de que non debemos quedar quedos nin asustados diante da morte, que
o tempo do duelo hai, si, hai que pasalo, pero non quedarnos nel. Que hai aínda
moito treito por andar. O treito que se nos abriu coa resurrección de Xesús.
Por iso a celebración de hoxe quere ser un anticipo da primavera da Igrexa que
cada un de nós temos que ir construíndo: abrindo as ventás que boten fóra o po
do conservadorismo de ritos, formas e tradicións, para deixar que pola ventá
aberta da resurrección entre o aire novo que nos renove a nivel persoal, e nos
faga tomar conciencia que tamén como comunidade debemos cambiar, formarnos,
comprender, e aprender a dar razón da nosa esperanza. Todo este camiño, que non
foi doado, fórono facendo aqueles primeiros apóstolos. E tan así foi, que por
iso estamos hoxe nós aquí, como continuadores de Pedro, André, Santiago,
Filipe... e coma eles, hoxe nós, tamén seguimos dicindo: pagou a pena, a fe en
Xesús é experiencia profunda de gozo, persoal e colectivo, de que ante a
dificultade non me volvo para atrás, senón que a afronto coa axuda da
comunidade da que formo parte e coa que comparto o gozo de saberme discípulo de
Xesús. Neste Domingo de Ramos iniciamos este camiño. Que saibamos chegar á meta
da noite da resurrección.
CREDO
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Desde o agradecemento de
sentírmonos acollidos por Ti, presentamos agora a nosa oración comunitaria,
poñendo as nosas ledicias, preocupacións e esforzos baixo a túa guía para ser
testemuñas agradecidas do teu amor. Por iso dicimos xunt@s:
QUE
CAMIÑEMOS CON GOZO CARA Á PASCUA
û Que camiñemos sempre seguindo as túas pegadas, sabéndonos Igrexa que se
esforza por levar gozos e esperanzas a cantos nos tenden a súa man buscando
consolo, acollida e servizo desinteresado, OREMOS.
QUE
CAMIÑEMOS CON GOZO CARA Á PASCUA
û Que camiñemos sempre renovando esforzos para facer das nosas comunidades experiencias
vivas de encontro, respecto duns para cos outros, solidariedade e presenza
cercana para escoitar, alentar e acompañar, OREMOS.
QUE
CAMIÑEMOS CON GOZO CARA Á PASCUA
û Que nos poñamos en camiño, sen medo e con esperanza, para que esta Semana
de amor, realismo da cruz e solidariedade remate gozosamente na esperanza que
nos renova interiormente e vivimos con alegría servindo aos demais, OREMOS.
QUE
CAMIÑEMOS CON GOZO CARA Á PASCUA
Que o noso vivir a fe de
xeito gozoso e non rutinario, nos leve a facer o camiño con cantos teñen á
persoa como centro de canto fan e din. P.X.N.S. Amén.
Canto do ofertorio:
NA
NOSA TERRA
Canto da paz:
QUE
VEÑA A PAZ
Canto da comuñón:
DÉIXATE
QUERER
Para a reflexión
“ATOPÁMONOS NO CAMIÑO”
No camiño que nos leva á pascua,
imos atopando, Señor, con moitas persoas.
Persoas alegres, persoas tristes;
persoas ás que a vida lles sorrí,
persoas para ás que a esperanza se ve moi lonxe;
persoas que fan da súa vida solidariedade,
persoas para as que os demais son un frontón
no que rebotan as súas palabras, as súas preocupacións, o
seu sufrimento.
De todas elas somos compañeir@s de viaxe.
Con elas facemos tramos deste camiño da vida no que ti;
Señor, te mostras
Que aprendamos a non pasar de largo.
Que saibamos pararnos, mirarlles aos ollos e:
escoitar a súa palabra,
interpretar os seus silencios,
entender a súa mirada,
comprender os rasgos dos seus rostros,
adentrarnos na fondura dunha vida que e misterio
para descubrir neles a túa presenza que nos chama
e nos di: vén, acompáñame, dáme a túa man. Amén.
CANTOS
·
DESPOIS DA LECTURA: As túas palabras, Señor, son espírito e vida
·
CANTO PROCESIONAL: Camiñarei na presenza do Señor
·
OFERTORIO: Na nosa terra
·
PAZ: Que veña a paz
·
COMUÑÓN: Déixate que
Comentarios