Xoves Santo

Descargar arquivo

1) CANTO DE ENTRADA

2) PÓRTICO

3) PERDÓN

4) GLORIA

5) ORACIÓN COLECTA

6) LECTURAS

1ª Lectura: Ex 12,1-8.11-14

2ª Lectura: 1 Co 11,23.26.

Evanxeo: Xn 13,1-15

7) REMUÍÑO

8) CREDO

9) ORACIÓN DA COMUNIDADE

10) OFRENDAS

11) NOSO PAI

12)PAZ

13) COMUÑÓN

14) TRASLADO AO MONUMENTO

15)ALTARES. RETÍRANSE OS MANTEIS

UN DÍA PARA SUPERAR TÓPICOS E TOMAR EN SERIO AS PALABRAS. DICIR AMOR, SOLIDARIEDADE OU SERVIZO É POÑER DIANTE DE NÓS PERSOAS COAS QUE COMPARTO E VIVO O AMOR, A SOLIDARIEDADE E O SERVIZO

PÓRTICO

Xoves Santo é un día cargado de fondura e riqueza espiritual. Cando dicimos que é o día do amor, do servizo e do compartir, estamos expresando que para os cristiáns, por riba de recortes, axustes, manipulacións, enganos, subornos... seguen a estar as persoas que sofren, son excluídas, son silenciadas e ás que moitas veces parece que se nos quere esconder, como se non existiran. Que mellor día ca hoxe para facer confesión de fe e compromiso de non deixar que ninguén xogue con nós coma se foramos monicreques. Porque somos persoas, porque cremos e confesamos que somos imaxe de Deus queremos, neste Xoves Santo, convencernos de que só con e desde o amor será posible que o que nestes días celebramos sexa raíz e cimento para que inflúa de tal xeito na nosa vida que a enchoupe da tenrura e sensibilidade para entenrecernos, e achegarnos aos irmáns que nos miran dicíndonos: non te esquezas de min.

O PERDÓN

ü Limpa, Señor, os nosos corazóns, para que os nosos comportamentos non respondan a comportamentos egoístas, senón a amor servizal e solidario, SEÑOR, QUE AS NOSAS PALABRAS AMEN E NON FIRAN.

ü Libéranos, Señor, das ataduras que nos impiden que camiñemos con seguridade e convicción cando nos achegamos aos irmáns, CRISTO, QUE AS NOSAS PALABRAS AMEN E NON FIRAN.

ü Énchenos, Señor, da sinceridade para afastar de nós canto provoca feridas e dor nas persoas coas que tratamos cada día, SEÑOR, QUE AS NOSAS PALABRAS AMEN E NON FIRAN.

GLORIA

(Cantado)

REMUÍÑO

ö No libro do Éxodo acabamos de escoitar que Israel tiña unha forte conciencia de pobo, de sentido comunitario, da importancia simbólica dos sinais como encontros de presenza de Deus entre eles. Cando celebran a pascua, saben que están non só rememorando un acontecemento do pasado que lles lembra quen son e de onde veñen, senón que nese rememorar están tomando conciencia de que a súa misión segue viva no presente, e que a eles lles corresponde ser testemuñas do camiño iniciado polos seus antepasados. Non miran logo cara atrás con nostalxia porque xa non teñen nada que dicir nin celebrar; ao contrario, a referencia ao seu pasado sérvelles de impulso para manter actual e viva a súa conciencia de ser pobo de Deus, de que seguen en camiño, de que o futuro do pobo depende deles. Tamén a nós, neste Xoves Santo, nos corresponde tomar conciencia de quen somos, de cales son as nosas raíces e de onde temos a nosa identidade. Para non perdernos nin diluírnos nun anonimato que, cada vez máis, parece que imos relegando –non é que outros o fagan por nós a modo de vinganza, senón que somos nós os que renunciamos por falta de convencemento– á invisibilidade. No mundo de hoxe, na nosa sociedade, o obxectivo non é o de volver nin á cristiandade nin ao nacional–catolicismo que tanto poder deu á Igrexa, e tanto dano ten acabado producindo entre nós ao non sabelo converter en servizo e participación plural. Cando unha Igrexa non é capaz de superar as fronteiras da imposición, a intolerancia e o ritualismo baleiro de contido, o tempo acaba poñéndoa nas beiras do descrédito e da falta de empatía e recoñecemento ao seu labor e á súa presenza na sociedade. Isto ten ocorrido coa Igrexa en occidente, e como consecuencia dese querer buscar prestixio achegándose ao poder, e non recoñecemento por ter sabido estar ao lado dos pobres e excluídos, estamos hoxe sendo unha Igrexa residual nun mundo que vai moi a présa e para o que xa non temos folgos que nos leven a entendelo e entrar en diálogo con el. Por iso, nesta tarde de Xoves Santo, como fixo o pobo de Israel, e como fixo Xesús cos seus doce amigos, nós somos invitados a tomar conciencia de que a celebración non é un rito que nos recorda a un Deus afastado e a quen lle temos medo, senón presenza viva e actuante que nos leva a ser, tod@s, non só o papa, bispos ou curas, sinal de presenza de Deus, seguidores daquel que converteu en servizo a causa da súa vida, e desde el fixo presente que Deus non é o que se afasta de nós, senón que somos nós os que lle damos as costas a El. Comer hoxe o pan da Eucaristía ten que ser unha confesión de fe que mostre que queremos ser Igrexa no medio do mundo. Igrexa de solidariedade, escoita, encontro, comuñón fraterna e con capacidade de entender e dialogar co mundo plural no que estamos e que axudamos a construír. Un diálogo que non é nin busca condenar, senón entenderse para, entre uns e outros, apostar pola causa do ser humano, da persoa, rompendo a lóxica do poder, do dominio, do sometemento e da manipulación pola que nos queren ir levando os poderosos aos que nin lles importa Deus nin lles importan as persoas, senón o beneficio, o enriquecemento e a súa capacidade de humillar e poñer baixo de si aos demais. E por iso compiten. De aí o importante que é que neste Xoves Santo tomemos conciencia de que, espertando da atonía na que ás veces temos caído, debemos impedírllelo. A verdadeira indignación marcóunola Xesús, cando denunciaba a hipocrisía dos fariseos e o engano dos poderosos. Que mellor camiño e invitación ao seguimento!.

ö A isto se refería Paulo cando nos lembra, agradecido, o testemuño -palabra e vida- que recibira respecto ao que ocorrera na derradeira Cea. Non foi un conto ou unha historia, senón que el recibiu o compromiso concreto e real de que a presenza no mundo dos que queremos ser seguidores de Xesús non pode ser pasivo, deixando que outros fagan e tomen iniciativa por nós. Canto el nos conta do que ocorreu naquela sala con Xesús e os seus amigos, foi a primeira toma de conciencia de que temos que estar sempre en actitude activa, esperanzada e convencida. O “comede e bebede o meu corpo e sangue” non é un relato do pasado; tampouco un xesto que recordamos cada ano por estas datas; senón a presenza viva de Xesús no pan e no viño. É unha presenza sempre actuante, que nos fai tomar conciencia de que non repetimos un rito, senón que actualizamos, facemos presente un encontro que nos move, nos alenta e nos di que por moi mal que vaian as cousas, El segue ao noso lado e non podemos deixarnos vencer pola preguiza. Aquí radica o verdadeiro sentido que nos aporta e diferenza aos que cremos en Xesús de Nazaret, o Fillo de Deus, o que na súa persoa fai presente o Reino e mostra que o camiño cara á salvación non é doado, pero si é posible. Xoves Santo é tamén renovación de todo canto fai que a vida pague a pena, porque é un unirnos aos demais na construción de estruturas e relacións máis humanas que mostren que Deus está presente nelas. O esforzo do día a día nesta tarefa, e sen desfalecer, vén acompañado pola presenza do Espírito Santo que alenta e fortalece os nosos esforzos e nos anima cando se achega a tentación de abandonar e darlle as costas a Deus.

ö Desde este camiño que Deus abriu na pascua de Israel e renovou coa encarnación do seu Fillo, Xesús de Nazaret, celebramos nós, acompañados pola forza do Espírito, este Xoves Santo. O recoñecemento do outro como irm@n, servizo desinteresado ao compartir gozoso coas comunidades, que se reúnen ao redor do altar para non esquecer onde está a nosa raíz, e cal ten que ser o noso traballo para dar froitos que rompan a dinámica da vida como ganancia produtiva, e a convertan nunha experiencia humana e fraterna.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Na tarde do servizo desinteresado e do amor convertido en rostro de persoas, irmáns e amigos, queremos agradecer este momento de oración para unirnos e poñer diante de ti todo canto levamos nos corazón e queremos compartir contigo. Facémolo dicindo: