CHAMADOS
A SER EMBAIXADORES DA RECONCILIACIÓN NO MEDIO DO MUNDO
SÍMBOLO CORESMALContinuamos desenvolvendo o sinal do colector de lixo que temos escollido para esta coresma. Neste cuarto domingo, botamos no noso colector todo canto nos impide entrar de verdade na invitación de Deus á reconciliación con El, cos irmáns e coas irmás. O noso colector será de cor morada e levará escrito: “Gustade e vede que bo é o Señor”.
PÓRTICO
Unha frase da carta de Paulo aos Corintios que escoitaremos hoxe no momento da Palabra sitúanos no cerne da celebración deste domingo de coresma. Paulo invitaba, e hoxe tamén nos dirixe a nós esa invitación, a deixarse reconciliar con Deus; a abrirse a acoller a Deus en nós, no corazón e na vida. En tempos duros e de tanta desesperanza para quen non ten traballo, para quen ve que xorden problemas e dificultades na súa familia, para quen descobre que a enfermidade lle rompe proxectos e ilusións, para quen se sente enganado por aquel/es aos que consideraba amigos e confiaba na súa palabra, para tantas e tantas persoas ás que a tebra asoma unha e outra vez na súa vida, as palabras invitándonos a deixarnos reconciliar con Deus, ábrennos a responder desde unha actitude de confianza e cambio, para que a xustiza, que todos tanto desexamos, vaia facéndose realidade ao noso redor.
Que esta oración que agora
nos dispomos a compartir, siga a axudarnos a abrir camiños que nos leven a
botar ao colector de lixo canto nos impide entrar de verdade nesta invitación
de Deus á reconciliación con El e os irmáns.
- Porque a nosa racionalidade impídenos abrirnos á linguaxe relixiosa que nos achega a Deus desde os sinais da súa presenza en mans que se saúdan con confianza, ollos que se encontran con sinceridade e sorrisos que se mostran con sinxeleza, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.
- Porque o noso testemuño de vida non fai de nós auténticos embaixadores de Deus no medio dos irmáns e das irmás, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.
- Porque nos custa moito
recoñecer que necesitamos pedir perdón e tamén perdoar a quen se achega a nós
buscando o noso perdón, SEÑOR, QUE NOS
ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.
REMUÍÑO
Ao redor da necesidade de deixarnos reconciliar, xira o texto de Paulo que
temos escoitado no momento da proclamación da Palabra. E se ben son moitas as
veces nas que temos escoitado, tamén utilizado a palabra reconciliación,
quizais o teñamos feito sen prestarlle toda a atención que merece.
Reconciliarse non é algo que se queda na superficie de dicir unha palabra ou
facer un xesto externo cara a outra persoa coa que a nosa relación se ten
deteriorado; ao contrario, a reconciliación di sempre relación ao profundo de
cada un/ha de nós, a canto non se pode aprezar visualmente. Reconciliarse é
estar disposto a fundirnos no máis fondo de nós mesmos e, nun acto de
sinceridade persoal e intelectual, recoñecer que hai cousas que pola nosa
teimosía nos están a baleirar por dentro, facendo que a ilusión, a esperanza, a
capacidade de atoparnos, e que os demais nos atopen, se vaia esgotando.
Reconciliarse pide ser conscientes de que non é agochando o que non nos gusta
como podemos encarar os problemas, dificultades e mesmo limitacións persoais.
Cando un verdadeiramente quere recompoñer todo canto ten roto no seu interior,
podemos dicir que estamos no camiño que nos leva á verdadeira reconciliación. Pero
para iso necesitamos non pouca sinceridade, recoñecer como somos, sen
aparentar, sen mostrarnos para quedar ben e que os demais pensen que somos
xeniais, impolutos e sen tacha. A chamada de Paulo a deixarnos reconciliar con
Deus, pasa, primeira e necesariamente, por reconciliarnos
con nós mesmos, sabendo aceptarnos, nas nosas limitacións e tamén nas nosas
capacidades. Sen querer aparentar o que non somos, pero tamén sen caer no
vitimismo de que non valemos nada. Reconciliarse é poñer as cousas no seu punto
xusto, sen alardes, pero tamén sen complexos de inferioridade. Todos valemos, e
valemos moito, inda que non valemos para todo. Saber distinguir ambas
situacións xa nos vai poñendo en camiño. Un segundo eixo desta reconciliación,
é a de descubrir a necesidade de reconciliarnos
tamén cos demais, aqueles cos que día a día compartimos gozos e tristuras,
proxectos e fracasos. E ha ser esta unha reconciliación real, concreta, que se
vaia manifestando no xeito de prestarlles atención, de valorar canto din, de
saber dicir non -desde o respecto que sempre supón a discrepancia- cando vemos
que o que se di ademais de non responder á verdade, dana a quen vai dirixido.
Reconciliarse, logo, é unha tarefa constante que nos pide non decaer, senón
estar constantemente alerta, con capacidade crítica e sabendo que necesitamos
estar a ben con nós, e desde a nosa aceptación saber valorar, escoitar e
deixarnos acompañar polos demais. Unha vez asentados estes dous primeiros
pasos, daremos o terceiro e derradeiro, consecuencia dos dous anteriores: deixarnos reconciliar por Deus. Porque
Deus non é algo externo, afastado e distante de nós, a reconciliación con El,
esixe e necesita a reconciliación cun mesmo e cos demais. Todo canto non nos
leve a isto non é máis que superficialidade e aparencia. Pero a invitación de
hoxe é ir ao profundo de cada un de nós, a ese momento no que afirmamos que nos
atopamos diante da nosa conciencia, sen presións e sen ter que quedar ben con
ninguén. Só nunha situación así poderemos entender que significa reconciliarse
e se de verdade estamos nese camiño. A coresma non quere ser máis ca un medio
para buscar e aproveitar ese momento no que nin nos enganamos a nós mesmos nin
tampouco aos demais.Como acabamos de escoitar tamén na parábola, o Pai bo, Deus, sempre está á nosa espera e cos brazos abertos, pero temos que ser nós os que nos poñamos en camiño e queiramos de verdade cambiar -reconciliarnos-. Se non estamos dispostos, El seguirá cos brazos abertos, pero nós non imos querer achegarnos ata El. O fillo pequeno, namentres non se deu conta disto, non puido comezar a súa transformación, o seu cambio. Deus estaba, pero el non quería achegarse ata El. Pola contra, o grande estaba presente, pero non desde unha disposición de acoller, senón a de esixir e crerse que como bo cumpridor merecía o seu premio. Verdade que nos soa este xeito de entender e facer as cousas?. Non actuamos nós moitas veces tamén así, crendo merecer recoñecemento, loanzas, bens … por estar, quedar e preocuparnos, negándolle aos demais e encirrando en nós xenreira contra deles?. Prestemos atención a esta parábola e poñámoslle como rostro identificador as nosas actitudes, os nosos pensamentos ou os nosos mesquiños intereses. Verdade que non estamos moi lonxe do que fixo o fillo maior?. Por que será que sempre temos na punta da lingua a frase: “eu merézoo, porque namentres el/es foron, eu quedei aquí e carguei con todo”?. Deixémonos reconciliar con nós e abandonemos as nosas propias pantasmas que non nos deixan ser felices, de xeito que academos tamén a reconciliación cos demais e con Deus.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Como Pai bo que saes
ao noso encontro para ofrecernos a túa man de paz e misericordia, presentamos a
nosa oración comunitaria dicindo xunt@s:
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
û Que cantos nos sentimos parte activa da Igrexa, non esquezamos nunca que
ser embaixadores de Deus no medio do mundo, chámanos tanto a acoller ao irmán
que se achega buscando reconciliación, como a sentírmonos necesitados de ser
reconciliados, OREMOS
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
û Que cantos formamos parte das comunidades cristiás e nos reunimos cada
domingo para compartir e celebrar a fe, nos esforcemos por practicar as
actitudes de Xesús que sempre reconcilia e nunca garda rancor, senón que ofrece
perdón e acollida, OREMOS.
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
û Para que nós aprendamos tamén que a reconciliación cos demais esixe
reconciliarnos con nós mesmos,superando vellas pantasmas que nos fan culpables,
inferiores e sen gañas nin forza para queremos e aceptarnos a nós mesmos, OREMOS.
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
û Que a forza do Espírito alente a cantos teñen a misión -tamén a
responsabilidade- de elixir ao próximo Pastor da Igrexa, para que a súa
elección sexa desde criterios evanxélicos, e non desde intereses ideolóxicos e
de poder, OREMOS.
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
Señor, que nos deixemos reconciliar interior e exteriormente desde a
sinceridade e o esforzo de cambiar e ser máis xustos, honestos e responsables
para con nós e os demais. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
O Pai era o sol.O fillo máis pequeno desenganchou da familia,
E quixo voar só cara ningures;
atolado, sen cabeza nin entendemento.
O Pai sentiu que algo rachaba no seu corazón,
e a ferida sangraba sen remedio.
Non era cousa da herdanza,
senón do afastamento, o silencio, a indiferenza...
Cando parecía que xa non había esperanza e todo estaba perdido,
o fillo volveu.
O sol saíu outra vez e a esperanza fíxose posible.
Aquel renacer merecía unha festa,a ledicia hai que celebrala e compartila.
Non se pode gardar só para un.
O outro irmán non o entendía,
seguía a pensar en herdanzas e cartos;
non entendeu que o importante era a volta do irmán.
A envexa, o odio, o crerse mellor e cumpridor
non o deixaron descubrir que por riba do que un faga ou deixe de facer,
Deus sempre sae ao encontro.
Con paciencia espera, agarda e nunca abandona.
O pequeno volveu á calor de Deus,
Mágoa que o grande xeara e endurecera o seu corazón!
Non foi capaz de aledarse coa alegría do Pai e do irmán.
(A partires dunha idea do Libro de Cáritas, Cuaresma e Pascua 2013, p. 68 )
CANTOS
·
ENTRADA: Arrepentido· LECTURAS: Amigos nas penas
· OFERTORIO: Xesús chamado amigo
· COMUÑÓN: Cando me colle a noite no camiño
Comentarios