A CERCANÍA... VELAÍ A NAI DO AÑO: A IGREXA NON PODE SER “NAI POR
CORRESPONDENCIA”
PÓRTICO
Hai uns días, co gallo da Xornada
Mundial da Xuventude, o Papa Francisco concedeu unha entrevista a unha
televisión do Brasil na que, entre outras cousas, dicía que á Igrexa faltáballe
proximidade e cercanía. Afirmaba que a Igrexa tiña que ser nai, e que non se
pode selo por correspondencia, comunicándose cos seus fillos e fillas a través
de decretos e documentos. Unha nai abraza, colle no colo, bica... é dicir, é alguén
que sempre está aí, alguén con quen sempre contamos.
Pois ben, esa chamada á proximidade que
se nos facía por parte de Francisco (non esquezamos que Igrexa somos todos, non
só os curas e os bispos), é a que hoxe nos fai Xesús no evanxeo. O amor de Deus
vai máis alá do que nós pensamos. El, Pai-Nai, está preocupado pola sorte das
persoas, porque nos quere, somos o máis valioso que ten. Non somos un máis,
somos únic@s. Por iso a celebración que agora comezamos invítanos a non
esquecer nunca que por moi perdidos que andemos, por moi fracasados que nos
vexamos, por moi mal que nos sintamos, unha cousa é ben certa: Deus anda na
nosa busca. Que nunca o esquezamos.
O PERDÓN
©
Porque
seguimos murmurando, criticando e xulgando aos demais, aos que non fan as cousas
coma nós, sen acabar de entender que ninguén ten a posesión da verdade
absoluta, SEÑOR, BÚSCANOS E CONDÚCENOS A
TI.
©
Porque
a nosa comodidade, impídenos, tantas veces, perder o noso tempo para ir buscar
e axudar a quen se atopa perdido e so diante das encrucilladas da vida, CRISTO, BÚSCANOS E CONDÚCENOS A TI.
©
Por
termos esquecido que a túa xustiza se manifesta sempre de parte dos pequenos,
dos humillados, dos desprezados, aos que nós temos que acubillar, SEÑOR, BÚSCANOS E CONDÚCENOS A TI.
REMUÍÑO
¨
Cantas
veces temos xogado a ser pequenos tiranos, falsos deuses!. Cantas amizades
perdidas por mor da nosa soberbia, da nosa autosuficiencia!. Cantas bágoas lle
fixemos verter aos irmáns e ás irmás a causa da dureza do noso corazón!. Cantas
palabras ferintes saen dos nosos beizos, sen pensar na dor que causan!. En
definitiva, canta indiferenza!!!!!!!!!!!!!. E a indiferenza é, con moito, un
dos peores defectos desta nosa sociedade, tan moderna, tecnolóxica e
industrializada. Por que seremos así: fríos, insensibles, ególatras?. Non será
acaso porque nos cremos os mellores, os xustos, “lo más de lo más”?.
¨
Porén,
a Palabra que vimos de proclamar, volve lembrarnos unha vez máis que, se algo
nos ten que caracterizar como cristiáns e cristiás é a cercanía e a misericordia;
esas actitudes que Deus non se cansa de practicar con cada un e cada unha de
nós e que nós tanto lle regateamos aos demais. Moisés é quen de suplicarlle ao
Señor para que lle axude a reconducir ao seu pobo, que caera na idolatría;
Paulo recoñécese seducido por Cristo, que lle axuda a superar un pasado non
exento de erros. E nós?. Somos capaces coas nosas actitudes, coas nosas
palabras, cos nosos comportamentos de transmitir a misericordia e a tenrura de
Deus ou máis ben seguimos ancorados nun Deus vingativo, xuíz, que premia aos
bos e castiga aos malos?. Se é así, quizás deberemos reler paseniñamente as
parábolas que hoxe escoitamos no evanxeo e que nos falan de buscar a quen está
perdido, de alentar a quen está triste, de escoitar a quen se sinte incomprendido,
de acoller a quen é desprezado.... Porque moitas veces esquecemos que o punto
de referencia das nosas actuacións debe ser Xesús; e por iso a nosa vida non
expresa, non vive, non amosa… a fe que cremos e celebramos; por iso non estamos
dispost@s a saírmos das nosas seguridades para ir na busca de quen está
perdid@, desorientad@ ou esquecid@. Ou, ao mellor, si estamos dispost@s; pero
non desde o respecto á súa liberdade, senón desde a imposición, desde o ordeno
e mando.
¨
Nunca
tanto coma hoxe escoitamos dentro da nosa Igrexa un laio permanente polas
ovellas perdidas. E é que mesmo parece que podemos afirmar, sen medo a
equivocarnos, que en troques dunha ovella ou dunha moeda perdidas, sería máis
propio falar de noventa e nove perdidas e unha que queda no redil, aínda que
tamén cabería dicir que ás veces esta permanencia é froito do medo, do costume,
da tradición e non dunha decisión persoal. En calquera caso, teriamos que
preguntarnos por que se perderon esas 99 restantes. Por iso, aínda que sexa duro,
haberá que facer unha autocrítica profunda, serena e sincera sobre a Igrexa que
estamos a construír e que ás veces semella máis unha secta (na que a
uniformidade, a obediencia cega e a falta de cuestionamento son o máis
importante), que unha familia de irmáns e irmás con xeitos de pensar e de vivir
diferentes, e que non esquezamos son froito da pluralidade do Espírito. Nós,
moitas veces, considerámonos un grupo inmaculado e pechamos a nosa porta ás
persoas que, por neglixencia, ignorancia ou calquera outro motivo, non levan
unha vida “correcta”, segundo os nosos criterios. Ás veces somos nós, @s de
dentro da propia Igrexa, @s que coa nosa intolerancia, co noso inmobilismo, cos
nosos ritos baleiros e afastados da vida das persoas, cos nosos binomios bos-malos,
cos nosos malos xestos e coa nosa carraxe, estamos desexando que se vaia a
xente, ou alomenos os que non nos din amén a todo. A solución a este desastre
atopámola na Palabra que vimos de escoitar; e é unha solución ben sinxela,
aínda que esixe de nós tempo, esforzo, adicación... amor. E esta solución
chámase CERCANÍA... Menuda chorrada, preguntas?. Non das creto, dis?. Fai a
proba e quedarás abraiado!.
ORACIÓN
DA COMUNIDADE
Ao Deus do amor e da
misericordia, que non se cansa de ofrecernos a súa tenrura, dicímoslle xunt@s:
QUE A CERCANÍA SEXA SINAL DE IDENTIDADE
DA NOSA FE
©
Pola
Igrexa, que formamos tod@s nós, para que cos nosos comportamentos, coas nosas
palabras, coa nosa vida, sexamos transmisores do Deus amor, da acollida, da
misericordia e do perdón de quen se equivoca e fracasa, OREMOS.
QUE A CERCANÍA SEXA SINAL DE IDENTIDADE
DA NOSA FE
©
Polas
nosas comunidades, para que sempre esteamos dispost@s a ir buscar a quen se
sente perdido polo paro, pola droga, pola incomprensión, pola dor, pola
tristura, pola vellez, pola soedade... e espera de nós cercanía, axuda e
comprensión, OREMOS.
QUE A CERCANÍA SEXA SINAL DE IDENTIDADE
DA NOSA FE
©
Por
cada un e cada unha de nós, que tantas veces nos sentimos perdid@s, para que
saibamos redescubrir na nosa vida a ledicia de sabérmonos agarimad@s, buscad@s
e sempre acompañad@s polo Deus amor, OREMOS.
QUE A CERCANÍA SEXA SINAL DE IDENTIDADE
DA NOSA FE
Grazas, Señor, por seres
para nós compás e caxato no camiño da vida. Que a pesares das dificultades e
dos nosos erros, sempre nos sintamos acompañad@s por Ti. P.X.N.S.
PARA
A REFLEXIÓN
E DIXO DEUS...
Se ninguén te ama, a miña
ledicia é amarte.
Se choras, estou desexando
consolarte.
Se es feble, dareiche a miña
forza e a miña enerxía.
Se es inútil, eu non podo
prescindir de ti.
Se estás baleiro, a miña
tenrura encherate.
Se tes medo, lévote no meu
colo.
Se queres camiñar, eu irei
contigo.
Se me chamas, eu veño sempre.
Se estás canso, son o teu
descanso.
Se pecas, son o teu perdón.
Se precisas de min, dígoche:
Estou aquí, dentro de ti.
Se estás ás escuras, son
lámpada para os teus pasos.
Se queres conversar, eu escoito
sempre.
Se me miras, verás a verdade do
teu corazón.
Se todos te esquecen, as miñas
entrañas estremécense lembrándote.
Se es silencio, as miñas
palabras vivirán no teu corazón.
Se non tes a ninguén..., tesme
a min.
CANTOS
ö
ENTRADA:
Que ledicia a miña
ö
LECTURAS:
Todos xuntos
ö
OFERTORIO:
Acharte presente na vida
ö
COMUÑÓN:
Quédate, Señor, connosco
Comentarios