Ir al contenido principal

27 Domingo TO C

A TRANSFORMACIÓN DO CORAZÓN NON VÉN DO SABER TEÓRICO, SENÓN DA CAPACIDADE DE PARARNOS E ESCOITAR.
QUE NON DECAIAMOS NA TAREFA, SEÑOR!

PÓRTICO
Saber escoitar é sempre un don que hai que poñer en activo. É verdade que non todo o mundo ten esta capacidade. Hai persoas que ao falar con outras non escoitan, só buscan respostas; outras non se paran porque teñen moita presa; algunhas, aínda que se paren, non entenden o que se lles di. Hai tamén algunhas persoas que inda que se paren e parezan escoitar, o que buscan é poder dicir o que elas pensan, sen preocuparse do que poden pensar os demais. Finalmente, si, tamén os hai, están aquel@s que non pasan de longo, senón que paran, miran aos ollos, xeran confianza e sempre están dispost@s a poñer ledicia, esperanza, ánimo, consolo... alí onde non o hai. Como vemos, de todo hai na viña do Señor!. E nós, onde nos situamos?, a que grupo coidamos que pertencemos?. Aos pacientes ou aos impacientes?

Que a Palabra de Deus que hoxe imos escoitar e compartir, esperte en nós a forza necesaria para revisar as nosas actitudes  e para ver de cambialas, se fora preciso.

O PERDÓN
*    Por desconfiar da paciencia de Deus, SEÑOR, NON CANSES DE ACOLLERNOS.

*    Por non esforzarnos en botar o pesimismo derrotista das nosas vidas, CRISTO, NON CANSES DE ACOLLERNOS.

*     Porque as nosas présas non deixan que vexamos aos irmáns abandonados na beira do camiño, SEÑOR, NON CANSES DE ACOLLERNOS.

Remuíño
û  Deus non cansa. Cansamos nós. E cansamos moito, tanto que moitas veces esta falta de paciencia desespéranos, desequilíbranos e fainos dicir o que non queriamos. Algo así é o que lle pasaba ao profeta Habacuc. A súa desesperación facíalle perder a confianza en Deus; era incapaz de ver a súa presenza no día a día da súa vida e isto facía que estivera constantemente pedindo contas: ata que día?, por que?... respóndeme. A súa cegueira impedíalle descubrir, atopar e gozar do encontro con Deus. Oxalá que a nós se nos caian as escamas para non camiñar dando paus de cego!. Só así entenderemos por que o salmo nos di: se escoitásedes hoxe a súa voz!. Non endurezades o voso corazón!

û  A clave na que nos fala Paulo é a do testemuño. Só quen é capaz de converter o que cre e reza en vida, é capaz de entender as palabras que lle dirixe a Timoteu. Ser testemuño, ir facendo presente o evanxeo nas cousas de cada día, lévanos a non conseguir responder á tarefa que Xesús, na persoa dos apóstolos, nos encomenda: “ide“. Pero... como ir se non coñecemos?. Como ir se non o mostramos cos feitos á hora de consolar a quen o necesita, visitar a quen está enfermo, acompañar a quen está solo...?. Son os xestos, non as grandes palabras nin os grandes discursos dogmáticos ou disciplinares, os que fan visible, transparente e verdadeiramente humanizadora a mensaxe de Xesús. A nós correspóndenos, e en nós está o reto de facelo hoxe visible para que, a través de nós, cantos nos vexan poidan dicir: é verdade, coa súa vida transmiten e viven o que cren. Vaiamos tamén nós. Ese é o noso reto hoxe. Sobran palabras, documentos, discursos, pontificais... e faltan xestos firmes de credibilidade e achegamento aos que sofren, están solos e necesitan de mans que os agarimen. E isto nunca pode ser motivo de vergoña, senón de orgullo. O orgullo de ser seguidores de quen puxo o amor por riba das modas e prexuízos do seu tempo!.
 
û   Entendemos pois por que Xesús, diante da insistencia dos apóstolos de que lles aumente a fe –tamén eles pensaban, como nos pode pasar a nós, que a frescura da fe depende das horas de rezos e non da nosa capacidade de pararnos, escoitar e amar aos demais– responde dicindo que a forza e a fondura da fe non é algo externo que nos conceden desde fóra, senón que implica e esixe a nosa resposta e implicación persoal. Que a fe creza en nós vai depender moito da capacidade que teñamos de vivir a compaixón co irmán. Unha compaixón na súa dobre vertente: ter paixón polo irm@n, botando fóra medos e mediocridades; e asemade ter a sensibilidade necesaria e suficiente para acompañar e asumir a dor e a tristura dos que nos necesitan, teñen menos e van sendo deixados de lado polos poderosos. A compaixón define a profundidade da fe de cada un de nós. Teremos que preguntarnos se verdadeiramente somos compasivos nos nosos xestos, nas nosas palabras e na nosa vida. Ser compasivos vivindo a paixón da fraternidade, lévanos a descubrir que na vida o camiño está no servizo, a alegría, o acompañamento e a solidariedade. A paixón, como nos di Xesús, non pode levar a ningún outro sitio máis có amor. Aí está toda a fondura da fe á que nos chama, desde a nosa vida, Xesús. Como non imos intentalo, e que mellor servizo!. Amar e ser amados. Aquí está o cumio da fe á que nos chama a palabra que hoxe temos proclamado. Poñámonos ao choio!.

ORACIÓN DA COMUNIDADE
Abramos o corazón para compartir a nosa oración comunitaria, e digamos xunt@s:
QUE A NOSA VIDA SE ENCHA DO TEU AMOR

ü  Señor, que deixemos de laiarnos de tempos pasados, que non mellores, e comecemos a ser unha Igrexa sinxela, servidora e fraterna para todas as persoas, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SE ENCHA DO TEU AMOR

*        Señor, que co esforzo de tod@s construamos comunidades cristiás nas que saibamos querernos, axudarnos e respectarnos uns aos outros, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SE ENCHA DO TEU AMOR

*        Señor, que saibamos facer de nosa vida un testemuño de presenza do teu evanxeo, acompañando a quen está solo, animando a quen se sente defraudado polos fracasos e dificultades da vida, esperanzando a quen ve rotas as súas ilusións pola enfermidade e a dor, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SE ENCHA DO TEU AMOR

Grazas, Señor, por espertar en nós a forza da esperanza que nos chama a non esquecer que a fe non é a suma de ritos, senón a calidade das conviccións compartidas cos irm@ns. P.X.N.S. Amén.

Para a reflexión
Xesús,
ensínanos a quererlle moito 
aos nosos pais, ás nosas nais,
aos nosos fillos, ás nosas fillas,
a todos os nosos.

Que ese amor que lles teñamos
sexa a escola diaria
onde aprendamos a quererte a ti,
por riba de todo. 

Ensínanos a cargar coa cruz,
coa nosa e co pedaciño da cruz dos demais
que a nos toca.

Ensínanos a seguirte,
sen medo, sen covardías,
sen volver a vista atrás.
 

Ensínanos
a perder a vida por ti,
pola xente,
polo teu plan entre a xente,
pola clase traballadora.

Ensínanos a descubrirte e acollerte
na xente que a diario
chega á porta das nosas casas
ou cruza con nós no camiño.

Ensínanos
a darlle aprezo, coma ti,
ás cousas pequenas
que nos fan os veciños
ou que nós lle facemos tamén
a calquera dos máis pequenos.
 

Xesús,
ensínanos a sermos dign@s de Ti.

(Oración para ser digno de Xesús, Un caxato...94-9 )

CANTOS
ö  ENTRADA: Amigos nas penas/Camiñando pola vida
ö  LECTURAS: Escoita ao Señor
ö  OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
ö  COMUÑÓN: Eu soñei/Acharte presente

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel