ADENTRÉMONOS NO CAMIÑO SEN MEDO A PERDERNOS
Descarga o arquivo
SINAL DE CORESMA: Neste
ir falando a través dos sinais, continuamos poñendo por riba do altar
unha nova pedra, para que nos lembre a necesidade de ir facendo o
corazón moito máis sensible e achegado á realidade dos demais.
ESCOITA ACTIVA
Avanzando no tempo de coresma, a celebración de hoxe ten unha idea guía desde a que se nos invita a celebrar a fe neste domingo: temos sede.
Si, temos sede de todo canto poida ir facendo de nós mulleres e homes
en actitude de romper inercias que nos impiden vivir de xeito
verdadeiramente alegre o seguimento de Xesús. Cantas persoas sedentas
imos atopando cada día ao noso redor!. Persoas sedentas de paz, de xustiza, de respecto, de tolerancia, de... Oxalá que as persoas que
esta mañá nos xuntamos para compartir este momento de oración, atopemos
na Palabra proclamada e no pan compartido a auga que cura a nosa sede, e
nos leve a ir deixando atrás outro pouco dese corazón de pedra que nos fai tristes, desesperanzados e aburridos!. Xesús quérenos alegres, e o Papa Francisco non deixa de lembrarnos que o evanxeo é gozo e alegría. Esforcémonos por vivilo!.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Porque nos pechamos na nosas teimas, que nos impiden sacia-la sede de paz con nós mesmos, SEÑOR, DÁNOS DA TÚA AUGA.
- Porque prestamos máis atención a canto nos leva ao consumismo que á túa voz de solidariedade e igualdade, CRISTO, DÁNOS DA TÚA AUGA.
- Porque perdemos tempo e folgos en cousas banais, namentres descoidamos o importante, o que nos emociona e nos descubre a necesidade de practicar a misericordia, SEÑOR DÁNOS DA TÚA AUGA.
PALABRA ENRAIZADA
- Tod@s nós nalgunha ocasión temos sentido sede de auga. Nesa situación experimentamos incapacidade -mesmo paralización- á hora de facer unha actividade. A auga é un tesouro para a vida, pero especialmente para a vida dos seres humanos. Sen ela todo seca e esmorece. Do mesmo xeito que a necesidade física da auga nos incapacita para calquera actividade que esixa constancia e esforzo; tamén para outras facetas da vida podemos utilizar a imaxe da auga e dicir que cando vivimos no deserto, na secura, no ermo, cando nada parece ter sentido nin horizonte, Deus aparece no camiño como a auga que nos vai descubrir a frondosidade e a riqueza de canto levamos dentro. Desde Deus a nosa vida vai cobrando sentido e horizonte. Claro que paga a pena o esforzo por facer de Deus o compañeiro na viaxe da nosa vida!. Con El ao noso lado o deserto convértese en verxel e a secura en manancial de esperanza e plenitude. Saber dar razón do sentido desta presenza de Deus en nós é o que nos pon no camiño dunha fe persoal, madura e alegre. Unha fe que nos axuda a crecer non desde a queixa, senón desde o agradecemento sentido e ofrecido para compartir con quen imos atopando no camiño cara á fonte. Todos buscamos auga. En Deus atopamos o mellor dos mananciais, e nunca quedaremos defraudados e insatisfeitos. Nel e con El participamos da misericordia e abrimos o corazón a acoller -que non desprezar- a quen ao noso lado sente a necesidade de ser querido e respectado como persoa. En Deus e con Deus, os seres humanos non somos nin estatísticas nin números, senón gozosos fill@s, abertos á comunicación e chamados a camiñar xunt@s. Escoitar esta voz e responderlle non só non endurece o corazón, senón que o vai abrindo ao latexo solidario da sístole e diástole do amor e non da indiferenza.
- E todo ese caudal de amor que percibimos a través dunha relación seria e madura con Deus –nunca medo e sempre confianza– vai enchendo pouco a pouco os vasos que agardan a auga que reborda e cura a sede que tantas veces nos produce a mala conciencia por non encarar os problemas e dificultades de fronte. Diante deles non paga a pena enganarnos, están aí, afrontémolos, e que mellor xeito de facelo que sentindo a forza da cercanía de quen se mostra como Pai/Nai e amig@ nesta, tantas veces, difícil tarefa. A presenza do Espírito non é un recurso literario para poetas, senón unha realidade que concreta e dá sentido á nosa vida. Así, falar de amor non é unha palabra baleira, senón unha experiencia real e concreta, que necesita para ser verificada a coherencia dos nosos comportamentos, do noso actuar, do noso xeito de entender e facer as cousas.
- E esta vida agradecémola acolléndoa, respectándoa e termando dela para que creza e se vaia desenvolvendo. O noso grazas, Señor graciñas, que tantas veces cantamos, non quere máis que expresar o agradecidos que estamos a Deus por ofrecernos un camiño de sentido para a nosa vida, para o que facemos e o que desexamos facer. Asemade, mostramos agradecemento porque a pesar do dura e difícil que esta vida se nos vai facendo, desde El sempre hai unha saída, e nunca topamos un sinal de camiño cortado. A utopía do Evanxeo é unha experiencia de continuo crecer e desenvolverse sen ter mala conciencia nin sentir culpabilidade, senón todo o contrario. No evanxeo atopamos a auga que, curando a nosa secura, abre en nós mananciais inesgotables de alegría, achegamento a quen está só, perdón ofrecido e recibido, misericordia rebordante e, por riba de todos eles, amor non domesticable en consumo de usar e tirar, senón xenerosidade ofrecida e compartida con quen queira beber da mesma auga e do mesmo vaso.
FRATERNIDADE ORANTE
Señor, porque querermos beber da túa auga, auga de paz, xustiza e respecto, unímonos en oración comunitaria para dicirche:
QUE NUNCA CANSEMOS DE BEBER NA TÚA AUGA DE ESPERANZA
- Señor, danos azos para entre tod@s fagamos unha Igrexa viva, tolerante e con capacidade de escoitar aos de dentro e aos de fóra, OREMOS.
QUE NUNCA CANSEMOS DE BEBER NA TÚA AUGA DE ESPERANZA
- Señor, danos folgos para non desesperar diante da crítica do veciño, a retirada da fala do familiar e a incomprensión do amig@, OREMOS.
QUE NUNCA CANSEMOS DE BEBER NA TÚA AUGA DE ESPERANZA
- Señor, danos paciencia para saber escoitar, acoller e dedicar tempo a aqueles que cando o tiñan todo se esqueceron de nós, e que agora nos buscan para que non os deixemos tirad@s nas beiras do camiño, como lles fixeron os que eles pensaban que eran os seus amig@s, OREMOS.
QUE NUNCA CANSEMOS DE BEBER NA TÚA AUGA DE ESPERANZA
Grazas, Señor, por seguir ofrecéndonos da túa auga para calmar as nosas sedes. Que non esquezamos nunca que a túa fonte nunha seca e o teu manancial sempre reborda. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Ela tiña sede e gritaba.
A auga das fontes non a saciaban.
Nin as augas dos rezos, das charlas, das meditacións,
dos sermóns, das tradicións, das costumes relixiosas...
Ela tiña sede,
deshidratada e reseca,
ata con chagas no corpo e na alma.
Ela tiña sede,
e rezábaa e chorábaa.
Para que serve a sede,
preguntábase sen atopar resposta.
Serve para busca-la fonte...
Pero eu búscoa e non a atopo –dicía-.
Alguén lle ofreceu a Biblia, e alí
buscou de xeito apaixonado e atopou
a resposta que anceiaba:
Eu son a fonte, eu son a luz,
eu son a palabra...
E só me atoparás se te achegas ao irm@n
e sen medo nin vergoña lle dis:
Quérote, dáme a túa man para camiñar xunt@s.
Só alí descubrirás que a sede xa endexamais volverá.
(A partires dunha idea do texto de Cáritas para a coresma)
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Seguirei os teus pasos
- LECTURAS: A auga do Señor
- OFERTORIO: Como che cantarei
- COMUÑÓN: Acharte presente
Comentarios