24 Domingo TO B 2105

A vivencia da fe ou é solidariedade ou non é fe.

“Sen feitos que a fagan crible, a fe non serve para nada”

Descarga o ficheiro

RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS

o ENTRADA: Camiñando pola vida

o LECTURAS: Camiñarei na presenza

o OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas

o COMUÑÓN: Déixate querer

OLLOS ABERTOS

Isaías e Santiago volven poñer diante dos nosos ollos onde está o importante, e onde debemos poñer o secundario e accidental da vida de fe. Unha fe que non se viva desde un actuar que ten a defensa e dignidade do ser humano no centro, non é máis que ideoloxía, intolerancia e dogmatismo. Unha tríade que pon as normas, as leis e ideas por riba das persoas. E, contra do que din aqueles que teñen medo a perder poder e mando, non han ser o medo, a desconfianza e a dependencia, para que outros decidan por un, o noso xeito de actuar e comportarnos. Se Deus nos creou libres e iguais en dignidade, non podemos deixarnos levar nin do costume nin da inercia que fai que non nos preguntemos; non unha, senón moitas veces: por que creo? De que xeito a fe me enriquece como ser humano? Cómo as miñas conviccións relixiosas me fan mellor persoa, veciño, compañeiro de traballo, pai ou nai? Si, son estas as preguntas que temos que facernos cada día. Pero debemos facérnolas nós tentando de buscar resposta, non deixándonos levar do que fan todos, do que din os que “mandan” ou do que é tradición. E iso por que? Porque a fe sen razón –reflexión, sentido, racionalidade, coherencias lóxica– non é máis que manipulación. E Deus non nos quere manipulados senón libres.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

û Por quedar na miña comodidade e non saír en defensa dos máis débiles e necesitados; SEÑOR, QUE NON ME AVERGOÑE DE CONFESARME SEGUIDOR TEU.

û Por reducir a miña fe a ritos e costumes, e non a feitos que humanicen, respecten e acollan; CRISTO, QUE NON ME AVERGOÑE DE CONFESARME SEGUIDOR TEU.

û Por non querer asumir que a fe non é postureo, senón compromiso e coherencia no actuar; SEÑOR, QUE NON ME AVERGOÑE DE CONFESARME SEGUIDOR TEU.

PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN

Estes tempos nos que parece que unha gran maioría dos que conformamos os países que antes se chamaban de cultura cristiá –Europa– renegan das súas raíces e da súa fe, é o momento no que os que nos sentimos e esforzamos por vivir a mensaxe de Xesús deamos razón e sexamos testemuñas gozosas e sen medo da nosa fe. É dicir: que os medos, as desconfianzas, as vergoñas e todo canto vai levando a que a dimensión relixiosas esmoreza en nós, non sexa o que prime e domine na nosa vida e no noso xeito de actuar e comportarnos. Cando Francisco nos chama a empeñarnos en defender a casa común na que todos compartimos teito –o mundo– temos que sacar o mellor de nós para impedir que a economía, o poder e os intereses escuros que dirixen o mundo se apropien del e reduzan ás persoas, principalmente ás máis débiles e pobres –as que viven nas periferias da miseria, como diría o Papa- a simples datos de balances de contas ou a números ou tantos por cento, que so fan encher a súa faldriqueira de materialismo en forma de dominio e cartos. Se queremos ser coherentes e sinceros con nós mesmos –a Deus, inda que o intentemos, é moi difícil que o enganemos– non podemos botarnos atrás na loita pola dignidade das persoas. Estamos a ver nestes días como algo que en principio non tiña por que ser motivo de discordia, como é o novo hospital de Vigo, estase a converter nun rebumbio de enganos, mentiras e desconfianzas, da que os únicos que saímos perdendo somos os usuarios del, os pacientes. Por iso é tan importante non deixarnos enganar, e non permitir que os que mandan acaben por converternos en persoas escépticas e desconfiadas. Seguindo o vieiro que nos abre e que nos invita a seguir Isaías na primeira lectura, que tampouco nós escondamos a cara cando teñamos que defender o que son dereitos e melloras polas que moita xente durante moitos anos, mesmo séculos, foi quen de dar a súa vida. Se eles o fixeron, e nós renunciamos, que mundo imos deixar para os que veñen tras de nós?
E o que dá coherencia e sentido a esa defensa non son as palabras -que sendo importantes, porque as cousas hai que pensalas e formulalas para que non se convertan en arroutos que veñen e se esquecen- senón as obras, tal como nos recorda Santiago na súa carta. A súa pregunta a aqueles cristiáns da primeira hora, segue a ter a mesma forza hoxe para nós, cristiáns nesta Europa decrépita e cada vez máis deshumanizada: que proveito nos ten a nós dicir que temos fe se non o acompañamos cos nosos feitos? Poderemos rezar moito, ir moitas veces á Franqueira ou a Lurdes, mesmo meternos nun caixón de mortos para saír na procesión; pero se logo somos dos que berramos cos veciños, levámonos mal con todos os da familia, somos capaces de pelexar por un metro de terra ata mallarnos ou levantarlle o legón a quen o intente, mentimos para pagar menos a facenda ou para cobrar unha paga sabendo que de non ser por esta mentira non a mereceriamos por non cumprir os baremos esixidos... que cristianismo é o noso? Para que vimos á celebración? A isto se refería naquel tempo o texto de Santiago. Hoxe tamén se pon diante dos nosos ollos e resoa nos nosos oídos para que fagamos unha paradiña e pensemos se de verdade a nosa fe en Xesús é sincera, real e honesta, ou se move na rutina, o ritual e o costume, como se fose algo desconectado de todas as demais cousas da vida. A forza da fe cristiá non está, inda que isto o escoitaramos moitas veces, en vir á Misa, senón en vivir poñendo ao servizo dos demais o mellor dun, para facer do sitio no que vivimos un cachiño de mundo humanizado e feliz. Despois, froito diso, e non de rutinas nin costumes, vir á Igrexa para celebralo dando grazas e pedíndolle a Deus forza para nunca renegar deste camiño.
Deste xeito poderemos logo responder tamén nós á pregunta que Xesús lles fai aos discípulos, pois co noso testemuño, co noso actuar, estariamos dicindo quen é Xesús para cada un e cada unha de nós, os que nos chamamos os seus seguidores. Ser seguidor del non é un título que se saca nunha universidade, nin un billete de premio que se dá por ir moito á misa; e moito menos a suma total de misas, novenas ou procesións nas que teñamos participado. Non. Ser seguidor de Xesús é querer poñerse no seu camiño e intentar percorrelo loitando pola xustiza e sabendo que cando lle dicimos irmán a alguén, estamos emparentando con Aquel que dá razón e sentido á fe na que fomos bautizad@s: Xesús.

FRATERNIDADE ORANTE

Unimos palabra e corazón para presentarlle ao Señor a nosa oración comunitaria, e dicimos xunt@s: