27 Domingo TO B 2015
En
tempos de decisións presentistas e efémeras, Deus ofrécenos unha proposta sen
data de caducidade
RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS
o
ENTRADA: Vinde
axiña
o
LECTURAS: Señor
Xesús
o
OFERTORIO: Velaquí
o
COMUÑÓN: Quédate
Señor connosco
OLLOS ABERTOS
Son estes tempos de conviccións débiles. Para moita xente as
conviccións que moven as súas vidas –ser honestos, iguais, posuír a mesma
dignidade, ser libres...- están en función da situación e dos intereses que lle
resulten máis rendibles, sen importar que agora sexan unhas e logo outras
totalmente contrarias nin quen vaia quedando polo camiño en cada elección. Isto
leva a que o pensamento sexa tamén débil -líquido din outros- e que sexa cada
vez maior o número dos que pensan que a vida é un ir cambiando de todo: traballo,
parella, relixión, cidade, amigos... cada certo tempo; conformándose deste
xeito a idea de que nada xa é posible para sempre, de que todo depende –como
dicía a canción non hai moitos anos-. Nese depende vai crecendo un desacougo
interior que nos vai facendo máis inseguros e desconfiados, e que nos vai
levando á nada, ao nihilismo máis absoluto; o que supón vivir nun permanente
estado de dúbida que nos vai desgarrando interiormente.
A reflexionar sobre esta cuestión invítanos hoxe a palabra de Deus. Pero
diante do nihilismo derrotista dos que camiñan no “isto dura o que dura”, Xesús
fálanos de construír pontes que unan e estabilicen as relacións entre as
persoas; pontes seguras nos seus cimentos para que resistan os embates das
cicloxéneses vitais que a todos nalgún momento nos chegan, para non deixar que
o derrotismo desesperanzado nos faga caer no “é así e non hai outra”.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Por todas as
veces nas que en vez de unir separamos, creando división e enfrontamento, SEÑOR, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR DO
DERROTISMO.
û Pola nosa falta
de convicción e debilidade á hora de defender aos ninguéns que todos aplastan
ou ignoran, CRISTO, QUE NON NOS DEIXEMOS
LEVAR DO DERROTISMO.
û Pola nosa
inseguridade, que nos leva moitas veces a poñer a defensa do noso sobre a
dignidade de todos; SEÑOR, QUE NON NOS
DEIXEMOS LEVAR DO DERROTISMO.
PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
·
Para moita xente, especialmente no mundo rico e dominado pola
convicción de que a técnica é máis importante que a persoa, todo ten data de
caducidade. Iso que agora se lle chama obsolescencia. Nese todo tamén se inclúen
as persoas, polo que non é de estrañar que ante problemas que van aparecendo –guerras,
emigración masiva, refuxiados...– aqueles que mandan se despreocupen de buscar
solucións ás situacións verdadeiramente inhumanas ás que se ven sometidos os
últimos e esquecidos, caendo na indiferenza. E isto que vemos como pasa cos
dirixentes, polo efecto cascada, acaba sendo tamén o xeito e a maneira de
pensar de moitos outros, diante desa ou doutras situacións da mesma vida de
cadaquén. Vai sendo logo tempo de que os que nos chamamos crentes en Xesús de
Nazaret comecemos a pensar e vivir desde o evanxeo e non desde as liortas
eclesiais ou políticas que xorden cada día e fan que uns e outros se vaian alienando
coa súa posición a custa de “ningunear”-os ninguén de Galdeano son, deberan
ser, unha ferida no corazón de cada un de nós- e desprezar a contraria. Tan
difícil é buscar pontes de encontro e diálogo que desde a fe saiban poñer á
persoa no centro? O ser unha soa carne ábrenos a perspectiva de sabernos iguais
e irmáns, con capacidade de optar e decidir, pero sen esquecer ser imaxe e
semellanza de Deus.
·
Tendo sempre presente ás persoas, saberemos agradecerlle a Deus, como
nos invita o salmo, que nos teña bendicido cada día da nosa vida. Unha
bendición que é presenza, forza, axuda e dispoñibilidade para facer da nosa
vida compaña permanente, evitando así que a friaxe da soidade faga de nós homes
e mulleres feridos polo abandono e o esquecemento. E xa que en Cristo, como di
a carta aos Hebreos, fomos santificados, tamén estamos chamados a santificar
coa nosa acción todo canto supoña non esquecer que somos persoas; e que ao noso
redor hai persoas coma nós que necesitan que lles prestemos atención, tempo,
acollida ou axuda. Se todos procedemos do mesmo Deus que nos quere e en quen
confiamos, quen somos logo nós para dicir que a estes si e que a aqueles non?
Non por telo repetido moito temos sido capaces de levalo ao corazón, pero non
deberiamos esquecer que: todos somos iguais aos ollos de Deus. E, se El
significa algo para nós, non podemos facer do Evanxeo ni regateo nin rebaixa.
·
A terceira idea desta reflexión chéganos desde o Evanxeo de Marcos que
hoxe proclamamos e que tenta darlle continuidade e desenvolvemento á primeira
lectura do libro da Xénese. Busquemos ir máis alá do primeiro que se nos ocorra
ao ler o texto: o matrimonio; e pensemos a unión como compromiso de ser no
mundo elemento que posibilite ser cidadáns que sabemos escoitar, acoller,
diferenciar situacións, problemas ou experiencias vitais, para unilas desde o
mesmo fío condutor que nos ofrece Xesús. Non separemos, non camiñemos tamén nós
na cultura do fragmento que todo o divide e parcializa, para acabar converténdonos
en illas incomunicadas que que fan das persoas cousas –algos- de usar e tirar,
como se a atención, a preocupación e a cordialidade –cordis: corazón- non foran
importantes nas relacións cos que temos máis preto e cos que, estando lonxe e
sen coñecer, fannos sentir a solidariedade antropolóxica de clase –“somos
fillos de Deus”- para non quedar indiferentes ante o seu sufrimento. A isto é
ao que nos chama o evanxeo; e con esta actitude é coa que deberiamos estar, os
que nos chamamos crentes e seguidores de Xesús, cada día. Os ollos abertos e o
corazón quente axudarannos a entender que a unión non é para os papeis, senón
para as persoas.
FRATERNIDADE ORANTE
Invítanos a
celebración de hoxe a facer pasar polo corazón a pregunta de cales son os eixos
inamovibles sobre os que construír a vida. Sabéndonos necesitados sempre da
axuda dos demais, rezamos xuntos sentindo a forza da unión e dicindo:
SEÑOR, QUE SEXAMOS PONTE UNE E NON MURO QUE SEPARA
*
Pola Igrexa, para que a pesar das presións,
críticas ou desconsideracións dos non lles gusta, siga a pregoar e defender sen
medo que a dignidade das persoas está por riba do materialismo que só
busca ganancias, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS PONTE UNE E NON MURO QUE SEPARA
*
Polas nosas comunidades espalladas por todo o
mundo, para que nunca esquezamos que canto rezamos ten que ir sempre unido ao
noso xeito de vivir e actuar, sen que sexamos motivo de escándalo pola nosa
incoherencia, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS PONTE UNE E NON MURO QUE SEPARA
*
Por cada un e cada unha de nós, para que non
renunciemos ás conviccións que nos transmitiron os nosos maiores, e continuemos
a tarefa de loitar pola defensa dos máis débiles, os excluídos, os ignorados,
os enfermos, os maltratados e desprazados, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS PONTE UNE E NON MURO QUE SEPARA
Señor, que non nos deixemos levar da moda de
abandonar a convicción de que as persoas, imaxe e semellanza de Deus, e non as
cousas, son as que teñen valor e ás que sempre hai que defender e acompañar. P.X.N.S.
Amén.
OÍDOS ATENTOS
Amalo todo, sen
apegarme a nada.
Gozalo todo, sen
fartarme con nada.
Coidalo todo, sen
angustiarme por nada.
Solidarizarme
con todo, sen amargarme por nada.
Loitar por todo,
sen violentar nada.
Esperalo todo, sen
depender de nada.
Comunicalo todo,
sen diluírme en nada.
Compartilo todo,
sen venderme en nada.
Coñecelo todo,
sen esquecerme en nada.
Acollelo todo, sen
apoderarme de nada.
Esta é a gran
simplicidade.
(Manuel Regal, Chorimas,
92)
Comentarios