SÓ SABENDO MIRAR AOS DEMAIS SEREMOS
CAPACES DE DESCUBRIR QUE TE ESTAMOS A MIRAR A TI. GRAZAS, SEÑOR, POR ENSINARNOS
QUE NO ESPELLO DA VIDA, NON NOS MIRAMOS A NÓS, SENÓN A TI NOS IRMÁNS!
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
- ASPERSIÓN: A auga do Señor (Nº 124)
- LECTURAS: Benaventurados (Nº 118)
- OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
- COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
ESCOITA ACTIVA
Hoxe celebramos en toda a Igrexa a festa da
Ascensión do Señor. E contra o que puidera parecer, non é a festa do Deus que
se vai e nos deixa orfos, senón a festa do Deus que nos invita a poñer os pés
no mundo: nos seus problemas, nas súas dificultades, nas esperanzas e ilusións
que vaian facendo posible que cada día sexamos un pouco máis xustos e libres, e
menos individualistas e indiferentes ante o que lle ocorre a quen está ao noso
lado. A festa da Ascensión, é entón, a festa onde afirmamos que a fe non pode vivirse
máis que desde a achega ás persoas e ao compromiso cos problemas e a as
esperanzas do mundo de hoxe. O Deus cristián non vira as costas ao mundo, todo
o contrario, implícase e chámanos tamén a nós a implicarnos.
Fagamos desta celebración unha experiencia de
solidariedade compartida que deixe a trás calquera intento de crernos mellores,
superiores ou afastados de canto ocupa e preocupa aos que están ao noso redor.
Porque o Deus de Xesús, non é un Deus da distancia, senón o Deus amigo e
cercano que vai acompañando as pegadas de cada un e cada unha de nós.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
(Aspersión)
·
Para que nunca esquezamos
que non somos perfectos, e que necesitamos recoñecer os nosos erros; SEÑOR, QUE NON PASMEMOS MIRANDO AO CEO.
·
Para que nos esforcemos
por non ser desconsiderados nin indiferentes ante a chamada de quen nos
necesita; CRISTO, QUE NON PASMEMOS
MIRANDO AO CEO.
·
Para que non nos deixemos
engaiolar por todo o que nos tente e e nos faga crer que só te podemos atopar
dentro dos templos; SEÑOR, QUE NON
PASMEMOS MIRANDO AO CEO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Na lectura do libro dos Feitos dos
Apóstolos que temos lido hoxe, escoitabamos unha frase que nos pode axudar a
entender o porqué da festa de hoxe, a Ascensión do Señor. Dirixíndose a aqueles
que tan ben coñecía e cos que compartira o seu tempo, díxolles: Galileos,
que facedes ollando para o ceo? Claro e directo coma sempre, Xesús
failles ver que xa non é tempo de escoitar, senón de transmitir, compartir,
mostrar e testemuñar todo canto foran descubrindo e vivindo con El. Comezaba
así o tempo da Igrexa, o tempo da comunidade, o noso tempo. Por iso tamén nos
di hoxe a cada un de nós que onde se ten que xogar o partido da presenza do
Evanxeo no mundo non é pechándose dentro dos templos, senón fóra deles, ao lado
das persoas coas que nos imos topando cada día. É aí onde colle forza e sentido
que nos chamemos cristiáns, e todo canto afirmamos crer, rezar e seguir da
mensaxe de Xesús e vivilo de xeito sinxelo pero honesto e coherente. Os pés no
chan dannos sempre o sentido do real, do que pasa ao noso redor, de onde e
cales son os problemas e cales as esperanzas deste noso tempo. Así evitaremos
reducir a nosa fe a ritos ou prácticas culturais, para convertela en maneira de
descubrir e comprometernos en buscar camiños de esperanza e futuro ao lado de
quen quere tamén coma nós, estar no mundo con actitude de construción, non
esperando que outros fagan, senón comezando, xa agora a facer nós. E para iso,
como lles dicía Xesús aos que estaban con El, e nos di hoxe a nós: non podemos
quedar ollando para o ceo.
A isto se refire unha e outra vez o
papa Francisco cando afirma que o evanxeo é un gozo, que o mundo é casa común
ou que o amor non pode ser outra cousas máis que ledicia. Porque se saímos ao
cotián de cada día a converter en vida a súa invitación a ir e anunciar no
medio do mundo o evanxeo, este vai tomando forma cada vez que ante as situacións
nas que nós, e os que coma nós, non tapan/mos os ollos ante a realidade, senón
que tendo os pés nela, imos esforzándonos por facela máis acolledora, xusta,
solidaria e esperanzada. Ascender non é irse e desentenderse, senón estar
acompañando e sabendo que nada se esgota no aquí, e que a plenitude será cando esteamos
para sempre ao seu lado. Pero para iso é fundamental estar no aquí da vida de
cada un de nós de maneira activa e alegre. Porque sen negar que os golpes da
vida nos fan sufrir e nos producen dor, neles tamén descubrimos que só loitando
para superalos seremos capaces de sentir a forza da presenza de quen nos di
constantemente que o mundo é a nosa casa, e nela todos temos acubillo. Un
acubillo que descubrimos tendo non unha actitude resignada, senón alegre e
activa, facéndoo desde o amor, e sabendo que será en beneficio de todos, os que
estamos agora e os que virán despois, por iso este noso mundo é casa común que
todos debemos coidar e protexer.
E nisto é onde temos que mostrar que
somos verdadeiras testemuñas de quen nos agarima coa súa tenrura, nos bendí coa
súa compaña e nos alenta coa súa alegría. Non estamos solos! Inda que ás veces
poidamos ter esa sensación ante a dimensión que van tendo as dificultades que
imos atopando. Pero para poder entender e sentir isto é necesario que adoptemos
unha actitude non de resignación, senón de confianza nas palabras de Xesús:
"mandareivos o don prometido", o Espírito Santo, para que El sexa
forza que nos descubra como verdadeiras testemuñas do evanxeo. E do mesmo xeito
que os apóstolos volveron cheos de alegría, tamén nós, cada vez que sexamos
capaces de achegarnos a alguén e mostrarlle, con palabras e feitos, que vivir o
evanxeo hoxe é posible; que ser solidarios e preocuparse polo que lles pasa aos
demais, non ha ser unha intromisión na vida persoal dos demais, senón un
esforzarse por facer camiño xuntos e buscar o que humaniza e fai a vida máis
xusta e igualitaria, estaremos facendo posible e visible que nin miramos para
outro lado nin tampouco para o ceo, senón que poñemos a nosa mirada nas
persoas, e desde elas e con elas; e elas con nós, imos traballando para facer
do mundo casa común da presenza de Deus nel.
RENOVACIÓN PROMESAS BAUTISMAIS
(Propoñemos facer a renovación das promesas
bautismais durante todos os domingos da Pascua. A poder ser, farémola desde a
fonte bautismal)
Renovemos agora persoal e
comunitariamente esta fe que hoxe celebramos cheos de esperanza e vida:
Estades
dipost@s a loitar contra o mal que nos fai infelices e nos pecha no egoísmo?. Si, estou dispost@.
Estades
dispost@s a
non deixarvos levar de canto nos aparta de Deus e fire aos irmáns?. Si, estou dispost@.
Estades
dispost@s a que no voso corazón non aniñen a cobiza, a insolidariedade e a envexa?. Si, estou dispost@.
Credes en Deus Pai e amigo da vida, que puxo nas nosas
mans o mundo que el creou?. Si, creo.
Credes en Xesús, o seu Fillo, que naceu de Santa María, pasou polo mundo facendo o ben, e
que no seu amor e fidelidade entregou a súa vida para abrirnos a nós o camiño
da resurrección?. Si, creo.
Credes na forza
e presenza do Espírito Santo, na Igrexa comunidade de fe e vida, na comuñón
dos santos, no perdón e na resurrección que nos levará a gozar para sempre da
presenza de Deus?. Si, creo.
Pai, que esta fe que acabamos
de proclamar e confesar sexa sempre para nós alento e esperanza no camiño da
nosa vida. P.X.N.S. Amén.
FRATERNIDADE ORANTE
E despois de proclamar
persoal e comunitariamente esta fe que
compartimos e nos une, presentemos a Deus a nosa oración comunitaria dicindo
xunt@S:
QUE
TE RECOÑEZAMOS POÑENDO A NOSA MIRADA NOS IRMÁNS
ˣ Para
que a Igrexa nunca mire para outro lado ante os problemas de violencia,
inxustiza, discriminación ou exclusión que cada día sofren as persoas máis
pobres e indefensas deste mundo que queremos sexa casa común, OREMOS
QUE
TE RECOÑEZAMOS POÑENDO A NOSA MIRADA NOS IRMÁNS
ˣ Para
que nas nosas parroquias non caiamos na tentación de facer invisibles aos
enfermos, a quen está solo, a quen non ten traballo ou está a pasar por dificultades de comunicación e
entendemento na súa familia, OREMOS.
QUE
TE RECOÑEZAMOS POÑENDO A NOSA MIRADA NOS IRMÁNS
ˣ Para
que cada un e cada unha de nós, seguindo a invitación de Xesús, superemos a
tentación de desentendermos de canto pasa ao noso redor, e nos comprometamos e
esforcemos por tentar atopar solucións a todo canto nos aparta dos demais e nos
fai persoas pechadas, tristes, angustiadas e sen esperanza, OREMOS.
QUE
TE RECOÑEZAMOS POÑENDO A NOSA MIRADA NOS IRMÁNS
Señor,
acabamos de compartir a oración comunitaria. Nela mostramos a necesidade que
temos de non pecharnos no indiviualismo que entristece, e de esforzarnos por
construír relacións que nos acheguen uns a outros. Dános forza para non
abandonar nesta tarefa. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Señor:
Un día chegaches a nós na debilidade dun neno. E
hoxe faste Igrexa na debilidade duns homes e mulleres crentes en ti.
Un día chegaches a nós na debilidade dunha
manxadoira. E hoxe faste Igrexa nuns homes e mulleres que teñen que aprender a
camiñar solos.
Un día chegaches a nós na escuridade da nosa fe. E
hoxe faste Igrexa na escuridade dun futuro que só dependerá de ti.
Dános a alegría de asumir a nosa condición de ser a
túa Igrexa.
Dános a alegría de anunciarte ao mundo coa alegría
da nosa fe.
Dános a alegría de non ter medo a comezar sen ter
aprendido.
Dános a alegría de comezar case no silencio.
E dános a valentía de non ter medo ao futuro. Que
coma os apóstolos recordemos a túa experiencia con nós.
E que todos soñemos un ceo e unha terra nova para os
homes e mulleres que te esperan. Amén.
(http://juanjauregui.es/ascension-del-senor
Comentarios